Έπρεπε να αποφορτίσω την κατάσταση και να πάω σε κάτι διαφορετικό.Καθώς είχα προμηθευτεί την νουβέλα της Νιόβης Λύρη "ΠΡΩΙΝΟ ΙΝΤΕΡΣΙΤΥ",θεώρησα ότι τώρα ήταν το κατάλληλο timing για να την διαβάσω.
Το "ΠΡΩΙΝΟ ΙΝΤΕΡΣΙΤΥ" (65) είναι ένα όμορφο μικρό μυθιστόρημα.Η συγγραφέας, καθηγήτρια φιλόλογος (μάλλον της Αγγλικής Φιλολογίας),χρησιμοποιεί ένα γνώριμο της χώρο -ένα σχολείο Εσπερινό Τεχνικό κάπου στον Ρέντη,αν κατάλαβα καλά,πάντως στα Δυτικά προάστεια είναι-εκεί που η Αττική αναπτύσσεται με ιλλιγιώδεις ρυθμούς.Η πλοκή αν και υποτυπώδης είναι αρκετά ενδιαφέρουσα,υπάρχει αρκετή ποίηση σε όλο το βιβλίο,η οποία όμως δεν είναι ξεκάρφωτη,άσε που τα αποσπάσματα που παρατίθενται είναι όλα υπέροχα.
Τα πλεονεκήματα της νουβέλας της Κας Λύρη είναι
-Πολύ καλά Ελληνικά.Η χρήση της γλώσσας εξαιρετική
-Μικρή και κοντρολαρισμένη φόρμα.Το βιβλίο δεν έχει χάσματα.
-Ωραίο τέλος,δεν αφήνει μετέωρο τον αναγνώστη
-Εξαιρετική περιγραφή των Δυτικών συνοικιών και του νέου κοινωνικού ιστού της πόλης
-Ωραία περιγραφή της πολυπολιτισμικής συνοικίας και της νέας πραγματικότητας που βιώνουμε στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια.
Τα μοιονεκτήματα της νουβέλας
-Οι χαρακτήρες δεν είναι πραγματικοί,εκτός της κεντρικής ηρωίδας.
-Ο ευαίσθητος Αλβανός μαθητής,εργάτης στην λαχαναγορά,λάτρης της ποίησης,όμορφος σαν θεός,καλό παιδί και άξιο παλληκάρι είναι χαρακτήρας τραβηγμένος από τα μαλλιά.
-Η πλοκή δεν αναπτύσσεται,θα ήταν καλύτερη σε ένα διήγημα 30 σελίδων.
-Ο παράξενος καθηγητής-Ποιητής που έρχεται να διδάξει κυρίως γιά να συναντήσει έναν αδιέξοδο φοιτητικό του έρωτα δεν μας δείχνει τόσο ερωτευμένος και πορωμένος.
Το βιβλίο βρίθει συμβολισμών.Το intercity,η διαφυγή,η βροχή,το ποτάμι που παίρνει μαζί του ζωές αλλά τώρα μπαζώθηκε,οι πολυκατοικίες,οι ράγες του τραίνου.Όλα αυτά είναι ενταγμένα στο βιβλίο με τρόπο ώστε να μη κουράζουν τον αναγνώστη.
Η προσωπική μου αίσθηση-και μπορεί να διαφωνεί η συγγραφέας,είναι ότι εδώ έχουμε μία νουβέλα αυτογνωσίας.Όλοι προσπαθούν να γνωρίσουν τον εαυτό τους.Είτε είναι 20άρηδες μαθητές,είτε είναι κομμώτριες,είτε είναι 40+ καθηγητές.Η κεντρική ηρωίδα στο τέλος του βιβλίου φτάνοντας στην γενέθλια πόλη της,επιτέλους συνειδητοποιεί ποιά είναι,τι σήμαιναν οι πράξεις του παρελθόντος,πως θα πορευθεί στο μέλλον.
Κλείνοντας μεταφέρω τους στίχους από ένα υπέροχο ποίημα του Ν.Α.Ασλάνογλου που ξαναδιάβασα μετά από αρκετά χρόνια στο βιβλίο αυτό με πολλή-πολλή συγκίνηση.
"Αν φύγεις εκεί που η θάλασσα σμίγει με μουσικές και με φώτα
Να θυμάσαι κάνει κρύο σ'αυτό τον παράξενο κόσμο...
Δεν έχω τίποτε άλλο,μόνο δάκρυα,
που παίζουν με το μουσκεμένο φως του δρόμου."
At 18/7/06 14:04, 
At 18/7/06 14:40, 
Ελένη
@ελένη>Εδώ μιλάμε για advanced αλλοδαπά.Είμαι καλοπροαίρετος άνθρωπος και υποθέτω ότι η συγγραφέας ως φιλόλογος Μέσης εκπαιδεύσεως μάλλον γνωρίζει την νεολαία καλύτερα από εμάς.Ίσως λοιπόν να είναι κι'έτσι.Παρακαλώ μη μου καταλογίζετε "προτάσεις".Απλά γράφω γι'αυτά που διαβάζω.Όπως θα δείτε η παρουσίαση μου είχε και τα αρνητικά σημεία της νουβέλας.Σε άλλο post σας περίμενα σε άλλο εμφανιστήκατε.
