Η Huston είναι αρκετά γνωστή στην χώρα μας αφού έχουν εκδοθεί 4-5 βιβλία της με πιό γνωστό το πρώτο της μυθιστόρημα τις "ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ ΓΚΟΛΝΤΜΠΕΡΓΚ".Είναι μια συγγραφέας πολύ επιτυχημένη κυρίως στην Γαλλία όπου και ζει,παντρεμένη με τον γνωστό φιλόσοφο Τ.Τοντόροφ.
Το "Dolce Agonia" είναι ένα γεωμετρικά δομημένο μυθιστόρημα.Ο χρόνος και ο χώρος είναι προκαθορισμένος.Ημέρα των Ευχαριστιών,Νέα Αγγλία,δώδεκα φίλοι (η σχεδόν φίλοι) γύρω από ένα τραπέζι,υπάρχει και ένας δέκατος τρίτος που είναι ένα νεογέννητο μωρό.Υπεράνω όλων ένας σχολιαστής-παρατηρητής-παντογνώστης,ο Θεός.Αυτός παρεμβαίνει σχολιάζοντας τα τεκταινόμενα και δίνοντας μας πληροφορίες για το παρελθόν και το μέλλον καθενός από τους παρευρισκόμενους.
Το βιβλίο ενώ ακούγεται βαρύ και πυκνό στην πραγματικότητα είναι πολύ απλό και άνετο στην ανάγνωση.
Η Huston κυριολεκτικά κεντάει.Παίζει συνέχεια σε δύο επίπεδα.Στην αρχή χωρίζει τους καλεσμένους σε δύο κύκλους.Αυτούς που αγαπούν τον οικοδεσπότη (βραβευμένο ποιητή,απελπισμένο μετά τον χωρισμό του με την γυναικα του), και τους λίγο πιό αδιάφορους προς αυτόν (συζύγους παλιών του φιλενάδων,τον δικηγόρο του,την νεαρότατη κοκαϊνομανή σύζυγο ενός φίλου του).Η δε ιστορία κυλάει πολύ χαλαρά,με συζητήσεις δήθεν ανέμελες που κρύβουν μέσα τους μεγάλες αλήθειες θίγοντασ εξαιρετικά σκληρά θέματα και σε ένα δεύτερο επίπεδο,με την φωνή του Αφηγητή/Θεού που παρακολουθεί και ξεμπροστιάζει τους ήρωές του.
Το θέμα των οικογενειακών ή φιλικών συγκεντρώσεων είναι πάντοτε ιδιαίτερα γοητευτικό και ο κινηματογράφος το έχει εκμεταλλευθεί δεόντως (βλέπε ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΑΤΡΙΧΙΛΑ και άλλα).Διότι γύρω από ένα τραπέζι όταν οι άνθρωποι γνωρίζονται καλά μπορούν να ειπωθούν τα πάντα και να δούμε όλες τις διακυμάνσεις των ανθρώπινων συμπεριφορών.
Το κορυφαίο κατά την άποψη μου σημείο αυτού του απολαυστικότατου μυθιστορήματος,έρχεται όταν οι αποκλεισμένοι από το χιόνι καλεσμένοι,έχοντας φάει και πιεί του σκασμού,ξαπλώνουν να κοιμηθούν όπου βολεύονται μέσα στο σπίτι.Η Huston αριστοτεχνικά παίρνει το όνειρο του καθενός και το μπερδεύει μέσα στο όνειρο του διπλανού του.Είναι μια υπέροχα σουρρεαλιστική σκηνή που βοηθιέται από την μουσικότητα της γραφής της συγγραφέως.
Έξοχο βιβλίο από μία προικισμένη λογοτέχνιδα.
