Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 28, 2006
posted by Librofilo at Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 28, 2006 | Permalink
Η Αγγλική οικογένεια στο μικροσκόπιο
Το μυθιστόρημα "Η ΤΥΧΑΙΑ" (70) της Σκωτσέζας Ali Smith είναι μια μοντέρνα διεισδυτική ματιά στα "άδυτα" μιάς τυπικής αστικής Αγγλικής οικογένειας.Η Smith ουσιαστικά μεταφέρει το ΘΕΩΡΗΜΑ του Παζολίνι στην σύγχρονη Αγγλική πραγματικότητα με πολύ δυναμισμό και χιούμορ.

Η ιστορία είναι παρόμοια με την (αριστουργηματική) ταινία.Μιά ασυνήθιστα γοητευτική γυναίκα εμφανίζεται από το πουθενά στο εξοχικό μιας οικογένειας που περνάει τις καλοκαιρινές της διακοπές.Σε χρόνο μηδέν η αινιγματική αυτή προσωπικότητα καταφέρνει να τους παγιδεύσει όλους με την γοητεία της,κατακτώντας τους είτε σεξουαλικά,είτε πνευματικά.

Η οικογένεια αποτελείται από ένα καθηγητή της Αγγλικής Λογοτεχνίας που δεν μπορεί να αντισταθεί στην γοητεία των φοιτητριών του-παρένθεση,στην σύγχρονη Αγγλική λογοτεχνία,οι Άγγλοι καθηγητές είναι όλοι υπερσεξουαλικοί-,την σύζυγό του,η οποία είναι συγγραφέας επιτυχημένων ψευτο-βιογραφικών μυθιστορημάτων και που ανέχεται τις ατασθαλίες του συζύγου της ,και τα δύο παιδιά από τον πρώτο της γάμο,την δωδεκαετή Άστριντ και τον δεκαεφτάρη Μάγκνους.Μιά χαρακτηριστικά αλλοτριωμένη σύγχρονη οικογένεια της οποίας τα μέλη δεν ικανοποιούνται με τίποτα περνάνε απρόσωπα τις διακοπές τους.Η Αστριντ τριγυρίζει συνέχεια με μιά βιντεοκάμερα,κινηματογραφώντας τα πάντα,ο Μάγκνους μένει κλεισμένος στο δωμάτιο του προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει που βρίσκεται-συνεχώς αυνανιζόμενος,ο καθηγητής είτε πηγαίνοντας στο πανεπιστήμιο γιά ένα πηδηματάκι,είτε προσπαθώντας να γράψει σονέτα μαγειρεύοντας ,και η σύζυγος κλεισμένη κι'αυτή σε ένα χώρο μέσα στο κτήμα προσπαθεί να γράψει ακόμα μιά "πετυχημένη" νουβέλα μέσα στην ανία που την έχει κυριεύσει.

Η συγγραφέας με κινηματογραφικό ουσιαστικά στυλ,μη συνδέοντας ιδιαίτερα τα κεφάλαια μεταξύ τους,σκιαγραφεί με πολύ επιτυχημένο τρόπο τις αλλαγές που επέρχονται στην ζωή του καθενός απο τους χαρακτήρες του βιβλίου.Η εισβολέας Άμπερ παραμένει μιά αινιγματική προσωπικότητα μέχρι το τέλος,σαν ενα είδος φαντάσματος ή "Αγγέλου εξολοθρευτή",γεννημένη το 1968 (χρονιά που γυρίστηκε το ΘΕΩΡΗΜΑ),παιδί μιάς "τυχαίας"ερωτικής συνεύρεσης σε ένα σινεμά-βλέπουμε ότι οι σινεφίλ αναφορές είναι πολλές.Η παρουσία της στο σπίτι είναι καταλυτική.Μέχρι το τέλος θα δούμε τους δύο εφήβους να αλλάζουν τελείως (λογικό αφού είναι οι πιό ευμετάβλητοι) , ενώ και η ζωή του ζευγαριού παίρνει άλλο δρόμο.

Στην ταινία του Παζολίνι τον γοητευτικό ξένο ο Παζολίνι τον βρήκε στο πρόσωπο του Terence Stamp ,ο οποίος ενσάρκωσε ουσιαστικά μία "ανδρόγυνη"προσωπικότητα.Στο βιβλίο,η Άμπερ περιγράφεται ως τριαντάρα ψιλοχίππισα ελαφρώς ατημέλητη,η οποία εκπέμπει μιά περίεργη σεξουαλικότητα.

Το μυθιστόρημα είναι γραμμένο σε ανάλαφρο ύφος (σε αντίθεση με την "βαρειά" ταινία), αφού η γραφή της Smith ακολουθώντας ενα μεταμοντέρνο στυλ περιέχει στίχους από τραγούδια,κομμάτια από βιντεοκλιπς,κομμάτια από ταινίες σύγχρονες,προγράμματα τηλεόρασης,internet sites κλπ.Δίνοντας μεγαλύτερη βάση στους δύο εφήβους,η συγγραφέας περιγράφει με οξυδέρκεια τα προβλήματα της εφηβείας δίνοντας μας ,μιά ουσιαστική προσέγγιση στην ευαίσθητη αυτή ηλικία.Δεν διστάζει να σατιρίσει τα πάντα,από την Αγγλική πολιτική σκηνή της Μπλερικής Αγγλίας μέχρι τα βραβεία Μπούκερ,με πολύ χιούμορ και σαφήνεια.

Η έμπειρη μεταφράστρια Α.Μαντόγλου θεωρώ ότι δεν απέδωσε ούτε στο ελάχιστο το πνεύμα του βιβλίου.Αγνοούσε χαρακτηριστικά αποσπάσματα ταινιών,μπέρδευε στις επεξηγήσεις της τους τραγουδιστές π.χ είναι Η Τζάνις Ίαν(και όχι ο),το I'm not in love είναι των 10cc και όχι των Fleetwood Mac,είναι ΟΙ Dire Straits (και όχι ο Dire Strait),είναι πανεύκολο να καταλάβεις ότι στο σινεμά ο Μάγκνους παρακολουθεί το LOVE ACTUALLY και το βιντεοκλίπ που αναλύεται στην αρχή του βιβλίου είναι των A-HA.Επίσης υπάρχουν δεκάδες παραπομπές σε βιβλία,φράσεις απο ταινίες,όπου ο αναγνώστης μένει αβοήθητος στην καλύτερη περίπτωση αβοήθητος,ή,στην χειρότερη χάνει ένα από τα αβαντάζ του βιβλίου αυτού προσπαθώντας να βγάλει άκρη.Με αυτή τη σκέψη οδηγούμαι και στην επιμελήτρια Α.Μανταίου γιά την οποία αναρωτιέμαι τι ακριβώς επιμελήθηκε...

