Το βιβλίο ξεκινάει με τις καλύτερες προδιαγραφές.Θαλασσινή ιστορία (αβανταδόρικο θέμα που πάντα συγκινεί-εξάλλου σε όλους αρέσει ο Καββαδίας και ό Κόνραντ),η Καρυστιάνη ξέρει να γραφει πολύ καλά,η αρχική ιδέα είναι μιά χαρά.Το πρόβλημα όμως αρχίζει από τη στιγμή που αυτή ακριβώς η έμπνευση ξεφουσκώνει και αποδεικνύεται ανίκανη να κρατήσει το ενδιαφέρον μας,σε ολόκληρο μυθιστόρημα.Η συγγραφέας μάς ξαναέδωσε τέτοια δείγματα «αποσυντονισμού» και στις ΝΥΦΕΣ,όπου και πάλι είχαμε μιά καταπληκτική ιδέα αλλά στον δρόμο βρεθήκαμε προ μιάς αδιέξοδης και πολύ αργής πλοκής.
Ο καπετάνιος και κεντρικός ήρωας του βιβλίου,Μήτσος Αυγουστής ταξιδεύει σχεδόν αδιάκοπα επί 58 χρόνια.Στα 75 του αρνείται να εγκαταλείψει το καράβι του,έχει παραιτηθεί από τα πάντα,την οικογένειά του που έχει να την δει δώδεκα χρόνια –το γιό του,έχει να τον δεί από τότε που ήταν δέκα χρονών.Τα μόνα που τον κρατάνε ζωντανό είναι το καράβι του και η θάλασσα.Τυφλός εδώ και μερικά χρόνια,κουμαντάρει πλήρωμα και καράβι με μοναδική ικανότητα και κανείς δεν τον έχει πάρει χαμπάρι !!!!
Παράλληλα διαβάζουμε,την ιστορία του μοναδικού έρωτα τού Αυγουστή,την εξομολόγηση μιάς εξηντάρας πλέον, λαϊκής γυναίκας,της Λίτσας,η οποία σαν άλλη Πηνελόπη,ζεί με το όραμα της επιστροφής του καπετάνιου.
Καταλυτικό σημείο στην ιστορία θα παίξει η ανάμιξη του γιού ,ο οποίος ενώ μέχρι την μέση του μυθιστορήματος είναι ουσιαστικά αόρατος,στο δεύτερο μισό γίνεται πρωταγωνιστής του.
Η ιστορία γίνεται απίστευτη σε σημείο κωμικοτραγικό στις τελευταίες εκατό σελίδες,όταν ο τυφλός υπέργηρος καπετάνιος οδηγεί με την όπισθεν γιά πολλά ναυτικά μίλια μέσα στον ωκεανό το καράβι ώσπου να το οδηγήσει με ασφάλεια σε κάποιο λιμάνι.Το τέλος δε του μυθιστορήματος (happy-end όπως στα περισσότερα βιβλία της συγγραφέως) έρχεται να «δέσει το γλυκό» αφήνοντας με να αναρωτιέμαι γιά το μέγεθος του μαζοχισμού μου.
Οι αρετές της Καρυστιάνη είναι δεδομένες.Στρωτό γράψιμο,ωραία γλώσσα,μελέτη του υλικού (σωστά προσπερνάει το θέμα των ξένων πληρωμάτων στα Ελληνικά πλοία).Θίγει ικανοποιητικά το πρόβλημα του ναυτικού με την μοναξιά που κυριαρχεί στη ζωή του και ο οποίος,ανυπομονεί να πιάσει λιμάνι ή να φτάσει σπίτι του,και μόλις φτάνει δεν βλέπει την ώρα να ξαναφύγει.Είναι όμως πασιφανές ότι η συγγραφέας είναι πλέον σε δημιουργικό αδιέξοδο,μήπως λοιπόν, έφτασε η στιγμή να ξαναγυρίσει στο διήγημα?
Προβληματικό είναι και το μυθιστόρημα της Χέλγκα Χέγκεβις «ΜΑΚΙΓΙΕΖ ΠΤΩΜΑΤΩΝ» (Εκδ.Εμπειρία) (60).Εδώ το πρόβλημα έγκειται κυρίως στο «άπλωμα» του βιβλίου .
Η νουβέλα αυτή καλύπτει δύο αιώνες ιστορίας μέσα από την διαδρομή τεσσάρων γυναικών που έχουν το «χάρισμα» της φροντίδας των νεκρών.Με τη δράση τοποθετημένη κυρίως στο ανατολικό κομμάτι της Γερμανίας,καλύπτει τα χρόνια από το 1851 έως το 1990,έχοντας σαν υπόβαθρο αρχικά την φτωχή φεουδαρχική επαρχία η οποία σιγά-σιγά εκβιομηχανίζεται.Από το βιβλίο περνάνε οι διωγμοί των Εβραίων,οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι,η άνοδος και η πτώση βιομηχάνων,η ναζιστική Γερμανία,ο κόσμος των σανατορίων και καταλήγουμε στην πτώση του Τείχους.
Η ιστορική καταγραφή είναι μάλλον βαρετή και προχειρογραμμένη διότι η συγγραφέας θέλει να επικεντρώσει στις προσωπικότητες αυτών των τεσσάρων γυναικών και στις μπερδεμένες σχέσεις τους,είτε ερωτικές είναι αυτές,είτε προσωπικές.
