Τον συγγραφέα Jordan δεν τον ήξερα.Με δισταγμό αγόρασα την ΣΚΙΑ (85),πριν το τέλος του 2005 και την είχα στο ράφι,ώσπου μου την ανέφερε η φίλτατη Οιδίπα.
Το βιβλίο σε κερδίζει από το υπέροχο εξώφυλλο.Οι πρώτες του σελίδες θυμίζουν έντονα τα "ΠΑΡΑΔΕΙΣΕΝΙΑ ΟΣΤΑ" της Alice Sebold (ωραίο μυθιστόρημα) διότι και αυτό το βιβλίο ξεκινά με μία νεκρή που αφηγείται τον θάνατο της και μετά αρχίζει να ξετυλίγει την ιστορία της ζωής της.Μετά από τις πρώτες 150 πολύ έντονες σελίδες,το μυθιστόρημα γίνεται πιό χαλαρό ώσπου φτάνουμε στις τελευταίες 100-120 σελίδες όπου πραγματικά απογειώνεται.Από τα όμορφα τοπία της Ιρλανδίας και την ανέμελα γκροτέσκα εικόνα της ζωής στην επαρχία,μεταφερόμαστε στις μάχες του Α Παγκόσμιου πολέμου στα Δαρδανέλλια τόσο ζωντανά σαν να είμαστε εκεί.Χρησιμοποιώντας κινηματογραφικές τεχνικές,ο Jordan παρακολουθεί την πορεία προς την ενηλικίωση των βασικών του ηρώων θυμίζοντας σε πολλά σημεία Ian McEwan στην υπαινικτικότητα της γραφής.
Διαβάζοντας το βιβλίο μου ήρθε στο μυαλό και η ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ (Sunset boulevard),το αριστούργημα του B.Wilder όπου και στην ταινία αυτή ο W.Holden πνιγμένος από την G.Swanson μας περιγράφει την ιστορία.Η ηρωίδα της ΣΚΙΑΣ κάνει την περιγραφή της ενώ το πτώμα της βρίσκεται μέσα σε ένα βόθρο-λιγότερο glamorous θάνατος αλλά πολύ πιό ρεαλιστικός.
Η ΣΚΙΑ είναι ένα έξοχο μυθιστόρημα,υπέροχο δείγμα "φανταστικής λογοτεχνίας".Είμαι πολύ ευτυχισμένος που ξαναβρήκα τον παλιό,καλό Jordan
@Αθήναιε>Τα συναισθήματά μας γιά κινημ/θέατρο είναι τελείως αντίθετα.Εμένα μ'αρέσει να χάνομαι στην σκοτεινή αίθουσα.Δεν προσέχω ιδιαίτερα τους ηθοποιούς (εκτός από εξαιρετικές περιπτώσεις),αλλά περισσότερο τους σκηνοθέτες και τους σεναριογράφους.Από τις ταινίες του Jordan προτιμώ την ΠΑΡΕΑ ΤΩΝ ΛΥΚΩΝ .Ταινίες γιά τον έρωτα,πω,πω πρέπει να βγάλω την λίστα με τις πιό αγαπημένες.Νομίζω ότι πάνε κατά εποχή,τελικά είναι τι σου μένει στο μυαλό.ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΠΙΑΝΟΥ είναι υπέροχη ταινία σε όλα τα επίπεδα.
At 1/6/06 13:58, 
Αθήναιος
Κάποτε δεν εκτιμούσα καθόλου τον κινηματογράφο ως τέχνη επειδή για να γυριστεί μια σκηνή κατά πως πρέπει μπορούσε να επαναληφθεί άπειρες φορές το γύρισμα μέχρι να επιτευχθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα. Είχε γράψει κ ο Παπαγιώργης ένα σχετικό άρθρο στο " Τέταρτο".
