«Ο Τεντ οδηγούσε σαν βολίδα στην Όσιαν Μπούλεβαρντ,όταν ένας χοντρός άντρας πετάχτηκε στον δρομο κυνηγώντας το κανίς του με τα βαμμένα νύχια,αναγκάζοντας έτσι τον οδηγό ενός τεράστιου καφέ φορτηγού των Αμερικανικών Ταχυδρομείων να κόψει στραβά το τιμόνι του και να μπει στην αντίθετη λωρίδα κυκλοφορίας.Στην αντίθετη λωρίδα κυκλοφορίας εν προκειμένω,βρισκόταν ο Τεντ Στρητ και η σπορ Λάντσια του 1978 που οδηγούσε.Η σύγκρουση της Λάντσια με το φορτηγό ήταν σφοδρή,κι’ενώ το όχημά του κοκάλωσε εντελώς ,ο Τεντ δεν σταμάτησε,αλλά συνέχισε την πορεία του διαπερνώντας το ήδη σπασμένο παρμπρίζ.Το αξιοσημείωτο είναι ότι ο Τεντ δεν έπαθε ούτε γρατσουνιά στο πρόσωπο,δεν έσπασε τα πλευρά,τις κλειδώσεις,τα χέρια ή τα πόδια του,το κεφάλι του όμως αποχωρίστηκε εντελώς το υπόλοιπο σώμα του.Η πληγή ήταν ακανόνιστη,αλλά το κεφάλι αποκόπηκε πλήρως από το λαιμό,πράγμα που έκανε έναν έμπειρο αστυνομικό να ξεράσει δίπλα στον τσαλακωμένο προφυλακτήρα της Λάντσια,ενώ ο νεαρός συνεργάτης του στην περιπολία έμεινε με το στόμα ανοιχτό να κοιτάζει το κεφάλι πάνω στην άσφαλτο...Το βανάκι του ιατροδικαστή έφτασε με έναν αντικαταστάτη του,όχι με τον ιατροδικαστή τον ίδιο.Ο νεαρος αντικαταστάστης εξέτασε προσεκτικά το κεφάλι του Τεντ χωρίς να βγει από το βανάκι,πείστηκε ότι ήταν νεκρός και τσεκάρισε τα απαραίτητα στο ντοσιέ του,αναγκάστηκε ωστόσο να τηλεφωνήσει στο γραφείο του γιά να ρωτήσει αν το κεφάλι και το σώμα έπρεπε να τοποθετηθούν στον ίδιο ή σε χωριστούς σάκους.Το κεφάλι του Τεντ τοποθετήθηκε κάτω από το αριστερό του μπράτσο,και τα δάχτυλά του έπεσαν πάνω στο στόμα του,το οποίο είχε παγώσει μισάνοιχτο.Ύστερα έκλεισαν από πάνω ως κάτω το φερμουάρ του ειδικού πλαστικού σάκου που διατηρεί το σώμα σε ψύξη.Η διαδρομή ως το νεκροτομείο με το βανάκι του ιατροδικαστή τράβηξε σε μάκρος,καθώς ο αντικαταστάτης έκανε μιά στάση σ’ένα φαστφουντάδικο,στο σπίτι της μητέρας του,σ’ένα βιβλιοπωλείο ειδικευμένο στα κόμικς και,τέλος,σ’ένα απόμερο πάρκινγκ,όπου επέτρεψε στα μέλη μιάς συμμορίας να δούνε το «κουφάρι»,με αντίτιμο ένα δολάριο ο καθένας.»
Αυτή είναι (λίγο-πολύ) η αρχή του εξαιρετικού και πρωτότυπου βιβλίου του ΑφροΑμερικανού συγγραφέα Percival Everett «ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΕΡΗΜΟΣ» (Εκδ.ΠΟΛΙΣ) (84).
