Δεν θα ασχοληθώ εκτεταμένα με το story το οποίο έχει παρουσιασθεί εξαιρετικά από τους φίλτατους Reader και Anagnostria . Ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με δύο παράλληλες ιστορίες (ένα μυθιστόρημα μέσα σε ένα μυθιστόρημα),οι οποίες παρουσιάζουν μεν ενδιαφέρον αλλά έχουν και πολλά κενά.
Σε ένα απομονωμένο νησί στο κοντινό μέλλον,κοντά στις ακτές της Γαλλίας που ονομάζεται Writersland ζουν μόνο συγγραφείς,οι οποίοι έχουν σχηματίσει μιά αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα.Η δομή της κοινότητας και η ιεραρχία στηρίζονται στον αριθμό των downloads (δλδ των πωλήσεων) που έχει ο καθένας.Οι μπεστσελερίστες που απαρτίζουν την Κεντρική Επιτροπή απολαμβάνουν σχετικού κύρους και κάποιων προνομίων.Πρωτότυπο κείμενο δεν υπάρχει και δεν προωθείται η δημοσίευση του διότι όλοι προσπαθούν να μεταγράψουν διάσημους συγγραφείς οικοιοποιούμενοι τα ονόματά τους.Υπάρχουν ο Δουμάς,ο Κάφκα,ο Ντόϋλ,η Ντυράς,ο Ρεμπώ,ο Χόρνμπυ,η Αλιέντε,ο Ευγενίδης οι οποίοι μεταγράφουν τα βιβλία των πρωτότυπων συγγραφέων αλλάζοντάς τους ουσιαστικά τα φώτα .
Η «ήρεμη ζωή» στην ουτοπική αυτή κοινότητα θα διαταραχτεί όταν ο φέρελπις συγγραφέας Ευγενίδης (που είναι εκλεκτό μέλος της κάστας των ευπώλητων),μετά από δεκαετή σιωπή,παρουσιάζει το τελευταίο του έργο,το οποίο δεν είναι μιά μεταγραφή ενός βιβλίου και δεν μπορεί κανείς να καταλάβει από που προέρχεται.Είναι η ιστορία μιάς εξέγερσης σε μια τσιμεντοδικτατορία στην Ελλάδα του 2129 με ήρωα έναν ερωτευμένο νεαρό τον Αλκιβιάδη ο οποίος ανήκοντας στην πληβεία τάξη των απιστωτων ,ανατρέπει το σύστημα με μιά επανάσταση αντάξια ενός Σπάρτακου στην αρχαία Ρώμη.
Η συνέχεια θα είναι δραματική,με φόνους και ίντριγκες οι οποίες ξεσκεπάζουν τους αληθινούς χαρακτήρες των πρωταγωνιστών του μυθιστορήματος.
Ο Βλαντής ουσιαστικά περιγράφει μιά ουτοπία,έναν κόσμο φοβισμένο,που ζει σε πόλεις με ουράνιους θόλους,έναν καινούριο κόσμο (Brave new world),που έχει ως αφετηρια την 11/9,ημερομηνία ορόσημο γιά την αλλαγή.Υπάρχουν πολλές ωραίες ιδέες,τα δουκάτα στην Ελλάδα του μέλλοντος,η καταπιεσμένη καθημερινότητα των ανθρώπων,ο όρος "απίστωτος" γιά τους πληβείους,ορισμένες περσόνες συγγραφέων.
Το «εγκιβωτισμένο μυθιστόρημα» με ήρωα έναν ερωτευμένο νεαρό που γίνεται επαναστάτης και ανατρέπει την εξουσία θυμίζει έντονα κινηματογράφο (Από ιδιαίτερα αξιολογες ταινίες όπως το Blade runner μέχρι απίστευτες χαζομάρες όπως το Νησί),το δε «κύριο» μυθιστόρημα με ήρωες τις περσόνες συγγραφέων στην Writersland είναι αρκετά πρωτότυπο αλλά δυστυχώς πάσχει στους χαρακτήρες οι οποίοι παρουσιάζονται χωρίς ιδιαίτερο βάθος.
Το βιβλίο μπορεί να συγκριθεί με πολλές ταινίες επιστημονικής φαντασίας (να μη ξεχάσω το Mad Max),όπως και με τα εξαιρετικά μυθιστορήματα ΟΡΥΞ ΚΑΙ ΚΡΕΪΚ της Μ.Άτγουντ ,και , ΜΗ Μ’ΑΦΗΣΕΙΣ ΠΟΤΕ του Κ.Ισιγκούρο (ως ατμόσφαιρα κυρίως),μόνο που εάν έχει κάποιος αυτά τα δύο αριστουργήματα στο μυαλό του μάλλον δεν θα πολυασχοληθεί με την φιλότιμη προσπάθεια του Βλαντή,η οποία θα ήταν πολύ καλύτερη εάν δεν πλάτιαζε τόσο.