Οι γυναίκες (πρωταγωνίστριες)τής Χέγκεβις είναι ζωντανές,εκρηκτικές,δυναμικές με τα προτερήματα και τα ελαττώματα τους,σε αντίθεση με τους άντρες του βιβλίου που είναι όλοι αδύναμοι,αδιάφοροι,φιγούρες χλωμές και χωρίς νεύρο. Είναι ενδεικτική η ιστορία του Αντον και της Χίλντα , οι οποίοι είναι γονείς μιάς από τις πρωταγωνίστριες.Ο βιομήχανος Αντον παντρεύεται την Εβραία Χίλντα και προς έκπληξη όλων ασπάζεται την Εβραϊκή θρησκεία,την οποία κρατάει καθ'όλη τη διάρκεια της ζωής του και καταστρέφεται λόγω αυτής του της επιλογής.Ενώ λοιπόν η συγγραφέας έχει ένα έξοχο εύρημα , το οποίο θα μπορούσε να απογειώσει το μυθιστόρημα,το αφήνει να χαθεί,μην επιμένοντας στην προσωπικότητα του (αλλού γι'αλλού)Άντον,αφήνοντάς μας με την απορία.
Το βιβλίο αν και ξεκινάει πολύ καλά,συνεχίζεται μάλλον αδιάφορα,με εμφανές πρόβλημα ρυθμού και οικονομίας.Κάπου πάει να το γυρίσει σε «μαγικό ρεαλισμό»,αλλά τα «μεταξωτά βρακιά...».Περισσότερο λειτουργεί το φιλοσοφικό υπόβαθρο γιά τη σχέση θανάτου - ζωής και οι ψυχαναλυτικές περιγραφές των ηρωίδων οι οποίες,όπως προείπα είναι καλά δουλεμένες.
Εν κατακλείδι ένα βιβλίο που μάλλον θα διχάσει τον αναγνώστη του,άλλος μπορεί να το αγαπήσει,άλλος μπορεί να βαρεθεί-δεν περνάει αδιάφορο,αλλά κάτι μου λέει ότι του χρόνου δεν θα το θυμάμαι καθόλου.
At 20/3/07 15:46, 
scalidi
At 20/3/07 16:07, 
@Scalidi>Αλλοίμονο δεν μπορούμε να συμφωνούμε σε όλα.Δεν διαφωνώ γιά την γραφή της,αλλά η ωραία γραφή δεν στηρίζει μυθιστόρημα.Γοητεία δεν βρήκα-μάλλον όμως οι περισσότεροι θα συμφωνήσουν μαζί σου γιατί το βιβλίο πάει καλά εμπορικά.Πιστεύω όμως ότι δεν θα το έβγαζε κανείς εκδ.οίκος εάν το βιβλίο δεν το υπέγραφε η Κα Καρυστιάνη και το υπέγραφε η Κα Παπαδοπούλου (λέω τώρα...).
At 20/3/07 16:12,
At 20/3/07 16:26, scalidi
θα πω δυο πράγματα ακόμη: η λέξη λογοτεχνία αποτελείται από τα δύο συνθετικά λόγος και τέχνη, άρα όταν μιλάμε για λογοτεχνία, μάλλον μας ενδιαφέρει η τέχνη του λόγου λίγο παραπάνω, απ' ότι ας πούμε η πλοκή, καθώς δεν μιλάμε για κινηματογράφο να μας απασχολεί το τέλος ή μόνο η εξέλιξη της ιστορίας. τέλος πάντω, δεν μου αρέσει που ακούγομαι έτσι διδακτική. δεν έχει ίσως νόημα να τα γράφω αυτά, αλλά προτιμώ χίλιες φορές την κ. Καρυστιάνη από εκατοντάδες άλλες επίσης με ονοματεπώνυμο ;))))))
@Scalidi>Συμφωνώ σε ότι λες 100%.Δεν έχουν σχέση όμως με το ΣΟΥΕΛ,το οποίο κατά την άποψή μου,είναι ένα κακό βιβλίο,καλών προθέσεων από μιά γλυκύτατη και ικανότατη συγγραφέα.Εάν ο συγγραφέας είναι (ή τον θεωρώ εγώ ατάλαντο) δεν θα έκανα τον κόπο ν'ασχοληθώ.Πίστεψέ με,στενοχωριέμαι που τα γράφω αυτά γιατί το ξέρεις ότι είμαι καλοπροαίρετος.
At 20/3/07 16:50, scalidi
Δεν θα χαλάσουμε τις καρδιές μας.(και λίγο μπλακ χιούμορ που δεν μπορώ να αντισταθώ παρενθετικά: καλές προθέσεις η συγγραφέας, καλή προαίρεση εσύ λίμπρο, πάλι η κακιά βγήκα που υπερασπίζομαι την αναγνωστική απόλαυσή μου- μη μου θυμώσετε ;)))))))
Το θέμα είναι τι εισπράττει κανείς από ένα βιβλίο, εγώ ό,τι καταλαβαίνω το λέω. Εμένα μου άρεσε η τρυφερότητα που περιέβαλε τους ανδρικούς χαρακτήρες και η αλήθεια που προσέγγισε τους γυναικείους.
At 20/3/07 17:51, JustAnotherGoneOff
Τα είπατε όλα εδώ:
δεν μπορώ να φανταστώ τι θα γινόταν εάν το διάβαζε ο καπετάνιος πατέρας μου,θα μου το φόραγε κολάρο (και θα μου ξαναέλεγε το γνωστό "όλο μαλακίες διαβάζεις ρε παιδί μου")...