Μετά μου εξήγησε κάποιος πως αυτό που εγώ εντόπιζα ως αδυναμία ήταν απλά μέσα στη φύση αυτής της τέχνης... Σωστό. Το θέατρο λειτουργεί πολυεπίπεδα κ ένα από τα ζήτήματα προς επίλυση για κάθε σκηνοθέτη είναι ο λεγόμενος θεατρικός χρόνος. Το να διασχίσει ένας ηθοποιός τη σκηνή από τη μια άκρη ως την άλλη για το θέατρο είναι ένας τεράστιος χρόνος! Φυσικά υπάρχει κ το ζήτημα του θεατρικού λόγου vs του σεναρίου αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.
Μου αρέσει ο κινηματογράφος κ δη ο ευρωπαικός. Όπως μου αρέσει πολύ το αμερικανικό θεάτρο.
Άσχετο. Διάβαζα το πρωί στην Καθημερινά τη συνέντευξη(;) του Γ.Χάντρα κ σας θυμήθηκα για την άποψη που έχετε για τους συγγραφείς που δίνουν συνεντεύξεις...
Είχε λέει γυναικείο ψευδώνυμο. Απορώ με αυτούς που κάνουν τέτοια. Δεν έχω διαβάσει τίποτε δικό του.
Αγαπητέ σας συστήνω ανεπιφύλακτα τον/την Γ.Χάντρα.Είναι ένας πάρα πολύ καλός συγγραφέας.Θεωρώ καλύτερο του βιβλίο ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΑΜΠΟΥΛ.Διάβασε το δεν θα σου φύγει απ'το μυαλό γιά καιρό.Το γυναικείο ψευδώνυμο το χρησιμοποίησε για κάλυψη απέναντι στο καθεστώς της Αλγερίας γιατί ήταν στρατιωτικός.Γιατί σ'ενοχλεί??Δεν βλέπεις στα blogs,που ξέρεις αν κάποιος είναι άντρας ή γυναίκα-μικρός η μεγάλος??Διάφορα απωθημένα μπορούν να βγουν σε τέτοιες περιπτώσειςΤην συνέντευξη δεν την διάβασα-πολλές φορές έχω την αίσθηση ότι δεν τους παίρνουν πραγματικά συνέντευξη αλλά κάθονται οι δημοσιογράφοι και τα βγάζουν από το μυαλό τους(υποψιάζομαι 2-3 ότι το κάνουν σίγουρα).Γενικά πάντως τις συνεντεύξεις τις βαριέμαι σε οποιοδήποτε τομέα κι'άν είναι αυτές.
Εγώ κλίνω περισσότερο προς το εκτός Hollywood Αμερικάνικο σινεμά τα τελευταία χρόνια.Βλέπω και πολλούς Ασιάτες.Οι Ευρωπαίοι πολλές φορές είναι κουραστικότατοι.
At 1/6/06 16:56, scalidi
ωραίο ήταν και "Το μερίδιο του νεκρού" μήπως βρεθήκατε, αγαπητέ Librofilo, την Τρίτη και την Τετάρτη στο Γαλλικό Ινστιτούτο να τον δείτε από κοντά το Γιάσμινα Χάντρα ή Κάντρα, όπως τον λένε στη Γαλλία; Ανατριχιαστικά τα όσα είπε. σκεφτείτε αυτός ο ανθρωπάκος πέρασε τόσα και είχε τη δύναμη να βγει απ' όλα αυτά, να τα καταγράψει και να τα κάνει γνωστά σε όλους εμάς που είμαστε μακριά νυχτωμένοι στην ανία της ειρήνης μας.
At 1/6/06 17:34, Αθήναιος
At 1/6/06 17:55, scalidi
At 2/6/06 17:23, The wise Aineolach
θα ηθελα να ρωτησω κατι ασχετο: διαβασα οτι σας αρεσε το lovely bones, μηπως εχετε διαβασει και το the time traveller's wife? ρωταω γιατι διαβασα το δευτερο και το χαρακτηρισαν σαν 2ο lovely bones. Αλλα με ψιλοτσακισε, να φανταστειτε εκλαιγα μεσα στο μετρο και αποφευγω να διαβασω το lovely bones στην παρουσα φαση.
