Ένα βιβλίο αιχμηρό σαν μαχαίρι με κινηματογραφική/σεναριακή δομή γεμάτο από διαλόγους καθημερινούς,φαινομενικά ανάλαφρους αλλά τόσο σκληρούς ταυτόχρονα.
Το μυθιστόρημα περιγράφει την «Πτώση» ενός άνδρα. (θέμα που έχει απασχολήσει τον Α.Μοράβια σε πολλα βιβλία του).Ο Πάολο Λουτσάνι συγγραφέας που δουλεύει σε τράπεζα,παντρεμένος με ένα παιδί ,χάνει τον πατέρα του μετά από βασανιστική ασθένεια .Ο θάνατος του δεσποτικού πατέρα τον οδηγεί στην κατάθλιψη.Ανακαλύπτει οτι η σύζυγός του διατηρεί σχέση με έναν συνάδελφό της,τους παρακολουθεί,τους φωτογραφίζει και μετά από καυγά φεύγει από το σπίτι.Ο κόσμος του καταρρέει,παραιτείται από την δουλειά του και το υπαρξιακό του αδιέξοδο τον οδηγεί ένα βήμα από την σχιζοφρένεια.
Η γραφή του Καρράρο είναι κοφτή,ασθματική και όπως αναφέρω παραπάνω κινηματογραφική.Οι περιγραφές είναι ιδιαίτερα ζωντανές και η καθημερινή ζωή στις συνοικίες της Ρώμης,περιγράφεται ως εφιάλτης.
Εκείνο που κυριαρχεί στο μυθιστόρημα βέβαια,είναι η σχέση του ήρωα με τον πατέρα του.Σχέση βασανιστική,σχέση μίσους και αγάπης,εξάρτησης και απομάκρυνσης.Στις συζητήσεις με τον ψυχαναλυτή του,ο ήρωας περιγράφει με ήρεμο τρόπο τα εφιαλτικά όνειρα που βλέπει μετά τον θάνατο του "padre-padrone".
«Μου κατέστρεψες τη ζωή μπαμπά.Αν είχες πεθάνει προτού γεννηθώ εγώ,τώρα θα ήμουν ένα φυσιολογικό άτομο.Αντίθετα νά με,με βλέπεις,είμαι ένας ταλαίπωρος τρελός που κλαψουρίζει όλη μέρα,ανίκανος να κάνει οτιδήποτε,ακόμα και το μηδαμινό συζυγικό του καθήκον...Ακριβώς έτσι,είναι πάνω από δύο χρόνια που εγώ και η Ρόζα δεν πηδιόμαστε και μάλλον εκείνη το κάνει με κάποιον άλλο...""Δεν τό'ξερα!" είπε ο πατέρας μου με λυπημένη φωνή."Πρέπει να πληρώσεις,μπαμπά,γιά όλα αυτά που έχεις κάνει""Μα,τι έχω κάνει",ρώτησε."Με ρωτάς κιόλας?Ποτέ δεν ήσουν ούτε τόσο δα περήφανος γιά μένα,όταν σου έφερνα καμαρώνοντας τον μηνιαίο έλεγχο,που ήταν όλο οχτάρια και εννιάρια,γιά να τον υπογράψεις,μου έλεγες είσαι ξύλο απελέκητο...Μου έλεγες ότι έγλειφα τους παπάδες γιά να μου βάζουν εκείνους τους βαθμούς,που δεν τους άξιζα...Δεν ερχόσουν ποτέ να με δεις να παίζω ποδόσφαιρο κι'όταν ερχόσουν έλεγες ότι προκαλούσα αηδία,ότι ήμουν χοντρός και αργός σαν χελώνα...Θυμάσαι?...Θυμάσαι,π'ανάθεμά σε?...Πάντοτε ήμουν μπελάς γιά σένα,εγώ κρεμόμουν απ'τα χείλη σου κι'εσύ μου συμπεριφερόσουν άσχημα ή με σνόμπαρες...Με αποθάρρυνες,βαρετές,ρομαντικές αηδίες έλεγες γιά τα ποιήματά μου που παρ'όλ'αυτά δημοσιεύονταν σε κάποιο λογοτεχνικό περιοδικό ενώ εσύ ποτέ δεν τα είχες καταφέρει...Και μετά εκδόθηκε ένα μυθιστόρημά μου κι'εσένα σε είχε φάει η ζήλια,το έδειχνες,είχες μελαγχολήσει...Μου κατέστρεψες τη ζωή μπαμπά,μου πήρες όλη μου την αυτοπεποίθηση,με έκανες φοβητσιάρη,ανασφαλή,μελαγχολικό και καταθλιπτικό..."Ο πατέρας μου είπε μόνο:"Δεν άλλαξες καθόλου,συνεχίζεις να νιώθεις θύμα με πατέντα.Όλα τα λάθη τα φορτώνεις στους άλλους,το λέει και η γυναίκα σου,έτσι δεν είναι?