Ενα βασικό μειονέκτημα του μυθιστορήματος είναι η ψυχρότητα που αποπνέει.Μπορεί να είναι ιδέα μου ,αλλά πιστεύω ότι η συγγραφέας σαγηνεύτηκε τόσο πολύ από την ανάπτυξη της ιστορίας της,τον ιστό που αριστοτεχνικά έφτιαξε,τους χαρακτήρες που πολύ στέρεα περιέγραψε και έτσι άφησε απ'έξω το συναίσθημα που θα μπορούσε να δώσει στο βιβλίο αυτό.

Κλείνοντας το βιβλίο καταλαβαίνεις ότι οι χαρακτήρες έχουν μιά συνέχεια,ενώ στην αρχή περιγράφεται η ζωή τους ως αδιέξοδη.Ο καθηγητής είναι έτοιμος γιά μιά καινούρια επαγγελματική αρχή,η σύζυγος προσπαθεί να καταλάβει τον εαυτό της,η Άστριντ και ο Μάγκνους έχουν αλλάξει εντελώς.Το μυθιστόρημα αφήνει μετέωρο τον αναγνώστη να αναρωτιέται "και τώρα?",ίσως αυτή να ήταν η πρόθεση της συγγραφέως.

Θεωρώ λοιπόν ότι το βιβλίο μάλλον ατύχησε στην Ελληνική του έκδοση,όποιος τα καταφέρνει στα Αγγλικά και κρίνει ότι αξίζει να το διαβάσει,επιβάλλεται να το αγοράσει στην αυθεντική του έκδοση.
 
Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 25, 2006
posted by Librofilo at Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 25, 2006 | Permalink
Ιταλικά ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ και ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΔΗΣΣΣΟ
Την προηγούμενη (πολύ δύσκολη εργασιακά) εβδομάδα,μου κράτησαν συντροφιά 2 βιβλία πολύ διαφορετικά μεταξύ τους.Πρόκειται γιά τα ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ-Εννέα Ιταλικές ιστορίες και το ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΔΗΣΣΟ της Ζωρζ Σαρή.

Τα ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ (65) είναι μιά συλλογή 9 αστυνομικών διηγημάτων ισάριθμων Ιταλών συγγραφέων,άγνωστων ως επί το πλείστον στο Ελληνικό κοινό.Περίμενα περισσότερα από αυτή την συλλογή της Ιταλικής νουάρ λογοτεχνικής σκηνής.Ο κοινός παρονομαστής των διηγημάτων είναι η διαφθορά (πολιτικοοικονομική) και η αφομοίωση των μεταναστών (των "ξένων")στην Ιταλική κοινωνία .Βλέπουμε Κροάτες και Σέρβους κακοποιούς,αλλοδαπές πόρνες-θέματα λίγο πολύ κοινά και στον δικό μας γεωγραφικό χώρο.

Τα περισσότερα διηγήματα δεν παρουσιάζουν κάτι ιδιαίτερο (διαβάζονται βέβαια πολύ ευχάριστα),ξεχωρίζουν σαφώς 2-3 με καλύτερο (κατά την προσωπική μου άποψη)"Το παιδί που έκλεψε η καλή μάγισσα" του άγνωστου μου Τζανκάρλο Ντε Κατάλντο,το οποίο είναι ένα υπέροχο νουάρ παραμύθι με έναν "ξένο" Λιθουανό γίγαντα να δίνει την λύση.Πολύ καλή και η ιστορία του Λουκαρέλι (σταθερή αξία) με κεντρική ηρωίδα μιά πολύ ανθρώπινη αστυνομικό.Απόλαυσα επίσης και μιά περίεργη ιστορία του Σαντρόνε Ντατσιέρι με τίτλο "Η τελευταία ατάκα",με θέμα δύο ξεπεσμένους κωμικούς -θα μπορούσε να γίνει ένα καταπληκτικό μυθιστόρημα.Οι ιστορίες των περισσότερων γνωστών Καμιλέρι και Αμανίτι ήταν πολύ μέτριες,η δε μετάφραση του Α.Χρυσοστομίδη έχω την αίσθηση ότι θα μπορούσε να ήταν καλύτερη.

Εάν θέλει κάποιος μιά περισσότερο επαγγελματική ματιά (με την οποία διαφωνώ,ως προς την αξιολόγηση)πάνω στο το συγκεκριμένο βιβλίο, ας δει το κατατοπιστικότατο post του Δημ.Μαμαλούκα

Εντελώς διαφορετικό ως προς την αίσθηση που αποκόμισα αλλά και ως θέμα είναι η μελοδραματική νουβέλα της Ζωρζ Σαρή "ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΔΗΣΣΟ" (75).Έξοχο μελόδραμα με οπερικό στυλ (μού'φερε στο μυαλό το Senso-καμμία σχέση ως προς το θέμα,αλλά ως ατμόσφαιρα περισσότερο),το μυθιστόρημα αυτό βάζει τα γυαλιά σε δεκάδες νεόκοπους συγγραφείς,άσε δε το τελευταίο του Θέμελη που το κάνει με τα κρεμμυδάκια.

Το βιβλίο είναι ένα "επιστολικό" μυθιστόρημα,όπου περιγράφεται η ιστορία ενός ζευγαριού (από την μεριά του άντρα),που οι συνθήκες τούς αναγκάζουν να ζήσουν χωριστά (Α Παγκόσμιος πόλεμος),ο σύζυγος στην Οδησσό δουλεύοντας ως καθηγητής Γαλλικών και η σύζυγος στην Γαλλία με το παιδί τους φιλοξενούμενη από τους γονείς της.Ο ανώριμος συναισθηματικά (και σεξουαλικά) ήρωας γράφει ανεπίδοτες ερωτικές επιστολές στην γυναίκα του ώσπου γνωρίζει "την άλλη γυναίκα".Η Σαρή με υπέροχη γραφή μετατρέπει τότε την αφήγηση σε τριτοπρόσωπη γιά να μπορέσει να περιγράψει καλύτερα την συναισθηματική και ψυχολογική κατάσταση του αφηγητή.Το τέλος με πινελιές από Ντοστογιέφσκη,είναι δραματικό.

