Το βιβλίο μιλάει για τον ρατσισμό στην Αμερική του 50 και του 60,τις ταραχές που ξέσπασαν μετά την δολοφονία του M.L.King (στο δεύτερο μέρος που αναφέρεται στο 1968),τις πολυεθνικές γειτονιές,τις συμμορίες των λευκών "greasers",τις συμμορίες των μαύρων φτωχοδιάβολων.Μας περιγράφει μια πολύ διαφορετική Washington D.C. από αυτή που συνήθως μας δείχνουν οι Χολυγουντιανές ταινίες-όλα αυτά καταγράφονται στα θετικά του συγγραφέα.
Η Ελληνική παροικία είναι παρούσα στο μυθιστόρημα,σε δευτερεύοντα ρόλο-κυρίως σαν ιδιοκτήτες κάποιων diners που περιγράφονται σαν καλοκάγαθα ανθρωπάκια που κοιτάνε την δουλειά τους και δεν ενοχλούν κανέναν.
Θεωρώ ότι το αδύνατο σημείο του αξιόλογου αυτού βιβλίου είναι η ανάπτυξη της υπόθεσης.Το non-fiction κομμάτι που περιγράφει το πολιτικό σκηνικό είναι πολύ καλό.Μερικοί από τους χαρακτήρες (κυρίως η οικογένεια του ήρωα) είναι στέρεα δομημένοι,άλλοι όμως που θεωρώ ότι παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον (όπως μερικοί από τους τύπους των συμμοριων-της μαύρης και της λευκής) μένουν ανεκμετάλλευτοι από τον συγγραφέα.
Ο κεντρικός χαρακτήρας-ο μαύρος αστυνομικός Ντ.Στρέηντζ είναι ένα είδος ιδεαλιστή Cl.Eastwood ,ο οποίος παρακολουθεί τον κόσμο γύρω του να αλλάζει.Ο Pelecanos περιγράφει την προσπάθειά του να αλλάξει την μοίρα του και να ξεφύγει από τον ρόλο που επιφυλάσσει η κοινωνία σε ένα μαύρο παιδί στην Αμερική του 59.Ο Στρέηντζ γίνεται αστυνομικός και την ίδια στιγμή ξέρει ότι ποτέ δεν πρόκειται να γίνει αποδεκτός από τους ομόχρωμούς του.Ο χειρισμός της προσωπικότητας του ήρωα δείχνει την ικανότητα του Pelecanos σαν συγγραφέα.
Το βιβλίο στο εξωτερικό,κυκλοφόρησε με συνοδευτικό CD.Θεωρώ μεγάλο λάθος του εκδοτικού οίκου που δεν ακολούθησε αυτή την πρακτική.Η μαύρη μουσική (προσοχή,όχι της Motown,που ο ήρωας την θεωρεί εκφυλισμένη) κυριαρχεί σε όλο το μυθιστόρημα όχι μόνο σαν υπόκρουση αλλά πολλές φορές καθορίζοντας την διάθεση των πρωταγωνιστών.
At 21/6/06 19:26, 
Ελένη
Σωστά, εξαιρετική ιδέα.
Θα τα πάρω ένα ένα τα τραγούδια στο soul seek που μέχρι στιγμής μου έχει σταθεί το καλύτερο εργαλείο για το κατέβασμα έως και πάρα πολύ σπάνιων ηχογραφήσεων.
Μπορεί να σταθούμε και τυχεροί και να βρούμε ολόκληρο το folder.
Αν δεν έχετε υπόψη σας το soul seek (αμφιβάλλω) ευχαρίστως να σας πω.
Να είστε καλά, θαυμάσιος τόπος εδώ.
Και, απόλαυσα το κομμάτι αναφορικά με το Da Vinci Code. Με καλύψατε μέχρι την τελευταία του λέξη, μιας που και η δική μου επίμονη ένστασις με όσα λέχθηκαν και γράφτηκαν ήταν πως αν το κρίνουμε ως λογοτεχνία αύτό το βιβλίο, είμαστε άδικοι , πολύ άδικοι τόσο με τη λογοτεχνία όσο και με την κατασκευή του κυρίου Brown.