Αν απέτυχες στο πανεπιστήμιο,αν είσαι μέτριος ποιητής και συγγραφέας,δεν φταίω εγώ..Εγώ μόνο σ'έφερα στον κόσμο,δυστυχώς γιά μένα κατά τ'άλλα".Και τότε δεν έβλεπα πιά μπροστά μου,άρχισα να τον χαστουκίζω και μετά να τον χτυπάω δυνατά,αρχικά με τα χέρια,μετά με μιά σιδερένια ράβδο που ήταν εκεί στο μπαλκόνι...Και είδα να πετάγεται το αίμα από παντού κι'εν τω μεταξύ έλεγα "Και τώρα θα σε κάνω να πεθάνεις πάλι,γερομπάσταρδε!".Καταλαβαίνετε σε τι σημείο έχω φτάσει,στο όνειρό μου τον σκότωσα γιά δεύτερη φορά..Και μάλιστα με τέτοιο τρόπο...Είναι σιχαμερό...»
Ο ήρωας είναι ένας άνθρωπος αδύναμος,σχεδόν κατεστραμμένος,ο οποίος ζει με τις εμμονές του.Παρακολουθεί την γυναίκα του,παρακολουθεί ζευγαράκια στο πάρκο,παρακολουθεί τους γείτονές του.Παροξυσμικά ο συγγραφέας περιγράφει τον ψυχωσικό Πάολο να βιώνει την βασανιστική μοναξιά του αδύναμος να χτίσει μιά πιό ουσιαστική επαφή με τον περίγυρό του,αλλοτριωμένος,αδιαφορώντας γιά όλους (εκτός από τον μικρό του γιό) και γιά όλα.
«-Θά΄θελες να γυρίσεις στο σπίτι?»
«-Δεν μπορώ»
«Η υπεροψία είναι ένα απαίσιο κτήνος.Μην αφήνεσαι να σε ξεγελάει η υπεροψία,την μοναξιά πρέπει να την επιθυμείς,όχι να την υφίστασαι»
Το μυθιστόρημα είναι σκληρό σαν την ίδια τη ζωή,και θίγει πολλά ουσιαστικά ζητήματα:της κατάθλιψης,της απιστίας,των ανθρώπινων σχέσεων.Ένα βιβλίο που έχει πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία όπως αναφέρει ο ίδιος ο συγγραφέας στο επίμετρο της ωραίας και φροντισμένης έκδοσης.
«Δεν υπάρχει άλλος χρόνος,τα πάντα έχουν συμβεί:αυτό είναι το συναίσθημα που υπερισχύει σε έναν καταθλιπτικό της ηλικίας μου...Η παρείσφρυση στη ζωή του άλλου ειναι ο μοναδικός τρόπος γιά να παραμείνεις στον κόσμο,γιά να επιζήσεις,γιά να νικήσεις την κατάθλιψη:να κοιτάξεις μακριά,να στρέψεις το βλέμμα σου πέρα από τον εαυτό σου.»
At 7/2/07 01:14, 
At 7/2/07 19:08, 
scalidi
καλή μου αναγνώστρια, εγώ αυτά τα ψυχοπλακωτικά πολύ τα φχαριστιέμαι και παίρνω τα πάνω μου. Αυτό του Ροθ, ας πούμε, με χαροποίησε τα μάλα, καθώς έγινε "άνθρωπος" κι αυτός πια τώρα στα γεράματα, αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Όσο για το τωρινό του λιβροφίλου, με έχει από χθες τρομάξει και ούτε να σχολιάσω δεν μπήκα πρώτη που το συνηθίζω...Πού είναι ο Μαμαλούκ, δεν πέρασε ούτε από δω;
@Anagnostria+Scalidi>Όντως μαύρη,μαυρίλα πλάκωσε με αυτό το βιβλίο.Καλό είναι να διαβάζουμε πότε-πότε κάτι τέτοιο,τα συνεχόμενα όμως αντεδείκνυνται (σωστά το έγραψα τώρα αυτό?).Του Ροθ δεν το έχω διαβάσει ακόμα-με έχει κουράσει λίγο τελευταίο ο τύπος.Ο Καρράρο είναι λίγο αυτοβιογραφικός απ'ότι κατάλαβα στο βιβλίο του,έχει περασει κι'αυτός κατάθλιψη οπότε μάλλον καλό του έκανε που το έγραψε το μυθιστόρημα.Σταυρούλα έχω καταλάβει ότι τα ευχαριστιέσαι "τα ψυχοπλακωτικά" αλλά και να "σε ανεβάζουν" δεν το περίμενα.Το έχεις κοιτάξει αυτό?Ο Μαμαλούξ το είδε το ποστ και την "έκανε" με ελαφρά πηδηματάκια...
