Τα βιβλία παρουσιάζονται με την σειρά που διαβάστηκαν:
-Η ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΗ του B.Duteurtre (65).Μία πολύ επίκαιρη νουβέλλα που ασχολείται με τον κόσμο των πολυεθνικών και την σχέση τους με την τηλεόραση.Διαβάζεται ευχάριστα αλλά στο τέλος δεν σου μένει τίποτα.Σαν ένα καλογραμμένο ρεπορτάζ παρακολουθούμε την πορεία μιας τελείως επιφανειακής δημοσιογράφου προς την άνοδο και την πτώση.Θυμίζει έντονα Ελληνικές καταστάσεις με τα δήθεν talk shows και τα reality stories.Ενδιαφέρουσα η εξιστόρηση των παιχνιδιών μέσα στην πολυεθνική παντοδύναμη εταιρεία που καθορίζει τις τύχες όλων.Γενικά όμως τίποτα το ιδιαίτερο.
-ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ,ΜΗ ΓΥΡΙΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ του D.BAKOPOULOS (75).Πολύ όμορφο και τρυφερό μυθιστόρημα-πρωτόλειο ενός Αμερικανού συγγραφέα Ελληνικής καταγωγής.Βλέπουμε την πλευρά της Αμερικής που παρουσιάζεται πολύ συχνά τελευταία είτε στην λογοτεχνία είτε στον κινηματογράφο.Η Αμερική του Bruce Springsteen,της εργατουπόλεων γύρω από το Ντητρόϊτ,των απλών καθημερινών ανθρώπων με τα καρώ μπουφάν και τα κασκέτα του baseball στο κεφάλι,των μεγάλων δρόμων και των malls,τόσο μακριά και τόσο κοντά από την Αμερική του Auster και του Woody Allen.
Το βιβλίο είναι πολύ λυρικό με πολλές επιρροές από το υπέροχο ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ ΣΤΟ EMPIRE FALLS του R.Russo.
Όποιος ενδιαφέρεται γιά πιό αναλυτική περιγραφή και μιά μικρή συνέντευξη του συγγραφέα μπορεί να ανατρέξει στο post της Σταυρούλας γιά το βιβλίο,όπως επίσης στην ωραία παρουσίαση του hridanos.gr.
-Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΠΕΘΑΝΕ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ του Μ.Ελευθερίου (55).Ο Μ.Ελευθερίου είναι πολύ ενδιαφέρων στιχουργός αλλά μάλλον αδιάφορος συγγραφέας.Εάν το πρώτο του βιβλίο Ο ΚΑΙΡΟΣ ΤΩΝ ΧΡΥΣΑΝΘΕΜΩΝ (63) είχε μιά γοητεία,λόγω καλής αναπαράστασης της εποχής,το πολυδιαφημισμένο τελευταίο του, μου φάνηκε τελείως αδιάφορο.Η ιστορία της ηθοποιού Ε.Παπαδάκη (η οποία γιά κάποιον λόγο δεν αναφέρεται με το όνομά της-απλά ως Καλλιτέχνις),που εκτελέστηκε από την ΟΠΛΑ στα Δεκεμβριανά ,είναι σίγουρα ενδιαφέρουσα αλλά έτσι όπως προσπαθεί να την μεταφέρει ο Ελευθερίου σε μπερδεύει και σε κουράζει σε υπερθετικό βαθμό.Ο συγγραφέας παραθέτοντας "ντοκουμέντα"(??) από τον Εμφύλιο με καταθέσεις στελεχών του ΕΛΑΣ,ανακρίσεις,στρατοδικεία κλπ. ,μεταφέρει την δράση στο σήμερα με ανιαρές αφηγήσεις που πάνε γύρω-γύρω από το θέμα.Έπιασα τον εαυτό μου να βαριέται τόσο πολύ που έλεγα ότι κάτι φταίει μ'εμένα..Ψάχνοντας στο διαδίκτυο γιά κριτικές του βιβλίου έπεσα πάνω σε μία ωραία παρουσίαση με την οποία συμφωνώ απόλυτα.
Το βιβλίο έχει αποθεωθεί από την κριτική και οι πωλήσεις του πάνε περίφημα.Εξαιρετικά όλα αυτά-άντε και στο τρίτο με την ζωή της Λαμπέτη ή του Χορν βάζω στοίχημα ότι οι πωλήσεις θα είναι ακόμα καλύτερες.