Το βιβλίο είναι-όπως ισχυρίζεται η συγγραφέας,η ιστορία της οικογένειας της και συγκεκριμένα το πατρικό της ημερολόγιο.Εδώ υπάρχει μιά περίεργη ίντριγκα,διότι η Ζωρζ Σαρή κατηγόρησε τον Φ.Δρακονταειδή ότι στο μυθιστόρημα του Η ΠΡΟΣΟΨΗ το οποίο πρωτοεκδόθηκε το 1992, υπάρχουν κομμάτια παρμένα από το πατρικό της ημερολόγιο αυτούσια μεταφερμένα στο μυθιστόρημα του.Εάν αληθεύει αυτή η περίεργη ιστορία (μάλλον πρωτόγνωρη γιά τα Ελληνικά γράμματα),υπάρχουν πολλές απορίες γιατί η Κα Σαρή αντέδρασε μετά την παρέλευση μιάς δεκαετίας από την πρώτη έκδοση της ΠΡΟΣΟΨΗΣ και που βρήκε ο Δρακονταειδής τα ημερολόγια αυτά.Τέλος πάντων αυτό είναι αρμοδιότητα άλλων και δεν με πολυαπασχολεί.

Το θέμα είναι ότι η Κα Σαρή θα μπορούσε να βγάλει ολόκληρη οικογενειακή saga με την ιστορία της οικογένειας της και πιστεύω ότι θα ήταν εξόχως συναρπαστική.Σε αντίθεση με την μόδα των τελευταίων χρόνων αντί να βγάλει ένα ογκώδες βιβλίο προτίμησε μιά λιτή φόρμα η οποία λειτούργησε υπέροχα.Οι περιγραφές της Οδησσού και η απόγνωση του ήρωα κερδίζουν το στοίχημα και αποδεικνύουν την δύναμη και την ποιότητα της συγγραφέως η οποία στα 80+ χρόνια βγάζει ένα πολύ φρέσκο βιβλίο.

Γιά μιά περισσότερο συναισθηματική προσέγγιση σας παραπέμπω στο πολύ ωραίο postτης Σταυρούλας Σκαλίδη γύρω από το ίδιο βιβλίο.
 
Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 22, 2006
posted by Librofilo at Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 22, 2006 | Permalink
Tonight at noon
Ένα διαλειμμα από τα συνηθισμένα μου posts, και με αφορμή ένα μικρό ατύχημα που είχα χθες-προσγειώθηκε στον ώμο μου,ένα παλιό περιοδικό (πέφτοντας από τα ψηλότερα ράφια της μικρής βιβλιοθήκης του γραφείου μου),με ένα από τα αγαπημένα ποιήματα της νιότης μου.

Είναι ένα ποίημα του ζωγράφου και ποιητή A.Henri,από τους εκπροσώπους της μπητ Αγγλικής σκηνής και από τους βασικούς συντελεστές της πολιτιστικής άνοιξης του Λίβερπουλ στις δεκαετίες 60 και 70.

Tonight at Noon
A Poem by Adrian Henri


Tonight at noon
Supermarkets will advertise 3p extra on everything
Tonight at noon
Children from happy families will be sent to live in a home
Elephants will tell each other human jokes
America will declare peace on Russia
World War I generals will sell poppies on the street on November 11th
The first daffodils of autumn will appear
When the leaves fall upwards to the trees

Tonight at noon
Pigeons will hunt cats through city backyards
Hitler will tell us to fight on the beaches and on the landing fields
A tunnel full of water will be built under Liverpool
Pigs will be sighted flying in formation over Woolton
And Nelson will not only get his eye back but his arm as well
White Americans will demonstrate for equal rights
In front of the Black house
And the monster has just created Dr. Frankenstein

Girls in bikinis are moonbathing
Folksongs are being sung by real folk
Art galleries are closed to people over 21
Poets get their poems in the Top 20
There's jobs for everybody and nobody wants them
In back alleys everywhere teenage lovers are kissing in broad daylight
In forgotten graveyards everywhere the dead will quietly bury the living
and
You will tell me you love me
Tonight at noon


ΑΠΟΨΕ ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ

Απόψε το μεσημέρι τα σουπερμάρκετς θα διαφημίσουν 3 πένες αύξηση σε όλα τους τα είδη.
Απόψε το μεσημέρι παιδιά ευτυχισμένων οικογενειών θα σταλούν να ζήσουνε σε σπίτια.
Οι ελέφαντες θα λένε μεταξύ τους ανέκδοτα γι'ανθρώπους.
Η Αμερική θα κηρύξει ειρήνη στη Ρωσία.
Στρατηγοί του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου θα πουλάν στους δρόμους παπαρούνες στις 11 Νοέμβρη.
Οι πρώτοι νάρκισσοι του φθινοπώρου θα ξεπεταχτούν
όταν θα πέφτουνε τα φύλλα ανάστροφα πάνω στα δέντρα.

Απόψε το μεσημέρι
περιστέρια θα κυνηγάνε γάτες στις αυλές της πολιτείας.
Ο Χίτλερ θα μας πει να πολεμήσουμε στις ακτές και στα πεδία προσγειώσεως.
Μιά σήραγγα γεμάτη νερό θα θα κατασκευαστεί κάτω από το Λίβερπουλ.
Γουρούνια θα πετάνε σε σχηματισμό πάνω απ'το Γούλτον
κι'ο Νέλσων θα ξαναποκτήσει όχι μόνο το μάτι του αλλά και το χέρι του.
Λευκοί Αμερικάνοι θα διαδηλώνουν γιά ίσα δικαιώματα μπροστά στον Μαύρο Οίκο
και το Τέρας επινόησε μόλις πριν λίγο τον Δρα Φρανκεστάϊν.

Κορίτσια με μπικίνι τό'ριξαν στο φεγγαρόλουτρο.
Λαϊκά τραγούδια τραγουδιούνται από γήινους λαϊκούς ανθρώπους
Τα μουσεία κλείνουν την πόρτα τους σε άτομα που ξεπέρασαν τα 21.
Οι ποιητές ηχογραφούν τα ποιήματά τους σε δίσκους Μεγάλων Επιτυχιών.
Πολιτικοί εκλέγονται γιά τα φρενοκομεία.
Υπάρχουνε δουλειές γιά όλους και κανένας δεν τις θέλει
Παντού σε απόμερες αλέες έφηβοι εραστές φιλιούνται στο φως της μέρας.

Παντού σε νεκροταφεία ξεχασμένα οι νεκροί
θάβουν ήσυχα-ήσυχα τους ζωντανούς
Κι'εσύ
θα μου πεις πως μ'αγαπάς
απόψε το μεσημέρι

(Μετάφραση Σπ.Τσακνιάς-περιοδικό ΠΡΙΣΜΑ,τεύχος 1,φθινόπωρο 1980)


Αφιερωμένο εξαιρετικά σε "όσους τραβάνε ζόρια",lately...
 
