Πέμπτη, Νοεμβρίου 08, 2012
posted by Librofilo at Πέμπτη, Νοεμβρίου 08, 2012 | Permalink
Moonlight mile


O DENNIS LEHANE (Η.Π.Α.,1965) είναι αναμφίβολα ένας πολύ αξιόλογος συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων. Τα βιβλία του είναι μόνιμα στις λίστες των best-sellers στην πατρίδα του και οι κινηματογραφικές μεταφορές κάποιων (ίσως των καλύτερων) από αυτών έχουν βοηθήσει στην αναγνωρισιμότητα και την αποδοχή του σε παγκόσμιο επίπεδο. Το πρόσφατα εκδοθέν στη χώρα μας, μυθιστόρημά του, «ΕΝΑ ΜΙΛΙ ΔΡΟΜΟΣ ΣΤΟ ΣΕΛΗΝΟΦΩΤΟ» («Moonlight mile»), (Εκδ. Κέδρος, μετάφρ. Θ.Σκάσσης, σελ.382) συνέχεια (sequel) του εξαιρετικού «Gone baby gone» (που έγινε γνωστό από την ωραία κινηματογραφική του μεταφορά από τον Ben Affleck), έχει όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν το συγγραφικό ταλέντο του Λεχέιν – κοινωνικό σχόλιο, αγωνία, έξυπνοι διάλογοι, χιούμορ, πολυεπίπεδοι χαρακτήρες.

Η διάκριση μεταξύ «νόμιμου» και «ηθικού» βασανίζει τον ιδιωτικό ντέτεκτιβ Πάτρικ Κένζι, δώδεκα χρόνια τώρα. Για την ακρίβεια τον βασανίζει από την στιγμή που βρήκε την τετράχρονη εξαφανισμένη Αμάντα και την επέστρεψε στην τελείως ακατάλληλη μητέρα της Χέλεν. Η Αμάντα είχε απαχθεί από τον θείο της για να γλυτώσει από την συμπεριφορά της μητέρας της και την ατμόσφαιρα στο σπίτι. Είχε βρει μια ζεστή αγκαλιά στην οικογένεια ενός αστυνομικού. Ο Πάτρικ – στον οποίον είχε απευθυνθεί η Χέλεν – είχε πράξει το «σωστό» και «νόμιμο» ανακαλύπτοντας την μικρή και παραδίδοντας στις αρχές τους απαγωγείς. Ήταν όμως «ηθικό» και «δίκαιο»;

Η ιστορία αυτή που ήταν το κύριο θέμα στο «Gone baby gone» επανέρχεται τώρα στη ζωή του Πάτρικ Κένζι, μετά από δώδεκα χρόνια όταν πληροφορείται από την θεία της Αμάντα (και υπεύθυνη στην απαγωγή τότε), ότι η Αμάντα εξαφανίστηκε πάλι αν και η οικογένειά της προσπαθεί να καλύψει την φυγή της κόρης τους θολώνοντας τα νερά. Βέβαια η ζωή του ντετέκτιβ έχει αλλάξει όλα αυτά τα χρόνια. Είναι πλέον παντρεμένος με την πρώην συνεργάτιδά του Άντζι (με την οποία αποτελούσαν ένα αχτύπητο δίδυμο) και έχουν μια κόρη. Αντιμετωπίζει λοιπόν τα πράγματα λίγο διαφορετικά απ’ότι παλαιότερα – και οι «ενοχές» του για την «επιτυχία» του με την ανεύρεση της Αμάντα ξανάρχονται στην επιφάνεια με πιο έντονο τρόπο πλέον.

Η αναζήτηση της Αμάντα, αποκαλύπτει στον έκπληκτο Πάτρικ, ότι η μικρή έχει εξελιχθεί σε ένα πολυτάλαντο άτομο, που έχει κερδίσει με το σπαθί της υποτροφία σε ένα από τα καλύτερα σχολεία, οι καθηγητές της, την θεωρούσαν σίγουρη για ένα μεγάλο πανεπιστήμιο και οι συμμαθήτριές της, παρότι δεν την καταλάβαιναν και παρότι «χαμηλότερης κοινωνικής τάξης» από αυτές, την σέβονταν και την θαύμαζαν για τον συγκροτημένο και ώριμο χαρακτήρα της. Τι όμως έχει κάνει την Αμάντα τόσο αυτοκαταστροφική σε σημείο να μη μπορεί να κάνει υπομονή για δύο χρόνια ακόμα και να τα διαλύσει όλα φεύγοντας μακριά;

Δεν χρειάζεται ο αναγνώστης να είναι εξοικειωμένος με το «Gone baby gone» για να μπει στο κλίμα του βιβλίου, ο συγγραφέας φροντίζει να τον βάλει στα γεγονότα. Η ιστορία – μετά από μια πολύ χαλαρή εισαγωγή – παίρνει φωτιά, όταν ο Πάτρικ βρίσκεται μπλεγμένος σε μια υπόθεση που περιλαμβάνει Ρώσικη μαφία, ναρκωτικά, αγοραπωλησίες βρεφών, εφηβικά προβλήματα, δυσλειτουργικές οικογένειες. Η Αμάντα αναδεικνύεται σε δυναμική ηρωίδα της ιστορίας (ίσως πολύ προικισμένη για να γίνεται πιστευτή), όπου ως άλλη Λίσμπετ Σαλάντερ (του «Κοριτσιού με το τατουάζ»,του Λάρσον) είναι μια ικανότατη χάκερ, μια ηγετική προσωπικότητα στην οποία δύσκολα μπορείς να αντισταθείς. Ο Πάτρικ πρέπει πάλι να επιλέξει, πρέπει πάλι να πάρει δύσκολες αποφάσεις, πρέπει να σκεφτεί όχι πλέον μόνο για τον εαυτό του αλλά και για την μικρή του κόρη, πρέπει να τρέξει το «μίλι του σεληνόφωτος», όπως λέει το τραγούδι των Rolling Stones από το οποίο πήρε το βιβλίο τον τίτλο του (The sound of strangers sending nothing to my mind; Just another mad mad day on the road; I am just living to be dying by your side, But I'm just about a moonlight mile on down the road).

Κοφτεροί και έξυπνοι διάλογοι, πολύ χιούμορ, κοινωνικές αντιθέσεις στην κατ’εξοχή πόλη των WASP, την Βοστόνη, ωραία πλοκή με αρκετά Ταραντινικά στοιχεία που δίνουν ένα καρτουνίστικο τόνο στην δράση – κυρίως στις σελίδες με τους Ρώσους φονιάδες. Μπορεί να μην φτάνει στο ύψος των κορυφαίων μυθιστορημάτων του Λεχέιν, όπως το «Σκοτεινό Ποτάμι», το (αριστουργηματικό) «Νησί των Καταραμένων», (τα οποία έχουν μεταφερθεί εξαιρετικά στον κινηματογράφο), αλλά είναι ένα πολύ αξιόλογο page-turner με ωραίο ρυθμό και ατμόσφαιρα, στο οποίο δεν λείπουν οι ανατροπές στην πλοκή, μιάς που οι καλοί μπορεί να μην είναι τόσο «καλοί», και οι κακοί να μην είναι τόσο «κακοί» στο τέλος. Εν κατακλείδι, ένα μυθιστόρημα χωρίς ιδιαίτερες λογοτεχνικές απαιτήσεις, με το οποίο περνάς καλά κι ευχάριστα.