Ο Τεντ Στρητ κατά την διάρκεια της κηδείας του σηκώνεται ξαφνικά,βγαίνει από το φέρετρο,παίρνει από το χέρι την οικογένειά του και φεύγει.Στην πόλη ξεσπάνε ταραχές,η τηλεόραση πολιορκεί το σπίτι.Μην αντέχοντας άλλο να μένει κλεισμένος μέσα,πάει στο σουπερμάρκετ όπου απάγεται από μιά ομάδα φανατικών θρησκόληπτων που τον μεταφέρουν κάπου στην έρημο θεωρώντας τον εκπρόσωπο του σατανά και σκοπεύουν να τον εξολοθρεύσουν.Δραπετεύει αφού οι σφαίρες δεν μπορούν να του κάνουν τίποτα και πέφτει στα χέρια των Αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών οι οποίες τον μεταφέρουν στο περίφημο Ρόσγουελ.Εκεί οι γιατροί «τον ανοίγουνε»,εξετάζουν τα όργανά του ένα-ένα και διαπιστώνουν ότι είναι «τελείως νεκρός»,δραπετεύει με τη βοήθεια ενός παρανοϊκού επιστήμονα ο οποίος προσπαθεί να κατασκευάσει «Χριστούς» με μάλλον τρομακτικά αποτελέσματα,πέφτει πάλι στα χέρια φανατικών θρησκόληπτων οι οποίοι τον θεωρούν «Μεσσία».Φεύγει κακήν-κακώς και από εκεί,σώζει κάτι παιδάκια που έχουν απαχθεί απο έναν τρελλό θρησκευτικό ηγέτη,αναγορεύεται «ήρωας,σωτήρας,άγγελος».Βλέπει όμως το αδιέξοδο που έχει δημιουργηθεί σ’εκείνον και στην οικογένειά του και δίνει λύση στο «πρόβλημα» με ευαισθησία και απόλυτη λογική.
Ένα μυθιστόρημα που παρά το «καταθλιπτικό» θέμα του,είναι γραμμένο εξαιρετικά ανάλαφρα και με σαρκαστική γλώσσα ξετινάζει τα σώψυχα της Αμερικάνικης κοινωνίας με τις θρησκευτικές (και όχι μόνο νευρώσεις της),με την τηλεοπτική (και όχι μόνο) τρομοκρατία της .
Ο Τεντ στην επιστροφή του στη ζωή είναι ένας διαφορετικός άνθρωπος.Συμπονετικός,με μιά διαφορετική ματιά της καθημερινότητάς του και του οικογενειακού του περίγυρου,ευαίσθητος,ιδιότητες ξεχασμένες από χρόνια στο βαθύτερο εγώ του.Είναι ένας νεκρός με τα όλα του αλλά τόσο ζωντανός ταυτόχρονα.
«-Θα σας ελέγξουμε αρκετά εξονυχιστικά.
-Τι ψάχνετε?ρώτησε ο Τεντ.
-Οτιδήποτε.Τα πάντα.Η δόκτορ Λάϊονς αναστέναξε.Ο θάνατος με γοητεύει.Είναι η πιό συναρπαστική ανθρώπινη λειτουργία,περί αυτού πρόκειται.Μιά αναγκαία,αναπόφευκτη λειτουργία.Οταν πεθάνατε,όταν το κεφάλι σας αποκόπηκε από το σώμα σας,όλα σταμάτησαν,όλοι σταμάτησαν,σταμάτησαν και κοίταξαν,όλοι οι ήχοι σταμάτησαν,φωνές,πουλιά,ο χρόνος σταμάτησε.Μετά,εκείνη η φορτισμένη στιγμή χάθηκε,και τα πάντα άρχισαν ξανά.Ο θάνατος είναι ένα σημείο στο χρόνο χωρίς διαστάσεις,χωρίς νόημα,ασήμαντο,αλλά περιέχει όλες τις γνώσεις περί ζωής.»
Ο συγγραφέας σε αυτό το 15ο βιβλίο του και μόλις το δεύτερο στα Ελληνικά (από τις ίδιες εκδόσεις κυκλοφορεί το υπέροχο ΣΒΗΣΙΜΟ ), ανακατεύει στοιχεία από ιστορίες επιστημονικής φαντασίας (κυρίως στις καταπληκτικές σκηνές του τρίτου κεφαλαίου που διαδραματίζεται στο Ρόσγουελ),από ταινίες του αμερικάνικου κινηματογράφου,και από φαντεζίστικα μυθιστορήματα.Η γραφή του είναι ειρωνική,στακάτη και κάποιες στιγμές το χιούμορ φέρνει έντονα στο μυαλό τον μέγιστο Γούντυ Άλλεν-διότι όταν κάνεις τους ανθρώπους να χαμογελούν μπορείς να τους πεις τις πιό πικρές αλήθειες.
