Ομολογώ ότι είμαι πολύ καχύποπτος με τα Ελληνικά μυθιστορήματα,κυρίως πρωτοεμφανιζόμενων λογοτεχνών (την έχω πατήσει πολλές φορές και φυλάγομαι).Ξεκίνησα να διαβάζω τον ΕΠΙΒΑΤΗ του Γ.Γλυκοφρύδη (75), και από τις πρώτες σελίδες με κέρδισε ο φρενήρης ρυθμός και η γλώσσα του συγγραφέα.

Είχα ψάξει αρκετά τους προηγούμενους μήνες το κατατοπιστικότατο site που έχει δημιουργήσει ο Γλυκοφρύδης γιά το μυθιστόρημα, και ήμουν σχετικά υποψιασμένος γιά την πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία του βιβλίου,αλλά το σίγουρο είναι ότι,ακόμα και το πιό ενδιαφέρον θέμα γίνεται τελείως αδιάφορο εάν χάσεις τον αναγνώστη στην πορεία.Ο συγγραφέας ακολουθώντας κινηματογραφική δομή έχτισε την πλοκή του σαν τον ιστό της αράχνης,κατά τέτοιο τρόπο ώστε να παγιδεύσει τον αναγνώστη.

Το βιβλίο είναι πολυεπίπεδο.Αφήνει τον αναγνώστη να επιλέξει εκείνος το πρώτο επίπεδο (αν προλάβει να το σκεφθεί αυτό).Είναι ερωτικό μυθιστόρημα ή road-novel?Μήπως είναι ένα μοντέρνο πολιτικό μυθιστόρημα δράσης?Ο Γλυκοφρύδης δεν νουθετεί,ούτε καθοδηγεί τον αναγνώστη του.Τον αφοπλίζει με τον καταιγιστικό του ρυθμό,ώσπου να φτάσει στην κάθαρση του τέλους (στο κατά την άποψή μου αδύναμο σημείο του μυθιστορήματος).Η τεχνική του είναι καθαρά κινηματογραφική-πολλές φορές αισθάνθηκα ότι έβλεπα μιά ωραία ταινία.Σε αυτό βοηθάει η σωστή χρήση του soundtrack του βιβλίου,όπου βεβαίως δεσπόζει το υπέροχο 99 luftballons της Nena-ένα τραγούδι ορόσημο γιά την δεκαετία του 80.

Δεν θα αναφερθώ στο story,όποιος διαβάσει το οπισθόφυλλο του βιβλίου ή το προαναφερθέν site θα μπει λίγο στο κλίμα.Σε δεύτερο επίπεδο το μυθιστόρημα μιλάει γιά την πορεία προς την ωρίμανση(?) του φευγάτου πρωταγωνιστή,κλασσικού εκπρόσωπου του τραγουδιού του Πορτοκάλογλου "Υπάρχει λόγος",κλασσικού εκπρόσωπου της γενιάς που ονομάσθηκε generation X.

Οι βασικοί χαρακτήρες του ΕΠΙΒΑΤΗ είναι δομημένοι όσο χρειάζεται γιά την ανάπτυξη της ιστορίας,επί μέρους διαφωνίες που μπορεί να έχει κάποιος θα ήταν περισσότερο γιά την ψυχολογική ανάπτυξη της Στέλλας και του Πήτερ-δύο εκ των κύριων πρωταγωνιστών του μυθιστορήματος-αλλά αυτό μάλλον έχει να κάνει με τις προτεραιότητες που έδωσε ο συγγραφέας στο "μοντάζ" του μυθιστορήματος.

Είναι καλό να διαβαστεί προσεκτικά η ωραία συνομιλία του συγγραφέα με την Σ.Σκαλίδη στο πολύ ενδιαφέρον post για τον Επιβάτη.


