Παρασκευή, Μαΐου 10, 2013
posted by Librofilo at Παρασκευή, Μαΐου 10, 2013 | Permalink
Κόντρα στο ρεύμα


Η υπέροχη και ιδιόμορφη νουβέλα του Θανάση Βαλτινού (1932, Καστρί Κυνουρίας), με τον (ποιητικότατο) τίτλο «ΑΝΑΠΛΟΥΣ», (Εκδ. Εστία, σελ.157), δεν προσθέτει (είναι η αλήθεια) κάτι καινούργιο στην (πλούσια και εντυπωσιακή στην ποιότητά της) βιβλιογραφία του. Είναι ουσιαστικά όπως το αποκαλεί ο ίδιος «μια αυτοαναιρούμενη αυτοβιογραφική ιστορία», ένα ταξίδι στην παιδική ηλικία, μια άσκηση μνήμης γραμμένη με τον υπέροχο αφηγηματικό λόγο του μεγάλου συγγραφέα, ο οποίος συνεχίζοντας την πορεία που χάραξε μετά τα εμβληματικά «Ορθοκωστά» να μιλάει για πράγματα που πονάνε στην συλλογική μνήμη, να μην ωραιοποιεί καταστάσεις, να προκαλεί αδιαφορώντας για τις συνέπειες, να πηγαίνει «κόντρα στο ρεύμα» όπως υπονοεί ο τίτλος του βιβλίου.

Η νουβέλα έχει την μορφή συνέντευξης, την οποία υποτίθεται ότι δίνει ο συγγραφέας σε μια νεαρά ερευνήτρια που στηρίζει την διπλωματική της εργασία στο έργο του. Μάλιστα ο συγγραφέας φροντίζει στο τέλος του βιβλίου να δώσει και μια δραματική πτυχή στην ιστορία. Με την μορφή ερωταπαντήσεων, κατ’αυτόν τον τρόπο δίδεται η αφορμή στον Βαλτινό να ξεδιπλώσει την αφηγηματική του μέθοδο και να μιλήσει με άκρατο συναισθηματισμό για τα παιδικά του χρόνια έως την εφηβεία του.

Ο Θανάσης Βαλτινός γεννήθηκε σε ένα χωριό της Κυνουρίας, στην ορεινή Αρκαδία, αλλά η οικογένεια του, αναγκάστηκε εκ των συνθηκών να φύγει με την έναρξη του πολέμου για τον Καραβά, ένα χωριό με λίγα σπίτια κοντά στη Σπάρτη. Στην Σπάρτη πήγε με τα αδέρφια του σχολείο και είχαν νοικιάσει ένα δωμάτιο εκεί για να μη μετακινούνται λόγω του πολέμου και των συγκρούσεων στην περιοχή. Συνέχισε με το σχολείο στο Γύθειο όπου δούλευε και στο φαρμακείο του θείου του, ο οποίος ήταν παλιός αριστερός αλλά κατά τη διάρκεια της Κατοχής μετεστράφη σε φανατικό πολέμιο των κομμουνιστών, ενώ τελείωσε το οχτατάξιο σχολείο στην Τρίπολη όπου πέρασε ένα μεγάλο μέρος της εφηβείας του και βίωσε τις πρώτες σεξουαλικές του εμπειρίες. Η αφήγηση ουσιαστικά σταματάει εκεί παρ’ότι υπάρχουν και κάποια χρονικά άλματα στις δεκαετίες 50 και 60.

