Τελειώνοντας το βιβλίο μου γεννήθηκαν οι κάτωθι απορίες:
-Ποιός τελικά ήταν ο "αληθινός" Truman Capote?Ο συγγραφέας της κοσμικής ζωής ή ένας τυπικός συγγραφέας της ζωής του Αμερικάνικου Νότου?
-Πως συνδέονται τα μεταξύ τους οι υπέροχες δουλειές του, ΑΛΛΕΣ ΦΩΝΕΣ,ΑΛΛΟΙ ΤΟΠΟΙ , ΕΝ ΨΥΧΡΩ , ΠΡΟΓΕΥΜΑ ΣΤΟ TIFFANY'S ?
-Θα ήξερε κανείς στην Ελλάδα (πέραν 100 ανθρώπων) τον Capote ,εάν δεν γινόταν ντόρος με την ομώνυμη ταινία και εάν δεν έπαιρνε το OSCAR ο πρωταγωνιστής?
-Ασχολούνται ,όσοι ασχολούνται, μαζί του λόγω του σκαμπρόζικου της ζωής του ή λόγω της αξίας του?
-Η λογοτεχνική του αξία θα αποτιμηθεί κάποια στιγμή?
-Μήπως η εικόνα που κυριάρχησε στα media και πέρασε στον κόσμο γιά τον Capote τον αδικεί σαν συγγραφέα?
-Μήπως τελικά αδίκησε ο ίδιος τον εαυτό του?
Από όλα τα έργα του Capote ,το καλύτερο κατά την προσωπική μου άποψη,είναι μάλλον το πρώτο του βιβλίο ΑΛΛΕΣ ΦΩΝΕΣ,ΑΛΛΟΙ ΤΟΠΟΙ.Το είχα διαβάσει στα φοιτητικά μου χρόνια στην πρώτη έκδοση απο τις Αγροτικές Συνεταιριστικές Εκδόσεις ,τον συγγραφέα όμως τον πρωτογνώρισα διαβάζοντας το επιβλητικό ΕΝ ΨΥΧΡΩ από τον Ζαχαρόπουλο.Κατόπιν πέρασε μιά περίοδος 15 χρόνων περίπου που τον είχα ξεχάσει,όταν έπεσε στα χέρια μου η υπέροχη νουβέλα ΠΡΟΓΕΥΜΑ ΣΤΟ ΤΙΦΦΑΝΥΣ,μιά έξοχη σκιαγράφηση της κοσμικής και ανάλαφρης ζωής μιας γοητευτικότατης ηρωίδας.Βοήθησε να το αγαπήσω και η ομώνυμη ταινία με την λατρεμένη μου Audrey Hepburn,την οποία έχω δει τουλάχιστον 3 φορές.Περιέργως η νουβέλα είναι καλύτερη από την ταινία παρ'ότι όταν την διαβάζεις δεν μπορεί να ξεκολλήσει από το μυαλό σου η φατσούλα της Audrey.Κοιτάζοντας πίσω,τελικά αυτό το τελευταίο (παρ'ότι ελάσσων λογοτεχνικά,είναι το βιβλίο του Capote,που περισσότερο προτιμώ).
Τα διηγήματα του Capote καλύπτουν μιά μεγάλη γκάμα θεμάτων.Από εφιαλτικές ιστορίες μέχρι οικογενειακές,αυτοβιογραφικές σκηνές του Νότου.Από την εποχή της νιότης του μέχρι δύο χρόνια πριν τον θάνατό του.Δείχνουν τις απίστευτες δυνατότητες του και το βάθος της προσπάθειας που έκανε να βελτιωθεί συγγραφικά.Θεωρώ ότι καλύτερα διηγήματα της συλλογής είναι αυτά που αναφέρονται στα χρόνια που έζησε με την ηλικιωμένη "φευγάτη" θεία του η οποία σιγά-σιγά τον εισήγαγε σε ένα μαγικό πανέμορφο κόσμο.Η γραφή του Capote εκεί απογειώνεται,βγάζοντας μιά απίστευτη λυρικότητα.