Πραγματική απόλαυση ο ΕΠΙΒΑΤΗΣ,όπως προανέφερα σαν μιά ωραία ταινία,αυτό γιά μένα αποτελεί προσόν,είναι θέμα γούστου καθαρά...Θα περιμένω την επόμενη απόπειρα του Γ.Γλυκοφρύδη με μεγάλη περιέργεια γιατί θεωρώ ότι έβαλε ψηλά τον πήχυ γιά τον εαυτό του με το βιβλίο αυτό.Είναι εμφανής η προεργασία πάνω στα ιστορικά γεγονότα και στην ανάλυση των διαδρομών που ακολουθεί ο κεντρικός ήρωας όπως επίσης και των σημείων της δράσης.Θα είναι πολύ δύσκολη η συνέχεια,αλλά αντιλαμβάνομαι ότι του αρέσουν οι προκλήσεις.

Κυνηγώντας τα συγγραφικά παράδοξα, έπεσα πάνω σε ένα πολύ ιδιότυπο βιβλίο,"ΤΟ ΛΑΪΚΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ" του James Meek (85) το οποίο απόλαυσα.Σκωτσέζος σύγχρονος συγγραφέας (κολλητός του Μ.Φέϊμπερ),γεννημένος στο Dundee γράφει σαν Ρώσος κλασσικός μιά ιστορία κανιβαλισμού,θρησκευτικών αιρέσεων,έρωτα,πολιτικής που διαδραματίζεται στις εσχατιές της Σιβηρίας λίγο μετά την επικράτηση της Οκτωβριανής επανάστασης.

Ο Meek στήνει μαεστρικά το σκηνικό του μυθιστορήματός του βασιζόμενος σε μερικά αντικειμενικά στοιχεία.
-Τις κοινότητες "καστράτων" που υπήρχαν σε διάφορα μέρη της Ρωσίας και παρ'όλο το κυνηγητό από το καθεστώς κατάφεραν να επιβιώσουν μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα.
-Την σχετικά άγνωστη ιστορία της Τσεχοσλοβακικής Λεγεώνας που πήγαν να βοηθήσουν τους Λευκούς κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου και μετά βολόδερναν στη Ρωσσική στέπα.
-Την πρακτική αυτών που προσπαθούσαν να αποδράσουν από τα "γκουλάγκ" και έπαιρναν μαζί τους έναν ροδαλό και καλοθρεμμένο αφελή σύντροφο τους,στην περίπτωση που ξεμείνουν από τροφή...

Ο συγγραφέας βάζει τα παραπάνω συστατικά στο μίξερ και βγάζει ένα αριστουργηματικό μυθιστόρημα δράσης,βίας,τρυφερότητας,φιλοσοφικών στοχασμών που παραπέμπει περισσότερο στην "Καρδιά του Σκότους" του J.Conrad παρά την έντονη γεύση από Ντοστογιέφσκη και Τολστόυ.O Meek έχοντας ζήσει ως δημοσιογράφος στην Ρωσία και την Ουκρανία, δείχνει να γνωρίζει σε βάθος την "Ρώσικη ψυχή",διαβάζοντας το βιβλίο ξεχνιέσαι νομίζοντας ότι αυτός που το γράφει είναι κάποιος κλασσικός συγγραφέας και όχι κάποιος σύγχρονος (παρ'ότι του ξεφεύγουν κάποιες έντονες ερωτικές σκηνές,που δείχνουν την σύγχρονη οπτική πάνω στην λογοτεχνία).

