Τετάρτη, Φεβρουαρίου 21, 2007
posted by Librofilo at Τετάρτη, Φεβρουαρίου 21, 2007 | Permalink
Αλήθειες και ψέμματα (ή μήπως μόνο ψέμματα...)
Έχετε τρελλαθεί όλοι,bloggers και συμπαθούντες?

Παίρνω την μπάλα από τον Μαμαλούκα και την Σταυρούλα που μου την ρίξανε και δεν ξέρω τι να την κάνω (γι’αυτό «τό’παιζα δύσκολος» Δημήτρη μου).

Ας το πάρει το ποτάμι λοιπόν (I hate this game)αν και το προφίλ μου "τα λέει όλα" γιά μένα...

Ο Librofilo:

Θυμώνει πολύ δύσκολα και είναι πολύ υπομονετικός.Όταν όμως θυμώσει με κάποιον ή με κάτι τότε εκρήγνυται με απρόβλεπτες συνέπειες.

Απολαμβάνει ιδιαίτερα την οδήγηση.Μπορεί να ξεκινήσει γιά μιά απλή βόλτα και να βρεθεί στην Θεσ/νίκη.Οδηγεί γρήγορα και πολλές φορές πολύ επικίνδυνα ,πάντως διατηρεί την "παραδοσιακή ηρεμία" του σε όλες τις δύσκολες καταστάσεις που μπορεί να προκύψουν.

Το μοναδικό όνειρο που είχε από παιδί,ήταν να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο (ο πολύς Ι.Βερν σε τρυφερή ηλικία,μάλλον του το έκανε αυτό).Κατά ένα μεγάλο μέρος βαδίζει στο σωστό δρόμο και ελπίζει να μη ψοφήσει γρήγορα και δεν προλάβει να το υλοποιήσει.

Είναι πολύ ρομαντικός και τρελλαίνεται γιά τα μελοδράματα.Μερικοί που νομίζουν ότι τον ξέρουν μπορεί να γελάσουν εάν διαβάσουνε αυτή τη δήλωση αλλά είναι η περισσότερο αληθινή απ'όλες.

Θα ήθελε να έχει μιά μηχανή του χρόνου και να μπορεί να μεταφέρεται σε διάφορες εποχές γιά μιά μέρα.Έχει μιά αστείρευτη περιέργεια γιά την καθημερινότητα των απλών ανθρώπων που ζήσανε σ’αυτόν τον πλανήτη.

Εχω κι’άλλα βρε,πάνω στο καλύτερο με σταματάτε...Τέλος πάντων το μπαλάκι πάει στους :

Σπυρέττο72

Αναγνώστρια

Celsius33

Πατριάρχη Φώτιο
 
Δευτέρα, Φεβρουαρίου 19, 2007
posted by Librofilo at Δευτέρα, Φεβρουαρίου 19, 2007 | Permalink
Μιά συνέντευξη
Το σκέφθηκα αρκετά προτού "ανεβάσω" την συνέντευξη που έδωσα στην Κα Ελένη Γκίκα γιά το ΕΘΝΟΣ της Κυριακής (18/2/07).Τελικά επικράτησε μέσα μου,η άποψη ότι όποιοι (και όσοι)διαβάζουν αυτό το blog τόσους μήνες τώρα (και δεν αγόρασαν το Εθνος της Κυριακής),θα ήθελαν να διαβάσουν τις απόψεις μου.

Το ΕΘΝΟΣ έχει ξεκινήσει από την προηγούμενη εβδομάδα ένα αφιέρωμα στα "βιβλιοφιλικά" blogs,η αρχή έγινε με τον αγαπητό Reader,συνέχισε με την αφεντιά μου και απ'ότι γνωρίζω τις επόμενες Κυριακές είναι η σειρά του Bookattack,της Εαρινής Συμφωνίας και άλλων καλών και σεβαστών συναγωνιστών.

Ιδού λοιπόν το κείμενο.Την ερώτηση σχετικά με τον αριθμό των βιβλίων που διαβάζω την μεταφέρω όπως ήταν στην αρχική της μορφή.Η εφημερίδα γιά να μη "κόψει" την απάντηση μου προτίμησε να "κόψει" την ερώτηση και έτσι η απάντηση φαίνεται τελείως υπερφίαλη.Anyway,ευχαριστώ πολύ την Κα Ελένη Γκίκα η οποία δείχνει να προσέχει ιδιαίτερα την μπλογκόσφαιρα αποδεικνύοντας το ειλικρινές ενδιαφέρον της γιά οτιδήποτε "καινούριο" παρουσιάζεται στον χώρο του βιβλίου.Όπως έλεγε και η γιαγιά μου,"μισή ντροπή δική της,μισή ντροπή δική μου"...


LIBROFILO: Το απόλυτο βιβλιοφιλικό μπλογκ

Ως Librofilo εμφανίστηκε τον Μάιο του 2006. Με εντυπωσιακά… εγκαίνια <Διαβάζω για να ζω, ζω για να διαβάζω> και με πορεία που απολύτως το αποδεικνύει και το επεξηγεί, έχει υπογράψει από τις πιο εμπεριστατωμένες και γοητευτικές κριτικές, για βιβλία που διάβασε και του άρεσαν αυτό τον χρόνο. Με μια μέθοδο σαγηνευτικά…. εγωιστική (<Λατρεύω τον Τάιμπο και μ’ αυτόν θέλω να ξεκινήσω τη χρονιά>), με ένα άκρως αντιφατικό προφίλ (<εργάζεται σε μεγάλη πολυεθνική εταιρεία>) έχει δημιουργήσει ένα μπλογκ που αποτελεί σχεδόν… καθεστώς, όσον αφορά το βιβλίο. Η ηλεκτρονική του διεύθυνση: http://librofilo.blogspot.com.



- Τι είναι εκείνο που μπορεί να κάνει κάποιον με το δικό σας προφίλ να κάνει μπλογκ;

Μάλλον η ανάγκη να εκφραστεί γι' αυτά που αγαπάει. Το προφίλ που περιγράφω είναι πολύ αληθινό και αντιφατικό ταυτόχρονα σαν την ίδια τη ζωή άλλωστε.