Δεν ξέρω αν σε 100-200 χρόνια θα διαβάζεται ο Capote.Μπορεί όμως και να είναι ένας από τους κλασσικούς,η ιστορία της λογοτεχνίας μάς έχει δείξει ότι υποτιμημένοι συγγραφείς μιάς ορισμένης χρονικής περιόδου,θεωρούνται αξεπέραστοι πολύ μετά τον θάνατό τους,όπως και το αντίθετο,επιτυχημένοι εν ζωή λογοτέχνες,ξεχνιούνται αμέσως μετά.Φαντάζομαι ότι ο χρόνος θα δείξει,γιά την ώρα μπορούμε να απολαύσουμε την γραφή του Capote,όσο το δυνατόν περισσότερο ανεπηρέαστοι από την κατά τα άλλα έξοχη ταινία.
@Αθήναιε>Ωραίο το σχόλιο σου.Συνήθως αυτό που γράφεις,ότι δηλαδή πιάνουμε στα χέρια μας συγγραφείς "γιά να δούμε τι γράφει αυτός ο τύπος" λειτουργεί αρνητικά γιά την αξία του έργου τους.Μου έχει συμβεί πολλές φορές να έχω απορρίψει εκ των προτέρων κάποιον μόνο και μόνο επειδή είδα κάποιες φωτογραφίες του ή διάβασα μιά συνέντευξή του.Είναι άδικο αλλά είναι μάλλον "fact of life".
Ο κ.Μαμαλούκας πρέπει να λιάζεται στους Εγκρεμνούς ή κάπου παραδίπλα.Μου υποσχέθηκε ότι θα δηλώνει παρουσία από τα internet cafes,γιά να δούμε...
At 12/7/06 17:12, 
scalidi
Το "Εν ψυχρώ" δεν είχε ούτε μία περιττή λέξη ούτε μία λιγότερη, παρατηρήστε το, κι εγώ την παλιά έκδοση του Ζαχαρόπουλου διάβασα πριν δυο χρόνια. όσο για το "Πρόγευμα", θα με συγχωρήσει ο αγαπητός Αθήναιος που θα κάνω χρήση της γευσιγνωστικής του φρασεολογίας, αλλά όπως είπε ένας φίλος μου που το διάβασε πολύ αργότερα από μένα και συγκράτησα το σχόλιό του "ήταν σαν αφρός από σαμπάνια αυτό το κείμενο". Αν περάσει από δω ο Δημήτρης ο Μαμαλούκας, ας κάνει μια βουτιά στην υγειά μας εκεί στις πράσινες θάλασσές του.
At 12/7/06 17:15, scalidi
At 12/7/06 20:02, scalidi
Νομίζω πως αν έχω ένα προτέρημα είναι ότι αλλάζω άποψη για ανθρώπους ή μάλλον χρειάζομαι περισσότερες από μία εντυπώσεις για να σχηματίσω άποψη, οπότε δεν δίνω κ τόση σημασία στις συνεντεύξεις.
Εξάλλου μην αδικείτε τόσο πολύ τους συγγραφείς. Είναι ΤΟΣΟ πολύ άσχετοι οι περισσότεροι δημοσιογράφοι που δεν ξέρουν τί να τους ρωτήσουν. Βέβαια, την Εύα Ομηρόλη ό,τι κ να τη ρωτήσεις, τρίχες θα σου απαντήσει αλλά είναι σπάνιες οι φορές που απολαμβάνεις μια συνέντευξη όπου ο δημοσιογράφος έχει μπει στο έργο, έχει εντοπίσει τις αναφορές στη λογοτεχνία, τον πολιτισμό, την εποχή γενικά, έχει εντοπίσει τις επηρροές κ είναι σε θέση να κάνει ερωτήσεις επ'αυτών των ζητημάτων. Τί τα ψάχνατε.
Είμαι έξαλλος σήμερα. Πήγα στον "Ελευθερουδάκη" μ'εναν φίλο μου. Του σύστησα να διαβάσει την "Ελληνική Αυπνία" του Φάις κ διαπιστώσαμε ότι τα βιβλία του συγγραφέα βρίσκονταν στα ράφια με τους μεταφρασμένους ξένους συγγραφείς!!!! Στον Ελευθερουδάκη αυτό!!!