Κι εγώ είχα πατέρα ναυτικό κι έχω δουλέψει στα καράβια. Μπορώ να πω περίπου τα ίδια, αλλά πιο κομψά. Ήδη ετοιμάζω ποστ μέσα στη βδομάδα για το Σουέλ, το διάβασα με πολύ κόπο.
@Alexandra>Το ΣΟΥΕΛ πήρε θετικότατες κριτικές από Β.Ραπτόπουλο και Ρ.Γεωργακοπούλου,ο Χατζηβασιλείου στην Ελευθεροτυπία ήταν έτσι κι'ετσι (μάλλον καυστικός γιά το γενικά ήπιο στυλ του) και ο Μπουκάλας στην Καθημερινή είναι σε αρκετά σημεία οξύς.Το βιβλίο σκίζει εμπορικά,οπότε σίγουρα προκαλεί συζητήσεις.Εδώ εκφράζω καθαρά προσωπική άποψη και το κυριότερο δεν γνωρίζω σχεδόν κανένα από τον χώρο.Το βιβλίο μπορεί κάλλιστα να σας αρέσει-περί ορέξεως...
At 20/3/07 18:07, scalidi
At 20/3/07 18:08,
@Justanothergoneoff> &
@Librofilo> Η λογοτεχνία δεν είναι "ημερολόγια καταστρώματος" για τον πατέρα κανενός. Στην "Αμερικάνικη έρημο" του Εβερετ ζωντάνευαν οι πεθαμένοι! Ενα βιβλίο πρωτίστως είναι γλώσσα και ρυθμός (που αυτό ή τόχεις ή δεν τόχεις, ή είσαι δηλαδή συγγραφέας ή διαφορετικά "πάρ 'το αλλιώς"). Και η Ιωάννα Καρυστιάνη είναι. Το ζήτημα είναι αν έχει δικαίωμα ένας συγγραφέας σε ένα λιγότερο σημαντικό βιβλίο. Αλλά και πάλι κατά τον Εκο, τέχνη θα πει συγκίνηση, πρωτίστως. Και κάποιοι συγκινήθηκαν. Δηλαδή, τι λέμε, πολλοί συγκινήθηκαν.
@ Nuwanda μου καλέ η "Μικρά Αγγλία" ήταν σπουδαίο βιβλίο. Το ίδιο και "Ο άγιος της μοναξιάς" αλλ' έπρεπε να συνηθίσεις πρώτα την γλώσσα. Κι εδώ θα πρέπει να της το αναγνωρίσουμε' σχεδόν σωματική, άλλη κάθε φορά. Αλλ' ούτε λόγος, ο καθένας μας έχει δικαίωμα και σε κάτι το λιγότερο σημαντικό.
At 20/3/07 18:11,
At 20/3/07 19:25,
Αγαπητέ μου Librolifo,
Δεν είχα την ευκαιρία να διαβάσω το Σουέλ της Καρυστιάνη, καθώς σταμάτησα την ανάγνωση των πονημάτων της στον "Αγιο της Μοναξιάς".
Πιστεύω ότι διαλύει τον κώνωπα και καταπίνει την κάμηλο σε επίπεδο γραφής. Δηλαδή το γράψιμό της είναι σαν γλυκό του κουταλιού που σού κάθεται στο λαιμό.
Οσο για πλοκή ποτέ δεν ήταν το φόρτε της Καρυστιάνη.
Φυσικά,δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το ευπώλητο των βιβλίων της αλλά απορώ αυτές οι χιλιάδες αναγώστες δε μπουκώνουν απο τις λεκτικές περικοκλάδες;
Εμένα η γραφή της μού κάνει κάτι σε παλαιοχριστιανικό μπαρόκ, όπως θα έλεγε και η κυρία Θεοδοσοπούλου του Βήματος!
Πάντως, δεν θέλω να παρεξηγηθώ ως κακόπιστος και κακοπροαίρετος. Απλά, δεν μού αρέσει αυτό το στύλ αναγνώσματος. Με κουράζει.
Θέλω κάτι πιό λυτρωτικό!
Ιανός
@Alef>Με χαρά μου διαπιστώνω ότι σας κέντρισα το ενδιαφέρον και σπάσατε τον "όρκο σιωπής".Μάλλον όμως δεν καταλάβατε καλά τι έχω γράψει στο σχόλιο μου (στο ποστ είμαι σίγουρος ότι καταλάβατε).Λοιπόν,εάν αποθεώνουμε την "βιωματική γραφή",μάλλον γουστάρουμε τα "Ημερολόγια καταστρώματος" γιά τους πατεράδες ή τους θείους μας.Δεν είναι έτσι?Επειδή η βιωματική γραφή δεν έχει ιδιαίτερο ή και κανένα ενδιαφέρον γιά μένα και ούτε θεωρητικός της λογοτεχνίας είμαι (πολύ θα το ήθελα αλλά που...)παραθέτω ένα αποσπασμάτι από την εξαιρετική κριτική του Π.Μπουκάλα (με τον οποίο συνήθως διαφωνώ)στην Καθημερινή γιά το βιβλίο της Καρυστιάνη "Παρά την κάποια λατρεία που υπάρχει στη μικρή μας αγορά για τη λεγόμενη «βιωματική λογοτεχνία», ποιητική είτε πεζογραφική, κανένας δεν υποχρεώνει κανέναν μάστορα της γραφής να γράφει μόνο για ό,τι έχει ζήσει· αν μια τέτοια υποχρέωση έπαιρνε τη μορφή νόμου, δεν θα είχαν γραφτεί ούτε καν τα δύο τρίτα της λογοτεχνίας, παγκοσμίως. Στο τέλος του βιβλίου της, και μετά το Γλωσσάρι, η Καρυστιάνη γράφει ότι «το “Σουέλ” οφείλεται στους Αντριώτες, Κεφαλονίτες, Τηνιακούς, Κερκυραίους και Χανιώτες ναυτικούς, συνταξιούχους και εν ενεργεία, που με έκαναν να πιάσω το μολύβι». Θα μπορούσε λοιπόν κανείς, διευρύνοντας υπερβολικά την έννοια της «οφειλής», να ισχυριστεί ότι απέβη προβληματική για τη σύνταξη του μυθιστορήματος η ίδια η ιδρυτική συνθήκη του, το ότι δηλαδή πρόκειται εν πολλοίς για μεταφορά και ανάπλαση των αισθημάτων και των αφηγήσεων τρίτων".
