Δεν αντέχεται η ανάγνωση του "μυθιστορήματος" «ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΟΙ» (HAUNTED), του πολυδιαφημισμένου Αμερικανού συγγραφέα CHUCK PALAHNIUK (Εκδ.Οξύ, σελ.485, μετάφρ.Μιχ.Μπαμπούρης). Το βιβλίο ξεκινάει σαν θρίλερ γιά να εξελιχθεί σε μία σάτιρα των reality shows τύπου Fear Factor, όπου η αηδία γίνεται αυτοσκοπός, ο εντυπωσιασμός περισσεύει και το παραλήρημα κυριαρχεί.

Ο Palahniuk έγινε ευρύτερα γνωστός με την κινηματογραφική μεταφορά του (θεωρούμενου ως καλύτερου) βιβλίου του FIGHT CLUB. Το βιβλίο δεν το έχω διαβάσει, η ταινία παρ’ότι θεωρείται αριστούργημα από κάποιους (χολλυγουντοθρεμμένους κριτικούς),δεν με συγκίνησε ποτέ αφού την βρήκα πολύ επιφανειακή και ρηχή παρά τα εντυπωσιακά της στοιχεία που ενδέχεται να σε «αποπλανήσουν» στην αρχή, μετά όμως το σκέφτεσαι λίγο και διαπιστώνεις ότι όλα αυτά δεν ήταν παρά μία φούσκα...

Η κεντρική ιδέα του HAUNTED είναι πολύ ελκυστική και ενδιαφέρουσα. Ξαφνικά εμφανίζεται μία πρόσκληση στον τύπο που λέει:
«Καταφύγιο Συγγραφέων:Εγκαταλείψτε τη ζωή σας γιά τρεις μήνες
Εξαφανιστείτε. Αφήστε πίσω σας οτιδήποτε δε σας αφήνει να δημιουργήσετε το αριστούργημα σας. Τη δουλειά και την οικογένεια και το σπίτι σας, όλες αυτές τις υποχρεώσεις και τις έγνοιες – βάλτε τες στην αναμονή γιά τρεις μήνες. Ζήστε με ομοϊδεάτες σας σε ένα περιβάλλον που παρέχει την δυνατότητα απόλυτης αφοσίωσης στη δουλειά σας. Δωρεάν διατροφή και διαμονή για όσους πληρούν τις προϋποθέσεις συμμετοχής. Τολμήστε να επενδύσετε ένα μικρό κομμάτι της ζωής σας για να κερδίσετε την ευκαιρία να δημιουργήσετε ένα νέο μέλλον ως επαγγελματίες ποιητές, συγγραφείς και σεναριογράφοι. Ζήστε τη ζωή που ονειρευόσαστε, προτού να είναι αργά. Θέσεις ιδιαίτερα περιορισμένες.»

18 άνθρωποι μαζεύονται και υπό την καθοδήγηση ενός υπέργηρου διοργανωτή του Κου Γουίτιερ και της βοηθού του Κας Κλαρκ διαμένουν σε ένα ερειπωμένο θέατρο,κλειδωμένοι και απομονωμένοι από τον έξω κόσμο με την "υποχρέωση", να γράψουν μιά ιστορία. Μόνο οι οργανωτές έχουν ονόματα στο βιβλίο, οι υπόλοιποι ακούν σε παρατσούκλια όπως, Αδελφή Αυτοδικία, Άγιος Σπλαχνικός, Συντρόφισσα Οξύθυμη κ.ο.κ. Κατα τη διάρκεια του εγκλεισμού τους, οι επίδοξοι συγγραφείς αρχίζουν και σαλτάρουν, κάνοντας κλίκες, σκοτώνοντας ο ένας τον άλλον, αυτοτραυματίζονται, χαπακώνονται, κάποιοι από αυτούς πεθαίνουν και οι υπόλοιποι τους τρώνε αφού τους ψήνουν σε φούρνους μικροκυμάτων – προσπαθούν να βγουν από εκεί μέσα αλλά δεν μπορούν, οπότε περιμένουν είτε να βρεθεί κάποιος να τους σώσει, είτε να περάσει το απαραίτητο διάστημα (3 μήνες) του εγκλεισμού τους. Πλησιάζοντας προς το τέλος, ο ρυθμός εντείνεται αλλά και η αφήγηση γίνεται όλο και πιό σκληρή, όλο και πιό παράλογη.