Κυριακή, Σεπτεμβρίου 17, 2006
posted by Librofilo at Κυριακή, Σεπτεμβρίου 17, 2006 | Permalink
Η έννοια της ευθύνης
Εξαιρετικό το βιβλίο του Αβραάμ Β.Γεοσούα "Ο ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΔΥΝΑΜΙΚΟΥ" (83).Βαθύ φιλοσοφικό μυθιστόρημα με πολλές κοινωνικές προεκτάσεις προσφέρει στον αναγνώστη εξαίσιες στιγμές μεστής αναγνωστικής απόλαυσης.

Μιά "ξένη" που εργάζεται και διαμένει στην Ιερουσαλήμ πέφτει θύμα βομβιστικής επίθεσης στο κέντρο της πόλης.Άγνωστη μεταξύ αγνώστων δεν αναζητά κανείς τη σορό της,στο νεκροτομείο του νοσοκομείου.Το μόνο αναγνωριστικό σημείο επάνω της είναι ένα απόκομμα μισθοδοσίας από το μεγαλύτερο αρτοποιείο της Ιερουσαλήμ όπου εργαζόταν ως καθαρίστρια (με δίπλωμα μηχανικού).Ένας καιροσκόπος δημοσιογράφος δημοσιεύει ένα άρθρο στην εφημερίδα του,όπου κατηγορεί την επιχείρηση που την απασχολούσε γιά αδιαφορία και αναλγησία.Ο υπέργηρος ιδιοκτήτης της επιχείρησης (για να μη δυσφημισθεί το όνομα του αρτοποιείου)αναθέτει στον Υπεύθυνο Ανθρώπινου Δυναμικού να ερευνήσει την υπόθεση και κατόπιν να μεταφέρει τη σορό της εργαζόμενης στην χώρα καταγωγής της (κάποια πρώην σοσιαλιστική χώρα στα βάθη της Ρώσσικης στέπας),και να της εξασφαλίσει μιά αξιοπρεπή κηδεία,ανταμείβοντας ταυτόχρονα και τούς στενότερους συγγενείς της.

Σε μία κοινωνία τόσο εθισμένη με τον θάνατο (όπως είναι το Ισραήλ) τι κάνουν οι περισσότεροι?Όπως κυνικότατα τονίζει ο δημοσιογράφος:
"Ο κόσμος αρέσκεται να διαβάζει λεπτομέρειες γύρω από τα τρομοκρατικά χτυπήματα.Δεν πρόκειται άλλωστε γιά κάτι ξένο και μακρινό,αλλά γιά πιθανό ενδεχόμενο.Έπειτα οι άνθρωποι σκέφτονται τον εαυτό τους.Αν παρατηρήσει κανείς τους πελάτες στις καφετέριες,θα δει πως,παρ'όλη τη ζοφερή κατάσταση και την οικονομική κρίση,αυτοί νιώθουν κάποια ευφορία ,μιά ανάταση ,που καταφέρνουν να υπερβαίνουν στιγμές σαν αυτές και συνεχίζουν να ζουν".

Ο κεντρικός ήρωας,ο Υπεύθυνος Ανθρώπινου Δυναμικού (ο οποίος δεν κατονομάζεται από τον συγγραφέα,όπως όλοι οι χαρακτήρες του βιβλίου-εκτός της δολοφονημένης εργάτριας),είναι ένας εντελώς αλλοτριωμένος άνθρωπος,ο οποίος βιώνει μία μίζερη καθημερινότητα.Κατ'αρχήν αποδέχεται την εντολή του αφεντικού του με βαρειά καρδιά,αλλά σιγά-σιγά βλέπουμε να ξυπνάει μέσα του,το συναίσθημα της ευθύνης και να ασχολείται όλο και πιό ζεστά με την υπόθεση.

Ουσιαστικά γι'αυτή την Ευθύνη μιλάει ο Γιεοσούα,την ευθύνη που λόγω θρησκευτικής συνείδησης(Μωσαϊκού νόμου) δείχνει ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης.Την ευθύνη λόγω της αρχικής του αδιαφορίας (όχι μόνο απέναντι στην εργάτρια αλλά και προς όλους σχετικά τους εργαζόμενους στην επιχείρηση) που ξαφνικά ένιωσε ο Υπεύθ.Ανθρώπινου Δυναμικού,αποδεχόμενος το "φταίξιμο" που δεν είχε πρακτικά αλλά ουσιαστικά στον θάνατο της εργάτριας.Η αποστολή του λοιπόν στις εσχατιές της Ρωσίας θα συμβάλλει στην κάθαρση του και ταυτόχρονα θα σημάνει την αναγέννηση του σαν άνθρωπο και υπεύθυνο πολίτη.

Το βιβλίο είναι γεμάτο συμβολισμούς .Ο "εκπαιδευμένος αναγνώστης" θα έχει την ικανοποίηση να τους ανακαλύπτει και ταυτόχρονα ,να γοητεύεται από την υπέροχη γραφή του συγγραφέα.Οι έξοχες σκηνές στο παροπλισμένο ατομικό καταφύγιο (το οποίο λειτουργεί πλέον ως τουριστικό αξιοθέατο) λειτουργούν σαν ένα ταξίδι στην κόλαση ή στον Άδη (μια που είναι τόσο έντονη η παρουσία των Πλατωνικών διαλόγων στο βιβλίο).Εκεί υπάρχει ο "θάνατος" και η "ανάσταση" του κεντρικού ήρωα.

Σε ένα κόσμο γεμάτο βία ,η πρόταση του Γεοσούα περί ατομικής ευθύνης και περί επαναπροσδιορισμού των θεμελιωδών αξιών της ζωής είναι αυτή που δίνει αυτήν τη φιλοσοφική διάσταση στο μυθιστόρημα.

Το βιβλίο (που οφείλω να ομολογήσω μου θύμισε έντονα το ανυπέρβλητο αριστούργημα του Faulkner "Καθώς Ψυχορραγώ"),ευτύχησε ιδιαίτερα στα Ελληνικά με την καταπληκτική δουλειά της μεταφράστριας Μάγκυ Κοέν.Το επίμετρο της που συνοδεύει το βιβλίο είναι ισάξιο του μυθιστορήματος.
 
Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 13, 2006
posted by Librofilo at Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 13, 2006 | Permalink
Έρωτας και τρακτέρ από την Ουκρανία
Οι προσδοκίες μου από το βιβλίο της M.Lewycka "Έρωτας και τρακτέρ από την Ουκρανία" (60) ήταν πολλές (διάβαζα κάτι εγκωμιαστικά σχόλια),αλλά δυστυχώς απογοητεύτηκα.Η μπανάλ ιστορία της πληθωρικής Ουκρανέζας καλλονής που μπαίνει στη ζωή του 85χρονου Ουκρανού χήρου μετανάστη, ο οποίος ζει μόνος του στην Αγγλική επαρχία δεν πιστεύω ότι προσφέρει τίποτε άλλο πέραν από μερικές ώρες (πολύ)χαλαρωτικής ανάγνωσης.