- O απολογισμός της χρονιάς ομολογουμένως υπήρξε εντυπωσιακός .../(140 αν θυμάμαι καλά, βιβλία!) και το ότι κάποιος με αυτό το προφίλ διαβάζει τόσο πολύ, επίσης είναι αντιφατικό. Διαβάζετε, έχετε πει, δυο με τρεις ώρες την ημέρα και επί...πόσα χρόνια; /

Τα βιβλία που διάβασα μέσα στη χρονιά ήταν δυστυχώς λιγότερα από 120 που είναι το ρεκόρ μου. Δεν θεωρώ ότι διαβάζω πάρα πολύ, μέσα από τα μπλογκς γνώρισα ανθρώπους που ίσως να διαβάζουν περισσότερο. Προσπαθώ να διαβάζω δύο ώρες την ημέρα, συνήθως τα καταφέρνω. Με αυτό το ρυθμό προχωράω τα τελευταία 5 χρόνια. Πριν τα 30 μου, διάβαζα περισσότερο, μετά υπήρξε ένα διάστημα που είχα πέσει με τα μούτρα στη δουλειά και την «επαγγελματική καταξίωση»,τώρα έχω σταθεροποιήσει τον ρυθμό μου. Είμαι συστηματικός αναγνώστης βλέπετε, διαβάζω όλη μου τη ζωή με πάθος.

- Με ποιον τρόπο επιλέγετε βιβλία;

Εάν γνωρίζω τον συγγραφέα από προγενέστερα έργα του, και μου είχε αρέσει ή τον είχα βρει ενδιαφέροντα, αγοράζω το βιβλίο του. Κατά τα άλλα διαβάζω κριτικές και ακολουθώ πιστά κάποιους κριτικούς που μ' αρέσουν. Επίσης εμπιστεύομαι την κρίση μου και την αναγνωστική μου εμπειρία.

- Βρίσκετε ότι συμπληρώνετε την ήδη ισχύουσα κριτική;

Μη τρελαθούμε το κέφι μου κάνω, ούτε συμπληρώνω το υπάρχον τοπίο, ούτε φιλοδοξώ να παίξω κάποιο τέτοιο ρόλο, βεβαίως εάν το δει κανείς μακροπρόθεσμα, τα "θεματικά" blogs είναι το μέλλον.

- Οι επισκέψεις θεωρείτε ότι είναι μέρος του ποστ;

Τα σχόλια είναι που δίνουν το ρυθμό στο εκάστοτε ποστ. Αυτή η interactive επικοινωνία είναι ένα από τα κυριότερα συστατικά ενός blog.

- Κάνοντας έναν μικρό απολογισμό, άξιζε τον κόπο;

Είναι καταπληκτική ψυχοθεραπεία, οπότε σίγουρα άξιζε τον κόπο.

- Διαβάσατε καλύτερα, αποκτήσατε φίλους μέσα απ' αυτό; Δεδομένου του ότι η ανάγνωση (όπως και η γραφή) θεωρείται κάπως μοναχική διαδικασία.

Και βιβλία που μου σύστησαν (ή είδα σε άλλα βιβλιοφιλικά blogs) διάβασα και καλούς φίλους έκανα. Δεν πιστεύω ότι βελτιώθηκε η αναγνωστική μου ποιότητα απλά ορισμένες επιρροές με βοήθησαν να δω κάποια βιβλία με άλλο μάτι. Τελικά ίσως η ανάγνωση να μην είναι τόσο μοναχική διαδικασία.
 
Παρασκευή, Φεβρουαρίου 16, 2007
posted by Librofilo at Παρασκευή, Φεβρουαρίου 16, 2007 | Permalink
Stranger than fiction (δανεικός ο τίτλος από την ταινία,αλλά ταιριάζει)
Ένας καθηγητής πανεπιστημίου που αισθάνεται αποτυχημένος σε όλα και νιώθει ότι η ζωή του δεν έχει κανένα νόημα πλέον,αποφασίζει να αυτοκτονήσει προκαλώντας τον πνιγμό του στη θάλασσα.Αλλά στον δρόμο γιά την παραλία...

«Ο Τεντ οδηγούσε σαν βολίδα στην Όσιαν Μπούλεβαρντ,όταν ένας χοντρός άντρας πετάχτηκε στον δρομο κυνηγώντας το κανίς του με τα βαμμένα νύχια,αναγκάζοντας έτσι τον οδηγό ενός τεράστιου καφέ φορτηγού των Αμερικανικών Ταχυδρομείων να κόψει στραβά το τιμόνι του και να μπει στην αντίθετη λωρίδα κυκλοφορίας.Στην αντίθετη λωρίδα κυκλοφορίας εν προκειμένω,βρισκόταν ο Τεντ Στρητ και η σπορ Λάντσια του 1978 που οδηγούσε.Η σύγκρουση της Λάντσια με το φορτηγό ήταν σφοδρή,κι’ενώ το όχημά του κοκάλωσε εντελώς ,ο Τεντ δεν σταμάτησε,αλλά συνέχισε την πορεία του διαπερνώντας το ήδη σπασμένο παρμπρίζ.Το αξιοσημείωτο είναι ότι ο Τεντ δεν έπαθε ούτε γρατσουνιά στο πρόσωπο,δεν έσπασε τα πλευρά,τις κλειδώσεις,τα χέρια ή τα πόδια του,το κεφάλι του όμως αποχωρίστηκε εντελώς το υπόλοιπο σώμα του.Η πληγή ήταν ακανόνιστη,αλλά το κεφάλι αποκόπηκε πλήρως από το λαιμό,πράγμα που έκανε έναν έμπειρο αστυνομικό να ξεράσει δίπλα στον τσαλακωμένο προφυλακτήρα της Λάντσια,ενώ ο νεαρός συνεργάτης του στην περιπολία έμεινε με το στόμα ανοιχτό να κοιτάζει το κεφάλι πάνω στην άσφαλτο...Το βανάκι του ιατροδικαστή έφτασε με έναν αντικαταστάτη του,όχι με τον ιατροδικαστή τον ίδιο.Ο νεαρος αντικαταστάστης εξέτασε προσεκτικά το κεφάλι του Τεντ χωρίς να βγει από το βανάκι,πείστηκε ότι ήταν νεκρός και τσεκάρισε τα απαραίτητα στο ντοσιέ του,αναγκάστηκε ωστόσο να τηλεφωνήσει στο γραφείο του γιά να ρωτήσει αν το κεφάλι και το σώμα έπρεπε να τοποθετηθούν στον ίδιο ή σε χωριστούς σάκους.Το κεφάλι του Τεντ τοποθετήθηκε κάτω από το αριστερό του μπράτσο,και τα δάχτυλά του έπεσαν πάνω στο στόμα του,το οποίο είχε παγώσει μισάνοιχτο.Ύστερα έκλεισαν από πάνω ως κάτω το φερμουάρ του ειδικού πλαστικού σάκου που διατηρεί το σώμα σε ψύξη.Η διαδρομή ως το νεκροτομείο με το βανάκι του ιατροδικαστή τράβηξε σε μάκρος,καθώς ο αντικαταστάτης έκανε μιά στάση σ’ένα φαστφουντάδικο,στο σπίτι της μητέρας του,σ’ένα βιβλιοπωλείο ειδικευμένο στα κόμικς και,τέλος,σ’ένα απόμερο πάρκινγκ,όπου επέτρεψε στα μέλη μιάς συμμορίας να δούνε το «κουφάρι»,με αντίτιμο ένα δολάριο ο καθένας.»