Η βασική επιρροή του βιβλίου έρχεται από μιά μεγαλειώδη στιγμή στην ιστορία της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Την συνάντηση στην Βίλα Ντιοντάτι, μιά έπαυλη στις όχθες της λίμνης της Γενεύης που στις αρχές του 19ου αιώνα (το καλοκαίρι του 1816), μαζεύτηκαν ο Λόρδος Βύρων, ο Σέλλεϋ και η σύζυγός του Μαίρη, ο γιατρός Πολιντόρι, η ερωμένη του Βύρωνα Κλαιρ Κλέρμοντ και ο συγγραφέας της έξοχης γκόθικ νουβέλας «Καλόγερος» Μάθιου Λιούις. Πέραν της «πιπεράτης» υφής της συγκέντρωσης γιά τον τύπο της εποχής, που οργίασε φανταζόμενος ότι εκεί μέσα γινότανε της μουρλής (όχι ότι δεν έγινε), το ιδιότυπο αυτό κοινόβιο προσέφερε στην λογοτεχνική σκηνή δύο αριστουργήματα, τον «Φρανκεστάϊν» της Μαίρης Σέλλευ και το διήγημα «Βαμπίρ» που τότε αποδόθηκε στον Βύρωνα αλλά στην πραγματικότητα ο συγγραφέας του ήταν,ο Πολιντόρι.

Οι ιστορίες (23) και τα ποιήματα (21),που γράφουν οι wannabe συγγραφείς δεν έχουν κανένα στοιχείο ομοιότητας μεταξύ τους, σε σημείο να αναρωτιέσαι γιατί το βιβλίο θεωρείται μυθιστόρημα και όχι συλλογή διηγημάτων. Η δομή του θυμίζει περισσότερο ταινίες τύπου ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ του Ρ.Άλτμαν που βασίστηκαν σε διηγήματα του εξαίσιου Κάρβερ ή κάτι παρόμοιο τέλος πάντων. Κάποιες από τις ιστορίες είναι αξιόλογες, κάνα-δυό είναι υπέροχες αν και στο τέλος σου μένει μιά πικρή γεύση που αφήνει η αισθητική του Palahniuk ως συγγραφέα, πολύ γκροτέσκα γιά τα γούστα μου– μιά αισθητική της βίας και του σαδομαζοχισμού χωρίς όρια που ισορροπεί μεταξύ σπλάτερ και γελοιογραφίας.Τρόμος δεν υπάρχει, ούτε φοβερό σασπένς, απλά αρκετή περιέργεια γιά να δεις που θα το πάει στο τέλος – αυτό δηλαδή που κράτησε κι εμένα.

Σε ποιούς θα αρέσει το βιβλίο; Μάλλον στους οπαδούς του J.G.Ballard ,αν θυμηθούμε το CRASH του,που γύρισε ταινία ο Κρόνεμπεργκ, μιλούσε γιά την «απόλαυση του πόνου» ως φιλοσοφία. Θ’αρέσει επίσης σ’αυτούς που αρέσκονται στον Μπάροους και στην ωμή βία του Μπρετ Ηστον Έλλις. Εγώ, συγγνώμη αλλά την πήρα την δόση μου, δεν θέλω άλλο, ευχαριστώ...

