Τρίτη, Σεπτεμβρίου 25, 2007
posted by Librofilo at Τρίτη, Σεπτεμβρίου 25, 2007 | Permalink
Άσκηση μνήμης
«Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνη τη νύχτα,την πρώτη νύχτα που πέρασα στο στρατόπεδο,που μετέτρεψε όλη μου τη ζωή σε μιά μακριά,επτασφράγιστη νύχτα.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνο τον καπνό.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω τα προσωπάκια των παιδιών που΄χα δει τα κορμάκια τους να μετατρέπονται σε τολύπες καπνού κάτω από το βουβό γαλάζιο τ’ουρανού.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνες τις φλόγες που έκαψαν γιά πάντα την πίστη μου.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω τη σιωπή εκείνης της νύχτας,που μου στέρησε γιά πάντα την επιθυμία γιά ζωή.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνες τις στιγμές που σκότωσαν τον Θεό μου,την ψυχή μου και τα όνειρά μου,τα οποία πήραν την όψη της ερήμου.
Ποτέ δεν θα τα ξεχάσω όλα αυτά,ακόμα κι αν με καταδίκαζαν να ζήσω όσους αιώνες ζει και ο Θεός.Ποτέ.»


Γιά κάποια βιβλία δεν μπορείς να πεις πολλά .Καλύτερα να μένεις βουβός αποδίδοντας τον δέοντα σεβασμό. Η ΝΥΧΤΑ του Ελί Βιζέλ (Εκδ.ΠΑΤΑΚΗ,σελ. 166) είναι ένα από αυτά τα "βιβλία-μνημεία".

Σκληρό ανάγνωσμα,σύντομο και περιεκτικό.Το «πλάκωμα» σε πιάνει από την αρχή και σε συγκλονίζει.Σε αυτό συντελεί η απλή και καθαρή γραφή του Βιζέλ χωρίς ωραιοποιήσεις,λογοτεχνισμούς.

Ο συγγραφέας είναι ένας θρησκευόμενος έφηβος όταν συλλαμβάνεται μαζί με όλη την οικογένεια του από τους Ναζί και στέλνονται στο Αουσβιτς και το Μπούχενβαλντ. Η οικογένεια χωρίζεται,εκείνος μένει με τον πατέρα του,όπου ο ένας προσέχει τον άλλον σε αυτό τον αγώνα επιβίωσης.Εκείνος είναι απλά τυχερός και μένει ζωντανός,ο πατέρας του δεν αντέχει.Σε όλη του τη μετέπειτα ζωή,ο θάνατος του πατέρα του θα τον σημαδέψει,οι «ενοχές» του θα είναι μεγάλες.

Περισσότερο απο μιά λιτανεία καθημερινού τρόμου και σαδιστικών συμπεριφορών,ο Βιζέλ θέτει φιλοσοφικά ερωτήματα με προσωπικό τρόπο προτρέποντάς μας να αναρωτηθούμε τι ήταν το «Ολοκαύτωμα» και τι σήμαινε γιά το ανθρώπινο είδος.

Όταν ο Βιζέλ έγραψε το βιβλίο το 1958,ο κόσμος δεν είχε εθιστεί στις εικόνες των στρατοπέδων συγκέντρωσης,στις εικόνες από τα δεκάδες ντοκυμανταίρ,από τις δεκάδες κινηματογραφικές ταινίες που έχουν γυριστεί γύρω από το θέμα..Έχουμε (δυστυχώς) συνηθίσει στην φρίκη και τίποτα δεν μας κάνει εντύπωση πλέον,πιστεύουμε ότι τα ξέρουμε όλα αλλά αναρωτιέμαι μήπως αυτή η υπερπληροφόρηση έχει συντελέσει στο να ξεχνάμε τόσο εύκολα.

Αυτό ακριβώς είναι το νόημα του βιβλίου.Να μη ξεχάσουμε τι κτηνώδη πράγματα είναι ικανό να κάνει το ανθρώπινο είδος . Να θυμηθούμε τη φρίκη.