Συμφωνώ ότι ένα βιβλίο είναι γλώσσα και ρυθμός και άλλα πολλά.Διότι αλλιώς εκλαμβάνω εγώ τη λογοτεχνία,αλλιώς εσείς,αλλιώς ο Μαμαλούκας (που είναι αυτό το παιδί?).Τι μένει στο τέλος?Η κοινή μας λατρεία γι'αυτό το υπέροχο πράγμα που λέγεται αναγνωστική απόλαυση.Θα μου επιτρέψετε να συνεχίσω να την αναζητώ φανατικά..Ευχαριστώ γιά τα χειροκροτήματα..Ευχαριστώ...
@Ιανός>Καλωσορίσατε και ωραίο το όνομα που επιλέξατε.Αχ,μη μου αναφέρετε την Θεοδοσοπούλου-βγάζω καντήλες μόνο που ακούω το όνομα...Το γιατί πουλάει κάποιος πολύ και πως,είναι ένα παμπάλαιο ερώτημα που δυστυχώς δεν μπορεί να απαντηθεί.Λογοτεχνες που πούλησαν πολύ κάποτε,τώρα δεν τους θυμάται κανείς και άλλοι που έφυγαν πεθαίνοντας στην ψάθα,τώρα αποθεώνονται...
At 20/3/07 20:19,
@Ιανός>Την Θεοδοσοπούλου την βρίσκω παρωχημένη,κολλημένη με την Ελληνική λογοτεχνική σκηνή (την οποία θεωρώ πολύ μέτρια-ξέρω σηκώνει ανάλυση αυτό-και επαρχιώτικης νοοτροπίας).Όταν δε διάβασα,πριν από μερικά χρόνια ένα άρθρο της-υπεράσπιση των Ελλήνων λογοτεχνών,όπου το κυριότερο επιχείρημα ήταν ότι "αφουγκράζονται τη ζωή του τόπου",την "διέγραψα" τελείως.Υπάρχουν πολλοί καλοί Έλληνες κριτικοί.Ο Κούρτοβικ παρ'ότι με "δαιμονίζει" έχει γνώσεις και άποψη-τον θεωρώ μάλλον τον καλύτερο.Πιστά δεν ακολουθώ κανένα,αλλά δεν μπορώ να αγνοήσω την προσωπική κριτική ματιά της Σ.Νικολαϊδου η οποία με εκπλήσσει με τις υπέροχες κριτικές της.Να σας πω και άλλα ονόματα ιδιαίτερα αξιόλογα?Γκίκα,Σχινά,Μαγκλίνης,Χρυσόπουλος,Χατζηβασιλείου,Κοτζιά (υπάρχουν και άλλοι τους ξεχνάω).
Το τραγουδι αυτό είναι από τα αγαπημένα μου..
At 20/3/07 20:52,
Librofilo,
Νομίζω πως δουλειά της Θεοδοσοπούλου είναι να ασχολείται με την ελληνική λογοτεχνία. Τα άλλα θέματα-ακαδημαϊκά και ξένα βιβλία- είναι μοιρασμένα σε άλλους.
Πιστεύω πως φέρεται με ευγένεια.
Θα μού επιτρέψεις να μη συμφωνήσω για τον Κούρτοβικ, που έχει μια απίστευτη υπεροψία. Δεν θα τον αδικούσα αν δεν τον έβλεπα να υποκύπτει στις μετριότητες των φίλων του.
Επίσης, η Νικολαϊδου μάλλον εύκολο ρόλο έχει, δηλαδή να διαβάζει και παρουσιάζει ξένη λογοτεχνία. Τη βρίσκω λίγο μαλθακή και εξιταρισμένη διαρκώς με όσα διαβάζει. Δε βλέπω ούτε κριτική ματιά προπάντων για τη δουλειά των μεταφραστών (πολλές φορές χάλια!) Τέλος, ο Χατζηβασιλείου είναι βαρύγδουπος και βερμπαλιστής. Οσο για τη Σχινά κι αυτή ξενοπαρμένη μού κάνει.
Μάλλον η Ελένη Γκίκα είναι πιό καλής πρόθεσης απο όλους του άλλους . Βάζει καρδιά όταν γράφει . Μού αρέσει αν και δε συμφωνώ πάντα με τη θετική της άποψη για βιβλία.
Ψηφίζω Γκίκα όμως.