Αυτή είναι (λίγο-πολύ) η αρχή του εξαιρετικού και πρωτότυπου βιβλίου του ΑφροΑμερικανού συγγραφέα Percival Everett «ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΕΡΗΜΟΣ» (Εκδ.ΠΟΛΙΣ) (84).

Ο Τεντ Στρητ κατά την διάρκεια της κηδείας του σηκώνεται ξαφνικά,βγαίνει από το φέρετρο,παίρνει από το χέρι την οικογένειά του και φεύγει.Στην πόλη ξεσπάνε ταραχές,η τηλεόραση πολιορκεί το σπίτι.Μην αντέχοντας άλλο να μένει κλεισμένος μέσα,πάει στο σουπερμάρκετ όπου απάγεται από μιά ομάδα φανατικών θρησκόληπτων που τον μεταφέρουν κάπου στην έρημο θεωρώντας τον εκπρόσωπο του σατανά και σκοπεύουν να τον εξολοθρεύσουν.Δραπετεύει αφού οι σφαίρες δεν μπορούν να του κάνουν τίποτα και πέφτει στα χέρια των Αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών οι οποίες τον μεταφέρουν στο περίφημο Ρόσγουελ.Εκεί οι γιατροί «τον ανοίγουνε»,εξετάζουν τα όργανά του ένα-ένα και διαπιστώνουν ότι είναι «τελείως νεκρός»,δραπετεύει με τη βοήθεια ενός παρανοϊκού επιστήμονα ο οποίος προσπαθεί να κατασκευάσει «Χριστούς» με μάλλον τρομακτικά αποτελέσματα,πέφτει πάλι στα χέρια φανατικών θρησκόληπτων οι οποίοι τον θεωρούν «Μεσσία».Φεύγει κακήν-κακώς και από εκεί,σώζει κάτι παιδάκια που έχουν απαχθεί απο έναν τρελλό θρησκευτικό ηγέτη,αναγορεύεται «ήρωας,σωτήρας,άγγελος».Βλέπει όμως το αδιέξοδο που έχει δημιουργηθεί σ’εκείνον και στην οικογένειά του και δίνει λύση στο «πρόβλημα» με ευαισθησία και απόλυτη λογική.


Ένα μυθιστόρημα που παρά το «καταθλιπτικό» θέμα του,είναι γραμμένο εξαιρετικά ανάλαφρα και με σαρκαστική γλώσσα ξετινάζει τα σώψυχα της Αμερικάνικης κοινωνίας με τις θρησκευτικές (και όχι μόνο νευρώσεις της),με την τηλεοπτική (και όχι μόνο) τρομοκρατία της .

Ο Τεντ στην επιστροφή του στη ζωή είναι ένας διαφορετικός άνθρωπος.Συμπονετικός,με μιά διαφορετική ματιά της καθημερινότητάς του και του οικογενειακού του περίγυρου,ευαίσθητος,ιδιότητες ξεχασμένες από χρόνια στο βαθύτερο εγώ του.Είναι ένας νεκρός με τα όλα του αλλά τόσο ζωντανός ταυτόχρονα.

«-Θα σας ελέγξουμε αρκετά εξονυχιστικά.
-Τι ψάχνετε?ρώτησε ο Τεντ.
-Οτιδήποτε.Τα πάντα.Η δόκτορ Λάϊονς αναστέναξε.Ο θάνατος με γοητεύει.Είναι η πιό συναρπαστική ανθρώπινη λειτουργία,περί αυτού πρόκειται.Μιά αναγκαία,αναπόφευκτη λειτουργία.Οταν πεθάνατε,όταν το κεφάλι σας αποκόπηκε από το σώμα σας,όλα σταμάτησαν,όλοι σταμάτησαν,σταμάτησαν και κοίταξαν,όλοι οι ήχοι σταμάτησαν,φωνές,πουλιά,ο χρόνος σταμάτησε.Μετά,εκείνη η φορτισμένη στιγμή χάθηκε,και τα πάντα άρχισαν ξανά.Ο θάνατος είναι ένα σημείο στο χρόνο χωρίς διαστάσεις,χωρίς νόημα,ασήμαντο,αλλά περιέχει όλες τις γνώσεις περί ζωής.»


Ο συγγραφέας σε αυτό το 15ο βιβλίο του και μόλις το δεύτερο στα Ελληνικά (από τις ίδιες εκδόσεις κυκλοφορεί το υπέροχο ΣΒΗΣΙΜΟ ), ανακατεύει στοιχεία από ιστορίες επιστημονικής φαντασίας (κυρίως στις καταπληκτικές σκηνές του τρίτου κεφαλαίου που διαδραματίζεται στο Ρόσγουελ),από ταινίες του αμερικάνικου κινηματογράφου,και από φαντεζίστικα μυθιστορήματα.Η γραφή του είναι ειρωνική,στακάτη και κάποιες στιγμές το χιούμορ φέρνει έντονα στο μυαλό τον μέγιστο Γούντυ Άλλεν-διότι όταν κάνεις τους ανθρώπους να χαμογελούν μπορείς να τους πεις τις πιό πικρές αλήθειες.

Ο Εβερεττ ισορροπώντας ανάμεσα στην μαύρη κωμωδία και το φιλοσοφικό παραμύθι,εξερευνά τα ψυχολογικά,κοινωνιολογικά,φιλοσοφικά όρια της ανθρώπινης ζωής και του κοινωνικού γίγνεσθαι.Πλάθει ένα υπέροχο ήρωα,τον Τεντ Στρητ ο οποίος είναι διαδοχικά διάβολος,σωτήρας,ήρωας αλλά και «τέρας της φύσης».