At 27/6/06 19:46, 
Ελένη
Με εντυπωσιάσατε.Συμφωνώ με όσα γράφετε,εμένα οι χαρακτήρες δεν μου φάνηκαν υπερβολικοί,η μοναδική μου ένσταση είναι ότι νομίζω ότι έβαλε πολλά πρόσωπα στην ιστορία,θα την προτιμούσα με λιγότερα ώστε να αναπτυχθούν καλύτερα τα θέματα που θίγει και που είναι πολλά.Χαίρομαι που το διαβάσατε και περισσότερο χαίρομαι με την κρίση σας.Ευχαριστώ
Όταν η σύνθεση και τα πολλά επίπεδα στην πλοκή προκύπτουν από ναρκισσισμό ως αυτοσκοπός και όχι από εκφραστική –αναλυτική ανάγκη, έχουμε –συνήθως- τον αυτισμό που διακρίνει το ελληνικό μυθιστόρημα.
Κατά τα λοιπά, αγαπητέ Librofilo, τόσο εσείς όσο και η Ελένη με κάνατε να θέλω να παραγγείλω το Dolce agonia το συντομότερο.
Έχω καιρό πολύ να βρεθώ με μυθιστόρημα που να με "πάρει μαζί του".
At 28/6/06 20:35, Ελένη
Λοιπόν, χθες βράδυ που ξαναδιάβασα την κριτική σας σκεφτόμουν πως δεν είχα παρατηρήσει ότι τα πρόσωπα χωρίζονται από τη συγγραφέα σε αυτούς που αγαπούν τον οικοδεσπότη και τους υπόλοιπους.
Τα πρόσωπα είναι όντως πολλά αλλά πρέπει να καλυφθούν όλα "τα δράματα" της πολυπολιτισμικής Αμερικής. Μην κοιτάτε πως εμείς εδώ έχουμε μια Μεταπολίτευση που την έχουμε ξεχειλώσει.
Οι εβραίοι με τη γενοκτονία τους, εδώ είναι και από πρώην κομμουνιστική χώρα, οι μαύροι, οι βουλιμικοί, οι δικηγόροι αλλά η περίπτωση της Κλόε που είναι η πιο συγκλονιστική. Στην αρχή με ενόχλησε που είχαμε άλλη μια πρώην πόρνη γιατί εν παροδω θεωρώ ως κλασική έκφραση του υποκριτικού χριστιανισμού την εμμονή με τις πόρνες.Οι καλοί Χριστιανοί που ζουν μέσα στην εγκράτεια σώζουν αυτές που κάνουν τι; Σεξ βέβαια. Ευτυχώς που υπάρχει το σεξ γιατί θα ήθελαν να σώζουν όσους τρωνε, ακολουθεί το φαγητό στην κλίμακα της αμαρτίας, δεύτερο μετά το σεξ.
Όμως ο χαρακτήρας της Κλόε καταπιάνεται στην πραγματικότητα με 3-4 βασικά φιλοσοφικά ερωτήματα,απόδειξη ότι τα πιο σκληρά πράγματα μπορούν να ειπωθούν στη γλώσσα της λογοτεχνίας και να προβληματίσουν πριν να εξαντληθούν στη περι αυτών ρητορική.
At 31/5/13 03:28, 
5 Ways to life Your Organization1. Bernie Madoff showed the world that the SEC,
an auditor resignation, threats of delisting from NASDAQ.
Rahul Gandhi, widely seen a likely future prime minister of India, visited the site more
than once as this might annoy them. S and in other countries around the world, government
bans on people's right to life yourself. Even if you don't know that well?
Here is my homepage; lifelock promo code 2013
Αν βαθμολογούσα και εγώ τα βιβλία στην κλίμακα του 100, όπως και εσείς, τότε θα έδινα σίγουρα τον ίδιο βαθμό που τον θεωρώ εξαιρετικά μεγάλο.Αφού στα 10 θα έδινα 8.5!
Είχα καιρό να ευχαριστηθώ τόσο πολύ το διάβασμα ενός βιβλίου. Αρκεί να πω ότι για δυο συνεχόμενες βραδιές με βρήκε το ξημέρωμα ( διάβαζα μέχρι τις 6 το πρωί), τη δεύτερη βραδιά ήταν το Σάββατο που δεν κανόνισα να βγω έξω επειδή ήθελα να διαβάσω το βιβλίο αυτό το οποίο χρειάζεται ησυχία και αρκετή αυτοσυγκέντρωση για να διαβαστεί.