Η ιστορία είναι πολύ ενδιαφέρουσα όπως ξετυλίγεται κομμάτι-κομμάτι έτσι ώστε να σε κρατάει σε εκγρήγορση.Σε μιά μικρή πόλη της Σιβηρίας το 1919 όταν ο εμφύλιος δεν έχει ακόμα τελειώσει, και τα στρατεύματα του Τρότσκυ εξολοθρεύουν τους Λευκούς και τους συμμάχους τους,μια αίρεση Χριστιανών ευνούχων καταφέρνει να κρατήσει την πόλη ουδέτερη.Φύλακες της πόλης (ουσιαστικά στρατός κατοχής),είναι ένα εκστρατευτικό τάγμα αποδεκατισμένων Τσέχων που καθοδηγούνται από έναν τρελλό νεαρό αξιωματικό ο οποίος φαντασιώνεται ότι του ανήκει όλη η περιοχή ,και από ένα φιλοσοφημένο Εβραίο αξιωματικό.Η μάχη γιά την εξουσία είναι αναπόφευκτη αλλά μπλέκεται μέσα στον καταπιεσμένο ερωτισμό της Αννας Πέτροβνα που ζεί στην μικρή πόλη με τον γιό της γιά τους δικούς της-ουδόλως ασήμαντους λόγους.Η δράση αρχίζει όταν εμφανίζεται στο χωριό ενας ακραίος αναρχικός δραπέτης ο Σαμάριν.
Οι χαρακτήρες του βιβλίου είναι στέρεοι και μπορείς να μιλάς ώρες γι'αυτούς.Οι δύο "θετικές φιγούρες"ο Εβραίος αξιωματικός με τις φιλοσοφικές του απορίες συμβολίζει την Ευρώπη που πεθαίνει, και η Άννα Πέτροβνα που ζει και κινείται σαν μιά σύγχρονη γυναίκα συμβολίζει την καινούρια τάξη πραγμάτων.Με τον χαρακτήρα του μηδενιστή αναρχικού Σαμάριν ο Meek έχει πλάσει έναν κορυφαίο ήρωα της λογοτεχνίας,μιά persona γοητευτική και απωθητική ταυτόχρονα ένα κράμα ήρωα των Δαιμονισμένων του Ντοστογιέβσκη και χαρακτήρα από την Αποκάλυψη Τώρα του Coppola.

Το βιβλίο μας ξαναγυρίζει στις "παλιές,καλές εποχές" της λογοτεχνίας θέτοντας βασικά ερωτήματα όπως:
-Ποιό είναι το καθήκον μας απέναντι στον εαυτό μας και στους άλλους?
-Ο κανιβαλισμός δικαιολογείται κάτω από ορισμένες συνθήκες?Εάν ναι,ποιές είναι αυτές?
-Πόσο "καλοί" πρέπει να είμαστε γιά να θεωρούμαστε "πραγματικά καλοί"?

Μιά αληθινή ανάσα μέσα στον καταιγισμό της pop λογοτεχνίας των ημερών μας.

Μετά από το "χειμαρώδες" βιβλίο του Ellroy θέλοντας να ηρεμήσω λίγο αναγνωστικά στο δεύτερο μέρος των διακοπών μου (αυτή τη φορά στα ξένα...),επέλεξα να διαβάσω 3 βιβλία πολύ διαφορετικά μεταξύ τους,γιά τα οποία είχα (εν πολλοίς)διαβάσει καλά σχόλια.

Τα βιβλία παρουσιάζονται με την σειρά που διαβάστηκαν:

-Η ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΗ του B.Duteurtre (65).Μία πολύ επίκαιρη νουβέλλα που ασχολείται με τον κόσμο των πολυεθνικών και την σχέση τους με την τηλεόραση.Διαβάζεται ευχάριστα αλλά στο τέλος δεν σου μένει τίποτα.Σαν ένα καλογραμμένο ρεπορτάζ παρακολουθούμε την πορεία μιας τελείως επιφανειακής δημοσιογράφου προς την άνοδο και την πτώση.Θυμίζει έντονα Ελληνικές καταστάσεις με τα δήθεν talk shows και τα reality stories.Ενδιαφέρουσα η εξιστόρηση των παιχνιδιών μέσα στην πολυεθνική παντοδύναμη εταιρεία που καθορίζει τις τύχες όλων.Γενικά όμως τίποτα το ιδιαίτερο.

-ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ,ΜΗ ΓΥΡΙΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ του D.BAKOPOULOS (75).Πολύ όμορφο και τρυφερό μυθιστόρημα-πρωτόλειο ενός Αμερικανού συγγραφέα Ελληνικής καταγωγής.Βλέπουμε την πλευρά της Αμερικής που παρουσιάζεται πολύ συχνά τελευταία είτε στην λογοτεχνία είτε στον κινηματογράφο.Η Αμερική του Bruce Springsteen,της εργατουπόλεων γύρω από το Ντητρόϊτ,των απλών καθημερινών ανθρώπων με τα καρώ μπουφάν και τα κασκέτα του baseball στο κεφάλι,των μεγάλων δρόμων και των malls,τόσο μακριά και τόσο κοντά από την Αμερική του Auster και του Woody Allen.
Το βιβλίο είναι πολύ λυρικό με πολλές επιρροές από το υπέροχο ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ ΣΤΟ EMPIRE FALLS του R.Russo.
Όποιος ενδιαφέρεται γιά πιό αναλυτική περιγραφή και μιά μικρή συνέντευξη του συγγραφέα μπορεί να ανατρέξει στο post της Σταυρούλας γιά το βιβλίο,όπως επίσης στην ωραία παρουσίαση του hridanos.gr.


-Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΠΕΘΑΝΕ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ του Μ.Ελευθερίου (55).Ο Μ.Ελευθερίου είναι πολύ ενδιαφέρων στιχουργός αλλά μάλλον αδιάφορος συγγραφέας.Εάν το πρώτο του βιβλίο Ο ΚΑΙΡΟΣ ΤΩΝ ΧΡΥΣΑΝΘΕΜΩΝ (63) είχε μιά γοητεία,λόγω καλής αναπαράστασης της εποχής,το πολυδιαφημισμένο τελευταίο του, μου φάνηκε τελείως αδιάφορο.Η ιστορία της ηθοποιού Ε.Παπαδάκη (η οποία γιά κάποιον λόγο δεν αναφέρεται με το όνομά της-απλά ως Καλλιτέχνις),που εκτελέστηκε από την ΟΠΛΑ στα Δεκεμβριανά ,είναι σίγουρα ενδιαφέρουσα αλλά έτσι όπως προσπαθεί να την μεταφέρει ο Ελευθερίου σε μπερδεύει και σε κουράζει σε υπερθετικό βαθμό.Ο συγγραφέας παραθέτοντας "ντοκουμέντα"(??) από τον Εμφύλιο με καταθέσεις στελεχών του ΕΛΑΣ,ανακρίσεις,στρατοδικεία κλπ. ,μεταφέρει την δράση στο σήμερα με ανιαρές αφηγήσεις που πάνε γύρω-γύρω από το θέμα.Έπιασα τον εαυτό μου να βαριέται τόσο πολύ που έλεγα ότι κάτι φταίει μ'εμένα..Ψάχνοντας στο διαδίκτυο γιά κριτικές του βιβλίου έπεσα πάνω σε μία ωραία παρουσίαση με την οποία συμφωνώ απόλυτα.

Το βιβλίο έχει αποθεωθεί από την κριτική και οι πωλήσεις του πάνε περίφημα.Εξαιρετικά όλα αυτά-άντε και στο τρίτο με την ζωή της Λαμπέτη ή του Χορν βάζω στοίχημα ότι οι πωλήσεις θα είναι ακόμα καλύτερες.

Το ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΤΑΜΠΛΟΪΝΤ του James Ellroy (80),είναι η αποθέωση του κυνισμού.Ο συγγραφέας δεν ξεφεύγει από το γνώριμο του αφηγηματικό στυλ.Μικρές παράγραφοι (πολλές φορές 2 σειρών),"στακάτοι διάλογοι",ντοκυμαντερίστικο ύφος,βία.
Στο ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΤΑΜΠΛΟΪΝΤ,ο συγγραφέας αφηγείται την περίοδο της ανόδου του Τζ.Κέννεντυ,αρχίζοντας λίγα χρόνια πριν τις εκλογές και τελειώνοντας με την δολοφονία του στο Ντάλλας.Με καταιγιστικό ρυθμό και παρασέρνοντας τον αναγνώστη, παραθέτει ντοκουμέντα δείχνοντας την διάβρωση του συστήματος,τον ρόλο της Μαφίας,τους παραπολιτικούς κύκλους,το FBI και τον Χούβερ,τους αντικαστρικούς.