At 17/8/06 13:12, 
scalidi
Έχω προσωπική εμπλοκή με το βιβλίο του Μπακόπουλου. Βλέπετε, ο πατέρας του είναι ο πρώτος διαδικτυακός φίλος που απέκτησα πριν από 10 χρόνια που πρωτομπήκα στο Διαδίκτυο. :-)
Τότε μου μίλαγε για το γιό του που ήθελε να γίνει συγγραφέας και σήμερα μου φαίνεται απίστευτο που ο "μικρός" έβγαλε ένα τόσο πετυχημένο βιβλίο.
Τον Ντην τον έχω συναντήσει, τον πατέρα του και φίλο μου, όχι ακόμη!! Δεν έχει όμως σημασία, τα παιδιά των φίλων τα έχω σαν δικά μου παιδιά.
Αν και μετά από αυτό η άποψή μου δεν θα ακουστεί αντικειμενική όμως θα την πω. Το βιβλίο είναι πολύ ωραίο και δροσερό. Δεν ξέρω αν αφορά τόσο πολύ στην κατάρρευση του αμερικανικού ονείρου όσο σε μια σειρά από υπαρξιακά θέματα όπως η σχέση με τον πατέρα και τους γονείς γενικά, ο ρόλος της εργασίας στη ζωή ενός ανθρώπου, ο ρόλος των φύλων σε μια κοινωνία... Όλα αυτά τα διαπραγματεύεται το βιβλίο πολύ όμορφα και χωρίς να ολισθαίνει προς της συνηθισμένη φλυαρία των αμερικανών συγγραφέων!
At 20/8/06 12:19, scalidi
At 21/8/06 11:49, 
At 22/8/06 06:09, Rayuela
Αγαπητέ Librofilo, σας γράφω ολίγον άσχετα διότι δεν έχω διαβάσει κανένα από τα τρία βιβλία στα οποία αναφέρεστε στο τελευταίο ποστ, αλλά διαβάζω εδώ και λίγο καιρό παλιά και καινούργια κείμενά σας και βρίσκω πολλές κοινές αγάπες. Οπότε είπα να πω μια καλησπέρα από το μακρινό Μπουένος Άιρες στο οποίο βρίσκομαι προς το παρόν. Με τρελαίνει η ιδέα της βαθμολογίας, εγώ δεν μπορώ να το κάνω καθόλου, γιατί δεν ξέρω σε ποιον να βάλω το 100 ή το όποιο άριστα. Χάρηκα όμως που σε ένα από τα πρώτα σας ποστ βάλατε 95 σε μια πολύ μεγάλη μου αγάπη, το "Πέδρο Πάραμο" του Ρούλφο. Το πιθανότερο δε για τους πέντε βαθμούς που του λείπουν να φταίω αποκλειστικά εγώ. Αλλά και πάλι, το είπα ήδη, δεν ξέρω σε ποιο βιβλίο θα έβαζα το 100. Απλώς αυτό το ξέρω από την καλή και την ανάποδη, ώστε να μπορώ να πω πως αγγίζει πράγματι την τελειότητα.
@Rayuela>Αγαπητη η εκτίμηση είναι αμοιβαία.Παρακολουθώ φανατικά το blog σας βασικά λόγω της "αεράτης" γραφής σας αλλά και λόγω Buenos Aires και Αργεντινής που είναι οι μεγάλες μου αδυναμίες-κυρίως λόγω Borges.
Γιά το Πέδρο Πάραμο τι να πω εγώ,το βιβλίο είναι κλασσικό και δικαίως.Όσους ΛατινοΑμερικάνους συγγραφείς διάβαζα το ανέφεραν σαν ευαγγέλιο,οπότε μόλις επανεκδόθηκε στην Ελλάδα έτρεξα να το προμηθευθώ.Η δουλειά σας ήταν υπέροχη απλά δεν μπορώ να βάλω 100-το φυλάω γιά τον τελικό μου απολογισμό λίγο προτού κλείσω τα μάτια-ωχ τι έγραψα ο μάλαξ..Ελπίζω να με επισκέπτεστε συχνά.Σας ευχαριστώ.
At 24/8/06 17:21, ATHENA
Χαριρετω τον λιβροφιλο και τους βιβλιοφαγους,
κι εγω δεν εχω διαβασει καποιο απο τα τρια βιβλια του ποστ, αλλα ειδα φως και μπηκα να πω δυο λογια για το βιβλιο που διαβαζω τωρα
ΣΑΛΙΜΑΡ Ο ΚΛΟΟΥΝ (2005)
του αγαπημενου μου Σαλμαν Ρουσντι.
