Τετάρτη, Αυγούστου 27, 2025
posted by Librofilo at Τετάρτη, Αυγούστου 27, 2025 | Permalink
4 μυθιστορήματα («Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΠΟΛΥ ΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ», «ΡΟΖ ΓΛΙΤΣΑ», «ΦΑΙΝΟΤΥΠΟΙ» και «Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟ ΚΑΤΑΧΕΙΜΩΝΟ»)

 

Παρατίθενται 4 «κριτικές» για τα βιβλία «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΠΟΛΥ ΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ», «ΡΟΖ ΓΛΙΤΣΑ», «ΦΑΙΝΟΤΥΠΟΙ» και «Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟ ΚΑΤΑΧΕΙΜΩΝΟ», που δημοσιεύτηκαν στο Facebook, στο προσωπικό μου προφίλ (https://www.facebook.com/profile.php?id=100009841542258).
Είναι μικρά αλλά (θεωρώ) ουσιαστικά κείμενα, που περιγράφουν το βιβλίο.
 
Η συνέχεια του blog, καθώς βαδίζει προς τον 20ο χρόνο της ζωής του, θα είναι κάπως έτσι. Θα μαζεύονται 4-5 «εν συντομία», και μετά θα δημοσιεύονται εδώ. Ελπίζω να έχω το κουράγιο ακόμα και γι’ αυτά.
 
Ιδού λοιπόν, τα κείμενα:
 

Θεατρικού ύφους, χαριτωμένη και άκρως βιβλιοφιλική νουβέλα του (άγνωστου στη χώρα μας) Γεωργιανού συγγραφέα Γκουράμ Ντοτσανασβίλι (1939-2021), το "Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΠΟΛΥ ΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ" (εκδ.
Loggia, μετάφραση και επίμετρο του Δ. Τσεκούρα), αναπτύσσει σε λιγότερο από 90 σελίδες, μια πολιτική ιστορία που έχει ως όχημα την λατρεία για το μυθιστόρημα.
Μια (στημένη) κρατική δημοσκόπηση, που εκτρέπεται όταν ο δημόσιος υπάλληλος θα συναντήσει έναν εραστή της λογοτεχνίας, και ο διάλογος μεταξύ τους που περιέχει συνεχείς αναφορές σε μεγάλα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, δίνει την αφορμή για ένα καίριο πολιτικό σχόλιο. Σαρκασμός και πνευματώδης διάλογος, συνθέτουν ένα βιβλίο που δεν ενθουσιάζει αλλά σε κάνει να περάσεις ωραία, διαβάζοντάς το.
 
("εν συντομία #1)
 


_________________________________________________



Παράξενο μυθιστόρημα, κατασκευασμένο για να σε ξεβολέψει, η "ΡΟΖ ΓΛΙΤΣΑ" της Ουρουγουανής Fernanda Trias (Μοντεβιδέο, 1976), είναι μια εφιαλτική δυστοπία με ξεκάθαρο και ευφυέστατο οικολογικό μήνυμα.
 
Η εν πολλοίς "δυσάρεστη" ιστορία της Τρίας, έχει στο κέντρο της μια θανατηφόρα επιδημία που εξοντώνει τον πληθυσμό του λιμανιού (που θα μπορούσε να είναι η πρωτεύουσα της χώρας της). Ο άνεμος είναι δηλητηριώδης, οι εναπομείναντες κάτοικοι εγκαταλείπουν την πόλη που ερημώνει, και το βασικό είδος τροφής που βγαίνει από τα εργοστάσια είναι ένα υποκατάστατο κρέατος, μια ροζ αλειφή.
Όλα έχουν καταρρεύσει στη ζωή της ηρωίδας του βιβλίου, ο αγαπημένος της νοσηλεύεται, η μητέρα της προσπαθεί κλεισμένη σε ένα σπίτι να επιβιώσει, η παιδική ηλικία επανέρχεται διαρκώς στη μνήμη και συν τοις άλλοις, έχει να φροντίσει κι ένα παιδί με νοητικά και σωματικά προβλήματα, που της έχουν "παρκάρει" οι γονείς του.
Ωραίος αφηγηματικός ρυθμός, φρίκη που εναλλάσσεται με λυρικότητα και μια νέα φωνή που υπόσχεται πολλά, σε ένα απολαυστικό βιβλίο-έκπληξη! (Εκδ. Carnivora, μετάφρ. Ι. Ντούμη, σελ.285).
 
