Καλησπέρα librofile!

Ανακάλυψα το μπλογκ σχετικά πρόσφατα αλλά όπως σύντομα διαπίστωσα έχει μακρά ιστορία πίσω του. Μου άρεσαν ιδιαίτερα οι αναρτήσεις σου σε συνδυασμό με την απουσία σχολίων (χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι η νέα καθεστηκυία τάξη που εγκαθιδρύθηκε προσφάτως, στερεί κάτι από την απόλαυση των βιβλιοπαρουσιάσεων. Κάθε άλλο!). Απλώς, οι παρουσιάσεις σου ήταν (και είναι και μετά τη νέα τάξη πραγμάτων!) άρτιες, χορταστικές και άκρως ενδιαφέρουσες, ώστε δεν μένει τίποτα να συζητηθεί, εκτός ίσως από την ένοχη παραδοχή ότι... "αυτό το βιβλίο πρέπει να το αποκτήσω σύντομα!"

Έτσι ένιωσα και γω, σπεύδοντας να αγοράσω το "Πλοίο των νεκρών" του Τρέιβεν, το "Ένα τρομερό ταξίδι" του Αρλτ και το "Όταν όλα καταρρέουν" της Κράους, τα οποία απόλαυσα δεόντως. Πρέπει να ομολογήσω ότι οι παρουσιάσεις σου είναι ελκυστικά γραμμένες, εκλεκτά λογοτεχνικά δολώματα, που ένας ταλαιπωρημένος από τα βάσανα της ανάγνωσης, αναγνώστης, είναι δύσκολο να μην τσιμπήσει. Επιπροσθέτως, όσες αναρτήσεις ανέτρεξα παρουσίαζαν βιβλία που είναι κοντά στα δικά μου διαβάσματα, δίνοντάς μου μια αίσθηση έντονης οικειότητας. Εν προκειμένω, ο Ίταλο Σβέβο, που μετράω ώρες μέχρι να τον διαβάσω για πρώτη φορά.

Εδώ πρέπει να πω ότι, όπου αναφέρεται ο Τζόις ως επιρροή σε άλλους συγγραφείς (καθώς και το αντίστροφο) νιώθω μια παράξενη υποχρέωση, ότι πρέπει να διαβάσω αυτά τα βιβλία. Καταλαβαίνω ότι ο Τζόις μαζί με τον Καβάφη είναι οι δύο συγγραφείς – ποπ συγγραφικές φιγούρες – των οποίων η φήμη εξαργυρώθηκε ισόποσα, ανάμεσα στην τεράστια λογοτεχνική αξία των έργων τους και στην μυθική φιγούρα που καλλιεργήθηκε στα χρόνια που ακολούθησαν (ειδικά για τον Καβάφη, κάπου κάπου αισθάνεσαι ότι έζησε παρά μόνο ως μια μυθική κατασκευή μιας φανταχτερής φαντασίας). Ο Τζόις με επηρεάζει μέσα από το έργο του αλλά και μέσα απ' όσες ψηφίδες χτίζουν καθημερινά χρόνια τώρα, τη συγγραφική του εικόνα. Αν υπάρχει για τον καθένα μας μια εξιδανίκευση ενός συγγραφέα, για μένα αυτός είναι ο Τζόις – πνευματικός ήρωας.

Στην κορυφή των αναγνωστικών μου γούστων είναι τα βιβλία εσωτερικού μονολόγου, εκείνα που περιγράφουν εξωτερική αταραξία αλλά έντονη εσωτερική τρικυμία. Πάντοτε τα έβρισκα άκρως ενδιαφέροντα και ακόμα και σήμερα που πλέον η αφηγηματική τεχνική του εσωτερικού μονολόγου είναι κραταιό χαρακτηριστικό σε πολλά σύγχρονα βιβλία, απορώ πώς ανακαλύφθηκε μόλις στις αρχές του περασμένου αιώνα (ή έστω τότε γιγαντώθηκε) – νιώθεις πως προϋπήρχε από πάντα. Μοιάζει λίγο σ' αυτό το κλισέ που λέει : “Μα πώς έγραφαν οι άνθρωποι πριν από αυτό;” (βέβαια ξέρουμε πώς έγραφαν. Μάλιστα έγραφαν και πολύ καλά!) Απλώς, σου είναι λίγο δύσκολο να το πιστέψεις!

Εννοείται πώς θα διαβάσω Σβέβο. Μακάρι να μπορούσες να κλήρωνες στις Σαββατιάτικες εκπομπές σου, μερικά βιβλία από εκείνα που παρουσιάζεις κατά τη διάρκεια της εβδομάδας. Εξάπτεις τόσο πολύ το ενδιαφέρον που ίσως θα έπρεπε να το καταλαγιάζεις και κάπως, για να μην μας πνίξει ολοκληρωτικά – εμάς, για τους οποίους τα γράφεις.

Αγαπητέ μου φίλε, σ'ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο. Ο "εσωτερικός μονόλογος" στη λογοτεχνία πρέπει να ειδωθεί παράλληλα με την εφαρμογή των ψυχαναλυτικών μεθόδων και τις θεωρίες του Φρόιντ (κυρίως). Ο Σβέβο επηρεάστηκε πολύ απο αυτές, όπως και εκατοντάδες άλλοι που ακολούθησαν. Βεβαίως ψήγματα της τεχνικής βρίσκουμε σε πολλά παλαιότερα μυθιστορήματα π.χ.του Ντοστογιέφσκι, του Μέλβιλ αλλά και άλλων που αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να σκεφτώ.
Είναι πολύ δύσκολο να κληρώνω ότι πραγματικά επιθυμώ στην εκπομπή. Έτσι κι αλλιώς πρέπει να "παρακαλάω" τους εκδ. οίκους που ευτυχώς προθυμοποιούνται ή να συνδιάζω το βιβλίο με τον εκάστοτε καλεσμένο.
Ο Τζόις που αναφέρεις αποτελεί έναν "λογοτεχνικό φάρο", άσκησε τεράστια επίδραση αλλά κι αυτός από κάπου επηρεάστηκε και ο Σβέβο αποτέλεσε μια από τις επιρροές που τον καθόρισαν.
Σ'ευχαριστώ και πάλι