Ενα βιβλιο υμνος στο χαμενο παραδεισο του Κασμιρ,
και κυριως ενα βιβλιο για την δημιουργια της τρομοκρατιας.
Δεν μπορω να πω οτι μου αρεσει οσο καποια αλλα του (Τα παιδια του μεσονυκτιου, Ο κοσμος κατω απο τα ποδια της) και η μεταφραση ειναι πολυ μετρια (εως εκνευριστικη)
αλλα δεν παυει να ειναι ενα αξιοδιαβαστο βιβλιο.
At 25/8/06 08:53, Rayuela
Αγαπητέ librofilo, το να φταίω μόνο εγώ για τους πέντε παραπάνω βαθμούς που δεν βάλατε στο "Πέδρο Πάραμο", είναι ήδη μεγάλη φιλοφρόνηση για τη δουλειά μου. Το είπα ήδη, ούτε κι εγώ θα ήξερα σε ποιο βιβλίο να βάλω το 100, αλλά μπορεί να μην ήξερα και σε ποιο να βάλω το 90, το 80 ή το 40. Μου ζητάνε συχνά μια τέτοιου είδους βαθμολόγηση από εκδοτικό οίκο όπου διαβάζω βιβλία για να προτείνω να τα βγάλουν ή όχι. Ένα από αυτά, που μου άρεσε πολύ και το πρότεινα, ήταν η "Κλάρα και το μισοσκόταδο" και χαίρομαι κάθε φορά που κάποιος λέει πως του αρέσει το βιβλίο. Στο βαθμό όμως πάντα κολλάω. Δεν θεωρώ το "Πέδρο Πάραμο" το καλύτερο βιβλίο του κόσμου, προς θεού, πιστεύω όμως πως ο Ρούλφο υλοποιεί με τον καλύτερο τρόπο και με το παραπάνω τις προθέσεις του γι' αυτό το βιβλίο. Αυτό μου φαίνεται το κριτήριο τελικά, ποιος ήταν ο στόχος, οι προθέσεις του συγγραφέα, και πώς ανταποκρίνεται σ' αυτές το τελικό προϊόν, το βιβλίο. Κατά τα άλλα, το "Πέδρο Πάραμο" είναι σαν ένα πεζό, μεγάλο ποίημα, δεν του περισσεύει και δεν του λείπει ούτε μια λέξη. Στο πρωτότυπο εννοώ.
At 25/8/06 08:56, Rayuela
Α, κι εγώ ήρθα στην Αργεντινή ή μάλλον ερωτεύτηκα την Αργεντινή και ήρθα ως εδώ, εξαιτίας της αγάπης μου για την αργεντίνικη λογοτεχνία, για τον Μπόρχες, τον Κορτάσαρ, τον Αρλτ, τον Μασεδόνιο Φερνάντες, κάποια βιβλία του Κασάρες (εδώ Μπιόυ) και του Σάμπατο. Και δεν μπορείτε να φανταστείτε τι ανακάλυψα. Ήξερα ορισμένους, αλλά εδώ ανακάλυψα πολλούς ακόμη συγγραφείς που συνεχίζουν αυτή την εξαιρετική παράδοση. Θα επιστρέψω με μια μικρή βιβλιοθήκη και με πολλές προτάσεις για μετάφραση.
@rayuella>Αυτά που γράφετε είναι καταπληκτικά.Τον Αρλτ και τον Μασεδόνιο δυστυχώς δεν τους γνωρίζω.Είναι τέτοια η κουλτούρα της Αργεντινής που τι να πιάσεις και τι ν'αφήσεις.Μου θυμήσατε τον Σάμπατο-το ΤΟΥΝΕΛ είναι από τα αγαπημένα μου βιβλία (παρ'ότι δεν είναι το καλύτερό του).Αλλά ποιόν να πρωτοθυμηθείς,τον Σοριάνο,τον Πίλια (άσε που πολλές φορές,αν μ'αρέσει κάποιος από άλλη ΛατινοΑμερικάνικη χώρα-τον θεωρώ αυτομάτως Αργεντίνο,όπως τον Ονέτι και τον Μπραϊς Ετσενίγκε ή τον Γκαλεάνο).Σας ζηλεύω απεριόριστα...
Συγκινητικό το βιβλίο του Dean Bakopoulos είχε περιληφθεί από τους New York Times στον κατάλογο με τα 100 πιο σημαντικά βιβλία της χρονιάς που μας πέρασε.