Η επικοινωνία, αγαπητή Σταυρούλα, είναι παντού. Κ αυτό που κάνετε εσείς, που είστε δημοσιογράφος κ ιστολογείτε επωνύμως ένα είδος επικοινωνιακού μάνατζμεντ είναι, δηλαδή διαχείρισης από εσάς την ίδια, της προσωπικής κ επαγγελματικής σας εικόνας.
Έχω γνωρίσει ανθρώπους που είναι μανούλες στη διαχείριση της προσωπικής τους εικόνας, άλλους που δεν έχουν ιδέα, ο επαγγελματίας έχει πάντα ρόλο ειδικά όταν η εποχή η ίδια έχει κάνει αναγκαία την ύπαρξή του. Δεν είναι κακοί οι σύμβουλοι επικοινωνίας, δέχομαι όμως να συζητήσω το αν είναι κακό που η εποχή μας επιβάλλει την ανάγκη τους.
Ως φιλελεύθερος κ πιστός στο νόμο ότι η ανάγκη ορίζεται από τη ζήτηση,έχω έτοιμη απάντηση, όμως, για τα βιβλία δέχομαι να το συζητήσω.
Τώρα εσάς κάποιος επαγγελματίας δεν ξέρω αν θα είχε να σας πει πολλά, σίγουρα όμως θα σας έλεγε να αλλάξετε αμέσως αυτό το scalidi με το οποίο σχολιάζετε. :-)
Εσείς κ. Μαμαλούκα να μην ασχολείστε ΚΑΝ μαζί μας. Καλές διακοπές.
At 13/7/06 12:34, scalidi
Τσ,τσ, τσ! Αγαπητέ Αθήναιε, σας πιάνω αδιάβαστο: scalidi στα Ιταλικά είναι ένα κουλουράκι, έδεσμα των εορτών των Χριστουγέννων με μέλι...Μην εκνευρίζεστε, καλέ μου. Καλοπροαίρετα σχολιάζω και δεν διαχειρίζομαι τίποτα, το μισώ, προτιμώ να δημιουργώ κάτι όχι να διαχειρίζομαι.Ποια εικόνα μου πια, βαρέθηκα με τις εικόνες, υπάρχει κανείς να ενδιαφέρεται για τους ανθρώπους και την ανθρωπιά τους;
Τη λατρεύω την "Ελληνική Αυπνία". Και εγώ εκνευρίστηκα από τον Ιανό, είχα συνέντευξη στις 11 με έναν ενδιαφέροντα άνθρωπο και μόλις αρχίσαμε, ήρθαν να μας πουν ότι στις 12 κλείνει το καφέ για μια εκδήλωση. έκανα άρον-άρον τις ερωτήσεις μου...
@Αθήναιε>Τώρα να πω ότι καλά να πάθετε που πήγατε στον Ελευθ.?Αχώνευτο βιβλιοπωλείο,δεν μου κάνει καμμία εντύπωση η πωλήτρια,που να δεις ασχετίλα που κυκλοφορεί στα franchises του Ελευθ.των συνοικιών...Πάντως υπέροχη επιλογή η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΥΠΝΙΑ-διαμάντι.Όσον αφορά τις συνεντεύξεις,χθές είδα την Αλιέντε στην ΕΤ1,τι γλυκειά γυναίκα,δεν την πάω σαν συγγραφέα,αλλά εκπέμπει μια απίστευτη γοητεία.Παρ'ότι δεν έλεγε κάτι σημαντικό ήταν μια ωραία και ουσιαστική συνέντευξη.
Εκ πολης Λευκάδος
(μόνος και συγκεντρωμένος -όσο γίνεται-)
θα αρχίσω απ' τον φίλο librofilo λέγοντας πόσο μ' αρέσουν τα ποστ του και φαίνεται πόσο τα φροντίζει πριν τα ανεβάσει.
τι να πεις για τον Καπότε αφού τα λέει σχεδόν όλα το ποστ. δεν έχω κάποια ιδιαίτερη συμπάθεια στον συγγραφέα, έχω διαβάσει το Πρόγευμα μικρός και πέρασε χωρίς να ακουμπήσει. τώρα πήρα τα διηγήματα και διαβάζοντας το πρώτο τα παράτησα (κακώς, με σκοπό να τα ξαναπιάσω κάποια άλλη στιγμή)
συμφωνώ όμως ότι πλέχτηκε κι ένας μύθος γύρω από το όνομά του, άλλωστε και τώρα ξανβγήκε στην επιφάνεια πάλι με την ευκαιρία μιας ταινίας.