Πιστεύω ότι ο Ν.Βλαντής είναι από τους πλέον υποσχόμενους συγγραφείς μας,αλλά θα πρέπει να δουλέψει πολύ την γραφή του.Θα τον προτιμούσα λιτότερο και ουσιαστικότερο.Ελπίζω η ξέφρενη παραγωγικότητα του να τον βοηθήσει σ’αυτό.Θα περιμένω με μεγάλο ενδιαφέρον το επόμενο δείγμα γραφής του.
Υπόδειγμα γραφής γεμάτης ουσία και αναγνωστική απόλαυση είναι το πρώτο μυθιστόρημα ενός εξαιρετικού δημιουργού (και μάλλον άγνωστου στην Ελλάδα) του Ισπανού Javier Marias «ΤΑ ΛΗΜΕΡΙΑ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ» (Εκδ.Καστανιώτης) (80).
Ο συγγραφέας εξέδωσε αυτό το βιβλίο στα 20 του χρόνια,το έγραφε στα 17-18 του και εκπλήσσει με την μεστότητα και (γιατί όχι?) την ωριμότητα της γραφής του.Αρκετά έως πολύ διαφορετικό από τα μεταγενέστερα βιβλία του,από τα οποία ξεχωρίζουν τα τρία αγαπημένα μου ΟΛΕΣ ΟΙ ΨΥΧΕΣ ,το ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΣΟ ΑΣΠΡΗ και το υπέροχο ΑΥΡΙΟ ΣΤΗΝ ΜΑΧΗ ΝΑ ΜΕ ΣΚΕΦΤΕΙΣ, είναι ένα βιβλίο με πολλές ιστορίες ,που οι περισσότερες φαινομενικά δεν συνδέονται μεταξύ τους.
Ο Μαρίας τοποθετεί την ξέφρενη δράση του βιβλίου στις ΗΠΑ των αρχών του 20ου αιώνα και με αφορμή την επεισοδιακή διάλυση μιάς πλούσιας και «σημαντικής» οικογένειας,αφηγείται μιά σειρά από μικρές ιστορίες (σαν αυτόνομα διηγήματα) που τις διαπερνά το χιούμορ και η ειρωνία του συγγραφέα,στοιχεία που τα συναντάμε στα μεταγενέστερα βιβλία του.
Ο Μαρίας ο οποίος καθιερώθηκε στα παγκόσμια γράμματα ως εκπρόσωπος του «φιλοσοφικού μυθιστορήματος»,σ’αυτό το πρωτόλειο βιβλίο ουσιαστικά γράφει ένα ή πολλά κινηματογραφικά σενάρια (ο ίδιος στην εισαγωγή του,γράφει ότι πήγε στο Παρίσι στα 18 του και έβλεπε συνέχεια παλιές ταινίες στις λέσχες).Ο κόσμος του ασπρόμαυρου Χόλιγουντ είναι παρών είτε διαδραματίζοντας ενεργό ρόλο στη δράση,είτε υποδόρια διαπερνώντας την ατμόσφαιρα του βιβλίου.
Εξαιρετική επίσης η εισαγωγή και ο επίλογος του βιβλίου.Ο συγγραφέας κοιτάζοντας το μυθιστόρημά του 28 χρόνια μετά την πρώτη έκδοση του,θίγει πολλά θέματα γύρω από την λογοτεχνία (περί κριτικών,λογοκλοπής,επηρρεασμών,λογοτεχνικών προκαταλήψεων)με καίριο και ουσιαστικό λόγο.
Τι υπέροχος τύπος αλήθεια ήταν αυτός ο Αμβρόσιος Μπηρς. Διανοούμενος,τυχοδιώκτης,κυνικός,είρων,λυρικός.Έμεινε διάσημος γιά τα αποφθέγματά του και τον μυστηριώδη χαμό του κάπου στο επαναστατημένο Μεξικό του 1913.
Έχουν μεταφραστεί αρκετές συλλογές αποφθεγμάτων του στα Ελληνικά.Μόλις τελείωσα τις «ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΑΡΑΧΝΙΑΣΜΕΝΑ ΚΡΑΝΙΑ» (Εκδ.Ηλέκτρα) (75),το οποίο δεν το θεωρώ ισάξιο των αριστουργηματικών ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ και ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΩΝ (και τα δύο από τις εκδόσεις Ηλέκτρα).