Καλημέρα σας λοιπόν.
Το soul seek είναι ένα εξαιρετικά απλό και εύχρηστο (και ελεύθερο) λογισμικό που περιλαμβάνει μία τεράστια βάση μουσικών δεδομένων από όλο τον κόσμο και που καλύπτει κάθε είδος μουσικής. Ιδιαίτερα πλούσιο σε κλασική μουσική καθώς και σε ποικιλίες ιδιωμάτων της ευρύτερης μαύρης αφροαμερικανικής παράδοσης.
Έχω βρει και ανακαλύψει κυριολεκτικά «απίθανα» ντοκουμέντα ( μέχρι και συνομιλία του των κυρίων Bob Dylan & John Lennon σε λονδρέζικο ταξί στο 1967).
Το μόνο που έχει να κάνει κάποιος, είναι απλά να πάει στο google, να γράψει Soulseek και, στη συνέχεια να ακολουθήσει την πρώτη επιλογή που φέρει η μηχανή αναζήτησης.
Στη συνέχεια ακολουθεί τα 2-3 απλά βήματα για την εγγραφή και το πρόγραμμα είναι εγκατεστημένο. Είναι εξαιρετικά εύχρηστο.
Α! και εγώ βαριέμαι αφόρητα τα «κατεβάσματα» και, για αυτό, βάζω αφού βάλω τους όποιους τίτλους με ενδιαφέρουν , το αφήνω να δουλεύει μόνο του. Αν έχετε adsl όλα πάνε γρήγορα.
Ένα σημείο που θέλει προσοχή, είναι το να διαθέτει κανείς στο πρόγραμμα έναν αριθμό μουσικών φακέλων , γιατί η όλη ιδέα είναι στηριγμένη στο sharing folders.
Είναι σχετικά άγνωστο εργαλείο και, κατά κάποιο τρόπο συγκεντρώνει ανθρώπους που αναζητούν και διαθέτουν μουσικές εκτός μόδας και αρκετά εξειδικευμένες.
Αν το επιχειρήσετε και συναντήσετε οποιοδήποτε πρόβλημα ή απορία, είμαι στη διάθεσή σας στο panselinos_2000@yahoo.com
At 23/6/06 11:49, 
Aφόρητη ζέστη...Ξαπόστασα η κούρασμενη βιβλιόφιλη στο blog σας και δροσίστηκα με τα κείμενα που με κεράσατε.θα σας επισκέπτομαι σύχνα...Πρωτότυπη η σκέψη "Pelekanos μετα μουσικής".Άσχετο,αλλά,να τον διαβάσετε το "Μάγο".Γιατί η ζωή μας χρειάζεται λίγο "παραμύθι"και "μαγεία".Είναι σαν "Τwin peaks" αλα Σπετσιώτα,surreal but charming.Και του πάει πολύ η άμμος ανάμεσα στις σελίδες...
Αγαπητέ librofilo σε χαιρετώ. πέρασα αναγνωριστικά κι απο σένα λόγω κάποιων απαντήσεών σου σε διάφορα ποστ τα οποία με έβρισκαν απολύτως σύμφωνο. διαβάζοντας τα λίγα λόγια που λες για τον εαυτό σου βλέπω ότι έχουμε πολλά μα πολλά κοινά.
λογοτεχνικά τώρα του πελεκάνου έχω διάβασει (σχεδόν) ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε από το Οξύ. (Ο βασιλιάς του πεζοδρομίου)
το βρήκα απλοικό, παλπ - αρπαχτή αισχίστου είδους, απαρίθμηση ταινιών και δίσκων να χουμε να γεμίζουμε σελίδες με ιστορία και πλοκή εντελώς απίστευτη και υπερβολική. το παράτησα στις πρώτες 50 σελίδες κι όπως καταλαβαίνεις δεν ξανάπιασα βιβλίο του τρομερά υπερτιμημένου συγγραφέα κατά τη γνώμη μου.
στον Λουκαρέλι τώρα
κι εμένα μου άρεσε το μέρα με τη μέρα και σου συστήνω το βιβλίο Εγκλήματα (Καστανιώτη) συλλογή αστυνομικών διηγημάτων ιταλών συγγραφέων.