Οι εικόνες είναι συγκλονιστικές,άνθρωποι ποδοπατιούνται γιά ένα κομμάτι ψωμί,ουσιαστικά αυτοκτονούν γιά λίγη σούπα,εξευτελίζονται συνέχεια προσπαθώντας να επιβιώσουν με κάθε τρόπο.Η δύναμη του κειμένου μπορεί να συγκριθεί μόνο με το αριστούργημα του Πρίμο Λέβι «Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος» (εκδ.ΑΓΡΑ).Αυτά τα δύο βιβλία,απαραίτητα γιά κάθε ευαίσθητο και σκεπτόμενο άνθρωπο αποδεικνύουν την δύναμη και την παγκόσμια διάσταση της λογοτεχνίας.

«...Απ’ότι έλεγαν,ο Κόκκινος Στρατός ήταν έτοιμος να επιτεθεί στην Μπούνα-ήταν υπόθεση ωρών.
Είχαμε συνηθίσει αυτές τις φήμες.Δεν ήταν η πρώτη φορά που ένας ψευδοπροφήτης ευαγγελιζόταν την ειρήνη στον κόσμο,τις διαπραγματεύσεις με τον Κόκκινο Στρατό γιά την απελευθέρωσή μας κι άλλες τέτοιες σαχλαμάρες...Και πολλές φορές τα πιστεύαμε..Ήταν σαν να μας έκαναν ενέσεις μορφίνης.
Αυτήν τη φορά όμως οι προφητείες έμοιαζαν πιό πειστικές.Τις τελευταίες νύχτες ακούγαμε μακριά τα κανόνια.
Ο διπλανός μου,ο άνθρωπος δίχως πρόσωπο,μου είπε τότε:
«Μην τους αφήνετε να σας φουσκώνουν τα μυαλά.Ο Χίτλερ δήλωσε πως θα εξαφανίσει όλους τους Εβραίους από προσώπου γης πριν πούμε κύμινο.»
Τότε ξέσπασα:
«Και τι σας νοιάζει εσάς αυτό?Μήπως ο Χίτλερ είναι και προφήτης?»
Το σβησμένο,παγωμένο βλέμμα του έμεινε σταθερό και στο τέλος, είπε με κουρασμένη φωνή.
«Έχω περισσότερη εμπιστοσύνη στον Χίτλερ απ’ότι σε οποιονδήποτε άλλο.Είναι ο μόνος που κράτησε τις υποσχέσεις του-όλες τις υποσχέσεις του-απέναντι στον Εβραϊκό λαό».»


Ο συγγραφέας τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης το 1986.Η «ΝΥΧΤΑ» αποτελεί μέρος μίας τριλογίας (NIGHT-DAWN-DAY) μάλλον αμετάφραστης στα Ελληνικά.
 
Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 19, 2007
posted by Librofilo at Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 19, 2007 | Permalink
Ελληνικά Εγκλήματα ? (μπα,άσε καλύτερα)...
Ο πολύ αξιόλογος Α.Χρυσοστομίδης έκανε μιά πολύ έξυπνη (μαρκετίστικα) κίνηση.Με αφορμή την περυσινή μετάφραση της ιταλικής συλλογής διηγημάτων ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ,σκέφθηκε να προτείνει σε δέκα δοκιμασμένους Έλληνες συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων να γράψουν μιά ιστορία,η οποία να έχει ως κοινό παρονομαστή ένα έγκλημα . Έτσι προέκυψε ο συλλογικός τόμος ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΚΛΗΜΑΤΑ (Εκδ.Καστανιώτη,σελ. 390) .

Δυστυχώς εκεί σταματάει κάθε ομοιότητα με την αντίστοιχη ιταλική συλλογή.Παρουσιάζοντας την πριν από περίπου ένα χρόνο είχα αρκετές αντιρρήσεις γιά μερικά από τα διηγήματα που εμπεριέχονταν σε αυτήν και ήμουν αρκετά αυστηρός στη κρίση μου βάζοντας και χαμηλή βαθμολογία.

Αποφεύγω να βαθμολογήσω τα Ελληνικά Εγκλήματα γιατί (απλούστατα) δεν ξέρω τι βαθμό να βάλω,εχω μπερδευτεί γιατί η συλλογή μου φαίνεται τόσο ανόμοια ώστε δεν μπορεί να κριθεί συνολικά.Θα προσπαθήσω να γίνω σαφής.Όλες οι ιστορίες πάσχουν:είτε από δομή,είτε από πλοκή,είτε από ανάπτυξη.Αναγνωρίζω το «βιαστικό» του εγχειρήματος,αλλά διάολε οι περισσότεροι είναι πεπειραμένοι συγγραφείς,τι πάθανε?