Η συλλογή αυτή είναι μέρος του βιβλίου «Ιστοί αράχνης από μιά νεκροκεφαλή»,την οποία ο Bierce εξέδωσε με ψευδώνυμο το 1874.Ουσιαστικά είναι μύθοι στο ύφος του Αισώπου αλλά απίστευτα κυνικοί.
«Ένα πρόβατο που πραγματοποιούσε μακρύ ταξίδι θεώρησε πως το μαλλί του ήταν πολύ ζεστό και ως εκ τούτου καθόλου άνετο.Περνώντας από ένα μαντρί και βλέποντας τα πρόβατα να στέκονται ήσυχα ήσυχα και να περιμένουν,χώθηκε ανάμεσά τους με την ελπίδα πως θα κατάφερνε να εξασφαλίσει ένα καλό κούρεμα.Όταν φάνηκε ο βοσκός,τα πρόβατα πήγαν και στριμώχτηκαν σε μιά γωνιά του μαντριού.Όμως το δικό μας άδραξε την ευκαιρία,πλησίασε τον ποιμένα και του είπε:
-Εχετε ξαναδεί τόσο ανόητα πλάσματα?Είναι ευτύχημα που βρέθηκα εγώ εδώ γιά να τους δώσω ένα καλό παράδειγμα ευπείθειας.Παρατηρώντας την συμπεριφορά μου στο τέλος θα προσφερθούν οπωσδήποτε οικειοθελώς.
-Μπορεί (αποκρίθηκε ο βοσκός,αρπάζοντας από τα κέρατα το ζώο),αλλά συνήθως δεν σφάζω παραπάνω από ένα πρόβατο κάθε φορά.Το κρέας δεν κρατάει πολύ με τέτοια ζέστη
Τα παϊδάκια ήταν υπέροχα με κόκκινη σάλτσα
Το ηθικό δίδαγμα του συγκεκριμένου μύθου δεν είναι αυτό που νομίζετε,αλλά ότι τα παϊδάκια από ξένο πρόβατο είναι πάντα πιό νόστιμα»
Ασεβής και αιρετικός δεν αφήνει τίποτα όρθιο,σατιρίζοντας με αλληγορικό ύφος τους πάντες και τα πάντα.Ένας πνευματικός άνθρωπος γιά τον οποίο προτίθεμαι να γράψω σύντομα ένα ποστ γιά το έργο και τη ζωή του.
«Ένα γουρούνι είχε προσλάβει μιά καραβίδα γιά να το οδηγεί ενώ ψάρευε μύδια κατά μήκος της παραλίας και εξεπλάγη όταν την είδε να προχωρά ανάποδα.
Η υπερβολική ευγένειά σου με σκλαβώνει,είπε το ευτραφές γουρουνόπουλο.Δεν νομίζεις όμως πως δεν αρμόζει σε ένα γουρούνι?Σε παρακαλώ,μη διστάζεις να μου γυρίσεις την πλάτη.
Κύριε (απάντησε η καραβίδα),επιτρέψτε μου να συνεχίσω έτσι.Όπως στεκόμαστε τώρα,υπάρχει ανάμεσά μας η πρέπουσα σχέση υπαλλήλου προς εργοδότη.Ο πρώτος είναι υπερβολικά δουλοπρεπής,και ο δεύτερος είναι,στα μάτια του πρώτου,γουρούνι»
«Μιά πέτρα που πετάχτηκε απ΄το χωράφι την ώρα του οργώματος και βρέθηκε κοντά στο ντουβάρι του αγροτόσπιτου είχε όρεξη γιά κουβέντα και είπε:
Η αρετή,η οποία αντιβαίνει προς την κακία,ενθαρρύνεται ιδιαιτέρως από την απουσία πειρασμών!
Το ντουβάρι αιφνιδιάστηκε και,καθώς δεν είχε πρόχειρο κανένα ρητό,παρέμεινε βουβό.
Από τότε αποκτήσαμε την συνήθεια να ονομάζουμε όλους τους ηλίθιους,ντουβάρια »
Οι εκδόσεις ΗΛΕΚΤΡΑ όπως και στα υπόλοιπα βιβλία που εξέδωσαν του ίδιου συγγραφέα παρουσίασαν μία άρτια αισθητικά έκδοση,με υπέροχα σκίτσα.Ένα βιβλίο που χαίρεσαι να το κρατάς στα χέρια σου .