Εντυπωσιάστηκα εντελώς και απόλυτα από την τεχνική. 10.000 respect! Δεν είναι τόσο το εύρημα ότι η πλοκή εκτυλίσσεται γύρω από ένα τραπέζι γεμάτο πλούσια εδέσματα , ούτε ότι ο Θεός παρακολουθεί και σχολιάζει στο τέλος της κάθε ενότητας. Αυτό που με το εντυπωσίασε είναι το παιχνίδι με τους χρόνους της αφήγησης.
Το πόσο δύσκολο είναι αυτό το γνωρίζει κάποιος που έχει καταπιαστεί με τη σύνταξη κάποιου κειμένου, όχι στα μπλογκ όπου διαβάζουμε πολύπλοκα κείμενα,αλλά ακόμη και μιας απλής ανακοίνωσης! Η συγγραφέας λοιπόν παίζει με τους χρόνους όχι μόνο με την έννοια της αλληλουχίας αλλά της έννοιας του μουσικού ρυθμού. Παράδειγμα. Πολλές φράσεις έχουν την κλασική δομή ρημά-υποκείμενο-αντικείμενο για να ακολουθήσει φράση με τη δομή αντικείμενο-υποκείμενο-ρήμα. Αυτό στη μουσική λέγεται αντιχρονισμός. Έπειτα ο χρόνος της αφήγησης εκτυλίσσεται σπειροειδώς και όχι γραμμικά.Αυτό το πετυχαίνει με το να διηγείται ταυτόχρονα τη συζήτηση στο τραπέζι μαζί με τις μύχιες σκέψεις των ομιλητών, συχνά στην ίδια φράση!
Το εύρημα του Θεού που διηγείται εμβόλιμα το παρελθόν αλλά κ το τέλος των ηρώων, το εξέλαβα ως επιθυμία της συγγραφέως να δείξει ότι η εξέλιξη της πλοκής δεν έχει σημασία και θα πρέπει να επικεντρωθούμε στο παρόν των ηρώων και στον τρόπο που αντιδρούν στα ερεθίσματα της συζήτησης χωρίς να σημαίνει ότι το μυθιστόρημα δεν έχει πλοκή!
Στα αρνητικά προσμετρώ το ότι οι χαρακτήρες κάτι φορές είναι too much ως προς τα βιώματά τους. Αυτό βέβαια γίνεται για να δοθεί το μέτρο του τραγικού αλλά εντάξει, η τραγικότητα υπάρχει και στις πιο απλές ζωές έπειτα, αυτή η συσσώρευση γεγονότων προσθέτει ένα dash φλυαρίας στο κείμενο.Αλλά αμελητέο, αυτό έχει να κάνει με τα προσωπικά μου γούστα.
Τώρα, ομολογώ πως στην αρχή δεν έπιασα τη σύνδεση που κάνατε με τη " Μεγάλη Ανατριχίλα" η οποία είναι και δικιά μου αγαπημένη ταινία. Στην ταινία η δράση λαμβάνει χώρα μέσα σ'ενα σκηνικό θανάτου, τελικά το ίδιο ισχύει και σε αυτο το βιβλίο και είναι η παρουσία του Θεού γύρω-τριγύρω η οποία δηλώνει το θάνατο.
Θα είχα να προσθέσω διάφορες παρατηρήσεις αισθητικού τύπου ακόμη και στην παρουσίαση του φαγητού και των εδεσμάτων αλλά θα συνιστούσε βάναυση κατάχρηση του χώρου και μια επικίνδυνη ροπή από μέρους μου προς τη σοβαρότητα!! Μπρρρρρ...
Θα αρκεστώ μόνο να παρατηρήσω με μελαγχολία, τη νεοελληνική αδυναμία να γραφούν τέτοια συνθετα και μεγάλα μυθιστορήματα.Αυτή η εσωστρέφεια και η γκρίνια για την ταυτότητα έχει αρχίσει να γίνεται αφόρητη στην ελληνική λογοτεχνική παραγωγή και την κραταει πολύ πίσω.
Αν και το καινούργιο βιβλίο της Λένας της Διβάνη που διάβασα στο καπάκι, το " Νάντια" ήταν μια ευχάριστη έκπληξη...