At 18/7/06 16:28, Ελένη
Ναι, το ξέρω ότι με περιμένατε αλλού όμως όταν οι άλλοι στο σχολείο μελετούσαν το Κάμα Σούτρα -όπως λένε και τα βιβλία- εγώ μελετούσα Φρόϋντ και τώρα δεν μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση.Δεν ανάβω με αυτά. :-(
Αφήστε που δεν εμφανίζομαι κατά παραγγελία, βγαίνω μέσα από τις τούρτες ως έκπληξη.
Αχ κύριε Librofile μου και εγώ είμαι καλοπροαίρετος άνθρωπος και πολύ μάλιστα και δεν σας καταλόγισα τίποτε διαταγές του στυλ σκυψ... ε... εννοώ "Διαβασε Ελένη" κου του λου που.
Εξάλλου, εσείς τα λέτε πάντα τόσο ωραία, κάτι φορές δε τα λέτε πιο ωραία και από αυτους που γράφουν τα βιβλία.
:-*
At 18/7/06 16:29,
At 18/7/06 16:39, Ελένη
Αφού τελικά τη λυπήθηκα τη Νάντια...
Όλο έλεγα, πού θα πάει, τώρα θα την κουτουπώσει ο Άγγελος να δει τί σημαίνει πολυπολιτισμικότητα και να διαπιστώσει από πρώτο χέρι τη διαφορά μεταξύ του σπουδαστού Κάμα Σούτρα και του ποιητή αγνώστων λοιπών στοιχείων, αυτόν θα τον παίξει ο Γεωργούλης μάλλον, αλλά τελικά μείναμε όλοι με την κάψα.
Τουλάχιστον το καψερό το παιδί, βρήκε τη μανούλα του.
Αυτά τα ολίγα. Υποψιάζομαι ότι μετά από αυτό θα αργήσετε πολύ να με νοσταλγήσετε στα σχόλια των ποστ σας.
Ελάτε κοντά να σας δώσω ένα φιλάκι για καλό καλοκαίρι. Κοντά ΕΙΠΑ!
*Φιλάκι*
Καλημέρα στην παρέα. εγώ το συνδικάτο το τέλειωσα. το διαβασα πέρυσι το καλοκαίρι. δεν μπορώ αν πω ότι κυλούσε σαν το νεράκι αλλά δεν έσπασα και τα μούτρα μου όπως ο φίλος μου ο librofilo. είχε και πολύ καλές στιγμές για την ιστορία του Σικάγο και το πώς ο υπόκοσμος ήταν πραγματικά ένας κόσμος που ζούσε κάτω από τη επιφάνεια της πόλης
για χάρη του librofilo ανεβάζω στο μπλογκ μου την κριτική που είχα γράψει στην Αυγή.
Συμφωνώ ότι τα λέει (πολύ) συχνά καλύτερα απ' αυτούς που γράφουν τα βιβλία (βάζω και την αφεντιά μου μέσα, τρομάρα μου)
Επανέρχομαι
Φίλη Ελένη, δεν είμαι σίγουρος, αλλά νομίζω ότι είναι το πρώτο βιβλίο της κυρίας Λύρη. μην πυροβολείτε τον - την συγγραφέα.
Νομίζω ότι ένα σχόλιο γύρω απ' τη δουλειά ενός πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα, καλό ή κακό, αποκτά δεκαπλάσια βαρύτητα τουλάχιστον στη ψυχολογία του. με ότι συνέπειες μπορεί να έχει αυτό.
Με κάθε συμπάθεια.
At 19/7/06 14:06, Ελένη
Αγαπητέ κ.Μαμαλούκα, θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω. Καταρχάς, τα μπλογκ είναι αυτό που είναι επειδή ακριβώς διακινούν ελεύθερα τις απόψεις των συντακτών και των σχολιαστών.
Δεύτερον, οι συγγραφείς που παρουσιάζονται και σχολιάζονται στα μπλογκ πρέπει να είναι βέβαιοι για ένα πράγμα: ότι το βιβλίο τους έχει διαβαστεί στα σίγουρα, κάτι που δεν ισχύει πάντα στις έντυπες κριτικές. Εμείς προσεγγίζουμε τα βιβλία με αγάπη και μεράκι. Όμως, άλλο η αγάπη και το μεράκι και άλλο η φιλανθρωπία. Όταν κάποιος γράφει παπάρες θα το λέμε. Όταν διαφωνούμε με μια κριτική πάλι θα το λέμε αν ο συντάκτης του μπλογκ έχει ανοιχτά τα σχόλια. Δεν είναι προσωπικό.
Το βιβλίο αυτό είναι το τρίτο της κυρίας Λύρη. Δεν έγραψα την άποψή μου για το βιβλίο της και μάλιστα συγκρατήθηκα μην τη γραψω.
Το πήρα το βιβλίο της κυρίας Λύρη αφενός εξαιτίας σας, αφετέρου κ αν θέλετε το πιστεύετε, επειδή περιέχει γερές δόσεις από ποίηση. Φαντάζομαι ότι θα το διαβάσω απόψε οπότε θα επανέλθω αύριο.