Η νουβέλα είναι ιδιαίτερα υποβλητική, διότι η αφήγηματική μέθοδος του Βαλτινού είναι αφοπλιστική και καθηλωτική. Ο συγγραφέας «ξεφλουδίζει το κρεμμύδι» της ζωής του, παραθέτοντας επεισόδια και περιστατικά, πολλές φορές ιδιαζόντως βίαια και γκροτέσκα, άλλοτε λυρικά και ποιητικά. Το βιβλίο είναι γεμάτο από εξαιρετικές εικόνες, σαν σκηνές από κινηματογραφική ταινία ή ακόμα και σαν ταμπλώ-βιβάν που έχουν χαραχθεί στη μνήμη του παιδιού.
Οι γονείς να χορεύουν σε ένα πανηγύρι: «Αναζήτησα τη μητέρα μου. Χόρευε μπροστά. Την χόρευε ο πατέρας μου, χόρευε ωραία. Χόρευε ερωτευμένη. Πήγα πιάστηκα από το φουστάνι της και κείνη σταμάτησε. Έσκυψε, με αγκάλιασε και με κράτησε ανάμεσα στα πόδια της. Ανάμεσα στις μεταξωτές της κάλτσες. Τι είχε καταλάβει; Ο πατέρας μου παραμέρισε δίνοντας σειρά στον επόμενο χορευτή. Με πήρε στην αγκαλιά του και με ακούμπησε σ’έναν μικρό όχτο, στον ίσκιο μιας μουριάς. Δεν με ρώτησαν τίποτα. Μου χαμογελούσαν καθησυχαστικά και κάποια στιγμή η μητέρα μου με αγκάλιασε πάλι, με αγάπη. Κρατήθηκα για να μη με πάρουν τα κλάματα. Αισθανόμουν ότι έπρεπε να τους προστατέψω αυτούς τους δυο, να τους προστατέψω εγώ, και ταυτόχρονα ήξερα ότι δεν μπορούσα να το κάνω.»

 Εικόνες ανακατεμένες στη μνήμη, «κάδρα» όπως τα ονομάζει ο συγγραφέας. «Τα πέταλα του αλόγου να ηχούν στον σκυρόστρωτο δρόμο», τα «κίτρινα κυδώνια στο χωράφι», οι πρώτοι Ιταλοί στρατιώτες που βλέπει «λίγο μεγαλύτεροι από εμάς, παιδιά. Με κοντά παντελόνια και αρβύλες», στη Σπάρτη ο «τυφλός ντελάλης» σαν άλλος Τειρεσίας πριν τον μεγάλο λιμό, η πρώτη φορά που είδε την θάλασσα, το πρώτο σεξουαλικό σκίρτημα, οι σκληρές μέρες στην Τρίπολη, ο παρ’ολίγον θάνατος από το μανγκάλι, η πόρνη Ζαΐρα που την ξαναβλέπει μετά από χρόνια να φέρει το όνομα Κούλα, μια γυναικεία μασχάλη που βλέπει φευγαλέα και που έχει εντυπωθεί στη μνήμη.
 
Ο Βαλτινός, που εξομολογείται ότι είχε «αυτολογοκριθεί» παλαιότερα όταν προσπαθούσε να μη πάει κόντρα στην «κρατούσα αντίληψη», είναι στα καλύτερά του όταν περιγράφει σκηνές σαν την παρακάτω – που είχε πρωτογράψει σε ένα αφιέρωμα στο περιοδικό «Αντί»:
« Περιέγραφα την είσοδο των ανταρτών στη Σπάρτη. Τους διάφορους αγκιτάτορες που από τον εξώστη του Δημαρχείου ξεσήκωναν τον κόσμο. Καταγγέλοντας συνήθως – και συνηθέστερα ζητώντας θάνατο. Θάνατο στους πλουτοκράτες, θάνατο στους τσιφλικάδες. Θάνατο, θάνατο. Συχνά οι καταγγελίες προσωποποιούνταν. Θάνατος στον τάδε, στον δείνα. Και ο κόσμος από κάτω στενεμένος να ωρύεται. Εκεί είχα αποσιωπήσει τον Σφακιανό.
-Ο Σφακιανός τι ήταν;
-Καπετάνιος του ΕΛΑΣ. Είχε πολεμήσει στην Αλβανία. Μόνιμος υπολοχαγός. Ξέμεινε αποκλεισμένος στην Πελοπόννησο, με τα υπολείματα της μεραρχίας Κρητών. Το Σφακιανός ήταν ψευδώνυμο. Σκοτώθηκε το 1949 στον Πάρνωνα με τον Δημοκρατικό Στρατό.
-Γιατί έπρεπε να τον αποσιωπήσεις;
-Ήταν ένας από τους ρήτορες που έβγαιναν τότο στο μπαλκόνι του Δημαρχείου. Στην ίδια κεντρική πλατεία. Κοντός, με γενειάδα, με σταυρωτά φυσεκλίκια στο στήθος. Και στη ζώνη τις δύο κάμες. Την Ελένη και τη Μαριώ. Κόμπαζε. Μ’αυτές τιμωρούσε τα θύματά του. Πάντα «προδότες». Τους έδινε την ευχέρεια να διαλέξουν με ποια από τις δυο θα τους έσφαζε, ένα είδος τελευταίας επιθυμίας. Με την Ελένη ή τη Μαριώ.
Είμαι εκεί. Είμαι δεκατριών χρονών. Δεν ξέρω ποια σκοπιμότητα εξυπηρετούσε αυτή η παράσταση φρίκης. Πάντως την αποσιώπησα. Κανένας δεν θα με πίστευε.»