Όπως λέει και ο συγγραφέας στον πρόλογο του:
"H πραγματική Αγία Τριάδα της ειδυλλιακής ευτυχίας ήταν Ωραίος,Επιτυχημένος,Γαμιάς.Ο Τζών ή Τζάκ Κέννεντυ ήταν το μυθολογικό πρόσωπο-βιτρίνα μιας ιδιαίτερα χυμώδους περιόδου της ιστορίας μας.Μιλούσε με στυλ και είχε ένα κούρεμα διεθνούς κλασης.Ήταν Μπιλ Κλίντον μείον την διεστραμμένη εξονυχιστική έρευνα των μέσων μαζικής ενημέρωσης και μερικά παχάκια.
Τον Τζακ τον καθάρισαν την τέλεια στιγμή γιά να εξασφαλιστεί η αγιοποίηση του.Τα ψέμματα συνεχίζουν να στροβιλίζονται γύρω από την αιώνια φλόγα του.Είναι καιρός να σπάσουμε την τεφροδόχο του και να ρίξουμε φως σε λίγους άντρες που παρακολούθησαν την άνοδο του και διευκόλυναν την πτώση του.
'Ηταν κακοποιοί μπάτσοι και εκβιαστές ολκής.Ηταν ειδικοί στις τηλεφ.υποκλοπές,ήταν τυχοδιώκτες και ομοφυλόφιλοι κονφερανσιέ σε νυχτερινά κλαμπ.Ένα δευτερόλεπτο να είχε αποκλίνει η ζωή τους από την πορεία της και η Αμερικάνικη Ιστορία δεν θα υπήρχε όπως την ξέρουμε."

Θεωρώ ότι το παραπάνω απόσπασμα, συνοψίζει σε λίγες γραμμές ένα μυθιστόρημα 740 σελίδων.Ο Ellroy χρησιμοποιεί σαν κεντρικούς ήρωες ιδιαίτερα διεφθαρμένους τύπους οι οποίοι χρησιμοποιούν όλα τα μέσα γιά να φτάσουν στον σκοπό τους.Όλοι τους είναι ικανοί γιά το πιο στυγερό έγκλημα,προσκυνώντας το χρήμα ,ακόμα και όταν έχουν γοητευτεί προσωρινά από τον ίδιο τον JFK (που ο Ellroy τον δείχνει να νιάζεται πρότιστα γιά το ποιά γκόμενα θα του πάνε να πηδήξει εντός διλέπτου),είτε από τον ιδεολόγο Ρόμπερτ Κέννεντυ.Ο Ellroy ξεφτιλίζει τους πάντες,την CIA,το FBI,τον Χ.Χιούζ,τον Φρανκ Σινάτρα,τον Χούβερ,την οικογένεια Κέννεντυ,τα αδέρφια Κάστρο-Φιντέλ και Ραούλ.

Το μεγαλύτερο επίτευγμα του βιβλίου είναι ότι διαβάζοντας το ζεις την εποχή.Τα ονόματα μας είναι γνωστά τα περισσότερα,άλλα έχουν περάσει ως μύθοι (Κέννεντυ,Μονρόε,Σινάτρα,Ρ.Χάντσον,Αβα Γκάρτνερ),άλλα ως ενσαρκώσεις του κακού (Τζ.Χόφα,Τζ.Ε.Χούβερ,Ρούμπυ),κανείς τους δεν γλυτώνει από τον κυνισμό του Ellroy-γιά όλους βγάζει διάφορα..Αλήθεια ή ψέμματα όλα αυτά??Ποιός ξέρει...