Η "Αμερικάνικη Έρημος", είναι μιά φωτισμένα σκοτεινή αλληγορία συμπόνοιας και φροντίδας, απίστευτα ελπιδοφόρα και οραματική,όσο και μοναδική σε σύλληψη,όπου το παράλογο μπερδεύεται με το λογικό και τα συναισθήματα εναλάσσονται μεταξύ γέλιου,πικρού χαμόγελου και συγκίνησης.Ένα βιβλίο που ευτύχησε στην ελληνική του μεταφορά από την εξαιρετική κ.Χ.Παπαδημητρίου,οι δε εκδόσεις ΠΟΛΙΣ συνεχίζουν να μας προσφέρουν αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας ρισκάροντας με βιβλία που μάλλον περνάνε απαρατήρητα από το ευρύτερο αναγνωστικό κοινό.
 
Δευτέρα, Φεβρουαρίου 12, 2007
posted by Librofilo at Δευτέρα, Φεβρουαρίου 12, 2007 | Permalink
Εγκλήματα
Δηλητηριώδες ειναι το μυθιστόρημα της Ελένης Γιαννακάκη «ΤΑ ΧΕΡΟΥΒΕΙΜ ΤΗΣ ΜΟΚΕΤΑΣ» (Εκδ.Εστία) (78).Η συγγραφέας με το δεύτερο βιβλίο της καταφέρνει να υποσκάψει το φαινομενικά ήρεμο και φιλήσυχο οικοδόμημα της Ελληνικής αστικής οικογένειας με ένα τρόπο υπαινικτικό και απόλυτα διαβρωτικό.

Το βιβλίο ακολουθώντας πιστά την Αγγλοσαξωνική παράδοση του «understatement»,αρχίζει και ολοκληρώνεται μέσα σε 17 ώρες,δηλαδή κάτι λιγότερο από μία ολόκληρη ημέρα.Παρακολουθούμε τον εσωτερικό μονόλογο,μιας «συνηθισμένης» νοικοκυράς από την ώρα που ξυπνάει γιά να ετοιμάσει τα παιδιά της γιά το σχολείο,μέχρι την ώρα που θα πέσει να κοιμηθεί λίγο πριν τα μεσάνυχτα.

Λειτουργώντας τελείως αντίθετα από τα γνωστά μπεστσελερίστικα μυθιστορήματα του συρμού,η Γιαννακάκη χρησιμοποιεί και παρακολουθεί την ηρωίδα της με ακρίβεια και μέθοδο εντομολόγου κάνοντάς την φύλλο και φτερό.Η Μαρία (η ηρωίδα),είναι μιά συνηθισμένη γυναίκα «της διπλανής πόρτας»,με τα περιττά κιλά της,ασήμαντη εμφανισιακά,που έχει σπουδάσει αρχιτεκτονική αλλά δεν την εξάσκησε ποτέ διότι ασχολήθηκε με την «παντρευτική».Αφού «τύλιξε» χρησιμοποιώντας ρουφιανιά και "κατινιά",τον καλό γαμπρό που εντόπισε,στο πρόσωπο του φέρελπι αρχιτέκτονα Φαίδωνα,είναι μαζί του μιά δεκαπενταετία .Τώρα πλησιάζοντας τα σαράντα όλη τη μέρα καθαρίζει το σπίτι,χρησιμοποιώντας όλων των ειδών τα απορρυπαντικά και ξεσπώντας τις διάφορες νευρώσεις της στο ξεσκονόπανο και στο βετέξ που μετά μανίας χρησιμοποιεί.

Θα μπορούσε να είναι το πιό βαρετό από τα μυθιστορήματα που μπορεί κανείς να διαβάσει.Δεν είναι όμως...Η Μαρία προσπαθεί να διατηρήσει το status-quo στην οικογένειά της.Όλα πρέπει να παρουσιάζονται ειδυλλιακά,τίποτα να μη διαταράσσει την ηρεμία της οικογενειακής ζωής.Όλα καλύπτονται «κάτω απ’το χαλί».Οι σχέσεις που κάνει με διάφορους άνδρες ουσιαστικά παίζοντας με τη φωτιά,χρησιμεύουν περισσότερο γιά να αυτοεπιβεβαιωθεί ως γυναίκα παρά γιά να απολαύσει το σεξ.
Περισσότερο γιά να είναι «ιν» μέσα στον μικρόκοσμο που κινείται γύρω της διότι όπως λέει «η σύγχρονη ελληνική κουλτούρα είναι κουλτούρα του σεξ,πρέπει να το κάνεις γιά να υπάρχεις,τα μέσα ενημέρωσης κυρίως αλλά και το γενικότερο κλίμα,όλοι γι’αυτό μιλάνε,σε κάνουν λοιπόν να νιώθεις πως είσαι ούφο αν δεν κάνεις κάτι και σύ,κάτι τέλος πάντων,έστω και τα μίνιμουμ,είναι θέμα στοιχειώδους αυτοεκτίμησης το να παίζεις,ακόμη και γενικώς και αορίστως.»

Μέσα σ’αυτό τα «επικίνδυνα παιχνίδια» λοιπόν,εναλλάσοντας γκόμενους απο καιρού εις καιρόν,μπλέκει με τον καθηγητή της κόρης της και μετά από ένα χρόνο περιπου σχέσης μαζί του τον σκοτώνει.Ένα έγκλημα που αποκαλύπτεται στον αναγνώστη από την αρχή του βιβλίου από την συγγραφέα ,διότι το χρονικό πλαίσιο που διαδραματίζεται η ιστορία (αυτές οι δεκαεφτά ώρες),είναι ο ένας χρόνος από τον θάνατό του.