Ιανός
@Ιανός>Δεν είναι εύκολο να ασχολείσαι με την ξένη λογοτεχνία.Πιστεύω ότι είναι πολύ πιό δύσκολο λόγω μεγάλου εύρους.Ότι αρέσει στην Σχινά μου αρέσει,οπότε την εμπιστεύομαι..Την Κα Γκίκα την γνώρισα,και δεν μπορώ να είμαι αμερόληπτος,την εκτιμώ αφάνταστα και έχει διαβάσει όσο λίγοι...Χαίρομαι που σας αρέσει κι'εσάς.
At 21/3/07 01:17, aura voluptas
Πολύ μου αρέσει εδώ μέσα ... Σας το έχω πει ότι πολύ μου αρέσει εδώ μέσα ? Νά'χα και ένα μπωλ ποπ κορν διαβάζοντας τα σχόλια και θα ήταν ιδανικά !
Εντελώς ενστικτώδικα έχω αποφύγει το "Σουέλ" μέχρι στιγμής , χωρίς να βρίσκω κάποιο ιδιαίτερο λόγο . Τα σχόλια του Ιανού πολύ χρήσιμα , τουλάχιστον για μένα .
Και η Άλεφ να μην ξαναμπεί στο μπουκάλι ! Γιατί ? Τι έπαθε ?
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σας Librofilo για τις "Νύφες" . Αν όντως συμβαίνει το ίδιο και στο "Σουέλ" , όπως λέτε , προβληματίζομαι ...
Και δεν πιστεύω να ανησυχείτε ότι θα " κόψετε το νερό απ'τ'αυλάκι " της γλυκιάς κας Καρυστιάνη . 'Ελεος ! :-)))
At 21/3/07 09:45,
αγαπητο alef, επιχειρησα να διαβασω ενα βιβλιο της κας Καρυστιανη πριν οκτω τοσα χρονια, και διαβασα με πολλη προσπαθεια δεκα σελιδες ασυνδετου, χοροπηδηχτου(sic!), μεθυσμενου θα ελεγα λογου, ο οποιος δεν ικανοποιησε ουτε τα αισθητικα, ουτε τα τεχνικα μου κριτηρια...
Σημερα μπορει να μην το εβρισκα τοσο τραγικο - αλλα με διακοσια τοσα αδιαβαστα βιβλια backlog δεν νομιζω οτι θα επιχειρησω στο ορατο μελλον να απoκαταστησω τις βιβλιοφιλικες σχεσεις μου μαζι της... :)
Φίλτατε Libro, από τις λίγες φορές που δεν θα συμφωνήσω μαζί σου. Όχι γιατί δεν έχει τις αδυναμίες του το "Σουέλ", αλλά γιατί δεν το βρίσκω και τόσο του "πεταμάτου" (κυπριακό αυτό) όσο το κάνεις. Έχω ανεβάσει ποστ γι' αυτό στις 25 Νοεμβρίου 2006. Λυπάμαι που δεν ξέρω να σας παραπέμψω κατευθείαν σ' αυτό.
@Anagnostria>Την έχω διαβάσει προσεκτικά την άποψή σας.Εάν διαβάσετε ξανά αυτά που γράφω δεν πολυδιαφωνούμε.Κι'εσείς την ιστορία μάλλον υπερβολική και μελό την βρίσκετε.Απλά γοητεύεστε περισσότερο από την γραφή της Καρυστιάνη και το στυλ.Ούτε εγώ λέω οτι είναι "του πεταματού",παραθέτω και τις αρετές του.Το ξαναλέω,από μία δημιουργό όπως η Καρυστιάνη,έχω απαιτήσεις και την κρίνω αυστηρότερα,διότι την συμπαθώ.Α,και κάτι άλλο,καλό είναι να διαφωνούμε πότε-πότε (και γιά το Πέδρο Πάραμο διαφωνούμε,you know...)
At 21/3/07 11:57,
Αγαπητέ Librofilo,
δεν θα διάβαζα το “Σουέλ” της Ι.Καρυστιάνη λόγω ευπώλητων στηλών. Το διάβασα όμως και δεν διαψεύστηκα. Μου άφησε την αίσθηση του βιαστικού, του “άντε, να τελειώνουμε”. Εκεί που περίμενα μια διαφορετική εξέλιξη, διάβαζα κάτι πολύ προβλέψιμο – εάν ήθελε να αποδώσει το κοινότυπο, το τετριμμένο, μιαν άλλη, διαφορετική βρε παιδί μου ζωή (όπως περίπου είπε και η ίδια στη παρουσίαση του βιβλίου της) αυτό το πέτυχε – για το υπόλοιπο, είναι φανερό ότι θα μπορούσε να αξιοποιήσει πολύ καλύτερα το υλικό που είχε στα χέρια της.
Η Ι.Κ. σαφώς παράγει λογοτεχνία. Η γλώσσα της είναι – και εδώ θα συμφωνήσουν άπαντες – πολύ ιδιαίτερη και από μόνη της ελκυστική, αυτό όμως δεν είναι αρκετό για να διατηρήσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι την τελευταία σελίδα. Έχω την εντύπωση ότι η συγγραφέας στάθηκε αμήχανα μπροστά στο happy end που ήθελε να γράψει – ίσως να έχει συνηθίσει στις εσωτερικές διαδρομές των ηρώων της, και τώρα που θέλησε να βγει για λίγο από αυτό το τούνελ, δεν μπόρεσε. Σαν αναγνώστρια, μπορώ να πω ότι δεν με παρέσυρε αυτή τη φορά – πολύ αργός ρυθμός σε πλήρη αντίθεση με την προφορικότητα της γλώσσας που χρησιμοποιεί.