Αγαπητέ Αθήναιε και Scalidi ευχαριστώ
οι διακοπές μου έχουν πολλή δουλειά (γράψιμο και παιδοβασανιστήρια)
αλλά και ξεκούραση.
Αγαπητή Σταυρούλα. . Θα συνιστούσε quantum leap κ όχι σαν τα leap, δηλαδή τα πηδηματάκια που κάνουν τα ηλεκτρόνια αλλάζοντας ενεργειακή κατάσταση αλλά από τα άλλα τα quantum leap τους πήδουκλους ( με το συμπάθειο) της λογικής σκέψης, αν κάποιος καταλάβαινε ότι το scalidi αναφέρεται στο χριστουγεννιάτικο μπισκοτάκι κ όχι στο επίθετό σας.
Κ αν αυτό το leap δεν καταφέρνω να το κάνω εγώ που ειδικεύομαι στα του φαγητού, σκεφτείτε τί γίνεται αλλού.
Είχα να σας επισημάνω πολλά σχετικά με αυτά που λέτε για την εικόνα. "Δημόσια εικόνα" μπορούμε να περιγράψουμε κ το θέαμα που παρουσιάζουμε όταν εγκαταλείπουμε το σπίτι μας κ διαχείριση αυτής της εικόνας το αν έχουμε χτενιστεί ή έχουμε αποφασίσει να κυκλοφορήσουμε αχτένιστοι.Τόσο απλά. Αλλά δεν θα επεκταθώ.
Librofilo: Εννοείται πως καλά να πάθουμε. Βαριόμασταν να ανέβουμε μέχρι την Πολιτεία ή την Εστία.
At 16/7/06 02:47, 
Μετά λύπης μου σας πληροφορώ όλους σας ότι αντί να παροτρύνετε τον κο Μαμαλούκα να κάνει μια βουτιά και για σας(που αν το έκανε τώρα θα είχε μουλιάσει),σας επιβάλλεται,επειγόντως,ένα εντυπωσιακό μακροβούτι.Και γρήγορα μάλιστα.Κε Μαμαλούκα τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς!!!
Ευγενεστάτη κα Σκαλίδη μην παραδίδετε τα όπλα.Φέρατε το χριστουγεννιάτικο δέντρο στο σαλόνι μου ντάλα καλοκαίρι,λίγο είναι αυτό?Πρέπει να έχεις "μεγάλη άνεση" με την ιταλική κουλτούρα για να γνωρίζεις το γλυκύτατο αυτό έδεσμα.Και μην ξεχνάτε πως το "πικρόχολο" δεν ανέδειξε ποτέ ένα υψηλό IQ αλλά μόνο ένα θλιβερό ΕQ...
Αγαπητέ,πολυγραφότατε,κοσμογυρισμένε,αξιολογότατε Αθήναιε θέσατε ένα απλοϊκό ερώτημα.Η απάντηση στο "πόσο",κατά την ταπεινή μου απόψη,είναι το "καθόλου".Το ταλέντο στη γραφή πάντα θα τείνει αποδοχής,αργά ή γρήγορα.Οι σύμβουλοι επικοινωνίας αποτελούν αναγκαίο κακό στην εποχή μας και σε ορισμένους τομείς (showbiz,πολιτική κλπ),λυπηρή ένδειξη της έλλειψης καλλιέργειας και ορθής κρίσης της μάζας.Χρειάστηκε ποτέ ένας Όσκαρ Γουάιλντ,ένας Καβάφης,έστω ένας Κέρουακ,σύμβουλο επικοινωνίας??Α!Γι'αυτό λοιπόν δεν αρέσουν σε κανένα?Φαντάζεστε τον Οσκαρ να ακούει το σύμβουλο να του λέει "δε θα πηδήξεις το αγοράκι απόψε γιατί αύριο βγαίνει το βιβλίο στον Ελευθερουδάκη και θα μας κανει η Λαμπίρη βούκινο,κακομοίρη μου!".Σήμερα,ένας συγγραφέας δε θα χρειαζόταν σύμβουλο για να γράψει ένα καλό βιβλίο.Θα τον χρειαζόταν για να πουλήσει.Αυτό είναι το ζητούμενο?Αν είναι,πάσο.Ο Ταχτσής όταν έβαζε κραγιόν σκέφτόταν πόσο αυτή η κίνηση θα επηρέαζε τις πωλήσεις του?Και στο κάτω-κάτω κε Αθήναιε έχετε ποσοστά?Αν ναι,να διαφημιστείτε αλλού!:-))
Φίλτατε Librofilo συγχαρητήρια για το blog σας,το διαβάζω από το ξεκίνημα του σχεδόν.Θέσατε ωραίους προβληματισμούς αυτή τη φορά εξού και το τουρλουμπούκι που δημιουργήθηκε.Έτσι,έτσι(που λεει και μια φίλη μου),δώστε ψωμί στο λαό!