Το βιβλίο ξεκινάει σαν κωμωδία και καταλήγει ως δράμα,αφήνοντας μιά πικρή γεύση.Η ιστορία όπως προανέφερα απλή και καθημερινή,μοιάζει με πολλές ίδιες ιστορίες, που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα με την μαζική εισροή γυναικών από τις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ.

Η Βαλεντίνα-36άρα (αλά Jessica Rabbit),Ουκρανέζα εισβάλλει στην ζωή τού ελαφρώς παρανοϊκού γέροντα Νικολάϊ και τον κάνει κυριολεκτικά σκλάβο της.Οι δύο κόρες του Νικολάϊ αντιδρούν άμεσα και ασκούν όλα τα μέσα (ένδικα και μή) στο να ακυρώσουν αυτή τη σχέση/γάμο.Παρακολουθούμε τις κωμικές καταστάσεις των βασανιστηρίων που υποβάλλει η πονηρότατη Βαλεντίνα τον αμοιρο γέροντα,τις υστερικές αντιδράσεις των δύο αδερφών,τους διάφορους macho τύπους της Αγγλικής επαρχίας επίδοξους εραστές της Βαλεντίνας,την σπαστικότατη Βρεττανική γραφειοκρατία.

Η συγγραφέας έχει πραγματικό ταλέντο (αυτό είναι το πρώτο της βιβλίο) στην "καρτουνίστικη" απεικόνιση των χαρακτήρων της και στην γκροτέσκα περιγραφή των Ουκρανών μεταναστών που ζουν στην Αγγλία.Είναι περίεργο ,αλλά τελικά ο πλέον συμπαθής χαρακτήρας του βιβλίου είναι η "κινούμενη βόμβα" Βαλεντίνα,η οποία ως τραγική ηρωίδα αποτυγχάνει (δυστυχώς κατά την ταπεινή μου άποψη) στο φοβερό της σχέδιο να ξεζουμήξει έναν μικροαστό γεράκο,ο οποίος προσπαθεί να συγγράψει μια "συναρπαστική" ιστορια των Ουκρανικών τρακτέρ.

Η ματιά της συγγραφέως στην Ουκρανική ιστορία ,μέσα από την διήγηση της μικρότερης κόρης έχει ενδιαφέρον και λειτουργεί αντιστικτικά προς την κεντρική ιστορία του μυθιστορήματος.Μέσα από τις αναμνήσεις της μαθαίνουμε την δραματική ιστορία της οικογένειας-πως επέζησαν του Β Παγκόσμιου πολέμου και των στρατόπεδων συγκέντρωσης.Είναι επίσης ενδιαφέρον πόσο διαφορετικά βιώνουν οι δύο αδερφές την ζωή τους στην Αγγλία.Η μεγαλύτερη κόρη (η Βέρα)είναι "παιδί του πολέμου" μια που γεννήθηκε πριν τον πόλεμο και έζησε την τραγική εμπειρία του στρατόπεδου συγκέντρωσης.Η μικρότερη κόρη (η Νάντια),είναι "παιδί της ειρήνης" αφού γεννήθηκε μετά τον πόλεμο και τα πιστεύω της είναι εκ διαμέτρου αντίθετα.Σε μία χαρακτηριστική σκηνή του βιβλίου ,απεικονίζεται πολύ γλαφυρά αυτή η αντίθεση:

"-Θυμάσαι εκείνη τη γυναίκα στο λεωφορείο,Βέρα?
-Ποιά γυναίκα,σε ποιό λεωφορείο,τι λες τώρα?

Φυσικά και το θυμάται.Χριστούγεννα του 1952.Καθόμαστε κουκουλωμένες με τη μάνα μας στις τελευταίες θέσεις του λεωφορείου.Ξαφνικά ο οδηγός φρενάρει απότομα στο χιόνι και μυρίζουμε πετρέλαιο,καμένα λάστιχα,καπνούς εξάτμισης.Πλησιάζει μιά κυρία με γούνα.Σκύβει πάνω στη μάνα μας και της δίνει μερικά ψιλά,λέγοντας:<Γιά τα παιδάκια σας,γιά τα Χριστούγεννα>

Επιμένω.

-Τη γυναίκα που μας έδωσε τα λεφτά,Βέρα...

Η μαμά , η μάνα μας που δεν της πέταξε τα λεφτά στα μούτρα μόνο ψιθύρισε:<Ευχαριστώ,καλή κυρία>,και τα έχωσε στην τσέπη της.Αχ,τι ντροπή!

-Α..αυτό λες...Μάλλον ήταν μεθυσμένη.Το'χεις ξαναπεί.Δεν καταλαβαίνω γιατί το θυμάσαι...
-Γιατί εκείνη η στιγμή,ανεξάρτητα από τα υπόλοιπα,καθόρισε το μέλλον μου.Από τότε έγινα σοσιαλίστρια..
Πέφτει σιωπή και προς στιγμή νομίζω ότι η Βέρα μου το έκλεισε.
-Εμένα εκείνη η στιγμή μ'έκανε την κυρία με τη γούνα..."

Θεωρώ ότι εάν κάποιος ενδιαφέρεται γιά το βιβλίο καλύτερα να το διαβάσει στα Αγγλικά.Είμαι σίγουρος ότι η γλώσσα των ΑγγλοΟυκρανών,όπως επίσης και η περίεργη διάλεκτος που χρησιμοποιεί η Βαλεντίνα θα λειτουργούν πολύ καλα και θα προσφέρουν πολύ γέλιο κάτι που δεν πολυλειτούργησε στην Ελληνική έκδοση.

Το βιβλίο της Lewycka έχει τεράστια επιτυχία στην Αγγλία (όπου ήταν στην long list των Βραβείων Μπούκερ-αυτό δεν ξέρω αν είναι καλό γιά τα Μπούκερ),περισσότερο θα μου ταίριαζε σαν τυπική Βρεττανική τηλεοπτική σειρά.
 
Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 11, 2006
posted by Librofilo at Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 11, 2006 | Permalink
ΤΟ ΧΑΡΤΙΝΟ ΣΠΙΤΙ , και η δυσκολία της αναμέτρησης με τον Μπόρχες
Πολλή κουβέντα γίνεται τελευταία γιά την νουβέλα του Carlos Maria Dominguez "ΤΟ ΧΑΡΤΙΝΟ ΣΠΙΤΙ" (80).Το βιβλίο έχει γίνει must γιά κάθε βιβλιόφιλο (βοηθάει και το μικρό του μέγεθος),μιά που στις σελίδες του ο καθένας από εμάς θα ανακαλύψει στοιχεία του εαυτού του.