Η οικογενειακή (προσωπική) ιστορία μετατρέπεται σε δημόσια και η υποκειμενική ματιά του παιδιού, μέσα από τις αναμνήσεις πλέον ενός ώριμου ανθρώπου, φιλτράρει τα ιστορικά γεγονότα τα οποία συγχέονται ή εναλάσσονται με τα ιδιωτικά. Μικροεπεισόδια, συμπλοκές, αντεκδικήσεις, μικροί και μεγάλοι ηρωισμοί, αγριότητες και μικρές τρυφερές στιγμές που μέσα από τα μάτια του παιδιού λαμβάνουν διαστάσεις κοσμοϊστορικές.
 
Ο Βαλτινός περιγράφει μια εποχή διαφορετική από την τωρινή, μια εποχή που δεν επέτρεπε «αμφιβολίες». Έπρεπε να πάρεις θέση, είτε από εδώ, είτε από εκεί, σε καταστάσεις τόσο ασαφείς και ρευστές όσο ποτέ. Εκεί που τα όρια μεταξύ πολιτικού εγκλήματος και ξεκαθαρίσματος λογαριασμών δεν υπήρχαν. Εκεί που ο νεκρός που βρέθηκε στο διπλανό χωράφι, δεν είσαι σίγουρος αν «φαγώθηκε» επειδή ήταν αντίθετος πολιτικά ή κάποτε τσακώθηκε με τον κοντοχωριανό του για μια γίδα που βρέθηκε σε λάθος μέρος. Μπορεί να προκαλεί απορίες η «αγιοποίηση» ενός περιβόητου ταγματασφαλίτη της περιοχής κάποιου Κατσαρέα («πάντα ξυρισμένος, μελαχρινός με σπαστά μαλλιά…όσους έπιανε ζωντανούς και δεν τους βάρυνε αίμα, τους άφηνε να φύγουν. «Να είσαι καλός Έλληνας». Τυπική επωδός»), που λιποθύμησε όταν τρύπησε την παλάμη του και είδε το αίμα αλλά αν παρατηρήσεις προσεκτικά αφήνει την ειρωνία να χαρακτηρίσει αυτά που γράφει, κλείνοντας το μάτι στον αναγνώστη «Ο Κατσαρέας είχε στείλει μια-δυο ομάδες του στον Πάρνωνα. Να ψηφίσει ο κόσμος ελεύθερα. Να ψηφίσει δηλαδή Βασιλιά.»…
 
Η βαριά σκιά του θανάτου σκεπάζει το βιβλίο, αλλά η μαγεία της αφήγησης του μεγάλου συγγραφέα, το καθιστά συναρπαστικό ανάγνωσμα. Οι περιγραφές των τοπίων, οι μικρολεπτομέρειες των κινήσεων, της φύσης, των ανθρώπων, οι σεξουαλικές ανησυχίες στέκονται ισάξια απέναντι στον ωμό και βίαιο ρεαλισμό που είχε κατακυριεύσει τον τόπο εκείνη την εποχή. Πρώτο στάδιο μιας αυτοβιογραφίας που θα συνεχισθεί τα προσεχή χρόνια; Όπως και να’χει, είναι ένα βιβλίο που τοποθετείται μεταξύ των καλύτερων έργων του αειθαλούς συγγραφέα.

 
 



12 Comments:


At 10/5/13 18:02, Blogger Λύσιππος

Γιατί η Ορθοκωστά είναι εμβληματική?

Η μισή αλήθεια=ψέμα.Ποιός ήταν και τι έκανε ο Κατσαρέας το γνωρίζει όλη η Νοτια Πελ/σος.

Και ας μη ξεχνάμε.Ο Θ.Β.ένας από τους 32 του "σκάστε και σκύψτε"όπως η Δημουλά

Δε ξέρω σε ποιό ρεύμα είσαι κόντρα,αλλά μυρίζει προπαγάνδα άκαιρη.