Το πιο εύστοχο ερώτημα σας όμως είναι,κατά τη γνώμη μου,το τελευταίο.Αισθάνομαι δυστυχώς πως ούτε ο ίδιος ο Τρούμαν θα μπορούσε να απαντήσει,ένας άνθρωπος με ιδιαίτερο ενδιαφέρον(από ψυχαναλυτική σκοπιά),που ίσως, βαθιά μέσα του,παρέμενε πάντα το αγόρι του πρώτου του βιβλίου...Ένας άνθρωπος διαρκώς ενοχικός και διχασμένος ανάμεσα στη λυσσαλέα δίψα του για τη διασημότητα και την επίγνωση της ευφυίας του και της ανάγκης του να γράφει.Το πρώτο τελικά τον απομύζησε.Την εσωτερική αυτή πάλη υποκρίθηκε τόσο πειστικά το "πρησμένο" μουτράκι(ακόμη και μόνο μ'ένα βλέμμα)του Hoffman και τσέπωσε το αγαλματίδιο.Και νομίζω πως θα συμφωνήσετε στο ότι η υπέροχη Holly Gollitley ηταν μανούλα στη διαχείριση της εικόνας της και μάλιστα με αυτό το όνομα(προφέρετέ το με Θεσ/τικη προφορά για να καταλάβετε).
Σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία και την υπομονή σας.Ήταν μια καλή ανάπαυλα από το νυχτερινό διάβασμα(η ενημέρωση πάνω στη δουλειά δε σταματά ποτέ για μένα την "ευσυνείδητη").
Σας αφήνω(άντε επιτέλους!)με 2-3 λόγια του ανήμερου κου Γουάιλντ:
"Σκοπός της τέχνης είναι η αποκάλυψη της τέχνης και η απόκρυψη του καλλιτέχνη....Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα καθώς ηθικό ή ανήθικο βιβλίο.Τα βιβλία είναι καλογραμμένα ή κακογραμμένα.Αυτό είναι όλο....Διαφορά γνωμών πάνω σ'ένα έργο τέχνης δείχνει ότι το έργο είναι νέο,πολύπλοκο και βιώσιμο....Όταν οι κριτικοί διαφωνούν ο καλλιτέχνης είναι εν τάξει με τον εαυτό του....Ολόκληρη η Τέχνη είναι ανωφελής."
Μήπως έπρεπε να γράψει εκείνος τελικά το comment?
Κι όπως είπαμε:Μακροβούτι.Και στα βαθιά.
@Mrs Freud>Τι να πω,και μόλις έχω γυρίσει από την θάλασσα??Ε, δεν έχει δημιουργηθεί και μεγάλο τουρλουμπούκι,που να μπει και η "Ελένη",τότε δεν μας σώζει τίποτα.Κάπου συμφωνώ μαζί σας για τον Τρούμαν,αν και μου φαίνεται υπεραπλουστευμένο αυτό που γράφετε είναι κατά βάση σωστό.Η Holly είναι θεά είτε με Θεσ/νικιώτικη είτε με Μυτιληνιά προφορά.Σας ευχαριστώ γιά την επίσκεψη,κάτι μου λέει ότι δεν θα περάσει απαρατήρητη.