Το διήγημα του Π.Μάρκαρη είναι συμπαθητικό.Πιστεύω ότι θα λειτουργούσε καλύτερα εάν ο συγγραφέας είχε περισσότερο χώρο (παρ’ότι είναι το μακροσκελέστερο του τόμου).Καμμία σχέση βέβαια με αστυνομική λογοτεχνία,θα μπορούσε να βγεί και μόνο του σε ξεχωριστή έκδοση.

Ο Α.Αποστολίδης γράφει μιά ιστορία πολύ κάτω του μετρίου – επειδή τον εκτιμώ ιδιαίτερα,δεν θέλω να σχολιάσω περαιτέρω...ενώ οι κυρίες Κακούρη,Δανέλλη,Πολιτοπούλου μάλλον «βρισκόντουσαν σε άλλο γήπεδο» (επηρρεάστηκα από τον Nuwanda που σχολιάζοντας το βιβλίο,μίλησε γιά Β Εθνική),πολύ απλά,τα διηγήματά τους δεν διαβάζονται-θεωρώ δε κατόρθωμα να κάνεις τον αναγνώστη να βαρεθεί σε ένα διήγημα 30-40 σελίδων..
Δεν μπορώ να κρίνω τον πολύ καλό δημοσιογράφο Κ.Κυριακόπουλο γιατί αυτό είναι το πρώτο του εγχείρημα,το διήγημα του έχει αδυναμίες αλλά δεν είναι κακό.Μάλλον όμως θέλει να πει πολλά σε περιορισμένο χώρο.
Το διήγημα του Φ.Φιλίππου έχει ατμόσφαιρα αλλά καθόλου πλοκή ενώ του καλού μου φίλου Δ.Μαμαλούκα έχει πλοκή,είναι ίσως το πιό «αστυνομικό» απ’όλα αλλά νομίζω ότι θα μπορούσε να γίνει καλύτερο-σίγουρα ο Δημήτρης έχει γράψει πολύ καλύτερα διηγήματα (κάποια τα έχει «ανεβάσει» και στο μπλογκ του).

Μ’άρεσε το διήγημα του Π.Μαρτινίδη που παρά το «τραβηγμένο» τού θέματος,διαβάζεται πολύ ευχάριστα και μεταφέρει έξοχα την ατμόσφαιρα της Θεσσαλονίκης λειτουργώντας και ως ένα ιδιότυπο campus crime novel.

Κατά την άποψή μου η καλύτερη ιστορία της συλλογής ήταν του εξαιρετικού διηγηματογράφου Γ.Μπράμου.Το «Πνιγμένο παιδί» είναι ένα διαμαντάκι είκοσι περίπου σελίδων.Πολύ απλό σαν ιστορία,έξυπνο με άριστη οικονομία λόγου και ύφους . Η ικανότητα του Μπράμου στο short-story είναι δεδομένη και την έχει αποδείξει με τις συλλογές του,εδώ μας δείχνει άλλο ένα δείγμα της .

Πιστεύω ότι οι Έλληνες συγγραφείς που ασχολούνται με την αστυνομική λογοτεχνία (εκτός από τους ανωτέρω υπάρχουν και αρκετοί άλλοι) είναι αρκετά ενδιαφέροντες,έχουν βέβαια "δρόμο να διαβούν" (συμφωνώ με τον Πατριάρχη Φώτιο γιά αυτά που γράφει με αφορμή το συγκεκριμένο βιβλίο),σίγουρα από πολλούς θα δούμε πολύ καλά δείγματα στο μέλλον-θεωρώ λοιπόν το συγκεκριμένο εγχείρημα ατυχές και κάτι που και οι ίδιοι θα ξεχάσουν σύντομα – μάλλον όμως δεν θα το ξεχάσει ο εκδ.οίκος διότι το βιβλίο πραγματοποιεί ικανοποιητικές πωλήσεις ,οπότε το εγχείρημα πιστώνεται στον κύριο Χρυσοστομίδη,ο οποίος είναι μάλλον ο κερδισμένος απ'όλη την ιστορία.
 
Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 14, 2007
posted by Librofilo at Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 14, 2007 | Permalink
Σκόρπια (Part II)
Επανέρχομαι με τα υπόλοιπα βιβλία που διάβασα το τελευταίο διάστημα.Από την επόμενη εβδομάδα , το μπλογκ ξαναγυρίζει στην κανονική του ροή (δηλαδή 1-2 βιβλία την εβδομάδα).
Δυστυχώς ο τρόπος που παρουσιάζονται όλα μαζί δεν ευνοεί τα πολλά λόγια γύρω από το καθένα (γιά ορισμένα από αυτά μπορεί να είναι καλό αυτό).Υποθέτω όμως ότι φαίνεται καθαρά η προτίμησή μου και ο ενθουσιασμός γιά κάποιο/α και η έστω σύντομη παρουσίαση μπορεί να αποτελέσει την βάση για περαιτέρω συζήτηση.

Πάμε λοιπόν στα βιβλιαράκια μας:


Η νουβέλα της Louise Welsh «Ο ΤΑΜΕΡΛΑΝΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ» (Εκδ.Αλεξάνδρεια , σελ. 141) (83),είναι τόσο συναρπαστική που δύσκολα την αφήνεις από τα χέρια σου.

Η συγγραφέας κάνει μιά μυθοπλαστική αναπαράσταση των τελευταίων ημερών του περίφημου Ελισαβετιανού συγγραφέα Κρίστοφερ Μάρλοου.
«Έχω τέσσερα κεριά και μιά νύχτα γιά να γράψω αυτό το χρονικό».Έτσι αρχίζει την διήγηση των τελευταίων του ημερών ο Μάρλοου.Περίεργη και αντιφατική προσωπικότητα ο συγγραφέας και ο θάνατος του παραμένει ένα μυστήριο,(όπως χαριτολογούν οι Βρετανοί,το μυστήριο της δολοφονίας του Μάρλοου έχει προκαλέσει μεγαλύτερη συνωμοσιολογία και από την δολοφονία του Κένεντυ).

Η Γουέλς δεν προσπαθεί να αποδείξει κάτι ούτε υιοθετεί καμιά από τις θεωρίες γύρω από το τέλος του συγγραφέα(καλά κάνει κατά την άποψή μου εξάλλου παραθέτει τα πραγματικά γεγονότα στο τέλος).Ο Μάρλοου ήταν η ενσάρκωση του "ζείν επικινδύνως",βλέπετε...
Κατάσκοπος,ποιητής,αμφιφυλόφιλος,άθεος σε θρησκόληπτη εποχή,ανυπότακτο μυαλό και πνεύμα,ο Μάρλοου προκαλούσε-θα τον «τρώγανε» έτσι κι’αλλιώς,οπότε κατά την άποψή μου το πως,δεν προκαλεί ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Η συγγραφέας αναπαριστά την εποχή με τρόπο μαγικό και εκεί είναι το μυστικό της επιτυχίας του βιβλίου.Διαβάζοντας την ιστορία,μπαίνεις κυριολεκτικά στην εποχή.Τρώς στις βρωμερές ταβέρνες,πίνεις ισπανικό κρασί,μυρίζεις τις μυρωδιές της ψαραγοράς,θέλεις να αγγίξεις τα παλαιά βιβλία που πουλιούνται στους πάγκους,νιώθεις τις ανάσες των εραστών,των κυνηγημένων.

Βασικός συντελεστής της απόλαυσης αυτού του εξαιρετικού βιβλίου είναι η μετάφραση του κορυφαίου Άρη Μπερλή.