«...Ένας άλλος φίλος μου,ένας παλιός συμμαθητής,έχει έναν μεγαλύτερο αδελφό στο ναυτικό,ο οποίος λέει ότι οι άντρες στη Μέση Ανατολή τον παίζουν με διαφορετικό τρόπο από εμάς. Ο αδελφός του φίλου μου είχε τοποθετηθεί σε κάποια υπανάπτυκτη αραβική χώρα,κι εκεί στη λαϊκή αγορά, πουλάνε κάτι αντικείμενα που μοιάζουν με περίεργους χαρτοκόπτες. Καθένα από αυτά τα παράξενα εργαλεία αποτελείται από μια λεπτή ράβδο από καλογυαλισμένο μπρούτζο ή ασήμι, μεγάλη όσο μια παλάμη περίπου, και στη μία άκρη υπάρχει είτε μιά μεγάλη μεταλλική μπίλια είτε μιά περίτεχνα σκαλισμένη λαβή σπαθιού. Και το ναυτάκι, ο αδελφός του φίλου μου, λέει ότι εκείνοι οι τύποι, οι Αραβες, τον ψιλοπαίζουν γιά να καυλώσουν κι έπειτα χώνουν μες στην ψωλή τους ολόκληρη τη μεταλλική ράβδο που λέγαμε. Και μετά μαλακίζονται, με τη ράβδο μές στην ουρήθρα του, κι ο οργασμός τους είναι πολύ καλύτερος. Πολύ πιό έντονος.
...Μετά από ολα αυτά,ο μικρός αδελφός, μιά μέρα δεν εμφανίζεται στο σχολείο.Το ίδιο βράδυ με παίρνει στο τηλέφωνο και με ρωτάει αν θα μπορούσα να του μαζεύω τις ασκήσεις που θα μας δίνουν για το σπίτι οι καθηγητές τις επόμενες δύο εβδομάδες.Γιατί είναι στο νοσοκομείο.
...Στο τηλέφωνο, εκείνο το παιδί μου λέει ότι την προηγουμένη ήταν απλώς λιγάκι μαστουρωμένος. Στο σπίτι, στο δωμάτιο του, αραχτός στο κρεβάτι. Είχε ανάψει ένα κερί, ξεφύλλιζε κάτι χιλιοδιαβασμένες τσόντες και ετοιμαζόταν να τον κουδουνίσει. Όλα αυτά αφού είχε μιλήσει με τον αδελφό του. Αφού είχε μάθει εκείνο το χρήσιμο αραβικό κόλπο γιά τη μαλακία. Το παιδί κοιτάζει γύρω του, γιά να βρει κάτι κατάλληλο. Το στιλό παραείναι χοντρό. Το μολύβι παραείναι χοντρό, κι έχει και πολλές γωνίες. Αλλά να που το λιωμένο κερί έσταζε στο πλάι, κι έχει σχηματίσει μια λεία, λεπτή, στερεοποιημένη στήλη κεριού, που ίσως και να είναι ότι πρέπει. Με το ακροδάχτυλό του, ο φίλος μου ξεκολλάει τη λεπτή στήλη από το σώμα του κεριού.Την πλάθει λίγο με τις παλάμες του, για να την κάνει ακόμα πιό λεία. Πιό μακριά και λεία και λεπτή.
Μαστουρωμένος και καυλωμένος, τη χώνει βαθια, όλο και πιό βαθια στο άνοιγμα της ουρήθρας του. Κι ενώ ένα σεβαστό μέρος της κέρινης στήλης εξέχει από τη σχισμή, ο φίλος μου ξεκινάει το θεάρεστο έργο του.
Ακόμα και σήμερα αν τον ρωτήσεις, θα σου πει ότι εκείνοι οι Άραβες είναι πολύ έξυπνοι. Έδωσαν μιά εντελώς νέα διάσταση στη μαλακία. Ανάσκελα στο κρεβάτι, κι ενώ τα πράγματα πάνε πολύ καλά, ξεχνάει εντελώς το κερί. Θέλει μια δυο ακόμα για να αρχίσει το σοβάτισμα, όταν συνειδητοποιεί ότι η στήλη του κεριού δεν εξέχει πλέον.
Εκείνη η λεπτή κέρινη στήλη, έχει χωθεί μέσα. Ολόκληρη. Τόσο βαθιά, που ούτε καν τη νιώθει κατά μήκος της ουρήθρας του.
...Μετά το φαγητό όμως, τον φίλο μου αρχίζουν να τον πονάνε τα σωθικά του. Κερί είναι, είχε σκεφτεί – και είχε πιστέψει ότι θά’λιωνε μέσα του κι ότι θα το’βγαζε με το κατούρημα. Μα τώρα πονάει και η μέση του. Και τα νεφρά του. Δεν μπορεί να σταθεί όρθιος.
Οι ακτινογραφίες αποκαλύπτουν την αλήθεια: κάτι μακρύ και λεπτό, διπλωμένο στη μέση μέσα στην ουροδόχο κύστη του. Ένα μεγάλο,λεπτό V μέσα του, στο οποίο επικάθονται όλα τα άλατα των ούρων του. Μεγαλώνει και γίνεται όλο και πιό τραχύ, καλυμμένο ολοκληρωτικά από κρυστάλλους ασβεστίου, κουνιέται πέρα δώθε, ξεσκίζει τον μαλακό ιστό της κύστης του, εμποδίζει τα ούρα να ανεβούν προς την ουρήθρα. Τα νεφρά του βουλωμένα. Και οι λιγοστές σταγόνες ούρων που καταφέρνουν να βγουν, είναι κόκκινες από το αίμα..
Εκείνο το παιδί λοιπόν, καθώς οι γονείς του και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς του κοιτάνε την ακτινογραφία, οι γιατροί και οι νοσοκόμες στέκονται παραδίπλα κι εκείνο το μεγάλο κέρινο V ξεχωρίζει ολόλευκο και το βλέπουν όλοι, αναγκάζεται να τους πει την αλήθεια. Για τον τρόπο που μαλακίζονται οι Άραβες. Γιά το κόλπο που του ‘γραψε σ ένα γράμμα ο μεγάλος του αδελφός,αυτός που είναι στο ναυτικό.
Κι εκείνη τη στιγμή στο τηλέφωνο, βάζει τα κλάματα.»