Το παραλήρημα της Μαρίας λαμβάνει χώρα πρώτιστα στο μπάνιο,κάτι σαν ένα χώρο δικό της όπου βρίσκει την ησυχία της ταλαιπωρούμενη από συχνουρίες,κωλικούς του εντέρου και άλλα τέτοια χαριτωμένα.Η κόλαση που ζει θα έκαναν έναν τέτοιο ήρωα συμπαθή στον αναγνώστη,εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με μιά τελείως αντιπαθή γυναίκα.Αυτό που την κάνει περισσότερο αντιπαθή,είναι η διαφαινόμενη «φυσιολογικότητα της»,είναι εικόνα και ομοίωση της ελληνικής κοινωνίας,αυτής της μικροαστικής κοινωνίας,της κλεισμένης στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού της,ή,της μεζονέττας της,που εκπαιδεύεται από την τηλεόραση,που κοιτάει «με μισό μάτι» τους γείτονες,που κάνει τα πάντα γιά το «φαίνεσθαι».

Η Μαρία από τη μία πλευρά μισεί ότι κινείται γύρω από τον οικογενειακό της περίγυρο (ακόμα και τον αδερφό της) και από την άλλη συνεχίζει να πληρώνει την απολυμένη καθαρίστριά της επειδή εκείνη έχει γιό ναρκομανή.Εκφράζεται με τα χειρότερα λόγια γιά τις φιλες της και θέλει να γίνει δότρια μυελού.Αντιφατική στο έπακρο,μικροαστικά συντηρητική στις απόψεις της ενσαρκώνει στο ακέραιο το πρότυπο με το οποίο μεγαλώνουν τις κόρες τους οι Ελληνίδες μανάδες «πονηρά θηλυκά,κατεργάρες γυναίκες» που έλεγε και μιά παλιά ελληνική ταινία.

Το μπάνιο όπως αναφέρω παραπάνω είναι ο κύριος χώρος του ψυχοδράματος που παρακολουθούμε.Εκεί κλείνεται η Μαρία,εκεί σκοτώνει τον εραστή της,εκεί νιώθει να βρίσκει τον εαυτό της.Είναι ο δικός της "ο περίκλειστος κόσμος",όπου δεν την απειλεί κανείς,το μόνο μέρος όπου αισθάνεται ασφαλής.Εκεί όπου υλοποιείται η υστερική της μανία γιά την (επιφανειακή) καθαριότητα αλλά και εκεί απ’όπου υπάρχει το ενδεχόμενο να την πατήσει στο τέλος κάνοντας ένα (μοιραίο?) λάθος.

Βιβλίο που πατάει γερά στα πόδια του,βιβλίο-έκπληξη που θα απογειωνόταν εάν δεν κούραζε ο μακρύς μονόλογος της ηρωίδας και οι επαναλαμβανόμενες κοινοτοπίες και σχόλια της καθημερινότητας.Η συγγραφέας με την άνεση της απόστασης από την ελληνική παράνοια, μιάς που ζει και εργάζεται στην Φινλανδία, αναλύει με οξύνοια την καθημερινότητά μας δείχνοντας μας το απεχθές της πρόσωπο (και ουσιαστικά τους εαυτούς μας τους ίδιους).
 
Τρίτη, Φεβρουαρίου 06, 2007
posted by Librofilo at Τρίτη, Φεβρουαρίου 06, 2007 | Permalink
"Την μοναξιά πρέπει να την επιθυμείς,όχι να την υφίστασαι"
Ένα βιβλίο που δεν ενδείκνυται γιά «ανάλαφρη» ανάγνωση είναι το μυθιστόρημα του Andrea Carraro «ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ ΧΡΟΝΟΣ» (Εκδ.ΙΝΔΙΚΤΟΣ),(80).
Ένα βιβλίο αιχμηρό σαν μαχαίρι με κινηματογραφική/σεναριακή δομή γεμάτο από διαλόγους καθημερινούς,φαινομενικά ανάλαφρους αλλά τόσο σκληρούς ταυτόχρονα.

Το μυθιστόρημα περιγράφει την «Πτώση» ενός άνδρα. (θέμα που έχει απασχολήσει τον Α.Μοράβια σε πολλα βιβλία του).Ο Πάολο Λουτσάνι συγγραφέας που δουλεύει σε τράπεζα,παντρεμένος με ένα παιδί ,χάνει τον πατέρα του μετά από βασανιστική ασθένεια .Ο θάνατος του δεσποτικού πατέρα τον οδηγεί στην κατάθλιψη.Ανακαλύπτει οτι η σύζυγός του διατηρεί σχέση με έναν συνάδελφό της,τους παρακολουθεί,τους φωτογραφίζει και μετά από καυγά φεύγει από το σπίτι.Ο κόσμος του καταρρέει,παραιτείται από την δουλειά του και το υπαρξιακό του αδιέξοδο τον οδηγεί ένα βήμα από την σχιζοφρένεια.

Η γραφή του Καρράρο είναι κοφτή,ασθματική και όπως αναφέρω παραπάνω κινηματογραφική.Οι περιγραφές είναι ιδιαίτερα ζωντανές και η καθημερινή ζωή στις συνοικίες της Ρώμης,περιγράφεται ως εφιάλτης.

Εκείνο που κυριαρχεί στο μυθιστόρημα βέβαια,είναι η σχέση του ήρωα με τον πατέρα του.Σχέση βασανιστική,σχέση μίσους και αγάπης,εξάρτησης και απομάκρυνσης.Στις συζητήσεις με τον ψυχαναλυτή του,ο ήρωας περιγράφει με ήρεμο τρόπο τα εφιαλτικά όνειρα που βλέπει μετά τον θάνατο του "padre-padrone".

