Η νουβέλα της Αργεντινής συγγραφέως Εουχένια Αλμέιδα «ΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ» (Εκδ.OPERA,σελ.140) (80),διακρίνεται γιά την ατμόσφαιρα στην οποία υποβάλλεται ο αναγνώστης.Γραμμένη με απλή γλώσσα,η ιστορία της Αλμέιδα εντυπωσιάζει γιά το αλληγορικό στυλ που συνδιάζεται αρμονικά με τον νοτιοαμερικάνικο λυρισμό.

Το σκηνικό είναι ένα μικρό απομακρυσμένο χωριό στα βάθη της αργεντίνικης ενδοχώρας.Το χωριό χωρίζεται από τις γραμμές του τρένου.Πάνω από τις γραμμές είναι τα σπίτια των καλών οικογενειών και το ξενοδοχείο,κάτω από τις γραμμές ζούνε οι φτωχοί,οι ινδιάνοι,οι παρίες.Κάποια μέρα το λεωφορείο που κάνει το μοναδικό δρομολόγιο δεν σταματάει.Την επόμενη μέρα το ίδιο.Οι κάτοικοι ανακαλύπτουν ότι και η μπάρα που ανεβοκατεβαίνει όποτε περνάει το τρένο παραμένει κατεβασμένη,άρα ούτε το τρένο πρόκειται να περάσει.Το χωριό είναι αποκλεισμένο.Χωρίς ειδήσεις,χωρίς εφημερίδες οι κάτοικοι δεν έχουν ενημερωθεί ότι ο στρατός έχει πάρει την εξουσία.Η διαταγή προς τον τοπικό αστυνόμο είναι σαφής.Το χωριό αποκλείεται μέχρι να βρεθεί μιά νεαρή αναρχική που πιστεύουν ότι κρύβεται εκεί...Όταν κατά λάθος εκτελείται ένα άτυχο παράνομο ζεύγος που προσπάθησε να διαφύγει,όλα ξαναγυρίζουν στον παλιό τους ρυθμό.Το λεωφορείο ξανασταματάει,η μπάρα ανέβηκε,άρα το τρένο θα ξαναπεράσει.Ουδέν συνέβη...
Εν τω μεταξύ παρακολουθούμε την ιστορία του δικηγόρου Πόνσε ο οποίος αυτοεξορίστηκε στο πιό απομακρυσμένο και υποανάπτυκτο μέρος που βρήκε μπροστά του.Πήρε μαζί του την σύζυγο του Μάρτα.Την εγκλώβισε στο χωριό γιά να την τιμωρήσει που στην μία και μοναδική τους σεξουαλική τους επαφή,στα όρθια,στα πεταχτά εκείνη έμεινε έγκυος και θεώρησε υποχρέωση του να την παντρευτεί?Ή είναι η τιμωρία του γιατί έπεσε θύμα της αδυναμίας και της τυπολατρείας του? Αυτοί οι δύο χαρακτήρες (ο αλύγιστος και ξεροκέφαλος Πόνσε και η σαλεμένη Μάρτα) είναι εκπληκτικοί και κατευθείαν βγαλμένοι από τις καλύτερες σελίδες ενός Λιόσα ή ενός Σάμπατο.

Ίσως το «ζουμί» του βιβλίου να κρύβεται πίσω από την υπέροχη φράση του Μ.Κούντερα που η συγγραφέας χρησιμοποίησε ως προμετωπίδα της ιστορίας της.
«Ένα μυθιστόρημα δεν είναι ομολογία του συγγραφέα,αλλά έρευνα γιά την ανθρώπινη ζωή μες στην παγίδα στην οποία έχει μετατραπεί ο κόσμος.»

Η νουβέλα διαβάζεται γρήγορα και ευχάριστα.Παρ’όλο τον υπαινικτικό της χαρακτήρα,το πρώτο της επίπεδο είναι πολύ απλό και τα σημαντικά γεγονότα εκτυλίσσονται στο background σαν ηχώ,με ένα τρόπο που θυμίζει θεατρικό σκηνικό .Το χωριό είναι ουσιαστικά μιά πολιορκημένη χώρα,οι βάρβαροι είναι προ των πυλών αλλά κανείς δεν έχει πάρει χαμπάρι-όλοι είναι σε καραντίνα αλλά θεωρούν ότι δεν συμβαίνει τίποτα.Κεντροευρωπαϊκή ιστορία μεταφερμένη στη σκόνη την αλεγκρία και τους ρυθμούς της λατινικής Αμερικής-νουβέλα fusion με υπέροχα υλικά.Δεν μπορείς ν'αντισταθείς...