ΥΓ: Οι κριτικές για το έργο της Ι.Κ. δεν είναι επ’ ουδενί μομφές για την ίδια τη συγγραφέα – το όποιο έργο, καλό ή κακό ( σύμφωνα και με τις κριτικές) πάντα έχει κάτι να δώσει, και στους αναγνώστες και στην ίδια τη δημιουργό.
At 21/3/07 12:38,
@Nuwanda> Νουβάντα μου καλέ, συμφωνώ απολύτως μαζί σου όσον αφορά τον "χοροπηδηχτό, μεθυσμένο λόγο". Η Καρυστιάνη είναι ανάμεσα στους ελάχιστους έλληνες συγγραφείς που "ακούν" την μουσική της ιστορίας. Συντονίζονται στης ιστορίας τον ρυθμό κι εσύ θα πρέπει να περιμένεις υπομονετικά "μέχρι ν' ακούσεις το τραγούδι". Το τραγούδι τ' ακούσαμε και την "Μικρά Αγγλία", και στο "Κοστούμι στο χώμα" και στη "Μοναξιά" (Ο άγιος της Μοναξιάς). Στο "Σουέλ" μάλλον φαίνεται ότι δεν ακούστηκε το τραγούδι. Η συγγραφέας μοιάζει να έχασε για λίγο τον "Ρυθμό του κόσμου". Γι' αυτό παραμένουν αμήχανοι και όσοι την αγαπούν. Αυτός ο ρυθμός που έχει για τον αναγνώστη ανταπόκριση σχεδόν... σωματική είναι αυτό που αποκαλώ (και όχι μόνον εγώ) σωματική γλώσσα (άλλο η βιωματική). Είναι αυτό που εννοεί ο Σουρούνης όταν λέει ότι "γράφει με την καρδιά του". Είναι αυτό που σου λέει κατά καιρούς το άλεφ το παρανοικό για τις "καλοκαρφωμένες λέξεις". Είναι αυτό που γνωρίζει καλά ο Libro για τον Μπορχεσικό ρυθμό (αλλού ένα "και" ή ένα "είναι" και αυτομάτως γίνεται άλλη η ιστορία), είναι αυτό που διαθέτει ο Librofilo (κι ας μην το παραδέχεται) ακόμα κι όταν γράφει κριτικές (ή απαντά στα σχόλια). Είναι αυτό που ακόμα κι αν μας σβήσουν τ' όνομα, εμείς αναγνωρίζουμε τον ποιητή ή τον συγγραφέα. Και είναι αυτό που η Ιωάννα αυτή τη φορά, μάλλον δεν το πέτυχε καλά: δηλαδή, έχασε τη συχνότητα. Οσο για τις υπερβολές της πλοκής, μα πάντα η Ιωάννα είναι υπερβολική, στις ιστορίες της δεν είναι όσα λέει, αλλά όσα δεν λέει. Μην τρελαθούμε, το φινάλε της Μοναξιάς (Ο άγιος της Μοναξιάς) δεν ήταν και η αποθέωση του ρεαλισμού, ήταν όμως ένα μαγευτικό, υπερβατικό φινάλε (που ή σε σαγηνεύει ή λες ότι η συγγραφέας του δεν ξέρει ελληνικά! Θυμηθείτε αυτό το απίθανο "Ψυχομένω, ψυχομένεις" ή το "ζωδεζώ, ζωδεζείς", "πεθαμένω, πεθαμένεις"! Η μαγεύεσαι ή θέλεις να την δεις δεμένη! Ε εγώ μαγεύομαι!) άλεφ... δεμένο
At 21/3/07 12:49, scalidi
@Alef>Ωραία,πολύ ωραία τα λέτε με μιά δόση υπερβολής (μπορεί και δύο).Τα παραδείγματα με τις "καλοκαρφωμένες λέξεις" είναι ωραία,αλλά μου αποδίδετε χαρίσματα που δεν διαθέτω.Αφήσατε να φανεί,ότι ούτε και σ'εσάς άρεσε το ΣΟΥΕΛ.Μπορείτε να μας πείτε εάν είναι όντως έτσι?Σας άρεσε ή όχι?Θα το συστήνατε σε κάποιον άνθρωπο ή θα του λέγατε,πάρε κάποιο άλλο βιβλίο καλύτερα?
At 21/3/07 13:23,
θα του έλεγα, αν δεν έχει διαβάσει Ιωάννα να πάρει την "Μικρά Αγγλία"΄, κι αν του αρέσει αυτό και το "Κοστούμι στο χώμα", τον "Αγιο της μοναξιάς". Και θα επαναλάβω ότι κάθε σημαντικός συγγραφέας έχει δικαίωμα και σε ένα λιγότερο σημαντικό βιβλίο. Ακόμα και για να πάει παρακάτω, μπορεί ενδεχομένως αυτό και να αποτελεί το ενδιάμεσο βήμα.
At 21/3/07 14:14,
αγαπητο alef, δεν διαφωνουμε λοιπον!
...προσωπικα δεν γνωριζω το τραγουδι της κας Καρυστιανη γιατι δεν προσπαθησα ποτε να το ακουσω.