«Χθες βράδυ έλαβα μιά πρόσκληση να πάω σε ένα σπίτι στο Ντέτφορντ.Εκεί θα μου ζητηθούν λογαριασμοί που δεν μπορούν να εξοφληθούν.Η ζωή είναι εύθραυστη και μπορεί να πεθάνω σήμερα.Αλλά ο Ταμερλάνος δεν ξέρει από φόβο.Το κερί μου σώθηκε,ο ουρανός είναι κόκκινος και μοιάζει σαν η μέρα να έχει μουσκέψει στο αίμα.Τελειώνω αυτό το χρονικό κι ετοιμάζομαι γιά τη μάχη με τη βεβαιότητα ότι η ζωή είναι το μόνο έπαθλο που αξίζει και τη γνώση ότι η Κόλαση δεν είναι το χειρότερο κακό.Αν αυτές είναι οι τελευταίες γραμμές που γράφω,τότε ας είναι
Κατάρα στον Άνθρωπο και τον Θεό
»


Σε μιά διαφορετική ατμόσφαιρα κινείται η νουβέλα του Ισλανδού συγγραφέα,
Gudbergur Bergsson «Ο ΚΥΚΝΟΣ» (Εκδ.Ελληνικά Γράμματα,σελ.240) (68).

Ένα κοριτσάκι 9 χρονών "τιμωρείται" από τους αστούς γονείς του,υποχρεούμενο να περάσει το καλοκαίρι του δουλεύοντας σε μιά φάρμα κάπου στην εξοχή.Εκεί ζώντας μέσα στη φύση ,όλα στην αρχή της φαίνονται διαφορετικά και όπως θαυμάσια τα περιγράφει ο Τάσος Γουδέλης στην κριτική του στην Ελευθεροτυπία «Εκεί που νομίζουμε, ας πούμε, ότι έχουμε να κάνουμε με ένα ακόμα κείμενο για την ανώμαλη προσγείωση ενός παιδιού στον κόσμο των ενηλίκων, αντιλαμβανόμαστε ότι πλανηθήκαμε. Γιατί η αφήγηση παράδοξα μας προτείνει, εκεί που δεν το περιμένουμε, μυθοπλαστικά δεδομένα παραμυθιακά και θαυμαστά. Το κοριτσάκι, π.χ., στοχάζεται και μιλά σαν μεγάλη, πριν προλάβει να γνωρίσει καινούριες εμπειρίες, ενώ παράλληλα οι άλλοι γύρω της φιλοσοφούν άνετα, χωρίς προϋποθέσεις, αν και σποραδικά μας επιτρέπουν να σκεφτούμε το «πηγαίο» του συγκεκριμένου ταλέντου τους. Επίσης σποραδικά η αφήγηση εγκαταλείπει την ψυχρή απεικόνιση και περνά σε άλλα επίπεδα, πιο πολυφωνικά, έτσι απροειδοποίητα.»

Ωραία τοπία,άλογα που τρέχουν,αγελάδες που γεννάνε ,μοσχαράκια που σφάζονται – η αντίθεση βουκολικού τοπίου και αστικής ζωής είναι εμφανής,εγώ όμως βαρέθηκα...Σόρρυ,αλλα προτιμώ την σκληρότητα της Πρού και του Κ.ΜακΚάρθυ .

Η νουβέλα του Χρήστου Αστερίου «ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ ΙΑΣΟΝΑ ΡΕΜΒΗ» (Εκδ. Πατάκη,σελ. 258) (70) είναι ενδιαφέρουσα και καλογραμμένη. Χωρίς να έχω διαβάσει το (μάλλον καλύτερο) πρώτο εγχείρημα του συγγραφέα («Το γυμνό της σώμα και άλλες ιστορίες») αντιλαμβάνομαι ότι ο Αστερίου έχει πολλές αρετές.

Το βιβλίο είναι ουσιαστικά ένα "ταξίδι" αυτογνωσίας. Ο Ιάσονας Ρέμβης είναι ενας ζωγράφος σε δημιουργικό αδιέξοδο.Μετά από ένα ατύχημα με το αυτοκίνητό του στην Αυστραλία,επαναπροσδιορίζει τα καλλιτεχνικά του πιστεύω,όπως και την στάση του στη ζωή. Αποφασίζει να ταξιδέψει στην Αθήνα ψάχνοντας τα αίτια του θανάτου της μητέρας του (που αποτέλεσε-ο θάνατος-τον κύριο λόγο της οικογενειακής μετανάστευσης στην Αυστραλία) και νοικιάζοντας το σπίτι που έζησε ως μικρό παιδάκι προσπαθεί να «πετάξει από πάνω του τα περιττά» και να ξαναρχίσει από την αρχή την καλλιτεχνική του διαδρομή ψάχνοντας τα οικογενειακά μυστικά.
Καθοριστικό ρόλο θα παίξει και μιά γηραιά ένοικος της πολυκατοικίας,πρώην τραγουδίστρια της όπερας,η οποία κουβαλάει τον προσωπικό της σταυρό και ζεί ουσιαστικά σε μιά άλλη εποχή.