At 2/2/07 14:36, 
scalidi
Καλωσορίσατε!Πολύ μας λείψατε όλες αυτές τις μέρες. Τα Λατινικά τα αγαπώ ιδιαίτερα. Νομίζω όμως (αν δεν βρήκατε ακριβώς έτσι τη λατινική φράση) ότι πρέπει να είναι:cogito, ergo cogito esse, δηλ. σκέφτομαι, άρα σκέφτομαι ότι υπάρχω (το "ότι υπάρχω" πρέπει να αποδοθεί με απαρέμφατο. (δασκαλίστικες τριχολογίες...)
@Anagnostria>Με πολλή χαρά σας ξαναβρίσκω.Βλέπετε,εκτός από μιά περίοδο 4-5 ημερών που έλειψα σε ταξίδι στο εξωτερικό,περνάω και μιά περίοδο αποχής από το blogging.Λοιπόν η κανονική φράση είναι το γνωστό "cogito ergo sum" του Ντεκάρτ (Σκέπτομαι,άρα υπάρχω).Ο θεϊκός Αμβρόσιος το έκανε έτσι όπως το βλέπετε στον τίτλο του ποστ και μ'άρεσε πολύ-πολύ το λογοπαίγνιό του.Τα συνήθιζε κάτι τέτοια ο γίγαντας.
At 3/2/07 00:15, 
At 4/2/07 16:15,
Καλημέρα σας κε Librofilo celebrity !
Τελικά αυτό το τριήμερο θα μείνει στην ιστορία ως το τριήμερο των bloggers . Η Νίνα στην Diva , αφιέρωμα για τα blogs στον "Ελεύθερο Τύπο" , όπου το μάτι μου έπιασε τον κο Μαμαλούκα και άλλους γνωστούς αγαπημένους ( κατά τ'άλλα ελλειπέστατη η ενημέρωση του συγκεκριμένου ένθετου πάνω στα βιβλιοφιλικά blogs , ξέρω-ξέρω είναι το "ειδικόν" του αντικειμένου , μόνον ο reader αναφέρεται ). Και ...
Συγχαρητήρια ! Νομίζω ότι ανήκετε στους "νικητές" του τριημέρου . Στη σελίδα 24 του "Έθνος Άουτ" . 7 ολόκληροι παράγραφοι . Για εσάς . Αποκλειστικά . Αν γιορτάσουμε και νίκη το βράδυ , η σημερινή ημέρα θα πρέπει να είναι πολύ χαρούμενη για εσάς !!
Χαίρομαι για όλους ! Συγχαρητήρια και πάλι .
Ελπίζω όμως πως ακόμη και μετά από αυτό θα συνεχίσετε να μας κάνετε "παρέα" και εμάς τους άσημους εεεεε ?? :-)))))
@Aura voluptas>Ωχ το είδατε..Δηλώνω αθώος γιά το "έγκλημα".Δεν φοβάμαι να ομολογήσω ότι χάρηκα πολύ,περισσότερο με χαροποιεί το γεγονός ότι υπάρχουν καί άλλοι με την ίδια "αναπηρία" που συμμερίζονται την αγάπη μου γιά την λογοτεχνία.Σας ευχαριστώ γιά τα καλά σας λόγια αλλά γιατί να μη συνεχίσω "να σας κάνω παρέα"?Άλλαξε κάτι και δεν το αντελήφθην?
At 4/2/07 16:59,
At 5/2/07 13:58, scalidi
At 5/2/07 18:47, Εαρινή Συμφωνία
Συγγνώμη για το σεντόνι, αλλά αν δεν διαφημίσουμε εμείς του Εθνους το σπίτι μας, ποιος θα το κάνει; Ιδού, λοιπόν το κείμενο της Ελένης Γκίκα στο Εθνος της Κυριακής για τον αγαπητό mr Librofilo:
Η ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΟΥ mr LIBROFILO
Γράφει η Ελένη Γκίκα
Τον γνώρισα μια μέρα τυχαία, δηλαδή κυριολεκτικά έπεσα επάνω του, Ιούνιος ήταν και μου ‘κανε εντύπωση ο τίτλος του: «Το γράμμα Α της βιβλιοθήκης μου». Ούτε θυμάμαι πάνω σε ποιο μπλογκ πατώντας τον έφτασα. Ταλαιπωρήθηκα κάπως την επόμενη μέρα.