 

At 10/5/13 19:14, Blogger Librofilo

Χα,χα
Σε όλα τα ρεύματα είμαι κοντρα αν το θέλεις. Ανάπλους=Κόντρα στο ρεύμα, έπαιξα με τον τίτλο του βιβλίου. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Όσον αφορά τα υπόλοιπα. Την "Ορθοκωστά" την θεωρώ μεγάλο βιβλίο, σίγουρα παίρνει θέση, που ενοχλεί αρκετούς, αλλά λογοτεχνικά "λέει" και αυτό με ενδιαφέρει. Θεωρώ ότι το κάθε πράγμα/γεγονός πρέπει να κρίνεται ανάλογα με τις συνθήκες που διαδραματίστηκε. Τονίζω την "αγιοποίηση" του Κατσαρέα, από τα λίγα που διάβασα γι'αυτόν οι απόψεις διίστανται (το λέω ευγενικά),αλλά μ'αρέσει η ειρωνία που βγάζει ο Βαλτινός στο τέλος.
Το "σκάστε και σκύψτε" που λες (ομολογώ ότι ως όρο δεν τον είχα ξαναδεί) νομίζω ότι μόνο η Ιστορία μπορεί να το κρίνει και όχι εμείς που βιώνουμε τα πράγματα αυτή τη στιγμή. Η μόνη ομοιότητα του Βαλτινού που βρίσκω με την Δημουλά, είναι στην ηλικία.
Ευχαριστώ για το σχόλιο

 

At 11/5/13 12:13, Anonymous Ανώνυμος

a

 

At 11/5/13 12:18, Anonymous Ανώνυμος

Η"Ορθοκωστα" ειναι το βιβλιο του δοσιλογισμου. Δεν μπορει για χαριν της λογοτεχνιας και του διαβασματος να ισοπεδωνοντα τα παντα. Δεν ειναι το ιδιο οι συνεργατες των γερμανων, που σκοτωσαν, εκαψαν,βασανισαν, βιασαν γυναικες, εκλεψαν τροφιμα και λαδι για το γερμανικο στρατο με τους ανθρωπους που αντισταθηκαν σε ολα αυτα. Και που πολυ καλα εκαναν και στο μελιγαλα και οπουδηποτε αλλου τιμωρησαν τετοιου ειδους καθαρματα. Δεν θα ξεπλυνουμε τα εγκληματα των ταγματασφαλιτων για χαριν της αναγνωσης και ενος συγγραφεα. Αντε πια...

ΓΙΩΡΓΟΣ Σ.

 

At 11/5/13 18:04, Blogger Librofilo

Αγαπητέ Γιώργο Σ.
Κάτι δεν καταλαβαίνω εγώ ή εσείς δεν πιάσατε το νόημα αυτών που γράφω (αν διαβάσατε το ποστ και δεν το παρατήσατε μόλις αναφέρθηκε το "Ορθοκωστά").
Την μισαλλοδοξία δεν την αντέχω, οπότε δεν θα με παρασύρετε σε κουβέντα περί "δίκαιης τιμωρίας" ή λοιπών εξισώσεων - για μένα (και μάλλον για την Ιστορία), ο Μελιγαλάς ήταν τεράστιο έγκλημα.
Ο Βαλτινός δεν γραφει ιστορικά βιβλία, μυθοπλασία γράφει, και μ'αυτόν τον τρόπο περνάει τις απόψεις του. Αν ήταν Ιστορικός θα τον διάβαζα αλλιώς ή μπορεί και να μη τον διάβαζα καθόλου.
Το "άντε πια" ελπίζω να φανερώνει τις προθέσεις σας να μη ξαναδιαβάσετε το blog, πράγμα που σας ομολογώ δεν με χαλάει καθόλου.

 

At 12/5/13 03:50, Anonymous Ανώνυμος

Θα μπορουσα να γραψω αρκετα πραγματα για το ποσο αντιδραστικα ειναι καποια απο αυτα που γραφεις, αλλα δεν θα μπω καν στον κοπο γιατι νομιζω οτι δεν αξιζει. Ειναι της μοδας τωρα τελευταια αλλωστε στους "διανοουμενιστικους" κυκλους η αναθεωρηση της ιστοριας ακομα κι αν προκειται για λογοτεχνια.