Η υπόθεση της νουβέλας είναι άκρως ερεθιστική:

Διάσημη καθηγήτρια της λογοτεχνίας σκοτώνεται από αυτοκίνητο καθώς προσπάθησε να διασχίσει ένα δρομο διαβάζοντας ποιήματα της Ε.Ντίκινσον.Λίγες ημέρες αργότερα ένας συνάδελφος της (και ένας από τους πολλούς εραστές της),όπως κάθεται στο γραφείο της λαμβάνει ένα δέμα από την Ουρουγουάη που περιέχει ένα στραπατσαρισμένο αντίτυπο του βιβλίου του J.Conrad Η ΓΡΑΜΜΗ ΤΗΣ ΣΚΙΑΣ,το οποίο έχει ίχνη τσιμέντου επάνω του.Η αφιέρωση στο βιβλίο είναι από την καθηγήτρια προς κάποιον Κάρλος , τον οποίο ευχαριστεί για τις «τρελές μέρες του Μοντερέυ». Ο συνάδελφος / εραστής τρέχει στην άλλη άκρη του κόσμου για να βρει αυτόν τον Κάρλος, που αποδεικνύεται παθιασμένος βιβλιοσυλλέκτης και βιβλιόφιλος σε βαθμό πλήρους εξάρτησης από τα βιβλία.Η αναζήτηση του Κάρλος είναι και το μυστήριο της νουβέλας αυτής,της οποίας η ιστορία χρησιμεύει ουσιαστικά ως πρόφαση,αφού το πραγματικό θέμα είναι τα βιβλία και το πάθος γι'αυτά.

Εμφανώς επηρρεασμένος (σε βαθμό μίμησης) από τον Μπόρχες,ο συγγραφέας σε λίγες σελίδες αναπτύσσει σοβαρά θέματα με πολύ απλό τρόπο>η έννοια του χρόνου,της ταυτότητας,της μνήμης,οι λαβύρινθοι των βιβλιοθηκών,οι τρόποι ταξινόμησης των βιβλίων.Τα βιβλία δημιουργούν δωμάτια λαβυρίνθους,οι βιβλιοθήκες προσδιορίζουν την ταυτότητα του κατόχου τους,και η απώλεια του καταλόγου των βιβλίων συγκρίνεται με απώλεια της μνήμης γιά έναν φανατικό βιβλιόφιλο.

Όρεξη να έχεις και μπορείς να κοπιάρεις ολόκληρα αποσπάσματα από αυτό το "διαμαντάκι".Παραθέτω μερικά άκρως ενδεικτικά της αξίας του βιβλίου:

"Πολλές φορές αναρωτήθηκα γιατί κρατάω βιβλία που μόνο σε ένα απώτερο μέλλον είναι δυνατόν να μου φανούν χρήσιμα,τίτλους άσχετους προς αυτούς στους οποίους συνήθως ανατρέχω,βιβλία που διάβασα κάποτε και δεν πρόκειται να ξανανοίξω γιά πολλά χρόνια.Ίσως και ποτέ!.Αλλά πως να ξεφορτωθώ γιά παράδειγμα "Το κάλεσμα της άγριας φύσης",χωρίς να ξεριζώσω έναν από τους λίγους θεμέλιους λίθους των παιδικών μου χρόνων,τον "Ζορμπά" που σφράγισε την εφηβεία μου με έναν λυγμό,την "25η ώρα" και τόσα άλλα βιβλία εξόριστα στα πιό ψηλά ράφια,ανέγγιχτα και ωστόσο σιωπηλά,βυθισμένα στην ιερή αφοσίωση που τους αφιερώνουμε".

Ή το άλλο:

"...ο αναγνώστης είναι ταξιδιώτης σε ένα τοπίο ήδη διαμορφωμένο.Και άπειρο.Έχει γραφτεί και το δέντρο και η πέτρα και ο άνεμος στο φύλλωμα και η νοσταλγία γιά το φύλλωμα αυτό και η αγάπη γιά όποιον κάθισε στη σκιά του.Και γιά μένα δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να ζω γιά λίγες ώρες κάθε μέρα μιά εποχή της ανθρωπότητας που διαφορετικά θα μου ήταν ξένη.Δεν φτάνει μιά ολόκληρη ζωή γιά να την ζήσεις.Δανείζομαι από τον Μπόρχες τη μισή μιάς φράσης που είπε:η βιβλιοθήκη είναι μιά πύλη στο χρόνο"

Το μεγαλειώδες μυθιστόρημα "ΓΡΑΜΜΗ ΤΗΣ ΣΚΙΑΣ" ,στοιχειώνει με την παρουσία του το βιβλίο.Ο αφηγητής είναι ανώνυμος και στα δύο βιβλία, και δεν είναι ο ουσιαστικός ήρωας τελικά.Όπως και στο βιβλίο του Conrad υπάρχει η αναζήτηση κάποιου αναχωρητή,μιάς αινιγματικής προσωπικότητας,όπου τελικά αυτή η αναζήτηση θα χρησιμεύσει στον αφηγητή να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό του.

Η νουβέλα του Ντομίνγκεζ είναι εμφανώς επηρρεασμένη απο τα βιβλία του Χ.Λ.Μπόρχες και ενδέχεται να δημιουργήσει σε κάποιους πιό υποψιασμένους αναγνώστες ένα σοβαρό πρόβλημα.Προσωπικά το βιβλίο το απόλαυσα,οι "δευτερεύουσες σκέψεις" δημιουργήθηκαν εκ των υστέρων χωρίς όμως να μειώσουν την ευχαρίστηση που αποκόμισα κατά την ανάγνωσή του.Όταν τα έχει πει όλα ή περίπου όλα ο Μπόρχες γιά τις βιβλιοθήκες και την βιβλιομανία είναι πολύ δύσκολη και θέλει πολύ θάρρος η οποιαδήποτε απόπειρα συγγραφής παρόμοιων θεμάτων.Ο συγγραφέας τα καταφέρνει καλά και χρησιμοποιεί έξυπνα τα "Μπορχεσιανά" θέματα,αλλά στην σύγκριση τελικά χάνει (με πολύ στυλ βέβαια).Νομίζω όμως ότι το ψειρίζω το πράγμα-εκείνο που μετράει τελικά είναι ότι το πανέξυπνο αυτό βιβλιαράκι αξίζει-και μάλιστα πολλά.Τελικά, sometimes books are better than sex...
 
Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 07, 2006
posted by Librofilo at Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 07, 2006 | Permalink
Η ασπρόμαυρη πόλη του Ορχάν Παμούκ
Με τον Ορχάν Παμούκ αισθάνομαι ένα είδος συγγένειας.Δεν έχω προσδιορίσει τι μπορεί να είναι αυτό.Με κάθε του βιβλίο μελαγχολώ γλυκά,αναγνωρίζοντας έναν αδερφικό φίλο,έναν πολύ κοντινό μου άνθρωπο.Το αυτοβιογραφικό του βιβλίο ΙΣΤΑΝΜΠΟΥΛ-Πόλη και αναμνήσεις (80),σίγουρα δεν είναι ισάξιο με τα καταπληκτικά ΜΑΥΡΟ ΒΙΒΛΙΟ και ΜΕ ΛΕΝΕ ΚΟΚΚΙΝΟ,αλλά εάν αφεθείς στην γοητεία του,το βρίσκεις πιό αγαπησιάρικο.

Στο ΙΣΤΑΝΜΠΟΥΛ ο Παμούκ μιλάει γιά το πως βιώνει τη ζωή του μέσα στην πόλη του.Μιλά για τα παιδικά του χρόνια, για την εφηβεία του και την αγάπη του για τη ζωγραφική,αφιερώνει πολλές σελίδες στα οικογενειακά του προβλήματα,μιλάει για τον μεγάλο νεανικό του έρωτα, αλλά και για τα προσωπικά του αδιέξοδα και τις αναζητήσεις που τελικά οδήγησαν στην επιλογή τους να γίνει συγγραφέας.Το βιβλίο αυτό που δεν μπορεί να κατηγοριοποιηθεί είναι ουσιαστικά ένα έργο ενηλικίωσης μιάς που ξεκινάει από την γέννηση του συγγραφέα το 1952,και τελειώνει με την ανακοίνωση της απόφασης του να γίνει συγγραφέας την δεκαετία του 70.

Η Κωνσταντινούπολη του Παμούκ είναι ασπρόμαυρη.Οπως γράφει χαρακτηριστικα:
"Μία άποψη αυτής της αίσθησης του ασπρόμαυρου έχει οπωσδήποτε να κάνει με τη φτώχεια της πόλης,την αδυναμία να προβληθεί ότι είναι ωραίο και ιστορικό,και με το γεγονός ότι η πόλη είναι παλιά,μαραμένη,έχει ξεπέσει κι'έχει παραμεριστεί.Μία άλλη άποψη έχει να κάνει με την απλή σεμνότητα της Οθωμανικής αρχιτεκτονικής ακόμη και στην πιό επιβλητική,στην πιό μεγαλόπρεπη περίοδο της.Μαζί με τη θλίψη που νιώθουν ως απομεινάρια μιάς μεγάλης αυτοκρατορίας,το γεγονός ότι οι κάτοικοι της Ιστανμπούλ θεωρούνται,από τη γεωγραφικά καθόλου μακρινή Ευρώπη,ότι είναι καταδικασμένοι,θαρρείς,σε μιά αιώνια φτώχεια,σαν να πάσχουν από μια αθεράπευτη ασθένεια,τρέφει τον εσωστρεφή ψυχισμό της πόλης."

Η σχέση των κατοίκων της Κωνσταντινούπολης με την πόλη τους ,κατά τον συγγραφέα, προσδιορίζεται από την Οθωμανική λέξη "χιουζούν" που σημαίνει θλίψη.Η θλίψη αυτή αποτυπώνεται μέσα από τις αριστουργηματικές ασπρόμαυρες φωτογραφίες του Ara Guler που είναι παντού μέσα στο βιβλίο του Παμούκ, εικονογραφώντας περίφημα την μελαγχολική περιδιάβαση στην αθέατη για τον τουρίστα πλευρά της πόλης.Οι φωτογραφίες αυτές,αποτελούν κατά την άποψή μου ένα τεράστιο πλεονέκτημα του βιβλίου αυτού.

Ο Παμούκ είναι ο πιό "Δυτικός" από τους Τούρκους μυθιστοριογράφους.Μεγαλοαστικής καταγωγής μεγάλωσε σε ένα φιλελεύθερο περιβάλλον στις δεκαετίες 50 και 60 όταν η Κωνσταντινούπολη ήταν μία πόλη 1,5 εκατομ.κατοίκων.Ο Παμούκ συνδιάζει την μοντέρνα γραφή με την Οθωμανική αφηγηματική παράδοση της χώρας του.Στα βιβλία του μεταφέρει περισσοτερο εικόνες παρά λέξεις,εκφράζοντας τις αντιθέσεις μιας χώρας τόσο κοντινής μα και ταυτόχρονα τόσο μακρινής μας.

Είναι εμφανής η έλξη που ασκεί στον Παμούκ το θρίλερ.Ο ίδιος θεωρεί το έγκλημα ουσιαστικό στοιχείο ενός δράματος και μιάς υπόθεσης.Τον ερεθίζει περισσότερο η παρουσίαση των εγκλημάτων στις εφημερίδες των δεκαετιών 50 και 60.Όπως γράφει στο ΙΣΤΑΝΜΠΟΥΛ :
"Το έγκλημα του Σαλατζάκ το καλοκαίρι πριν μάθω να γράφω και να διαβάζω,το 1958,με συστατικά της νύχτας,τη βάρκα και τα νερά του Βοσπόρου-με το καθένα ένιωθα ένα δέσιμο διαφορετικό-,όχι μόνο εμπλούτισε την ασπρόμαυρη εικόνα των νερών του Βοσπόρου στο νου μου,αλλά έμεινε γιά πάντα ζωντανό μέσα μου σαν τρομακτικό όνειρο.Γιά τον δράστη του εγκλήματος πρωτάκουσα όταν συζητήθηκε στο σπίτι μας,έπειτα βούιζε όλη η Ιστανμπούλ και οι εφημερίδες:ήταν ένας νεαρός ψαράς φτωχός και μέθυσος.Κι ήταν τόσο τρομακτικός ο "Δράκος του Σαλατζάκ" που γιά να βιάσει μιά μητέρα όταν μπήκε στη βάρκα του με τα παιδιά της να τους πάει βόλτα,εκείνος σκότωσε τα δύο παιδιά και το φίλο τους,ώστε εξαιτίας του γιά ένα διάστημα στη Χάλκη,όπου είχαμε το καλοκαιρινό μας σπίτι,όχι μόνο μας κόψανε τη διασκέδαση-πηγαίναμε με τους ψαράδες να ρίξουμε δίχτυα-,αλλά μας απαγόρευσαν ακόμη και να βγαίνουμε μόνοι στον κήπο.Ακόμη κι'έπειτα από πολλά χρόνια,όταν στις εφημερίδες της Ιστανμπούλ διαβάζω τα ρεπορτάζ γιά τα εγκλήματα(κάτι που το κάνω με πολύ κέφι),μπροστά από τα μάτια μου περνάει πάντα γρήγορα και σύντομα,σαν ασπρόμαυρη εικόνα,η μορφή των παιδιών που έριξε ο ψαράς στην ταραγμένη θάλασσα και αυτά προσπαθούν να κρατηθούν με νύχια και με δόντια από την άκρη της βάρκας,της μάνας που ξεφωνίζει,του ψαρά που χτυπάει με το κουπί τα κεφάλια των παιδιών και της μάνας."