Η νουβέλα διαπνέεται από μιά ατμόσφαιρα «λογοτεχνίας του φανταστικού» όπου φαίνονται καθαρά οι επιδράσεις του Νίκου Καχτίτση και του Ε.Χ.Γονατά στο κλίμα του βιβλίου . Η ισορροπία όμως μεταξύ ρεαλισμού και φανταστικού είναι κάτι πολύ δύσκολο.Ο Αστερίου καταφέρνει να τα φέρει εις πέρας αλλά χάνει στην ανάπτυξη της πλοκής όπου εκεί συναντάει μεγάλα προβλήματα.

Ωραία περιγράφεται η αλλαγή του αστικού τοπίου.Επιλέγοντας την περιοχή του Α.Παντελεήμονα και τον «ιστορικό δρόμο» Μ.Βόδα απεικονίζει την μετάλλαξη της περιοχής από καθαρά αστική (και «καθώς πρέπει») σε γειτονιά οικονομικών μεταναστών,όπως και οι σκηνές στην παλιά ακατοίκητη πολυκατοικία και η ατμόσφαιρα παρακμής.Η γλώσσα του Αστερίου είναι ενδιαφέρουσα αλλά πολλές φορές μου δίνει την αίσθηση ότι ο συγγραφέας γοητεύεται τόσο πολύ με τον τρόπο που γράφει,και «κολλάει» τον ρυθμό του βιβλίου.

Αναπόφευκτα λοιπόν στη νουβέλα υπάρχει πρόβλημα ρυθμού και πλοκής.Όλα δείχνουν μετέωρα και δεν αναπτύσσονται,το δε εύρημα του τέλους οι περισσότεροι από τους αναγνώστες το έχουν υποψιαστεί από τις πρώτες 50 σελίδες του βιβλίου.

Περιμένω με μεγάλο ενδιαφέρον την επόμενη προσπάθεια του συγγραφέα.Έχει πολλές ικανότητες και θεωρώ ότι μπορεί να γράψει κάτι πραγματικά σπουδαίο στο μέλλον.
 
Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 10, 2007
posted by Librofilo at Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 10, 2007 | Permalink
Σκόρπια (part I)
Ελαφρώς εξαφανισμένος το τελευταίο διάστημα με την πολλή δουλειά και ένα επαγγελματικό ταξίδι αρκετών ημερών στο Λονδίνο,έχω αφήσει πίσω διαβάσματα τριών εβδομάδων τουλάχιστον.Θα προσπαθήσω να αναπληρώσω με δύο ποστς αυτή την εβδομάδα ώστε από την επόμενη να μπω στον κανονικό ρυθμό.

Γιά σήμερα λοιπόν το μενού έχει 4 βιβλία,δύο που ασχολούνται με την επαρχία των ΗΠΑ και της Μ.Βρετανίας αντίστοιχα ,ένα ωραίο κείμενο του Π.Μάρκαρη και ένα όμορφο και τρυφερό graphic novel-είδος που ενδέχεται να κυριαρχήσει τα προσεχή χρόνια σε πείσμα της Ελληνικής σοβαροφάνειας.

Οι «ΧΑΜΕΝΕΣ ΨΥΧΕΣ» του σχετικά νέου μυθιστοριογράφου Michael Collins (Εκδ.ΠΟΛΙΣ,σελ.389) (72),είναι ένα ενδιαφέρον και μάλλον προβλέψιμο μυθιστόρημα γιά την Αμερικάνικη επαρχία (θέμα που απ’ότι καταλαβαίνω απασχολεί πολύ τον συγγραφέα γενικότερα).

