Τρίτη, Νοεμβρίου 12, 2019
posted by Librofilo at Τρίτη, Νοεμβρίου 12, 2019 | Permalink
"Ο πόλεμος της ματαιοδοξίας"

Ως σκοτεινό ψυχολογικό θρίλερ, μπορεί να περιγράψει κανείς με δύο κουβέντες, το ωραίο μυθιστόρημα "Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΗΕ ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑΣ" ("La guerre des vanites"), του Γάλλου συγγραφέα Marin Ledun (Ωμπενά, 1975) - (εκδ. 21ου, μετάφρ. Γ. Καυκιάς, σελ.420). Το βιβλίο όμως είναι πολλά περισσότερα από αυτό, και κυρίως το ενδιαφέρον του εστιάζεται, στο υπόστρωμα που ξεδιπλώνεται σε δεύτερο επίπεδο, υπό την έντονη πλοκή μιας συγκλονιστικής ιστορίας που εκτυλίσσεται στην Γαλλική επαρχία. Ένα μυθιστορηματικό τοπίο που άνετα θα μπορούσε να αποτελεί μέρος της ελληνικής επικράτειας, καθώς οι συνισταμένες είναι ίδιες και η φρίκη που αποκαλύπτεται δεν αποτελεί προνόμιο κανενός τόπου.


Μια μικρή επαρχιακή πόλη της Γαλλίας, η Τουρνόν που ο ποταμός Ροδανός την διατρέχει, καμιά δεκαριά χιλιάδες κάτοικοι, μια πόλη που συνήθως δεν συμβαίνει κάτι ιδιαίτερο και που όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους. Σ’ αυτή την πόλη όμως συμβαίνει κάτι ιδιαίτερα δραματικό, μια σειρά από αυτοκτονίες εφήβων – μέσα σε διάστημα 24 ωρών, πέντε έφηβοι αυτοκτονούν, όλοι με διαφορετικό τρόπο, σε κάποιες δε των περιπτώσεων, η ενέργειά τους βιντεοσκοπείται. Από τις αρχές της πόλης καλείται ο ανθυπαστυνόμος Κορβίν, που υπηρετεί στην Βαλάνς, να βοηθήσει τις έρευνες. Ο Κορβίν έχει ζήσει ως νέος μερικά χρόνια στη μικρή πόλη, την ξέρει καλά, μισεί την νοοτροπία των κατοίκων της που τον έκανε να σηκωθεί να φύγει. Τώρα είναι ένας καταξιωμένος αστυνομικός, αλλά πολύ άρρωστος, στην τσέπη του κουβαλάει τα αποτελέσματα των ιατρικών του εξετάσεων, τα οποία αρνείται να ανοίξει, γιατί, ξέρει ότι δεν είναι καλά, είναι σίγουρος ότι πάσχει από καρκίνο.

Οι αυτοκτονίες δεν σταματούν όμως στις πρώτες πέντε, συνεχίζονται. Οι γονείς θρηνούν και δεν μπορούν να φανταστούν τι τις προκάλεσε. Ο Κορβίν βρίσκει σχεδόν αμέσως, ότι οι νέοι γνωρίζονταν καλά μεταξύ τους, έκαναν παρέα, πήγαιναν σχολείο μαζί και κυρίως στην ίδια λέσχη ψυχαγωγίας. Αυτή η λέσχη και μια πολυτελής κλινική, που λειτουργούσε και διηύθυνε ένας γιατρός που ήταν μεγαλοπαράγων της πόλης και χρηματοδότης της ποδοσφαιρικής της ομάδας, ήταν οι μόνο συνδετικοί κρίκοι που ένωναν τα παιδιά-αυτόχειρες. Ο Κορβίν προσπαθεί να πιαστεί από το παραμικρό σημάδι, ενώ οι απόπειρες συνεχίζονται και τα ερωτήματα πληθαίνουν, χωρίς όμως να δίδονται απαντήσεις.

"Ο Κάιν σκοτώνει τον αδερφό του.(...)Το προπατορικό αμάρτημα. Από το οποίο απορρέουν όλα τ' άλλα.
Κανένας δεν σκοτώνει τυχαία."


Πολλά ερωτήματα, ελάχιστες απαντήσεις… Μια εβδομάδα του Φεβρουαρίου (αυτός είναι ο μυθιστορηματικός χρόνος – μόνο μια εβδομάδα), συμβαίνουν όλα αυτά, ένα χρονικό διάστημα που ο Κορβίν το ζει στα όριά του, βήχοντας και ασθμαίνοντας, τρέχοντας να προλάβει πιθανές αυτοκτονίες, βρίσκοντας πτώματα, χτυπώντας πόρτες, πέφτοντας σε αδιέξοδα, άυπνος και κουρασμένος, υπερβαίνοντας τα όριά του. Κανείς δεν τον γουστάρει, κι αυτός μισεί αυτή τη πόλη.

