Ομολογώ ότι είμαι πολύ καχύποπτος με τα Ελληνικά μυθιστορήματα,κυρίως πρωτοεμφανιζόμενων λογοτεχνών (την έχω πατήσει πολλές φορές και φυλάγομαι).Ξεκίνησα να διαβάζω τον ΕΠΙΒΑΤΗ του Γ.Γλυκοφρύδη (75), και από τις πρώτες σελίδες με κέρδισε ο φρενήρης ρυθμός και η γλώσσα του συγγραφέα.

Είχα ψάξει αρκετά τους προηγούμενους μήνες το κατατοπιστικότατο site που έχει δημιουργήσει ο Γλυκοφρύδης γιά το μυθιστόρημα, και ήμουν σχετικά υποψιασμένος γιά την πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία του βιβλίου,αλλά το σίγουρο είναι ότι,ακόμα και το πιό ενδιαφέρον θέμα γίνεται τελείως αδιάφορο εάν χάσεις τον αναγνώστη στην πορεία.Ο συγγραφέας ακολουθώντας κινηματογραφική δομή έχτισε την πλοκή του σαν τον ιστό της αράχνης,κατά τέτοιο τρόπο ώστε να παγιδεύσει τον αναγνώστη.

Το βιβλίο είναι πολυεπίπεδο.Αφήνει τον αναγνώστη να επιλέξει εκείνος το πρώτο επίπεδο (αν προλάβει να το σκεφθεί αυτό).Είναι ερωτικό μυθιστόρημα ή road-novel?Μήπως είναι ένα μοντέρνο πολιτικό μυθιστόρημα δράσης?Ο Γλυκοφρύδης δεν νουθετεί,ούτε καθοδηγεί τον αναγνώστη του.Τον αφοπλίζει με τον καταιγιστικό του ρυθμό,ώσπου να φτάσει στην κάθαρση του τέλους (στο κατά την άποψή μου αδύναμο σημείο του μυθιστορήματος).Η τεχνική του είναι καθαρά κινηματογραφική-πολλές φορές αισθάνθηκα ότι έβλεπα μιά ωραία ταινία.Σε αυτό βοηθάει η σωστή χρήση του soundtrack του βιβλίου,όπου βεβαίως δεσπόζει το υπέροχο 99 luftballons της Nena-ένα τραγούδι ορόσημο γιά την δεκαετία του 80.

Δεν θα αναφερθώ στο story,όποιος διαβάσει το οπισθόφυλλο του βιβλίου ή το προαναφερθέν site θα μπει λίγο στο κλίμα.Σε δεύτερο επίπεδο το μυθιστόρημα μιλάει γιά την πορεία προς την ωρίμανση(?) του φευγάτου πρωταγωνιστή,κλασσικού εκπρόσωπου του τραγουδιού του Πορτοκάλογλου "Υπάρχει λόγος",κλασσικού εκπρόσωπου της γενιάς που ονομάσθηκε generation X.

Οι βασικοί χαρακτήρες του ΕΠΙΒΑΤΗ είναι δομημένοι όσο χρειάζεται γιά την ανάπτυξη της ιστορίας,επί μέρους διαφωνίες που μπορεί να έχει κάποιος θα ήταν περισσότερο γιά την ψυχολογική ανάπτυξη της Στέλλας και του Πήτερ-δύο εκ των κύριων πρωταγωνιστών του μυθιστορήματος-αλλά αυτό μάλλον έχει να κάνει με τις προτεραιότητες που έδωσε ο συγγραφέας στο "μοντάζ" του μυθιστορήματος.

Είναι καλό να διαβαστεί προσεκτικά η ωραία συνομιλία του συγγραφέα με την Σ.Σκαλίδη στο πολύ ενδιαφέρον post για τον Επιβάτη.


Πραγματική απόλαυση ο ΕΠΙΒΑΤΗΣ,όπως προανέφερα σαν μιά ωραία ταινία,αυτό γιά μένα αποτελεί προσόν,είναι θέμα γούστου καθαρά...Θα περιμένω την επόμενη απόπειρα του Γ.Γλυκοφρύδη με μεγάλη περιέργεια γιατί θεωρώ ότι έβαλε ψηλά τον πήχυ γιά τον εαυτό του με το βιβλίο αυτό.Είναι εμφανής η προεργασία πάνω στα ιστορικά γεγονότα και στην ανάλυση των διαδρομών που ακολουθεί ο κεντρικός ήρωας όπως επίσης και των σημείων της δράσης.Θα είναι πολύ δύσκολη η συνέχεια,αλλά αντιλαμβάνομαι ότι του αρέσουν οι προκλήσεις.