Ξερετε κατι ομως? πολυ λιγη υπομονη εχω πλεον αναμενοντας για τα καινουρια ασματα, προτιμω την δεδομενη χαρα χιλιοακουσμενων, αγαπημενων, παλιων τραγουδιων (συνδρομο γηρανσης?)....
At 21/3/07 14:26,
Με το "βιαστικά" δεν εννοούσα απρόσεκτα - κάθε άλλο. Πιστεύω ότι την πίεσε ο όγκος του υλικού ή ο χρόνος. Συγγνώμη για την άστοχη λέξη αλλά έγραφα έχοντας στο νου την παρουσίαση του βιβλίου της - εκεί ο λόγος της ήταν γρήγορος, συναρπαστικός.
Το ότι δεν της βγήκε, όμως, οφείλετε σε δική της "αδυναμία" ή σε αδυναμία των ηρώων;
Επίσης, ξέχασα να σας συγχαρώ για το μπλογκ και την πολύ καλή, απολαυστική, δουλειά σας.
@Χρυσόθεμις>Ευχαριστώ γιά τα καλά σας λόγια.Πιστεύω ότι είναι καθαρά δικιά της αδυναμία,γι'αυτό τονίζω στην παρουσίαση μου (και δεν το πρόσεξε κανείς),ότι καλό θα είναι να ξαναγυρίσει στο διήγημα,έστω και ως άσκηση ύφους (ξανά).Δυστυχώς αυτό θεωρείται μάλλον υποτιμητικό από τους συγγραφείς μας,εκτός και αν φταίνε οι εκδότες.
At 21/3/07 15:28, scalidi
λίμπρο, εγώ το πρόσεξα, αλλά δυστυχώς το υπερκάλυψε αυτό μια περίεργη επιθετικότητα στο λόγο σου -μπορεί υφέρπουσα, μπορεί και να τη φαντάστηκα και να κάνω λάθος- με αποτέλεσμα ακόμη κι αυτό που εσύ έγραψες ως πρόταση, από μόνο του να μοιάζει απαξιωτικό. συγγνώμη, που το λέω, αλλά έτσι μου φάνηκε, μπορεί να κάνω λάθος
At 21/3/07 15:40, scalidi
Παιδί μου, όχι σε μένα -ουφ, παρεξηγούμαστε χωρίς λόγο, δεν μαζεύω κι εγώ το πληκτρολόγιό μου λιγάκι, η ασυμμάζευτη!- στο άρχικό κείμενο. Έλα, θα μπω κι εγώ στο "μπουκάλι" μου, γιατί σπέρνω διχόνοια και θα με μαλώσει ο πολυάσχολος Δεμ ο Λουκ...Κάτι θα γίνεται με τους πλανήτες, και τα έλεγε η Λίτσα (Πατέρα) το πρωί, αλλά εγώ δεν την άκουγα. Πολλά χαμόγελα ;)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))Αλαφραίνω το κλίμαμε ζώδια και πάω στο μπουκαλάκι μου που έχει μέσα λικέρ (κουμκουάτ)
At 21/3/07 16:52, scalidi
Νομίζω ότι το πιο σημαντικό είναι να διαβάζει κανείς πέρα από τις απόψεις που διαμορφώνει για τα βιβλία εκ των υστέρων. Ενδιαφέρουσα κουβέντα, αλλά πιστεύω ότι καμιά άποψη κανενός δεν μπορεί να επηρεάσει τον αναγνώστη όταν βρίσκεται μόνος με ένα βιβλίο. Είναι αυτός και το έργο απέναντί του, χωρίς άλλες επιδράσεις. Να είστε καλά
At 21/3/07 22:01, Λεία Βιτάλη συγγραφέας
Δεν θα σχολιάσω για να κρίνω το έργο της Καρυστιάνη. Είμαι σε πολύ μεγάλη σκέψη αν συγγραφέας μπορεί να κρίνει συγγραφέα χωρίς να επηρεάζεται από προσωπικές απόψεις περί συγγραφής. Θέλω όμως να πω ότι με χαρά μου παρακολούθησα μια από τις πιο γόνιμες συζητήσεις σ' αυτό το μπλογκ σχετικά με κάποιον συγγραφέα και το έργο του. Αγαπητέ Λίμπρο συγχαρητήρια και σε όλους τους άλλους σχολιαστές. Υπήρξε μέτρο, άποψη, επιχειρήματα, ηρεμία και πάνω απ' όλα αγάπη για τη λογοτεχνία. Μακάρι να συνεχιστούν αυτές οι συζητήσεις που βέβαια την ευκαιρία την έδωσε η ελληνική λογοτεχνία.
nuwanda
Μοναδικής αλήθειας το γερνάω εφηβεύοντας! (Η λάθος λέξη δική μου αλλά βγήκε αυθόρμητα).
At 22/3/07 02:10, aura voluptas
Συμφωνώ με την κα Βιτάλη . Ευχαριστήθηκα πολύ τον εποικοδομητικό αυτό διάλογο . Συγχαρητήρια στο πάνελ ( το φαντάστηκα ολίγον τι σε τηλεοπτικό )! Μας παρέσυρε το κύμα αλλά δεν μας ξέβρασε .