«Μου κατέστρεψες τη ζωή μπαμπά.Αν είχες πεθάνει προτού γεννηθώ εγώ,τώρα θα ήμουν ένα φυσιολογικό άτομο.Αντίθετα νά με,με βλέπεις,είμαι ένας ταλαίπωρος τρελός που κλαψουρίζει όλη μέρα,ανίκανος να κάνει οτιδήποτε,ακόμα και το μηδαμινό συζυγικό του καθήκον...Ακριβώς έτσι,είναι πάνω από δύο χρόνια που εγώ και η Ρόζα δεν πηδιόμαστε και μάλλον εκείνη το κάνει με κάποιον άλλο...""Δεν τό'ξερα!" είπε ο πατέρας μου με λυπημένη φωνή."Πρέπει να πληρώσεις,μπαμπά,γιά όλα αυτά που έχεις κάνει""Μα,τι έχω κάνει",ρώτησε."Με ρωτάς κιόλας?Ποτέ δεν ήσουν ούτε τόσο δα περήφανος γιά μένα,όταν σου έφερνα καμαρώνοντας τον μηνιαίο έλεγχο,που ήταν όλο οχτάρια και εννιάρια,γιά να τον υπογράψεις,μου έλεγες είσαι ξύλο απελέκητο...Μου έλεγες ότι έγλειφα τους παπάδες γιά να μου βάζουν εκείνους τους βαθμούς,που δεν τους άξιζα...Δεν ερχόσουν ποτέ να με δεις να παίζω ποδόσφαιρο κι'όταν ερχόσουν έλεγες ότι προκαλούσα αηδία,ότι ήμουν χοντρός και αργός σαν χελώνα...Θυμάσαι?...Θυμάσαι,π'ανάθεμά σε?...Πάντοτε ήμουν μπελάς γιά σένα,εγώ κρεμόμουν απ'τα χείλη σου κι'εσύ μου συμπεριφερόσουν άσχημα ή με σνόμπαρες...Με αποθάρρυνες,βαρετές,ρομαντικές αηδίες έλεγες γιά τα ποιήματά μου που παρ'όλ'αυτά δημοσιεύονταν σε κάποιο λογοτεχνικό περιοδικό ενώ εσύ ποτέ δεν τα είχες καταφέρει...Και μετά εκδόθηκε ένα μυθιστόρημά μου κι'εσένα σε είχε φάει η ζήλια,το έδειχνες,είχες μελαγχολήσει...Μου κατέστρεψες τη ζωή μπαμπά,μου πήρες όλη μου την αυτοπεποίθηση,με έκανες φοβητσιάρη,ανασφαλή,μελαγχολικό και καταθλιπτικό..."Ο πατέρας μου είπε μόνο:"Δεν άλλαξες καθόλου,συνεχίζεις να νιώθεις θύμα με πατέντα.Όλα τα λάθη τα φορτώνεις στους άλλους,το λέει και η γυναίκα σου,έτσι δεν είναι?Αν απέτυχες στο πανεπιστήμιο,αν είσαι μέτριος ποιητής και συγγραφέας,δεν φταίω εγώ..Εγώ μόνο σ'έφερα στον κόσμο,δυστυχώς γιά μένα κατά τ'άλλα".Και τότε δεν έβλεπα πιά μπροστά μου,άρχισα να τον χαστουκίζω και μετά να τον χτυπάω δυνατά,αρχικά με τα χέρια,μετά με μιά σιδερένια ράβδο που ήταν εκεί στο μπαλκόνι...Και είδα να πετάγεται το αίμα από παντού κι'εν τω μεταξύ έλεγα "Και τώρα θα σε κάνω να πεθάνεις πάλι,γερομπάσταρδε!".Καταλαβαίνετε σε τι σημείο έχω φτάσει,στο όνειρό μου τον σκότωσα γιά δεύτερη φορά..Και μάλιστα με τέτοιο τρόπο...Είναι σιχαμερό...»

Ο ήρωας είναι ένας άνθρωπος αδύναμος,σχεδόν κατεστραμμένος,ο οποίος ζει με τις εμμονές του.Παρακολουθεί την γυναίκα του,παρακολουθεί ζευγαράκια στο πάρκο,παρακολουθεί τους γείτονές του.Παροξυσμικά ο συγγραφέας περιγράφει τον ψυχωσικό Πάολο να βιώνει την βασανιστική μοναξιά του αδύναμος να χτίσει μιά πιό ουσιαστική επαφή με τον περίγυρό του,αλλοτριωμένος,αδιαφορώντας γιά όλους (εκτός από τον μικρό του γιό) και γιά όλα.

«-Θά΄θελες να γυρίσεις στο σπίτι?»
«-Δεν μπορώ»
«Η υπεροψία είναι ένα απαίσιο κτήνος.Μην αφήνεσαι να σε ξεγελάει η υπεροψία,την μοναξιά πρέπει να την επιθυμείς,όχι να την υφίστασαι»


Το μυθιστόρημα είναι σκληρό σαν την ίδια τη ζωή,και θίγει πολλά ουσιαστικά ζητήματα:της κατάθλιψης,της απιστίας,των ανθρώπινων σχέσεων.Ένα βιβλίο που έχει πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία όπως αναφέρει ο ίδιος ο συγγραφέας στο επίμετρο της ωραίας και φροντισμένης έκδοσης.
«Δεν υπάρχει άλλος χρόνος,τα πάντα έχουν συμβεί:αυτό είναι το συναίσθημα που υπερισχύει σε έναν καταθλιπτικό της ηλικίας μου...Η παρείσφρυση στη ζωή του άλλου ειναι ο μοναδικός τρόπος γιά να παραμείνεις στον κόσμο,γιά να επιζήσεις,γιά να νικήσεις την κατάθλιψη:να κοιτάξεις μακριά,να στρέψεις το βλέμμα σου πέρα από τον εαυτό σου.»
 
Παρασκευή, Φεβρουαρίου 02, 2007
posted by Librofilo at Παρασκευή, Φεβρουαρίου 02, 2007 | Permalink
Cogito ergo cogito sum — I think; therefore, I think I am. (Ambrose Bierce)
Υπερβολικά φιλόδοξο βρήκα το μυθιστόρημα του Ν.Βλαντή«WRITERSLAND» (Εκδ.Κέδρος) (65).Ο πολυγραφότατος νεαρός συγγραφέας (αυτό είναι το όγδοο βιβλίο του και είναι μόλις 33 χρονών),έγραψε ένα ζωντανό και φρέσκο μυθιστόρημα, που εάν πρέπει να το κατατάξουμε σε κάποιο είδος αυτό είναι μάλλον της Επιστημονικής Φαντασίας.

Δεν θα ασχοληθώ εκτεταμένα με το story το οποίο έχει παρουσιασθεί εξαιρετικά από τους φίλτατους Reader και Anagnostria . Ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με δύο παράλληλες ιστορίες (ένα μυθιστόρημα μέσα σε ένα μυθιστόρημα),οι οποίες παρουσιάζουν μεν ενδιαφέρον αλλά έχουν και πολλά κενά.