At 2/6/06 22:01, The wise Aineolach
Κυριε librofilo εγινα προσφατα μελος σε ενα ομαδικο μπλογκ με θεμα το βιβλιο και σκοπευω να γραψω γι αυτο το βιβλιο. Θα γραψω σημερα ή αυριο. Εαν δεν σας πειραζει να σας παραπεμψω εκει, για να μην κανω και τεραστιο σχολιο στο δικο σας μπλογκ, εχω αρκετες σκεψεις που θελω να πω.
(εαν ενδιαφερεστε, μπορειτε να βρειτε το μπλογκ απο το προφαιλ μου κανοντας κλικ στο ψευδωνυμο μου).
At 18/6/06 19:30, 
Τη «Σκιά» ξεκίνησα να τη διαβάζω προ 2 ημερών. Είμαι πολύ κοντά στο τέλος. Από την αρχή κατάλαβα πως δεν υπήρχε περίπτωση να βαρεθώ. Κινηματογραφική γραφή αλλά με μέτρο. Υπέροχο πραγματικά.
Μιας και μιλάμε για τέτοια γραφή, θα πρότεινα ανεπιφύλακτα αυτό που διάβασα πριν τη «Σκιά»:
Τίτλος «Ο Επιβάτης», συγγραφέας ο Γ. Γλυκοφρύδης. Αναζητήστε το. Θα με θυμηθείτε!
Αν κ δεν βλέπω πολύ κινηματογράφο ( τον βαριέμαι αντίθετα από το θέατρο που το βρίσκω φοβερά συναρπαστικό) ο Neil Jοrdan μου αρέσει. Μου αρέσει γιατί επικεντρώνεται στα πράγματα τα οποία εγώ τουλάχιστον θεωρώ ουσιώδη για τη ζωή.
Πάρτε το "Παιχνίδι των Λυγμών". Όταν έχεις ξεπεράσει κάποια επίπεδα δεν πρέπει να στέκεσαι στις μικρολεπτομέρειες που χωρίζουν τους ανθρώπους. Ας πούμε το φύλο. Όχι, δεν τρελλάθηκα ξαφνικά αλλά για την πλοκή της ταινίας το φύλο αποβαίνει irrelevant κ θέλει πολύ δύναμη να το υποστηρίξεις αυτό ως ενδεχόμενο ζωής. Βέβαια, επειδή η ταινία είναι πολιτική, δεν κατάφερε να γίνει η αγαπημένη μου ταινία --όταν μιλάμε για πολιτικό κινηματογράφο είναι σαν να μιλάμε για τον Κώστα Γαβρά. Μόνο. Αλλιώς θα ήταν η αγαπημένη μου ταινία για τον έρωτα. Δεν είναι. Παραμένουν τα " Μαθήματα Πιάνου" η αγαπημένη μου ταινία σε αυτήν την κατηγορία.
Τί έλεγα; Ναι. Για τον Νηλ Τζόρνταν.Για τη Σκιά. Τί το κάνει τόσο ωραίο βιβλίο; Η πλοκή; Όχι , in my humble opinion. Είναι η ικανότητα του συγγραφέα να κάνει focus σε αυτά που είναι σημαντικά για τους ήρωες τη δεδομένη στιγμή. Αυτά που στους " έξω" φαντάζουν ως τερατώδη σενάρια, για τους εμπλεκόμενους κάτι φορές αναδεικνύοται ως ο μόνος δρόμος.
Κάποιος πρέπει να μιλήσει γιαυτούς που βιώνουν αυτό που οι έξω θεωρούν τερατώδες, να διηγηθεί τις ιστορίες τους. Ε ο Τζόρνταν το κάνει με επιτυχία κ χωρίς να το κάνει κ σήριαλ α λά Φώσκολος.
Εξαίρετο βιβλίο, διαβάζεται απνευστί!