Ο Εβερεττ ισορροπώντας ανάμεσα στην μαύρη κωμωδία και το φιλοσοφικό παραμύθι,εξερευνά τα ψυχολογικά,κοινωνιολογικά,φιλοσοφικά όρια της ανθρώπινης ζωής και του κοινωνικού γίγνεσθαι.Πλάθει ένα υπέροχο ήρωα,τον Τεντ Στρητ ο οποίος είναι διαδοχικά διάβολος,σωτήρας,ήρωας αλλά και «τέρας της φύσης».
Η "Αμερικάνικη Έρημος", είναι μιά φωτισμένα σκοτεινή αλληγορία συμπόνοιας και φροντίδας, απίστευτα ελπιδοφόρα και οραματική,όσο και μοναδική σε σύλληψη,όπου το παράλογο μπερδεύεται με το λογικό και τα συναισθήματα εναλάσσονται μεταξύ γέλιου,πικρού χαμόγελου και συγκίνησης.Ένα βιβλίο που ευτύχησε στην ελληνική του μεταφορά από την εξαιρετική κ.Χ.Παπαδημητρίου,οι δε εκδόσεις ΠΟΛΙΣ συνεχίζουν να μας προσφέρουν αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας ρισκάροντας με βιβλία που μάλλον περνάνε απαρατήρητα από το ευρύτερο αναγνωστικό κοινό.
At 16/2/07 12:44, 
scalidi
Καλημέρα, χαρά και ευτυχία! Υγεία δεν έχομεν, αλλά δεν πειράζει έχουμε κέφια.
Είχα διαβάσει "Το σβήσιμο" και μου άρεσε πολύ. Με προκαλεί ο συγγραφέας με την ευφυία του.
Αχ, τι όμορφη μέρα, σκοτεινή και μαύρη και μουντή. Τι ωραία! Τους χαιρειτισμούς μου, το ουράνιο τόξο. (Ο νουβαντούλης ξέρει για το όνομά μου) Τι ωραία, τι ωραία! Συνεχίστε να γράφετε για θανατερά, σας πάει...Η ζωή είναι πολύ ωραία!
At 16/2/07 13:10, scalidi
At 16/2/07 17:55, scalidi
Σταυρούλα μας έπηξες, άλλους πολύ άλλους λίγο, τέλος πάντων.
Λίμπρο δεν γνωρίζω τι μοντέλα εισήχθησαν επισήμως πάντως από ανεπίσημες εισαγωγές (που συνηθίζονταν από περίεργους- εκκεντρικούς τύπους, κυρίως φίλους των ιταλικών αυτοκινήτων)μπορούσες να βρεις τα πάντα στις ΗΠΑ. (θυμίσου την άλφα σπάιντερ στον Πρωτάρη)
διευκρινίζω προηγούμενο σχόλιο μου
όπου Μπέτα
βάλτε Μπέτα κουπέ (διότι η τετράθυρη μόνο σπορ δεν μπορεί να χαρακτηριστεί).
το ελληνικό ερωτηματικό Λίμπρο μίο είναι στο q κι είναι αυτό: ;
At 16/2/07 22:40, 
At 17/2/07 20:31,
..."Τώρα μπορώ να τα ξεχάσω' Φτάνω στο στόχο μου,/
στην άλγεβρά μου, στην κλείδα/
και στον καθρέφτη μου./
Σύντομα θα ξέρω ποιος είμαι".
(Εγκώμιο της σκιάς) Χ.Λ.Μπ.
"Ο θάνατος είναι ένα σημείο στο χρόνο χωρίς διαστάσεις, χωρίς νόημα, ασήμαντο, αλλά περιέχει όλες της γνώσεις περί ζωής".
(Αμερικάνικη ερημος)Π.Εβ.
Η απόλυτη γνώση (και αυτογνωσία) όταν "πού πιά καιρός". Δεν είναι η ύψιστη ειρωνεία, η ύψιστη φάρσα; Να ξέρεις για δευτερολέπτα εκείνο που θα σου είναι πια παντελώς μάταιο! (ή όχι;)
alef
At 17/2/07 20:41,
Στη σημερινή στήλη του στα "Βιβλία" του Βήματος ο Νίκος Μπακουνάκης μας μιλάει για ένα βιβλίο με τίτλο "Comment parle des livres que l' on n' a pas lus?" (Πώς να μιλάμε για βιβλία που δεν έχουμε διαβάσει;) του Πιέρ Μπαγιάρ. Νομίζω, φίλτατε Libro, ότι τα post σου είναι ιδανικά γι' αυτό το σκοπό. Κατατοπιστικότατα, αλλά προσωπική μου παράκληση να είναι κατά το δυνατό συνοπτικότερα, ίσα που να μας κεντρίζουν το ενδιαφέρον, χωρίς να το εξαντλούν.