("Εν συντομία" #2)
 
____________________________________________________
 

Τo εξαιρετικό μυθιστόρημα του βραζιλιάνου Paulo Scott (Πόρτο Αλέγκρε, 1966), με τον ιδιαίτερο τίτλο «ΦΑΙΝΟΤΥΠΟΙ» («Marrom e Amarelo»), εκτυλίσσεται στη Βραζιλία του σήμερα. Στο επίκεντρο του βιβλίου, δυο αδέρφια διαφορετικού χρώματος. Ο Φεντερίκο – αφηγητής και κεντρικός χαρακτήρας του βιβλίου - και ο Λορένσο. Ο μεγάλος (κατά ένα χρόνο) Φεντερίκο είναι μιγάς, ουσιαστικά λευκός, ο Λορένσο πιο σκουρόχρωμος, σχεδόν μαύρος. Οι δυο γονείς μιγάδες, η οικογένεια θεωρείται «μαύρη», άρα «κατώτερη», παρότι ευκατάστατη, σε μια κοινωνία έντονα ρατσιστική.
 
Ο Φεντερίκο, στα 50 του πλέον, είναι μια διασημότητα, ειδικός ερευνητής στα θέματα του ρατσισμού, και συμμετέχει σε μια επιτροπή στην Μπραζίλια, που μάλλον δεν θα βγάλει πουθενά, με τελείως αδιέξοδη προσωπική ζωή. Θα βρεθεί αντιμέτωπος με τα φαντάσματα της ταραγμένης εφηβείας του, όταν η Ρομπέρτα, η ανήλικη ανιψιά του, θα συλληφθεί σε μια αντικυβερνητική διαδήλωση, ενώ στην κατοχή της βρέθηκε ένα περίστροφο, που είχαν κρύψει με τον αδερφό του, πριν από πολλά χρόνια, και το οποίο είχε χρησιμοποιηθεί από έναν φίλο τους σε μια συμπλοκή με τραγικά αποτελέσματα. Ο Φεντερίκο θα βρεθεί πάλι στο Πόρτο Αλέγκρε μετά από δεκαετίες, με το πρακτικό πρόβλημα της ανιψιάς του να τον απασχολεί, ενώ οι μνήμες του παρελθόντος ξυπνάνε και η συνειδητοποίηση της ταυτότητάς του, καθώς περιφέρεται στα μέρη της νεότητάς του, έρχεται απροειδοποίητα, καλώντας τον να πάρει αποφάσεις για το μέλλον του.

Πυκνός και μακροπερίοδος λόγος, σε ένα μυθιστόρημα επώδυνο, που θίγει τα θέματα του ρατσισμού, του κοινωνικού διαχωρισμού, της αστυνομοκρατίας. Οι έννοιες του αίματος και της φυλής, οι εσωτερικές αντιφάσεις, τα αδιέξοδα του (λογοτεχνικά στιβαρού) ήρωα του βιβλίου, δίνουν έναν δραματικό τόνο στην ενδιαφέρουσα ιστορία που δεν ολοκληρώνεται, αφήνοντας το τέλος ανοιχτό σε πολλές ερμηνείες. Το βιβλίο συνοδεύει ένα μικρό διήγημα με ηρωίδα την Ρομπέρτα, την ανιψιά του Φεντερίκο, ως μια ένδειξη της συνέχειας που μπορεί να υπάρξει.
(Εκδ. Gutenberg, θαυμάσια (ως συνήθως) μετάφραση της Α.Ψυλλιά).
 