Μέχρι τότε νόμιζα ότι μόνον εγώ «αφαιρούμαι κοιτάζοντας», σταθερά κάθε βράδυ τα ράφια. Αφού επέλεξα ο καναπές να βρίσκεται ακριβώς απέναντι. Με αυτό τον τρόπο να επαναφορτίζομαι, πετώντας από πάνω μου την βλακεία και την φασαρία της μέρας.
Χαμογέλασα γιατί οι διαστάσεις μου ταίριασαν. Ναι, η κεντρική είναι περίπου τόση, αλλά στην δική μου περίπτωση με γωνία. Και στο μέτρημα σκέφτηκα εγωιστικά, εν τέλει, του… ρίχνω. Εξάλλου έχω μια σε κάθε δωμάτιο. Παρακάτω διαβάζω πως έχει ράφια κι εκείνος. Κι όταν είδα με τι τρυφερότητα τ’ άγγιζε… J.Austin, P.Auster, W.Allen, I.Allende, E.Ambler. M.Atwood, J.Amado, I.Andric, G.Apolinair…
«Στην κοιλιά του κήτους» (Abbott), «Οι καμπάνες της Βασιλείας» (Aragon), Θεέ μου, πού τα θυμήθηκε! Και το «Μπάσταρδο» αλήθεια, δεν το πιστεύω, του αρέσει! Α τα έχω κι εγώ αλλά έτσι φύρδην- μίγδην, τελικά, δεν τα έχω.
Όμως, αυτό που με ξετρέλανε ήταν η φράση του τέλους: «Λατρεύω τη βιβλιοθήκη μου, τώρα που την κοιτάζω πάλι σκέφτομαι πόση μοναξιά θα αισθάνεται ο Zamyatin εκεί ψηλά στις εσχατιές του Ζ…»
Κυριακή 25 Ιουνίου 2006 η ημερομηνία του. Εγώ είδα το ποστ, την επόμενη μέρα, μεσημέρι Δευτέρας.
Έκτοτε έγινε καθημερινή μου συνήθεια: Librofilo.blogspot.com. Το απόλυτο βιβλιογραφικό μπλογκ. Κανείς δεν διαβάζει όπως εκείνος. Συστηματικά για 30 χρόνια τουλάχιστον. Πάνω από 100 σελίδες τη μέρα.
Στα άρθρα του, παλιές και καινούργιες αγάπες μου (ως κι ένα βιβλίο της Μαριάννας Κορομηλά για έναν σπουδαίο γείτονά μου), πρόγνωση… Παμούκ για Νόμπελ, συνέντευξη με Μαμαλούκα να ψάχνεσαι, βιβλία τρία και τέσσερα στο ίδιο Σαββατοκύριακο… Πως νόμιζα πως μόνον εγώ διαθέτω τέτοιου μεγέθους… αναπηρία.
Ομολογώ ότι έχει διαβάσει περισσότερο και καλύτερα. Και εννοώ με πιο αναλυτικό, οξυδερκές, κριτικό και ψύχραιμο τρόπο.
Δεν ντρέπομαι να πω ότι πολλά βιβλία απ’ εκείνον τα πρόσεξα: «Το κουρδιστό πουλί» του Μουρακάμι, τον «Επιβάτη» του Γλυκοφρύδη, το «Χάρτινο σπίτι» που διαβάζαμε ταυτόχρονα…
Στον Απολογισμό της Χρονιάς υπήρξε καλύτερος όλων.
Άλλοι τον πρόσεξαν για το προφίλ, εγώ για το απόλυτο φετίχ, τη βιβλιοθήκη του. Τα άρθρα του για την «Υπέροχη περίπτωση του George Perec», για την επιλογή από τον «Οδυσσέα» του Τζόις «Που απολαμβάνεις το διάβασμα». Γι’ αυτά τα τόσο λιτά και αποκαλυπτικά «Εγκαίνια»: «Διαβάζω για να ζω, ζω για να διαβάζω».
Το μότο του, αν και δανεικό, το δικαιούται απόλυτα: Junkie της λογοτεχνίας.
****
Ε, όχι! Πάλι ποδαρικό εγώ. Μην τρελαθούμε! Το ξέρεις ότι συμπέσαμε απολύτως; Αύριο στη Φιλολογική που θα κυκλοφορήσει, έχω τις "Ιστορίες για αραχνιασμένα κρανία". Συμφωνώ για αισθητική έκδοσης.
Τα υπόλοιπα δυστυχώς δεν τα έχω διαβάσει. Καλό Σαββατοκύριακο!