Η ένσταση μου με τον Ellroy εν γένει,είναι ότι διακρίνω μία πολιτική στάση φασίζουσα.Ισοπεδώνοντας τα πάντα είναι χαρακτηριστικό μαύρου ολοκληρωτισμού,ο σεξισμός του δε μπορεί να ενοχλήσει,άσε την μανία με τους ομοφυλόφιλους.Από την άλλη η γοητεία της γραφής του είναι απίστευτη,εάν αφεθείς στον ρυθμό του δεν μπορείς να αφήσεις το βιβλίο από τα χέρια σου.

Υπέροχη έκδοση,έξοχη μετάφραση και απόδοση του ρυθμού από τον Κο Αποστολίδη που έχει γίνει ειδικός στον Ellroy.

Το διάβασμα στην παραλία αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες μου απολαύσεις.Είτε με χτυπάει αλύπητα ο ήλιος,είτε είμαι κάτω από ομπρέλλα,μπορώ να διαβάζω ώρες.Δεν συμφωνώ με την ιδέα που πλασάρεται τα τελευταία χρόνια από τα μήντια περί "καλοκαιρινών αναγνωσμάτων".Σαν μαρκετίστικο κόλπο είναι έξυπνο και φαντάζομαι ότι πιάνει σ'αυτούς που διαβάζουν 1-2 βιβλία τον χρόνο,ουσιαστικά όμως ως πρόταση δεν στέκει.
Τα 2-3 τελευταία χρόνια το σύστημα που ακολουθώ είναι να αφήνω για τις διακοπές μου τα πιό ογκώδη βιβλία που έχω αγοράσει τους μήνες που πέρασαν και με περιμένουν να τα διαβάσω.Ο λόγος πολύ απλός (και καθόλου "φυσιολογικός"),με πιάνει πανικός όταν αργώ να τελειώσω ένα βιβλίο (πέραν των 3-4 ημερών παθαίνω παράκρουση),και βλέπω να με περιμένουν τα υπόλοιπα στα ράφια.Γι'αυτό λοιπόν αφήνω τα "τούβλα" για το καλοκαίρι που έχω περισσότερο χρόνο.
Ακολουθώντας το δόγμα αυτό,τις 10 ημέρες που πέρασα σε Φολέγανδρο και Μήλο (παρεπιπτόντως η Φολέγανδρος είναι εξαιρετική και η Μήλος μετριότατη,αλλά με τρομερές παραλίες),διάβασα μερικά μυθιστορήματα που τα είχα αγοράσει εδώ και καιρό,αυτά είναι:

Ο ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ της E.Kostova (60).Χορταστικό μυθιστόρημα γιά τον θρύλο του Δράκουλα,ουσιαστικά μέτριο αλλά διαβαστερό.Οι ιστορίες με βρυκόλακες μου αρέσουν πολύ (εντάξει γιατρέ μου,το ξέρω δεν πρέπει να μου ξεφεύγουν αυτά...)και ο ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ του B.Stoker είναι κατά την άποψη μου κορυφαίο βιβλίο,οπότε βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα την ιστορία που αναπτύσσει η Κόστοβα.Το μυθιστόρημα αν δεν έγερνε προς τις ευκολίες ενός best seller θα είχε αξία-όσο το προχωράς νιώθεις ότι μοιάζει σαν να βγήκε από "εργαστήριο δημιουργικής γραφής" και έτσι χάνει σε συναίσθημα,κρίμα.