Σε ένα απομονωμένο νησί στο κοντινό μέλλον,κοντά στις ακτές της Γαλλίας που ονομάζεται Writersland ζουν μόνο συγγραφείς,οι οποίοι έχουν σχηματίσει μιά αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα.Η δομή της κοινότητας και η ιεραρχία στηρίζονται στον αριθμό των downloads (δλδ των πωλήσεων) που έχει ο καθένας.Οι μπεστσελερίστες που απαρτίζουν την Κεντρική Επιτροπή απολαμβάνουν σχετικού κύρους και κάποιων προνομίων.Πρωτότυπο κείμενο δεν υπάρχει και δεν προωθείται η δημοσίευση του διότι όλοι προσπαθούν να μεταγράψουν διάσημους συγγραφείς οικοιοποιούμενοι τα ονόματά τους.Υπάρχουν ο Δουμάς,ο Κάφκα,ο Ντόϋλ,η Ντυράς,ο Ρεμπώ,ο Χόρνμπυ,η Αλιέντε,ο Ευγενίδης οι οποίοι μεταγράφουν τα βιβλία των πρωτότυπων συγγραφέων αλλάζοντάς τους ουσιαστικά τα φώτα .

Η «ήρεμη ζωή» στην ουτοπική αυτή κοινότητα θα διαταραχτεί όταν ο φέρελπις συγγραφέας Ευγενίδης (που είναι εκλεκτό μέλος της κάστας των ευπώλητων),μετά από δεκαετή σιωπή,παρουσιάζει το τελευταίο του έργο,το οποίο δεν είναι μιά μεταγραφή ενός βιβλίου και δεν μπορεί κανείς να καταλάβει από που προέρχεται.Είναι η ιστορία μιάς εξέγερσης σε μια τσιμεντοδικτατορία στην Ελλάδα του 2129 με ήρωα έναν ερωτευμένο νεαρό τον Αλκιβιάδη ο οποίος ανήκοντας στην πληβεία τάξη των απιστωτων ,ανατρέπει το σύστημα με μιά επανάσταση αντάξια ενός Σπάρτακου στην αρχαία Ρώμη.

Η συνέχεια θα είναι δραματική,με φόνους και ίντριγκες οι οποίες ξεσκεπάζουν τους αληθινούς χαρακτήρες των πρωταγωνιστών του μυθιστορήματος.

Ο Βλαντής ουσιαστικά περιγράφει μιά ουτοπία,έναν κόσμο φοβισμένο,που ζει σε πόλεις με ουράνιους θόλους,έναν καινούριο κόσμο (Brave new world),που έχει ως αφετηρια την 11/9,ημερομηνία ορόσημο γιά την αλλαγή.Υπάρχουν πολλές ωραίες ιδέες,τα δουκάτα στην Ελλάδα του μέλλοντος,η καταπιεσμένη καθημερινότητα των ανθρώπων,ο όρος "απίστωτος" γιά τους πληβείους,ορισμένες περσόνες συγγραφέων.

Το «εγκιβωτισμένο μυθιστόρημα» με ήρωα έναν ερωτευμένο νεαρό που γίνεται επαναστάτης και ανατρέπει την εξουσία θυμίζει έντονα κινηματογράφο (Από ιδιαίτερα αξιολογες ταινίες όπως το Blade runner μέχρι απίστευτες χαζομάρες όπως το Νησί),το δε «κύριο» μυθιστόρημα με ήρωες τις περσόνες συγγραφέων στην Writersland είναι αρκετά πρωτότυπο αλλά δυστυχώς πάσχει στους χαρακτήρες οι οποίοι παρουσιάζονται χωρίς ιδιαίτερο βάθος.

Το βιβλίο μπορεί να συγκριθεί με πολλές ταινίες επιστημονικής φαντασίας (να μη ξεχάσω το Mad Max),όπως και με τα εξαιρετικά μυθιστορήματα ΟΡΥΞ ΚΑΙ ΚΡΕΪΚ της Μ.Άτγουντ ,και , ΜΗ Μ’ΑΦΗΣΕΙΣ ΠΟΤΕ του Κ.Ισιγκούρο (ως ατμόσφαιρα κυρίως),μόνο που εάν έχει κάποιος αυτά τα δύο αριστουργήματα στο μυαλό του μάλλον δεν θα πολυασχοληθεί με την φιλότιμη προσπάθεια του Βλαντή,η οποία θα ήταν πολύ καλύτερη εάν δεν πλάτιαζε τόσο.

Πιστεύω ότι ο Ν.Βλαντής είναι από τους πλέον υποσχόμενους συγγραφείς μας,αλλά θα πρέπει να δουλέψει πολύ την γραφή του.Θα τον προτιμούσα λιτότερο και ουσιαστικότερο.Ελπίζω η ξέφρενη παραγωγικότητα του να τον βοηθήσει σ’αυτό.Θα περιμένω με μεγάλο ενδιαφέρον το επόμενο δείγμα γραφής του.


Υπόδειγμα γραφής γεμάτης ουσία και αναγνωστική απόλαυση είναι το πρώτο μυθιστόρημα ενός εξαιρετικού δημιουργού (και μάλλον άγνωστου στην Ελλάδα) του Ισπανού Javier Marias «ΤΑ ΛΗΜΕΡΙΑ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ» (Εκδ.Καστανιώτης) (80).

Ο συγγραφέας εξέδωσε αυτό το βιβλίο στα 20 του χρόνια,το έγραφε στα 17-18 του και εκπλήσσει με την μεστότητα και (γιατί όχι?) την ωριμότητα της γραφής του.Αρκετά έως πολύ διαφορετικό από τα μεταγενέστερα βιβλία του,από τα οποία ξεχωρίζουν τα τρία αγαπημένα μου ΟΛΕΣ ΟΙ ΨΥΧΕΣ ,το ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΣΟ ΑΣΠΡΗ και το υπέροχο ΑΥΡΙΟ ΣΤΗΝ ΜΑΧΗ ΝΑ ΜΕ ΣΚΕΦΤΕΙΣ, είναι ένα βιβλίο με πολλές ιστορίες ,που οι περισσότερες φαινομενικά δεν συνδέονται μεταξύ τους.