At 7/2/07 19:27, scalidi
το είδα όντως το ποστ μόλις το έβαλε ο Λίμπρο, αλλά δεν είχα τι να πω. το ήξερα το βιβλίο και το είχα βάλει στόχο κυρίως λόγω της ιταλικής σχολής.
τι να έγραφα;
η κριτική για άλλη μια φορά είναι υπεράνω κριτικής.
Πάραυτα το θέμα είναι πολύ ελκυστικό ειδικά για μένα που δώσμου απαισιοδοξία και υπαρξιακό και πάρε μου την ψυχή. ε, φανταστείτε και με περιγραφές της Ρώμης.
(τις οποίες τόλμησα κι εγώ στο βιβλίο μου. ελπίζω να μη φάω τα μούτρα μου)
Σταυρούλα, άμα δεν μπαίνω για 4 - 5 μέρες στα μπλογκ δε σημαίνει ότι απεβίωσα κυριολεκτικά (φτου φτου) ή μεταφορικά, χαχα
(εγώ φταίω που ενδιαφέρομαι θα σκέφτεσαι τώρα, χιχι)
χαιρετισμούς
(ανταινδοίκνειντε ίναι τω σοστώ ραι πεδοιά)
λοιπόν για να σας αποζημιώσω θα σας γράψω κάτι σχετικό (επιτέλους!) για το οποίο αναγκάστηκα και κατέβηκα στο κελάρι του πύργου μου κι έψαξα το αρχείο μου (23.000 ντοσιέ περίπου)
"Η μοναξιά είναι ένα δυνατό κρασί. το παιδί δεν την αντέχει, όμως ο άντρας που θα της δοθεί, όταν ξέρει να κυριαρχεί τους χτύπους του λαγόκαρδου στήθους του, μεθάει από μια χαρά, αψιά".
Michel Tournier: Venerdi ou les Limbes du Pacifique, εκδ. Εξάντας, σελ. 82
Φιλακια
At 8/2/07 00:06,
Καλησπέρα . Πολύ "δυνατό" ποστ . Συμφωνώ σε ΟΛΑ ( ιδιαίτερα με τον τίτλο ) . Σε ωθεί να διαβάσεις το βιβλίο και ταυτόχρονα να διστάζεις και να αναρωτιέσαι αν θα το αντέξεις ...
Για το συγγραφέα σίγουρα θα ήταν ψυχοθεραπευτικό αν όντως είχε ξεπεράσει την κατάθλιψη του , διότι οι "εν ενεργεία " καταθλιπτικοί έχουν την τάση να ξύνουν διαρκώς τις πληγές τους .
Πάντως και λίγη μαυρίλα που και που είναι ένα απαραίτητο συστατικό της ζωής .
Είπαμε τουλάχιστον να "ανέβουμε" λίγο ακούγοντας τη μουσική σας επιλογή ... Μάταιο ... Πέσαμε πάνω σε κάτι ιντερνετικά διόδια . Μπορεί κάποιος/α να λύσει το μυστήριο ?
Γράφω μετά το φοβερό τελευταίο σχόλιο του κου Μαμαλούκα ( το "λαγόκαρδο" και το "αψιά" με "έστειλαν" ! ) . Τι να πει κανείς ?