ΚΙ'ΟΤΙ ΘΕΛΕΙ ΑΣ ΓΙΝΕΙ του P.Roth (70).Ιδιαίτερα ογκώδες το πρώτο ουσιαστικά μυθιστόρημα του Roth που είναι από τους αγαπημένους μου συγγραφείς.Μυθιστόρημα αυτογνωσίας,αρκετά φλύαρο και στατικό αλλά η γραφή του Roth είναι εξαίσια.Το βιβλίο το έγραψε την δεκαετία του 50,αλλά είναι πολύ σύγχρονο και αυτό αποδεικνύει την αξία του,πιστεύω ότι η τριλογία του Ζούκερμαν είναι πολύ καλύτερη,αλλά όποιου του αρέσει ο Roth πιστεύω ότι θα περάσει καλά με το συγκεκριμένο.

Η ΑΠΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΕΚΔΟΤΗ του Δ.ΜΑΜΑΛΟΥΚΑ (68).Πολύ ωραία ιστορία και ενδιαφέρουσα πλοκή.Ο φίλτατος Δημήτρης γράφει πολύ καλά,οι επιρροές από Highsmith είναι ορατές αλλά τις αξιοποιεί με ωραίο τρόπο και έχει χιούμορ.Νομίζω ότι έδωσε πολλή σημασία στην δράση και άφησε στην άκρη την ψυχολογική ανάπτυξη των χαρακτήρων τού μυθιστορήματος του.Κινούμενος γεωγραφικά σε χώρους που τους γνωρίζει καλά (Ν.Ιταλία και Ιόνια νησιά),προσφέρει ένα "κοσμοπολίτικο" αστυνομικό μυθιστόρημα που δεν το αφήνεις από τα χέρια σου και δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από αντίστοιχα του είδους.

And the Oscar goes to :

ΤΟ ΚΟΥΡΔΙΣΤΟ ΠΟΥΛΙ του Χαρούκι Μουρακάμι (92).Τι υπέροχο βιβλίο,τι αριστούργημα...Περίπου 900 σελίδες που κυλάνε σαν νερό σε ένα μυθιστόρημα "μπάμπουσκα",που η μία ιστορία σε οδηγεί σε μία άλλη,που σε οδηγεί σε άλλη.Εκεί που θεωρείς ότι το βιβλίο θα μιλήσει γιά τις ανθρώπινες σχέσεις (σε μια κατ'εξοχήν αποξενωμένη κοινωνία όπως είναι η σύγχρονη Ιαπωνία),οδηγείσαι στον Ρωσο-Ιαπωνικό πόλεμο,στην προπολεμική κατεχόμενη από την Ιαπωνία Ματζουρία,σε απίστευτα βίαια βασανιστήρια μέσα στην έρημο,από εκεί σε πολιτικές ίντριγκες,σε μεταφυσικές καταστάσεις,σε περιγραφή ονείρων-όλα στη συσκευασία του ενός.
Στην πραγματικότητα είναι αδύνατο να περιγράψεις και να μιλήσεις γι'αυτό το μυθιστόρημα.Ο Μουρακάμι λες και συνόψισε σε ένα βιβλίο όλη την Δυτική και την Ανατολική φιλοσοφία μαζί,όπου τα περισσότερα από τα ερωτήματα που ανακύπτουν από την ανάγνωση μένουν αναπάντητα και οι γρίφοι δεν λύνονται ποτέ.
Το διάβασμα του Κουρδιστού Πουλιού είναι μια συγκλονιστική εμπειρία,διότι το βιβλίο σε ακολουθεί (ακόμα και)κατά την διάρκεια των ωρών που δεν το διαβάζεις.Το αφήνεις και κάνεις κάτι άλλο και τρέχεις να το ξαναπιάσεις να διαβάσεις παρακάτω-και παρακάτω-και παρακάτω.Είναι από τις ελάχιστες φορές στην ζωή μου που μου έχει συμβεί αυτό,φαντάζομαι δε ότι η εμπειρία της ανάγνωσης αυτού του πραγματικού αριστουργήματος θα ήταν μεγαλύτερη εάν η μετάφραση είχε γίνει από τα Ιαπωνικά και όχι από τα Αγγλικά.