@Anagnostria>Δίκιο έχετε γιά την παρουσίαση των βιβλίων,αλλά πολλές φορές παρασύρομαι.Ίσως φταίει που δεν είμαι "επαγγελματίας γραφιάς".Το είδα κι'εγώ το κείμενο στο ΒΗΜΑ και δεν είναι μακριά από την πραγματικότητα.Ο Μπακουνάκης εάν κοιτάξει γύρω του στην εφημερίδα θα δει ότι οι περισσότεροι από τους συνεργάτες του είναι κλασσικοί εκπρόσωποι του βιβλίου.Πάντως εγώ το ομολογώ ότι έχω διαβάσει μόνο 4 τόμους από το αριστούργημα του Προυστ,βαρέθηκα να συνεχίσω,ελπιζω να το ξαναπιάσω στα βαθειά γεράματα.
Τι σύμπτωση!Κι εγώ τέσσερις τόμους διάβασα από τον Προυστ, πριν από πολύ καιρό και όλο μεταθέτω για το μέλλον τον υπόλοιπο. Όσο για τον Τζόυς, θα τον έχω αρχίσει πάνω από τρεις φορές και δεν έχω πάει πέρα από τη σ. 100. Κι ας έχω αγοράσει και το βοήθημα του Άρη Μαραγκόπουλου "Οδηγίες προς ναυτιλλομένους".
At 19/2/07 00:09, aura voluptas
Γνωρίζω το βιβλίο του Μπαγιάρ , πρωτοδιάβασα γι'αυτό πριν 1-2 εβδομάδες περίπου στα "Νέα" . Ειλικρινά αισθάνθηκα μεγάλη ανακούφιση που κάποιος είπε τα πράγματα με τ'όνομα τους . Απεχθάνομαι το "δήθεν" σε οποιαδήποτε μορφή , είναι κατάρα και βλακεία μαζί και όχι τίποτε άλλο , άλλα κάνει και τους άλλους να νιώθουν ( λανθασμένα ) βλάκες . Άφεση αμαρτιών ! ( θα συμφωνήσει και ο Πατριάρχης , I assume ... )
Υ.Γ. 1 : Ψηφίζω το τραγούδι της Σταυρούλας για τη Eurovision !
Υ.Γ. 2 : @ Librofilo > Άντε πάλι ! Άντε πάλι ! Σας έφεξε ! Παρ'ότι Μαύρη Κυριακή η χθεσινή ... τα νεύρα μου !
@Anagnostria>O Joyce είναι από τους αγαπημένους μου συγγραφείς.Τον ΟΔΥΣΣΕΑ τον πρωτοδιάβασα πριν από 25 χρόνια σε μιά άθλια μετάφραση,τον διάβαζα 6 μήνες γιά να καταλάβω μερικά πράγματα.Δεν ξέρω εάν τα κατάλαβα,μένω έκθαμβος μπροστά στη δημιουργία του έργου,αλλά προτιμώ τους ΔΟΥΒΛΙΝΕΖΟΥΣ και κυρίως το υπέροχο διήγημα ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ (γυρίστηκε και σε ταινία).Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ είναι χαρακτηριστικό δείγμα βιβλίου που όλοι έχουν άποψη γι'αυτό αλλά ελάχιστοι το έχουν διαβάσει (κάτι σαν τον "ευτυχισμένο γάμο" δηλαδή που λέει και ο ΛαΡοσφουκώ)...
At 19/2/07 18:13, oistros
At 20/2/07 12:42, scalidi
Πάρα πολύ ενδιαφέρον και προτρεπτικό το ποστ σας, δεδομένου οτι είχα αποφασίσει να μην προχωρήσω (για πολύυυυ καιρό) στο δευτερο του Έβερετ, καθώς μου ειχε φανεί "λίγο" Το σβήσιμο. Νομίζω ειχε ωραίο θέμα στα χέρια του, με απεριόριστες δυνατότητες να σαρκάσει ακόμη περισσότερο, αλλά (μου) έλειψε αυτό το *κάτι* που θα (μου) απογείωνε το βιβλίο.
Κατα τ' άλλα, συμφωνώ απόλυτα με τα σχόλιά σας για τις ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΕΣ εκδόσεις ΠΌΛΙΣ