Ο Μαρίας τοποθετεί την ξέφρενη δράση του βιβλίου στις ΗΠΑ των αρχών του 20ου αιώνα και με αφορμή την επεισοδιακή διάλυση μιάς πλούσιας και «σημαντικής» οικογένειας,αφηγείται μιά σειρά από μικρές ιστορίες (σαν αυτόνομα διηγήματα) που τις διαπερνά το χιούμορ και η ειρωνία του συγγραφέα,στοιχεία που τα συναντάμε στα μεταγενέστερα βιβλία του.
Ο Μαρίας ο οποίος καθιερώθηκε στα παγκόσμια γράμματα ως εκπρόσωπος του «φιλοσοφικού μυθιστορήματος»,σ’αυτό το πρωτόλειο βιβλίο ουσιαστικά γράφει ένα ή πολλά κινηματογραφικά σενάρια (ο ίδιος στην εισαγωγή του,γράφει ότι πήγε στο Παρίσι στα 18 του και έβλεπε συνέχεια παλιές ταινίες στις λέσχες).Ο κόσμος του ασπρόμαυρου Χόλιγουντ είναι παρών είτε διαδραματίζοντας ενεργό ρόλο στη δράση,είτε υποδόρια διαπερνώντας την ατμόσφαιρα του βιβλίου.

Εξαιρετική επίσης η εισαγωγή και ο επίλογος του βιβλίου.Ο συγγραφέας κοιτάζοντας το μυθιστόρημά του 28 χρόνια μετά την πρώτη έκδοση του,θίγει πολλά θέματα γύρω από την λογοτεχνία (περί κριτικών,λογοκλοπής,επηρρεασμών,λογοτεχνικών προκαταλήψεων)με καίριο και ουσιαστικό λόγο.


Τι υπέροχος τύπος αλήθεια ήταν αυτός ο Αμβρόσιος Μπηρς. Διανοούμενος,τυχοδιώκτης,κυνικός,είρων,λυρικός.Έμεινε διάσημος γιά τα αποφθέγματά του και τον μυστηριώδη χαμό του κάπου στο επαναστατημένο Μεξικό του 1913.

Έχουν μεταφραστεί αρκετές συλλογές αποφθεγμάτων του στα Ελληνικά.Μόλις τελείωσα τις «ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΑΡΑΧΝΙΑΣΜΕΝΑ ΚΡΑΝΙΑ» (Εκδ.Ηλέκτρα) (75),το οποίο δεν το θεωρώ ισάξιο των αριστουργηματικών ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ και ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΩΝ (και τα δύο από τις εκδόσεις Ηλέκτρα).

Η συλλογή αυτή είναι μέρος του βιβλίου «Ιστοί αράχνης από μιά νεκροκεφαλή»,την οποία ο Bierce εξέδωσε με ψευδώνυμο το 1874.Ουσιαστικά είναι μύθοι στο ύφος του Αισώπου αλλά απίστευτα κυνικοί.

«Ένα πρόβατο που πραγματοποιούσε μακρύ ταξίδι θεώρησε πως το μαλλί του ήταν πολύ ζεστό και ως εκ τούτου καθόλου άνετο.Περνώντας από ένα μαντρί και βλέποντας τα πρόβατα να στέκονται ήσυχα ήσυχα και να περιμένουν,χώθηκε ανάμεσά τους με την ελπίδα πως θα κατάφερνε να εξασφαλίσει ένα καλό κούρεμα.Όταν φάνηκε ο βοσκός,τα πρόβατα πήγαν και στριμώχτηκαν σε μιά γωνιά του μαντριού.Όμως το δικό μας άδραξε την ευκαιρία,πλησίασε τον ποιμένα και του είπε:
-Εχετε ξαναδεί τόσο ανόητα πλάσματα?Είναι ευτύχημα που βρέθηκα εγώ εδώ γιά να τους δώσω ένα καλό παράδειγμα ευπείθειας.Παρατηρώντας την συμπεριφορά μου στο τέλος θα προσφερθούν οπωσδήποτε οικειοθελώς.
-Μπορεί (αποκρίθηκε ο βοσκός,αρπάζοντας από τα κέρατα το ζώο),αλλά συνήθως δεν σφάζω παραπάνω από ένα πρόβατο κάθε φορά.Το κρέας δεν κρατάει πολύ με τέτοια ζέστη
Τα παϊδάκια ήταν υπέροχα με κόκκινη σάλτσα


Το ηθικό δίδαγμα του συγκεκριμένου μύθου δεν είναι αυτό που νομίζετε,αλλά ότι τα παϊδάκια από ξένο πρόβατο είναι πάντα πιό νόστιμα»


Ασεβής και αιρετικός δεν αφήνει τίποτα όρθιο,σατιρίζοντας με αλληγορικό ύφος τους πάντες και τα πάντα.Ένας πνευματικός άνθρωπος γιά τον οποίο προτίθεμαι να γράψω σύντομα ένα ποστ γιά το έργο και τη ζωή του.

«Ένα γουρούνι είχε προσλάβει μιά καραβίδα γιά να το οδηγεί ενώ ψάρευε μύδια κατά μήκος της παραλίας και εξεπλάγη όταν την είδε να προχωρά ανάποδα.
Η υπερβολική ευγένειά σου με σκλαβώνει,είπε το ευτραφές γουρουνόπουλο.Δεν νομίζεις όμως πως δεν αρμόζει σε ένα γουρούνι?Σε παρακαλώ,μη διστάζεις να μου γυρίσεις την πλάτη.
Κύριε (απάντησε η καραβίδα),επιτρέψτε μου να συνεχίσω έτσι.Όπως στεκόμαστε τώρα,υπάρχει ανάμεσά μας η πρέπουσα σχέση υπαλλήλου προς εργοδότη.Ο πρώτος είναι υπερβολικά δουλοπρεπής,και ο δεύτερος είναι,στα μάτια του πρώτου,γουρούνι»



«Μιά πέτρα που πετάχτηκε απ΄το χωράφι την ώρα του οργώματος και βρέθηκε κοντά στο ντουβάρι του αγροτόσπιτου είχε όρεξη γιά κουβέντα και είπε:
Η αρετή,η οποία αντιβαίνει προς την κακία,ενθαρρύνεται ιδιαιτέρως από την απουσία πειρασμών!
Το ντουβάρι αιφνιδιάστηκε και,καθώς δεν είχε πρόχειρο κανένα ρητό,παρέμεινε βουβό.


Από τότε αποκτήσαμε την συνήθεια να ονομάζουμε όλους τους ηλίθιους,ντουβάρια »



Οι εκδόσεις ΗΛΕΚΤΡΑ όπως και στα υπόλοιπα βιβλία που εξέδωσαν του ίδιου συγγραφέα παρουσίασαν μία άρτια αισθητικά έκδοση,με υπέροχα σκίτσα.Ένα βιβλίο που χαίρεσαι να το κρατάς στα χέρια σου .