Συνήθως δέχομαι παραινέσεις μόνον από τους ιδιοκτήτες των μπλογκ που σχολιάζω και όχι από άλλους σχολιαστές, αγαπητή μου κυρία Φρόϋντ, ακόμη κ όταν οι παραινέσεις συνοδεύονται από ευγενικά χαμογελάκια.Το στυλ της μανούλας το απεχθάνομαι, προτιμώ το στυλ του μανουλιού.
Βλέπω ότι έχετε black metal μεσάνυχτα όχι μόνο για το ρόλο του συμβούλου επικοινωνίας, αυτό αφήστε το κατά μέρος γιατί στο τέλος θα σας ζητήσω όχι ποσοστά αλλά δίδακτρα, όσο για τη θέση της λογοτεχνίας στην κοινωνία κατά το παρελθόν.
Σημείωστε λοιπόν ότι την εποχή του Καβάφη κ του Ουάϊλντ το βιβλίο δεν παραγόταν μαζικά, οι αναγνώστες ήταν πολύ λιγότεροι κ το κυριότερο είναι ότι το βιβλίο, δεν αποτελούσε μια ολόκληρη βιομηχανία όπως στις μέρες μας. Όταν μπαίνει στη μέση η Αγορά τότε εισάγονται στο παιχνίδι κ οι κανόνες της.
Τα περί κραγιόν κ πηδήματος τα αντιπαρέρχομαι. Θεωρώ την αναφορά τους ατυχή αλλά δεν μπορώ να μην σχολιάσω, επειδή απευθύνομαι σε μια Κυρία Φρόϋντ ότι οι συνειρμοί που κάνετε, είναι πολυ ενδιαφέροντες...
At 17/7/06 01:34,
Βαριέμαι αφάνταστα το πακετάρισμα των διακοπών(αναχωρούμε οικογενειακώς για Σύρο εξου και συμπάσχω με το Δημήτρη)γι'αυτό ξεκλέβω λίγο χρόνο για να γράψω κάτι τελευταίο.
Λατρεμένε Αθήναιε,σας ευχαριστώ.Για τα φώτα σας.Σας υπόσχομαι με το που θα ανοίξετε τη σχολή P.R. να έρθω γονυπετής και να εγγραφώ πρώτη.Θα πείσω και τη Σκαλίδη να έρθει.Γιατί να αφήσουμε τόση γνώση χαμένη?Και συγγνώμη.Που δεν τόνισα το καλοπροαίρετο του χιούμορ μου.Εγώ που μαγείρεψα το "Get a life"(ωραίο post)την Πρωτοχρονιά και γλείφαμε τα δάχτυλα μας,γιατί να σας θείξω?Και ως γνησιότατο αρσενικό καλά κάνετε και προτιμάτε τα μανούλια(very 80's word).
Κε Librofilo τριγυρνώ στα blogs ένα χρόνο περίπου χωρίς να σχολιάζω(απλά παρατηρώ και επιχειρώ ψυχογραφήματα)και διαπιστώνω ότι υπάρχει μεγάλη πελατεία.Σας θεωρώ έναν πανέξυπνο άνθρωπο,αγαπώ τα βιβλία(έτσι απλά)κι επειδή γράψατε για τον Capote,ο οποίος μου είναι αγαπητός,τόλμησα.Συνεχίστε έτσι και εσείς και οι υπόλοιποι βιβλιόφιλοι.
Ίσως ξανασχολιάσω στο blog σας και σε άλλα αντίστοιχα,έστω κι αν το κάνω υπεραπλουστευμένα,έστω κι αν στη γωνία με περιμένει ένα καλοακονισμένο κουζινομάχαιρο...Ίσως.
Προς το παρόν,Καλές Διακοπές σε όλους + Ειρήνη υμίν!
@Mrs Freud>Η λέξη "υπεραπλουστευμένο"δεν υποδηλώνει απαραίτητα κάτι κακό.Δεν είχα πρόθεση να σας θίξω.Βρίσκω την παρέμβαση σας πολύ ενδιαφέρουσα και θα είναι τιμή μου να επισκέπτεσθε το blog και να καταθέτετε την άποψή σας.Επιζητώ διαφωνίες σε όσα γράφω,γιατί πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος να την δω ξαφνικά Κούρτοβικ και να ξεφύγω τελείως.