η διαφορά δυναμικότητας και αξίας των 2 συγγραφέων μου φαίνεται τεράστια.
ένα από τα κοινά μας ενδιαφέροντα: μαλτ ουίσκι
στα βιβλία μου το αλκοόλ έχει περίοπτη θέση και στο τελευταίο ειδικα΄τα μαλτ. σκέφτομαι ν' ανεβάσω στο μπλογκ μου βαθμολογίες και προτάσεις...
Συμπληρωματικό κι εκτός θέματος ποστ
Το βιβλίο του Ευσταθιάδη είναι ένα μικρό διαμάντι στο χάος της ελληνικής λογο και βιασμο τεχνίας
Η παρακάτω σύντομη κριτική μου δημοσιεύτηκε στην Αυγή
Δεκαεφτά μικρά διηγήματα σαν πινελιές στον καμβά της καθημερινότητας. Ή σαν νότες που σπάνε τη σιωπή του χρόνου. Στιγμιότυπα που μας περιβάλλουν καθώς η ζωή τρέχει δίπλα μας, μέσα μας, κι εμείς συχνά αιχμαλωτίζουμε με το νου, σχεδόν ασυναίσθητα, σαν φωτογραφίες που τραβήξαμε αυτόματα.
Ο συγγραφέας εργάζεται αναμειγνύοντας τα διαθέσιμα εφόδια, τα υλικά του: χτίζει τις λέξεις, γεννά τη συγγραφή, χρησιμοποιώντας διαφορετικές τέχνες: μουσική, ζωγραφική, μαγειρική, γευσιγνωσία. Το επιβεβαιώνουν σχεδόν όλοι οι τίτλοι του: Βιολοντσέλο, Γυναίκα με περιστέρι, υλικά… όμως τη διαφορά την κάνουν πάλι τα αόρατα όπλα του δημιουργού: ευαισθησία, μοναξιά, ξεχωριστό βλέμμα παντού.
@Mamaloukas>Αγαπητέ καλωσόρισες.Καλή η ιδέα για τα malts,αναμένω..Συνήθως αποφεύγω να κάνω συγκρίσεις,τις βρίσκω άδικες τις περισσότερες φορές.Ο Pelecanos μάλλον ίδιας ηλικίας με τον Lucarelli είναι τελείως διαφορετικοί συγγραφείς και "παίζουν" σε διαφορετικά γήπεδα.Ίσως κάπου να συναντιούνται,στο είδος που υπηρετούν?Μπορεί.Δεν έχω διαβάσει άλλο του Pelecanos και δεν έχω άποψη,αλλά μπορώ να καταλάβω τι εννοείς,το pulp πολλές φορές είναι απίστευτα γοητευτικό.
Ωραία η κριτική σου γιά τον Ευσταθιάδη,συμφωνούμε απόλυτα.Να μ'επισκέπτεσαι,η γνώμη σου με ενδιαφέρει πολύ.Ευχαριστώ
Κι εγώ σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. το παλπ είναι αγαπημένο μου είδος και θεωρώ τον Τζέιμς Τσέιζ (που κινείται σ' αυτό που στην Ελλάδα νομίζω ότι εννοούν με το παλπ) πολύ μεγάλο συγγραφέα της δυναμικότητας αν όχι του Τσάντλερ τουλάχιστον του Χάμετ.
όμως τον Πελεκάνο τον θεωρώ κάτω από το παλπ. όπως έγραψα τον θεωρώ αρπαχτή παλπ.
Για τον Λουκαρέλι έχω γράψει κριτική που θα δημοσιεύτει προσεχώς στο Διαβάζω ίσως και στο καλοκαιρινό τεύχος.
τον συγκεκριμένο Χόρνμπι δεν τον έχω διαβάσει, αλλά δεν μου φαίνεται να του ταιριάζει το αστυνομικό.
τα λέμε
Στο επίσημο site του έχει την track list από το CD. Μπορούμε να τα συγκεντρώσουμε τα κομμάτια να τα ανεβάσουμε σε κάποιο από τα μουσικά μπλογκ.