Τριγυρνώντας στην Πόλη,πριν από 1,5 χρόνο,βρήκα το βιβλίο του Παμούκ εκτός από την κανονική έκδοση και με τη μορφή λευκώματος (στα Αγγλικά).Δυστυχώς έψαχνα άλλα πράγματα μέσα στο ωραιότατο βιβλιοπωλείο της Ιστικλάλ (γκραβούρες συγκεκριμένα),και έτσι δεν αγόρασα το βιβλίο σε αυτή του την μορφή που έδινε μεγαλύτερο βάρος στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες,οι οποίες αδικούνται στην Ελληνική (φροντισμένη κατά τα άλλα)έκδοση της Ωκεανίδας.Ο Ara Guler είναι μιά ξεχωριστή περίπτωση φωτογράφου,στο υπέροχο καφενείο-γκαλερί του,σε ένα σοκάκι του Πέραν βυθίζεσαι μέσα στον ασπρόμαυρο κόσμο του.Μακρυγορώ όμως και ξεφεύγω,είναι μεγάλη η έλξη και η απώθηση που νιώθω γιά την Κωνσταντινούπολη και δεν μπορώ να συγκρατηθώ.

Συνελόντι ειπείν,όποιος δεν έχει ασχοληθεί με τον Παμούκ,το ΙΣΤΑΝΜΠΟΥΛ είναι το κατάλληλο βιβλίο εάν θέλει να αρχίσει να διαβάζει ένα σίγουρο μελλοντικό Νόμπελ λογοτεχνίας.
 
Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 01, 2006
posted by Librofilo at Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 01, 2006 | Permalink
ΕΝΑΣ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ ΔΡΟΜΟΣ της KRIS NELSCOTT
Το πολύ καλό μυθιστόρημα της Kris Nelscott "Ενας επικίνδυνος δρόμος" (80),δεν είναι ένα συνηθισμένο μυθιστόρημα μυστηρίου.Η συγγραφέας χρησιμοποιεί την δομή και τον ρυθμό της αστυνομικής ιστορίας γιά να περιγράψει τις δύο πιό ταραγμένες εβδομάδες της πόλης του Μέμφις και ειδικότερα ένα σημείο καμπής στην νεώτερη ιστορία των ΗΠΑ,την δολοφονία του Martin Luther King.

Η πλοκή του βιβλίου είναι απλή αλλά πολύ ενδιαφέρουσα.Ο Σμόκυ Ντάλτον,μαύρος ιδιωτ.ντετέκτιβ, πολύ χαλαρός στη δουλειά του, δέχεται την επίσκεψη μιάς ωραιότατης λευκής κυρίας της Λώρας Χαθαγουέη που του αναγγέλει ότι η μητέρα της που μόλις πέθανε, τού άφησε στη διαθήκη της ένα σημαντικό ποσόν.Η Λώρα ήρθε η ίδια από το Σικάγο γιά να μάθει τους λόγους που ένας άγνωστος σε αυτήν βρέθηκε στην διαθήκη της μητέρας της.Ο Σμόκυ που δεν έχει πάει ποτέ στη ζωή του στο Σικάγο,θυμάται ότι και πριν από μερικά χρόνια του στείλανε το ίδιο ποσό από κάποια άγνωστη πηγή.Μαζί με την Λώρα αρχίζουν μια επίπονη και επίμονη έρευνα στο παρελθόν της οικογένειας και τα αποτελέσματα δεν είναι ευχάριστα γιά κανέναν από τους δύο αλλάζοντας τους την ζωή και την κοσμοθεωρία.

Όλα τα ανωτέρω διαδραματίζονται σε ένα Μέμφις που μαστίζεται από τις φυλετικές αναταραχές.Η συγγραφέας εμπνευσμένα περιγράφει τον ρατσισμό και από τις δύο πλευρές που έχει χωρίσει μιά πόλη στα δύο,είναι πολύ χαρακτηριστική η σκηνή που ο Σμόκυ πηγαίνει την Λώρα γιά γεύμα σε ένα ρεστωράν που είναι τακτικότατος πελάτης και εκεί κάνουν πως δεν τον ξέρουν διότι συνοδεύει μία λευκή.Το αποκορύφωμα της ιστορίας έρχεται με την δολοφονία του M.L.King στο ξενοδοχείο του Μέμφις.Η συγγραφέας αναπτύσσει μιά θεωρία γιά την μυστηριώδη δολοφονία,που μέχρι σήμερα είναι μάλλον ανεξιχνίαστη αφού ο φερόμενος (και καταδικασμένος)ως δολοφόνος του πάστορα King αρνείτο επίμονα την ενοχή του,ακόμα και λίγο προτού πεθάνει.

Το τέλος του βιβλίου δεν κλείνει τελείως την ιστορία.Η Nelscott δημοσίευσε πριν λίγο καιρό (Μάρτιος 2006)την συνέχεια του βιβλίου (Days of rage),ακολουθώντας τα χνάρια των μεγάλων της Αμερικάνικης αστυνομικής λογοτεχνίας και δημιουργώντας στο πρόσωπο του Σμόκυ Ντάλτον έναν ακόμα εμβληματικό ήρωα της αστυνομικής φιλολογίας.

Το όνομα Kris Nelscott είναι ένα από τα δύο ψευδώνυμα που χρησιμοποιεί η συγγραφέας Kristina Kathryn Rusch. Με το πραγματικό της όνομα έγινε γνωστή σαν συγγραφέας βιβλίων Επιστημονικής Φαντασίας (έχει γράψει και ιστορίες για τις σειρες βιβλίων X-MEN και Star Treck,όπως και μια συνέχεια του Star Wars).Χρησιμοποιώντας το όνομα Kristine Grayson γράφει αισθηματικές ιστορίες ,με το ψευδώνυμο Κris Nelscott γράφει ιστορίες μυστηρίου.Το πλέον αξιοπερίεργο της όλης ιστορίας με τις διαφορετικές περσόνες της Rusch/Nelscot/Grayson είναι ότι μαζεύει βραβεία σε οποιαδήποτε κατηγορία εμφανισθεί.Έχουμε δηλαδή εδώ μία αποδεδειγμένα ικανή και πολυσχιδή προσωπικότητα που μάλλον θα ακούσουμε πολλά γι'αυτήν στο μέλλον.