Τι ωθεί ένα νεαρό άτομο να αυτοκτονήσει; Συνέβη κάτι δραματικό στις ζωές τους για να τους ωθήσει σε τέτοιες πράξεις; Πως μπορεί ένα δεκάχρονο παιδί να πηδήξει στο κενό; Πως μπορεί μια μικρή κοπελίτσα να κόψει τον λαιμό της; Γιατί δεν μιλάνε οι γονείς; Ποιος βιντεοσκοπεί και φωτογραφίζει; Πως μπορεί και παρακολουθεί; Γιατί η πόλη δεν έχει ξεσηκωθεί; Ποια μυστικά και σκάνδαλα υπάρχουν πίσω από τις κλειστές πόρτες και τους στενούς δρόμους της απρόσωπης πόλης;

"Ο Αμίρ, ο Ζο, η Νταλιλά. Ο Αλεξάντρ.
Τα υπόλοιπα χωράνε σε μερικούς αριθμούς με δεκατρία ψηφία στους διοικητικούς φακέλους, βαθμοί στους ελέγχους προόδου, μια σειρά κριτηρίων μάρκετινγκ ποσοτικοποιημένων από μια χούφτα πολυεθνικές ειδικευμένες στα προϊόντα για ανηλίκους, έξι ζευγάρια αθλητικά παπούτσια Nike, άλλα τόσα τσιγάρα κρυμμένα κάτω από το στρώμα του, καμιά εικοσαριά κωδικοί πρόσβασης σε διάφορες υπηρεσίες του διαδικτύου κι ένας αριθμός με τρία μηδενικά στον τραπεζικό λογαριασμό στον οποίο δεν θα έχει πρόσβαση παρά όταν ενηλικιωθεί, αν μέχρι τότε οι γονείς του δεν σπάσουν τον κουμπαρά του για ν' αγοράσουν καινούργιο αυτοκίνητο.
Και ώρες πολλές που περνούν κάνοντας ζάπινγκ ή σερφάροντας στο διαδίκτυο, από λινκ σε λινκ, από σελίδα σε σελίδα, κηπουρική, μουσική, μόδα, συλλογές γραμματοσήμων. Κλικ, κλικ. Χωρίς να ψάχνει τίποτα συγκεκριμένο, περνώντας την ώρα, σκοτώνοντας την ώρα. Ο ισραηλινός στρατός εξαπολύει νέο κύμα αεροπορικών βομβαρδισμών στη Λωρίδα της Γάζας...Κλικ, κλικ. Μεταβίβαση των εξουσιών από...Κλικ, κλικ. Πως να κάνετε τη διαλογή των απορριμάτων σας...Κλικ, κλικ. Heeey ya! Hey ya! κλικ, κλικ. Βίντεο, κλικ, κλικ. You Tube, κλικ, κλικ. MySpace, κλικ, κλικ. Dailymotion, Facebook, κλικ, κλικ. Η γενιά του Κορβίν τρελάθηκε, αλυσόδεσε τη ζωή των παιδιών σαν τον Αμίρ. Όπου και να πάνε, θα καταλήξουν με τον κώλο καθισμένο μπροστά σε μια τηλεόραση βλέποντας το σίριαλ Νοικοκυρές σε απόγνωση ή παίζοντας Τέτρις."

Αγχώδες και παροξυσμικό ύφος, όπου η μια σκηνή διαδέχεται την άλλη. Το μυθιστόρημα ρέει και τρέχει λαχανιάζοντας, μαζί κι ο αναγνώστης, που μετά τις πρώτες σελίδες, δεν μπορεί να το αφήσει από τα χέρια του. Είναι ένα βιβλίο που δεν ενδείκνυται σε αναγνώστες που συμπάσχουν με τους ήρωές τους, που παρασύρονται από την ιστορία, είναι δεδομένο ότι, θα χάσουν τον ύπνο τους.


Κοινωνικοπολιτικό σχόλιο για τον σημερινό κόσμο, αποτελεί αυτό το ιλιγγιώδες και συναρπαστικό θρίλερ. Ο Λεντέν σχολιάζει την διείσδυση του διαδικτύου στην καθημερινότητά μας, την αποθέωση του «ασήμαντου», το άγχος που κατακυριεύει τα νέα παιδιά με ευθύνη των γονιών τους, την κοινωνία που δημιουργήσαμε και η οποία μέσα στην ταχύτητα της, διαστρέφει το νόημα της ζωής. Ο συγγραφέας περιγράφει την βαρεμάρα, την έλλειψη κατανόησης, τον επαρχιακό μικροαστισμό στο «τι θα πει ο άλλος», ουσιαστικά ένα αδιέξοδο, μια καταθλιπτική κατάσταση, όπου το γέλιο και η ανεμελιά δεν υπάρχουν, κι όπου οι προσπάθειες για μια καλύτερη «ποιότητα» ζωής, έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα.

Οι απαντήσεις δεν δίδονται ή ίσως δεν αποκαλύπτεται πλήρως το μυστήριο, και αυτό είναι το μειονέκτημα που βρίσκω στο κατά τα λοιπά, πολύ ωραίο και δυναμικό μυθιστόρημα του Λεντέν. Ίσως βέβαια, περίμενα κάτι διαφορετικό στις τελευταίες 50 σελίδες, κι όχι το φινάλε που δίνει ο συγγραφέας, το οποίο με μπέρδεψε πολύ. “Ο πόλεμος της ματαιοδοξίας» όμως, είναι ένα βιβλίο που δεν μπορείς να λησμονήσεις εύκολα, ένα ψυχολογικό θρίλερ με όλη την σημασία της λέξης.

Βαθμολογία 79 / 100




 



2 Comments:


At 12/11/19 14:17, Anonymous Ανώνυμος

Καλέ πού τις βρίσκεις αυτές τις υπέροχες φωτογραφίες;
Μ.Χ.

 

At 12/11/19 18:16, Blogger Librofilo

Στον Γκούγκλη βέβαια!

 

Δημοσίευση σχολίου

~ back home