Είχα αποφασίσει ότι στο επόμενο σας ποστ θα παραχωρούσα την πρωτιά στο σχολιασμό στον κ. Μαμαλούκα αλλά μιας κ είμαι στη βεράντα μου, με την πανσέληνο να βγαίνει από τον Υμηττό απέναντί μου κ μ'ενα ποτήρι από το άψογο Merlot/Cabernet του Γιάννη Τσέλεπου, εσοδείας 2005, λέω ν'αφήσω την ιπποσύνη κατά μέρος. Θα πιάσω το ποδόσφαιρο όμως γιατί έχω σκοπό να δώσω πολλές πάσες στον κ. Μαμαλούκα κ σ΄όσους άλλους συγγραφείς θα διαβάσουν το ποστ αυτό μαζί με το σχόλιο!
Στο άκουσμα του ονόματος Truman Capote, μια σειρά από σκέψεις κ απορίες σαν κ αυτές που περιγράψατε μου δημιουργούνται σε βαθμό που είναι σχεδόν αδύνατο να εκφράσω άποψη για το έργο του. Σημειώστε ότι τον έχω διαβάσει κ στα ελληνικά αλλά σχετικώς πρόσφατα --με αφορμή την ταινία--κ στα αγγλικά μια γλώσσα με την οποία έχω μεγάλη άνεση.
Όπως ίσως οι περισσότεροι, ήρθα σε επαφή με το έργο του με αφορμή την ταινία "Πρόγευμα στο Τίφφανυς". Όσοι έχετε κάποια αστική κουλτούρα ή αστική προέλευση, τότε θα συμφωνήσετε ότι η ταινία αυτή είχε για μια μερίδα Ελλήνων αλλά κ για τους επιγόνους τους, έναν εμβληματικό, σχεδόν, χαρακτήρα.
Τα ίδια αφορούν κ στον Καπότε. Ήταν ο άνθρωπος της πόλης, ο μπον βιβέρ ( μέχρι κ εγώ έχω διηγηθεί ιστορίες του, στο μαγειρικό μου μπλογκ...),σύμβολο τελικά μιας εποχής που φαίνεται πως νοσταλγούν κ οι κάτοικοι μιας μικρής χώρας της Μεσογείου κ ας μιλάμε για ένα εντελώς διαφορετικό πολιτιστικό terroir, για να δανειστώ έναν όρο της γευσιγνωσίας.
Τελικά, ισχύει κ για τους υπόλοιπους αυτό που ισχύει τουλάχιστον για μένα; Αποφάσισα να διαβάσω Καπότε, αφού είχα ακούσει τόσα για τον Καποτε! Έπιασα τα βιβλία του στα χέρια μου " για να δούμε κ τί γράφει επιτέλους αυτός ο τύπος, βρε αδελφέ". Δηλαδή, φοβερό. Η ανάγνωση του έργου να γίνεται προς επίρρωση ή απόρριψη μιας εδραιωμένης φήμης του συγγραφέα!
Οπότε; Οπότε θα συμμεριστώ την άποψη για το άνισο αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρον συγγραφικό έργο, ενδιαφέρον γιατί μου μεταφέρει το vibe μιας εποχής κ γιατί σε τελευταία ανάλυση, ασχέτως του άν ο Καπότε θα διαβάζεται σε 100 χρόνια, όλοι εμείς που ζούμε τώρα, σε αυτόν τον αιώνα κ διαβάζουμε, πρέπει να έχουμε γνώση του έργου του, αν μην τί άλλο γιατί αποτελεί σημείο αναφοράς ενός σημαντικού μέρους της ποπ κουλτούρας.
Παρ'όλα αυτά το ερώτημα παραμένει. Πόσο επηρρεάζει ο βίος κ το στυλ ενός συγγραφέα την αποδοχή του έργου του. Κ αν επηρρεάζει, γιατί δεν έχουν προσλάβει όλοι από έναν σύμβουλο επικοινωνίας; :-)