Ανάμικτα συναισθήματα διακατέχουν τον αναγνώστη του μυθιστορήματος "Ο Σοκολατοποιός" (62) του Ολλανδού συγγραφέα Φ.Σογκτ,το οποίο έχει μιά αξιοπρόσεκτη επιτυχία στην χώρα μας (ήδη έχει πραγματοποιήσει αρκετές εκδόσεις), προφανώς εκμεταλλευόμενο το ενδιαφέρον που υπάρχει γιά την "λογοτεχνία της γαστριμαργίας".

Το story είναι απλό και ενδιαφέρον.Ο Γιόπ Ντάαλντερ αναγκάζεται να κλείσει το μικρό του μαγαζάκι στο Τορόντο του Καναδά,το οποίο έχει γίνει διάσημο σε μιά πόλη χωρίς ιδιαίτερη γαστρονομική κουλτούρα, όταν ανοίγει δίπλα του ένα θηριώδες supermarket το οποίο διαθέτει τμήμα ντελικατέσεν στο οποίο κατασκευάζονται πολύ μοντέρνου στυλ σοκολάτες . Με ένα flash-back (το οποίο καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου), παρακολουθούμε την ζωή του Ντάαλντερ από τα παιδικά του χρόνια μέχρι το κλείσιμο του μαγαζιού του.Ο ήρωας γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μιά "καλλιτεχνική" οικογένεια , όπου το φαγητό λειτουργούσε ως "αναγκαίο κακό". Ζει μιά ουδέτερη και αποξενωμένη ζωή είτε ως παιδί είτε ως έφηβος , μην έχοντας κανένα ταλέντο στην μουσική (όπως όλα τα μέλη της οικογένειας που ζουν μόνο και μόνο γι'αυτό). Κάποια τυχαία γεγονότα τον οδηγούν να ανακαλύψει την ηδονή των γεύσεων και διαπιστώνει ότι έχει μιά ιδιαίτερη ικανότητα στην μαγειρική. Σε μιά εκδρομή με το πανεπιστήμιο στην Γαλλία συναντά έναν ιδιόμορφο σοκολατοποιό ο οποίος τον σαγηνεύει τόσο πολύ ώστε τα παρατάει όλα και πηγαίνει να μαθητεύσει κοντά του (μάλλον το γοητευτικότερο μέρος του βιβλίου). Αυτή θα είναι η καλύτερη περίοδος της ζωής του, η οποία αποκτά επιτέλους ένα νόημα όταν ερωτεύεται μιά πανέμορφη κοπέλλα (ενδιαφέρων ο χαρακτήρας της Έμμας). Η τυχαία εγκυμοσύνη τούς αναγκάζει να γυρίσουν στην Ολλανδία όπου ο Γιόπ μάταια προσπαθεί να παρακάμψει τα γρανάζια της γραφειοκρατίας και να ανοίξει την δικιά του chocolaterie . Τελικά θα πραγματοποιήσει το όνειρό του μεταναστεύοντας στον Καναδά - μιά χώρα melting pot διαφόρων πολιτισμών, ανεκτική και τελείως "παρθένα" στον χώρο της παραγωγής και κατανάλωσης ποιοτικής σοκολάτας. Η καρριέρα του Γιόπ απογειώνεται και ζει πραγματικά ευτυχισμένες στιγμές ώσπου οι καταστάσεις τον ξεπερνάνε .

Διαβάζοντας το μυθιστόρημα τού Schogt πολλές φορές μου δημιουργείτο η απορία , γιατί με άφηνε τόσο αδιάφορο (άσχετα που από έναν ιδιάζοντα μαζοχισμό ,το διάβασα μέχρι το ιδιαίτερα προβλέψιμο τέλος).
Είναι ο ήρωας που είναι ψυχρός,ανέραστος,δύστροπος,παράξενος? Ο Ντάαλντερ σου δημιουργεί την αίσθηση "μιά κρύο,μιά ζέστη", κάποιες στιγμές συμπάσχεις με τις πικρίες του και τις απογοητεύσεις του , άλλες φορές σου έρχεται να παρατήσεις το βιβλίο αγανακτισμένος με τις μαλακίες του .
Είναι η γραφή του συγγραφέα που είναι άχρωμη και ιδιαίτερα πεζή , λειτουργώντας ως τροχοπέδη στην ανάπτυξη της ιστορίας ? Οι ιστορίες που έχουν βασικό πρωταγωνιστή ένα τόσο γοητευτικό (και αισθησιακό) υλικό όπως η σοκολάτα , συνήθως σου αφήνουν μιά ιδιαίτερα γλυκειά αίσθηση (άσε που σε λιγώνουν απίστευτα,σε βαθμό στερητικού συνδρόμου). Στο βιβλίο αυτό , η αίσθηση είναι μάλλον bitter όπως οι σοκολάτες που προτιμάει ο ήρωας , ο οποίος δεν πείθει τον αναγνώστη ούτε γιά το πάθος του, ούτε γιά τις ικανότητές του σε σημείο που να αναρωτιέσαι μήπως τελικά τα προϊόντα του σουπερμάρκετ ήταν όντως καλύτερα και το "νόημα" που ήθελε να περάσει ο συγγραφέας λειτούργησε τελείως αντίστροφα με τις προθέσεις του .