Το πλαίσιο είναι μιά παρακμάζουσα μικρή θρησκόληπτη πόλη στις Μεσοδυτικές πολιτείες των ΗΠΑ.Ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου,ο αστυνομικός Λώρενς την βραδιά του Χαλογουίν ανακαλύπτει το πτώμα ενός τρίχρονου κοριτσιού.Την μικρή την πάτησε ένα αυτοκίνητο και ο οδηγός εγκατέλειψε το πτώμα,αφού πρώτα το τοποθέτησε πίσω από τους θάμνους.Ο βασικός ύποπτος (και σχεδόν σίγουρος δολοφόνος)είναι το αστέρι της τοπικής ομάδας αμερικάνικου ποδοσφαίρου της μικρής πόλης,η οποία γιά πρωτη φορα διεκδικεί κάποιο τίτλο.Οι εντολές από τις τοπικές αρχές γιά συγκάληψη του φόνου είναι σαφείς.Ο Λώρενς καλύπτει αλλά αισθάνεται ενοχές,αρχίζει να ψάχνει την ιστορία και μπλέκεται σε ένα κουβάρι αποκαλύψεων και διαπλοκών όπου όλοι κουβαλάνε κάποιο μυστικό και κάποιο ψέμα.Χαμένες ψυχές,χαμένες ζωές σε μιά αδίστακτη/απρόσωπη συντηρητική και μίζερη επαρχιακή πόλη.

Το θέμα είναι αρκετά συνηθισμένο,το έχουμε δει σε πολλές ταινίες,το έχουμε διαβάσει σε αρκετά βιβλία (από τα κορυφαία του είδους,το «Empire Falls» του Ρούσσο).Το σασπένς είναι προβλέψιμο,αλλά η ικανότητα του συγγραφέα να πετυχαίνει την γκρίζα ατμόσφαιρα και την ηλιθιότητα των κατοίκων της πόλης ισορροπεί το βιβλίο,το οποίο με ένα καλό σκηνοθέτη (Clint Eastwood?)θα γινόταν μιά πολύ καλή ταινία.

Εντονη είναι η παρουσία της Αμερικάνικης επαρχίας και στο Graphic Novel του Craig Thompson «BLANKETS» (Εκδ.ΚΨΜ,σελ. 592) (83).Ο επιτυχημένος καρτουνίστας Thompson ολίγον αυτοβιογραφικά εξιστορεί τη ζωή ενός ευαίσθητου νεαρού στην επαρχία του Ουισκόνσιν,ο οποίος μεγαλώνει σε ένα άκρως θρησκόληπτο περιβάλλον και βρίσκει διέξοδο μόνο στη ζωγραφική.Σε μιά θρησκευτική κατασκήνωση γνωρίζει μιά κοπέλλα που τον κατανοεί,οι δύο έφηβοι ερωτεύονται και προσπαθούν να ξεπεράσουν τις δυσκολίες της απόστασης και του οικογενειακού τους περιβάλλοντος το οποίο τους καταπνίγει.

Τρυφερή ιστορία που την κάνει πολύ γοητευτική το απλό και ασπρόμαυρο σκίτσο του Τόμσον το οποίο έχει προοπτική και είναι ιδιαίτερα ζωντανό.Εκπληκτική η αναπαράσταση των παιδικών ονείρων,της υπαίθρου με τα περισσότερα σκίτσα (του χιονιού,της κουβέρτας,των κρεββατιών) να έχουν συμβολικό χαρακτήρα.Το σκίτσο του Τόμσον έχει κίνηση,ρυθμό και θυμίζει κινηματογραφική ταινία.

Τα πόστερς στα δωμάτια των πρωταγωνιστών απηχούν τα διαφορετικά στάδια της Αμερικάνικης ποπ κουλτούρας,τα παιδιά όταν είναι μικρά φορούν πυζάμες Μπάτμαν,ενώ όταν ο Κρεγκ επισκέπτεται την Ράϊνα,το δωμάτιο της είναι καλυμμένο με αφίσες των Νιρβάνα και της νεαρής (τότε) Μπγιόρκ υποδηλώνοντας την μετάβαση στην grunge εποχή.

Εξαιρετική δουλειά στο δύσκολο και απαιτητικό είδος του Graphic Novel,ωραία έκδοση,ενδιαφέρων πρόλογος (στον οποίο συγκρίνεται το Blankets με το Πορτραίτο του Καλιτέχνη σε νεαρή ηλικία του Τζόϋς-πρωτότυπο τουλάχιστον σαν σκέψη),ένα βιβλίο που αξίζει να προσεχθεί.