At 8/2/07 00:23,
At 8/2/07 00:43,
@Aura voluptas>Το "Στα Τρίκαλα στα δυό στενά"έχω βάλει καλέ...Αστειεύομαι,είναι Ana Oxa "Un emozione da poco",εμβληματικό ποπ τραγουδάκι της δεκαετίας του 70 ή αρχές των 80's ήταν,δεν καλοθυμάμαι,με φοβερή leather εμφάνιση της Oxa στο San Remo(δεν κέρδισε βεβαίως).Είναι από τα all-time μουσικά κολλήματά μου.Κρίμα που δεν μπορείτε να το ακούσετε,μάλλον είστε μικρή γιά να το γνωρίζετε.Ψιλοάσχετο με το θέμα του βιβλίου,αλλά έχω τις εμμονές μου.Ενδιαφέρον αυτό που γράφετε γιά την κατάθλιψη,δυστυχώς δεν έχω πολυασχοληθεί με το θέμα (ή ευτυχώς?).
At 8/2/07 13:05, scalidi
At 8/2/07 19:42,
At 8/2/07 20:13,
Ki ena asheto: anihti vivliofiliki exomologisi pros ton librofilo. Agapite librofile, se anakalipsa tihea ligo prin to kalokeri ke apo tote eho kolisi. Arhika me kentrisan oi titli ton vivlion alla telika emina gia ta sholia sou. Episis anarotieme pos kolai i anagnostiki sou voulimia me to stilaki tou (Ellina) stelehous. Telospanton, gia na min eklifthi i exomoligisi os parenohlisi apo kanena kakoproereto, stamatao edo. Pantos elpizo na sinehisis na bloggaris anelipos, giati alios tha patho steritiko sindromo...
@Anonymous>Ελπίζω να μην αναγνωρίσατε τον εαυτό σας στα γραφόμενα του συγγραφέα.Ευχαριστώ γιά τα καλά σας λόγια,θα συνεχίσω να blogάρω όσο αντέχω.Καταλαβαίνω τι έχετε στο μυαλό σας και ίσως δικαίως αναρωτιέστε,ίσως κι'εμένα εάν με γνωρίζατε με την επαγγελματική μου "περσόνα" να μην υποψιαζόσασταν τι κρύβεται από πίσω.Θέλω να πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί "ενδιαφέροντες" τύποι που ίσως υιοθετούν κάποιο "στυλάκι" γιά να επιβιώσουν.Στο κάτω-κάτω όλοι "ρόλους" παίζουμε στο θέατρο της ζωής (εδώ μπαίνει μουσική υπόκρουση).Εάν σχολιάσατε γιά πρώτη φορά καλωσορίσατε και να μας ξανάρθετε.
At 9/2/07 02:07, Adomiel
At 9/2/07 12:59, scalidi
At 9/2/07 19:28, scalidi
At 10/2/07 02:16,
Άκουσον , άκουσον ! Η Oxa μεταμφιέστηκε σε Alison Moyet ( προσκυνούμε τη φωνάρα της δεύτερης ) και τραγουδά για το διανοητικό της μπάχαλο !! Εξαίσια επιλογή αν και "βαραίνει" un peu το post . Ασήμαντη λεπτομέρεια : το "Voice" της Θεάς "λιώνει" 3 μέρες τώρα στη δουλειά μου , χαίρομαι που συμπίπτουμε αγαπητέ .
Άσχετο και σχετικό ταυτόχρονα . Για περισσότερο ποιοτικό νταούνιασμα τρέξτε να δείτε το "Λαβύρινθο του Πάνα" . Από εκεί έρχομαι . Στο "Έλλη" γινόταν χαμός ! Λυρικό , σκοτεινό , για γερά στομάχια και η καρδιά να σφίγγεται . Υπέροχο .
@Aura voluptas>Η Oxa μου έκανε νούμερα γι'αυτό την αντικατέστησα με αυτό το εξαίσιο άσμα.Χαίρομαι που σας αρέσει,το έχω σε πολλές εκτελέσεις αλλά θεωρώ αυτήν της Moyet την πλέον μελαγχολική.Συγγνώμη αλλά τι δουλειά είναι αυτή που ακούτε το "Voice" κάθε μέρα-δεν έχετε "κόψει τις φλέβες σας" ακόμα εκεί μέσα?Γιά την ταινία που αναφέρετε την εχω στο πρόγραμμα μου να την δω,περιμένω να καταλαγιάσει λίγο ο θόρυβος.
Dear L,
diavazw me euxaristhsh gia ta agaphmena sou vivlia, prepei omws na sou pw oti perimenw me anypomonisia na diavasw kai ena post gia ta agaphmena sou vivliopwleia!Tha pragmatopoihseis thn eyxh mou???