Μονο και μονο που γραφεις οτι ο Μελιγαλας ηταν "τεραστιο εγκλημα" ειναι οτι πιο αντιδραστικο υπαρχει, ιδιαιτερα στη σημερινη εποχη που ζουμε οπου οι απογονοι των δοσιλογων εχουν σηκωσει για τα καλα κεφαλι...

Απλα δυο λογια. Στο Μελιγαλα δοθηκε μαχη. Απο τη μια αυτοι που αντισταθηκαν και απο την αλλη αυτοι που σκοτωσαν, βιασαν γυναικες, ληστεψαν, βασανισαν, εκαψαν σπιτια, αν αυτο σου λεει κατι... Και απλα εχασαν, με τις ακολουθες συνεπειες. Οχι να τους ριξουν στην πηγαδα οι οργανωμενοι ανταρτες αλλα πληθος λαου απο τα γυρω χωρια που ειχαν υποφερει για 4 ολοκληρα χρονια. Και αυτο δεν λεγεται μισσαλοδοξια. Ας ζουσε τοτε, ας ειχες περασει ολα αυτα και μετα μιλα τοσο ψυχραιμα για "τεραστιο εγκλημα" Προς το παρον καναπες, κλασσικη μουσικη, και κρισεις περι μισαλοδοξιας.

Επισης, ουτε ειχα σκοπο να απαντησω σε τετοιο υφος και ουτε ειχα σκοπο να μη συνεχιζω να διαβαζω το blog αλλα η αγενεια σου ισως με κανει να αλλαξω γνωμη. Κριμα γιατι το εκτιμουσα...

Ζητω συγνωμη για το υφος μου απο τους υπολοιπους αναγνωστες.

ΓΙΩΡΓΟΣ Σ.

 

At 12/5/13 11:31, Blogger Librofilo

Νομίζω οι αναγνώστες του blog, μπορούν να καταλάβουν ότι εάν κάποιος από τους δυο μας είναι αγενής, αυτός δεν είμαι εγώ.
Σε όλη μου τη ζωή, οι "αριστεροί" με χαρακτήριζαν "αντιδραστικό" και οι "αντιδραστικοί" με χαρακτήριζαν "αριστερό". Οπότε δεν με παραξενεύει η "επίθεση" και "οι χαρακτηρισμοί" που μου αποδίδετε.
Σας προτρέπω αν έχετε λίγο χρόνο από το χαράκωμα ή το λαγούμι που μου γράφετε (διότι εγώ όπως λέτε είμαι στον καναπέ) να ακούσετε την εκπομπή που υπάρχει στο blog, με τον Ιστορικό Ιάσονα Χανδρινό σχετικά με την δράση του ΟΠΛΑ κατά τη διάρκεια της Κατοχής στην Αθήνα. Επειδή τον Χανδρινό δεν τον λές και "αντιδραστικό" θα σας έκανε καλό να ακούσετε ορισμένα πράγματα για την σχετικότητα της ιστορίας, τις προσωπικές εκδικήσεις που συγχέονται με πολιτικούς ή "εθνικοαπελευθερωτικούς" σκοπούς και την ρευστότητα των πραγμάτων, όπου ο "δολοφόνος" και ο "ήρωας" μπορούν απλά να είναι τα δύο πρόσωπα του Ιανού.
Επιμένω (και μπορείτε να διαβάσετε πολλές αναφορες) ότι εκτός από μάχη στον Μελιγαλά έγινε και τεράστιο έγκλημα (και ακριβώς η ερώτηση ετέθη στον Χανδρινό περί "οικογενειακής ευθύνης" και παραδέχθηκε ότι ήταν εγκληματική ενέργεια και των δύο πλευρών αυτό). Εάν όλα αυτά καλύπτονται πίσω από "ιδεολογικά" κριτήρια δεν αναιρούν τον χαρακτήρα της πράξης. Τέλος νομίζω ότι "αποτελεί καθήκον" της Ιστορίας να αναθεωρείται και να ξαναδιαβάζεται διαφορετικά.

 

At 13/5/13 09:26, Anonymous ΚΔ

Η ορθοκωστά είναι εμβληματική γιατί, αν μη τι άλλο, τόσα χρόνια μετά την κυκλοφορία της, δημιουργεί πάντα έντονες συζητήσεις.