Στην πολύ ενδιαφέρουσα σειρά των εκδόσεων Πατάκη, «Η κουζίνα του συγγραφέα»,βγήκε το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Π.Μάρκαρη «ΚΑΤ’ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ» (Εκδ.Πατάκης,σελ.197) (77).
Το βιβλίο είναι μιά εξιστόρηση ορισμένων επεισοδίων της ζωής του εξαιρετικού συγγραφέα και πνευματικού ανθρώπου Π.Μάρκαρη.Ο δημιουργός αναπολεί τα χρόνια της Πόλης σε μιά αφήγηση που θυμίζει έντονα την Ισταμπούλ του Παμούκ,περιγράφει την συνεργασία του με τον Θ.Αγγελόπουλο όπως και την περιπέτεια των μεταφραστικών του επιτευγμάτων-πράγματα που ο περισσότερος κόσμος είτε αγνοεί,είτε ξεχνάει.
Κοντολογίς ένα βιβλίο που δεν αφορά μόνο τους θαυμαστές του συγγραφέα αλλά και όποιον ενδιαφέρεται γιά την περιπέτεια της γραφής.


Το βιβλίο της Αγγλίδας συγγραφέως Minette Walters «Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΗΣ ΑΛΕΠΟΥΣ»(Εκδ.ΠΟΛΙΣ,σελ.460)(85)είναι από κάθε άποψη εξαιρετικό.
Μυθιστόρημα βρετανικού στυλ,ελαφρώς παλιομοδίτικο θρίλερ που διαδραματίζεται στην Αγγλική εξοχή.

Η μικρή και ειδυλιακή κοινότητα του Σένστηντ στην επαρχία του Ντόρσετ δέχεται εισβολή από μιά ομάδα περιπλανώμενων «ταξιδιωτών»,οι οποίοι αποφασίζουν να κάνουν κατάληψη ενός μέρους του δάσους και να ζήσουν εκεί εκμεταλλευόμενοι κάποιο κενό του νόμου.Οι «ταξιδιώτες» καθοδηγούνται από ένα σκοτεινό και μυστηριώδη τύπο με το χαρακτηριστικό όνομα Fox Evil,ο οποίος δείχνει να γνωριζει πολύ καλά τα μυστικά της περιοχής και κυρίως την ιστορία του μεγαλοκτηματία Λόκιερ-Φοξ,ο οποίος πρόσφατα έχασε την γυναίκα του με περίεργο τρόπο και κατηγορήθηκε από κάποια μέλη της κοινότητας ως υπεύθυνος γιά τον χαμό της.Στην ιστορία εμπλέκεται η νόθος εγγονή του Λόκιερ-Φοξ,που είχε δοθεί γιά υιοθεσία αμέσως μετά τη γέννηση της.

Η Γουόλτερς με εξέπληξε ευχάριστα.Το θρίλερ είναι έντονα κλειστοφοβικό παρ’ότι εκτυλίσσεται στην εξοχή.Ο ρυθμος ανεβαίνει και η αγωνία φτάνει στο κατακόρυφο όταν αναλαμβάνει δράση ο Fox Evil ο οποίος είναι ένας ιδιότυπος και αδίστακτος σήριαλ κίλερ που μπροστά του ωχριούν οι Αμερικανοί «συνάδελφοί του». Γοτθικό στυλ αναμεμιγμένο με αστικό δράμα το βιβλίο της Γουόλτερς έχει εξαιρετική δομή χαρακτήρων,σπιρτόζικο διάλογο,οικογενειακές σκηνές γεμάτες φαρμάκι και μίσος,οικιακή βία συνδιασμένη με το γκροτέσκο της εξοχής και κυρίως ατμόσφαιρα ίδια με την παλιά αριστουργηματική ταινία του Πέκινπα «Αδέσποτα σκυλιά» (Straw dogs).

Βιβλίο απολαυστικό από όποια πλευρά και άν το δεις,αλλά κυρίως ιδανικό γιά τις κρύες και υγρές νύχτες του χειμώνα,τυλιγμένος σε καρώ κουβέρτα,σε αναπαυτική πολυθρόνα με ένα malt στο χέρι και την μύτη να τρέχει από το συνάχι.