"Εν συντομία" #3
 
______________________________________________________
 

Το ζευγάρι των εραστών που παρασύρεται από το πάθος τους και διαφεύγει προς τη Δύση. Η καταδίωξη, το σκηνικό της περιπλάνησης και του άγριου έρωτα μέσα στο καταχείμωνο και σε παράγκες κυνηγών στα βουνά. Οι βίαιες συμπλοκές και η κάθαρση του τέλους. Όλα αυτά συνθέτουν το θαυμάσιο γουέστερν μυθιστόρημα, «Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟ ΚΑΤΑΧΕΙΜΩΝΟ» («Heart in winter»), του Ιρλανδού Kevin Barry (Limerick,1969) – (μετάφρ. Δημ. Καρακίτσος, εκδόσεις Γεννήτρια, σελ. 218), ενός συγγραφέα που μας συστήθηκε με το εξαιρετικό «Νυχτερινό πλοίο για την Ταγγέρη» (εκδ. Gutenberg) μερικά χρόνια πριν.
 
Στην «Καρδιά το καταχείμωνο», ο βοηθός φωτογράφου, αλαφροΐσκιωτος και πρεζάκιας και μέθυσος Τομ με το baby-face, ένας τριαντάρης Ιρλανδός που βρίσκεται (χωρίς να έχει καταλάβει πως) σε ένα κωλοχώρι της Μοντάνα το 1891, ερωτεύεται την πολύ πρόσφατα παντρεμένη (με το «άτακτο» παρελθόν) Πόλλυ, που ταξίδεψε από το Σικάγο για να παντρευτεί (δι’ αλληλογραφίας), έναν ισχυρό άντρα της περιοχής που δεν είχε δει ποτέ στη ζωή της. Τα αισθήματα είναι αμοιβαία, από την πρώτη στιγμή, όπως και η αυθόρμητη απόφαση, να το σκάσουν προς την Καλιφόρνια, χωρίς πλάνο, χωρίς σχέδιο, στα κουτουρού. Οι δυο τους πάνω σε ένα άλογο, διασχίζουν τα βουνά της Μοντάνα και στο κατόπι τους, βρίσκονται οι Αρχές της περιοχής, αλλά και κυνηγοί κεφαλών που είναι πολύ πιο επικίνδυνοι.
 
Μυθιστόρημα εντυπωσιακό και βίαιο, που σε πολλές από τις εμπνευσμένες στιγμές του, θυμίζει Cormack McCarthy, δείχνει το ταλέντο ενός πολύ καλού (όπως αποδεικνύεται) συγγραφέα. Υπαινικτικό στυλ, ολοζώντανη και γλαφυρή αφήγηση, με τον λυρισμό να εναλλάσσεται δημιουργικά με τις πιο βίαιες περιγραφές και μια ερωτική ιστορία που δονεί με το πάθος της.
 
«Στάθηκε από πάνω της λίγο πιο πέρα. Έγειρε με την πλάτη του σε έναν κορμό για να βρει την κατάλληλη γωνία. Προσπάθησε να την καδράρει. Ήθελε να το δει σωστά, σαν ένα ταμπλώ βιβάν – τη γυναίκα, το άλογο, το δάσος. Μια αχτίδα χειμωνιάτικου ήλιου τρύπωνε από τα δέντρα κι έπεφτε στο πρόσωπό του. Ήταν ωραία. Ένιωσε τις απαρχές ενός προαισθήματος αλλά το προαίσθημα δεν έλεγε να πάρει μορφή. Το μέλλον ήταν άδηλο ακόμη. Αλλά ο Τομ δεν ανησυχούσε και πολύ. Πάντοτε ένιωθε ότι κάτι είχε γίνει λάθος με την πάρτη του κι όλα στραβά του πήγαιναν, αλλά τώρα είχε όλη την τύχη του κόσμου με το μέρος του. Απλωνόταν μπροστά του σαν ταμπλώ βιβάν.»

"Εν συντομία" #4
 
 
 
0 comments