Το ενδιαφέρον με την περίπτωση Β. είναι πως (πέρα από την ιδιαίτερη γραφή ή τις τεχνικές του) κρίθηκε κυρίως με ιδεολογικοπολιτικά κριτήρια (τουλάχιστον για κάποια έργα του). Και στην μεν μια περίπτωση (Κάθοδος των 9)εκθειάστηκε ως αριστερός ενώ στην Ορθοκωστά κατακεραυνώθηκε ως απολογητής του δοσιλογισμού!

Όσο για τον συσχετισμό με τη Δημουλά, υποθέτω ότι ο Λύσιππος αναφέρεται στο ότι και οι δύο είναι ακαδημαϊκοί.

 

At 13/5/13 11:31, Anonymous Ανώνυμος

"Το αντε πια ελπιζω να φανερωνει τις προθεσεις σας να μην ξαναδιαβασετε το blog, πραγμα που ομολογω δεν με χαλαει καθολου". Για την αποκατασταση της αληθειας για το ποιος ειναι ο αγενης εδω μεσα επειδη δεν του αρεσε μια γνωμη που κριτικαρε, εντονα ειναι η αληθεια, καποια απο τα γραφομενα σου.

Απο ολο το βιβλιο του Χανδρινου και ολα οσα ειπε εσυ κρατησες μονο αυτο που σε συμφερει. Οτι οντως μεσα στον κακο χαμο του πολεμου υπηρξαν και καποιες ελαχιστοτατες τετοιες περιπτωσεις. Ολη την υπολοιπη δραση της ΟΠΛΑ φυσικα την αποκρυπτεις. Σε ποναει μαλλον πολυ η αντισταση της σε οσους βασανιζαν, και εστελναν στα εκτελεστικα αποσπασματα χιλιαδες λαου. Ουτε κουβεντα γι αυτα. Ουτε κουβεντα βεβαια για τα εγκληματα των ταγματασφαλιτων δεν εχεις πει στις 2 αναρτησεις σου. Διαβασε καλυτερα (αν το εχεις διαβασει βεβαια) το βιβλιο του Χανδρινου και πες μας ποιοι ειναι οι δολοφονοι.

ΓΙΩΡΓΟΣ Σ.

 

At 13/5/13 13:11, Blogger Librofilo

Αγαπητέ/η ΚΔ, έτσι είναι όπως τα λέτε, η συσχέτιση Βαλτινού/Δημουλά φανερώνει την "εθνική μας σύγχιση" όπως είναι ο τίτλος ενός άλλου βιβλίου. Ευχαριστώ για το σχόλιο.

 

At 13/5/13 13:21, Blogger Librofilo

Αγαπητέ Γιώργο Σ.
Είναι το τελευταίο σχόλιο σας που απαντάω.Νομίζω ότι πολυασχολήθηκα κιόλας διότι εάν συνεχίσουμε λίγο ακόμα θα διαφωνήσουμε ακόμα και για βασικά πράγματα.
Σας παρέπεμψα στο podcast της κουβέντας μου με τον Χανδρινό (εκεί εξάλλου μιλάει κατά το πλείστον ο ίδιος ο συγγραφέας) και όχι στο ποστ, το οποίο ο καθένας το διαβάζει όπως αυτός αντιλαμβάνεται. Εάν προτιμάτε να πιάνεστε από κάποιες λέξεις είναι δικαίωμά σας, εξάλλου η κάθε κρίση είναι υποκειμενική.
Ας κρατήσουμε λοιπόν αυτή την υποκειμενικότητα χωρίς περαιτέρω χαρακτηρισμούς και ακρότητες και ας μη σπαταλιόμαστε σε πράγματα που δεν μας επιβάλλει κανείς να διαβάζουμε όπως αυτό εδώ το blog που το γράφω για το κέφι μου και μόνο και δεν εξυπηρετεί άλλους σκοπούς (εκτός κι αν έχει αποκτήσει κάποια δύναμη, την οποία δυστυχώς δεν αντιλαμβάνομαι).
Εύχομαι να είστε καλά και να διαβάζετε βιβλία.

 

At 13/5/13 14:20, Anonymous Ανώνυμος

Ας ειναι, οτι ειπωθηκε ειπωθηκε. Ισως εχουμε αλλους κωδικες επικοινωνιας.Παρολα αυτα θα συνεχιζω να διαβαζω το blog γιατι μου αρεσει. Ευχομαι καλη συνεχεια.

ΓΙΩΡΓΟΣ Σ.

 

Δημοσίευση σχολίου

~ back home