Άσχετο (?). Αν η κα Καρυστιάνη είχε γράψει το "Μακιγιέζ πτωμάτων" και η κα Χέγκεβις το "Σουέλ" , ποιά θα ήταν άραγε η πορεία της κουβέντας ? ( τη σκέφτομαι και την καημένη την κα Χέγκεβις που έμεινε μόνη και ασχολίαστη ...) Που σημαίνει ? :-))))
@Aura voluptas>Έ όχι και τηλεοπτικό πάνελ,μας μειώνετε...Ενδιαφέρον το ερώτημα,η πορεία της κουβέντας θα ήταν η ίδια,μάλλον το λάθος είναι δικό μου που έβαλα 2 βιβλία στο τραπέζι.Ελάχιστοι πρέπει να γνωρίζουν το βιβλίο της Χέγκεβις,οπότε τι να πουν γι'αυτό.Ενώ της Καρυστιάνη σκίζει,πρέπει να έχει ξεπεράσει τα 30000 αντίτυπα πλέον.Φυσιολογικά λοιπόν πήγε προς τα εκεί το πράγμα.
At 22/3/07 11:00, ioeu
Για το βιβλίο δεν θα πω - είπατε τόσα άλλωστε.
Θα συμφωνήσω με τη Λεία. Πόσο πιο γόνιμη κι ενδιαφέρουσα γίνεται μια τέτοια προσέγγιση ενός βιβλίου...
(κάτι ήξερε κι ο παππούς Πλάτωνας κι έγραφε διαλόγους)
Άσε που και να θέλω να γράψω κάτι...συνήθως ξεχνιέμαι με τις μουσικές σου... Ειδικά με το συγκεκριμένο τραδούδι δεν χρειάζομαι ούτε...εισιτήριο...
At 22/3/07 12:03,
@ Librofilo &
@ Aura> Τελικά, φίλτατε Librofilo έχετε έναν τρόπο μοναδικό να με κάνετε να... βγαίνω απ' το μπουκάλι, βεβαίως συνέβαλε και η αγαπητή Αουρα σ' αυτό, αυτή τη φορά αρκετά. Εχετε δίκιο, Αουρα, αδικήσαμε την Χέγκεβις, και μάλιστα εγώ που όταν την διάβασα δήλωνα ενθουσιασμένη: για την αρχιτεκτονική δομή της, τις ψυχαναλυτικά άρτιες ηρωίδες της, για τα συγγραφικά ευρήματα που ήταν αρκετά: οι γυναίκες μιας οικογενείας να ελκύονται και σε βάθος χρόνου απ' τους άντρες μιας άλλης, οι ασήμαντες φαινομενικά επιλογές που αποβαίνουν μοιραίες στο τέλος, ο τρόπος που εισβάλει η Ιστορία στην ιστορία... και βεβαίως το απίθανο επάγγελμα, να προετοιμάζεις νεκρούς...
Αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι την κριτική ματιά Librofilo την εμπιστεύομαι κυριολεκτικά "με κλειστά μάτια", κατά συνέπεια και επειδή είχε περάσει καιρός, αμφέβαλα για την... σιγουριά της δικής μου. Διότι άλλο συγγραφικό εύρημα (που πάντοτε απολαμβάνω για λόγους που δεν μπρούν εδώ να εξηγηθούν) κι άλλο απέδωσε, τελικά, αυτό το εύρημα. Υποστηρικτική...Χέγκεβις, τέλος. Librofilo- alef σημειώσατε 1-0
Ήμουν έτοιμος να ανεβάσω ποστ για το "Σουέλ" αλλά με προλάβατε αγαπητέ λιμπρόφιλο. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σας. Το διάβασα με μεγάλο κόπο.
Συμφωνώ ότι οι συγγραφείς έχουν δικαίωμα σε κακές ή λιγότερο καλές στιγμές αλλά οι αναγνώστες δεν ευθύνονται γι' αυτό. Το επαναλαμβάνω ότι δεν είναι δυνατόν να κυκλοφορούν κάθε χρόνο βιβλίο. Η "Μικρά Αγγλία" είναι το καλύτερο γιατί ήταν το πρώτο της. Μετά άρχισε να πέφτει -συχνό φαινόμενο στην ελληνική βιαστική λογοτεχνική αγορά. Συμφωνώ με τον Ιανό για τον Χατζηβασιλείου. Παραείναι βερμπαλιστής. Η Κοτζιά έχει βάθος αλλά είναι μίζερη. Ο Κούρτοβικ είναι ο καλύτερος, συμφωνώ. Όσο για τους υπόλοιπους δεν έχουν κατά τη γνώμη μου τα φόντα ενός αξιόπιστου κριτικού. Αναγνώστες είναι. Τα σέβη μου.
@Bibliofagos>Φαντάζομαι ότι το δικό μου ποστ,δεν θα σας αποτρέψει τελικά από το να "ανεβάσετε" κάτι γιά το ΣΟΥΕΛ στο δικό σας μπλογκ.Όπως ο "Ιανός" έτσι κι'εσείς χαρακτηρίζετε τον Χατζηβασιλείου "βερμπαλιστή".Γιατί?Έχω πολλές ενστάσεις γιά τον συγκεκριμμένο αλλά δεν τον έχω σκεφθεί ως φλύαρο ή "ρηχό".Διακρίνω αγάπη γιά τη λογοτεχνία σ'αυτόν αλλά έλλειψη πρωτοτυπίας.
At 23/3/07 11:15,
@ Aura> θα πρέπει να ομολογήσω ότι είστε απ' τους λίγους που με κάνουν να... μπαινοβγαίνω απ'το μπουκάλι. Τώρα όσον αφορά το... μπουκάλι αυτό καθ΄αυτό, νομίζω ότι όλοι διαθέτουμε, όπως την προσωπική μας Φράου, και το δικό μας μπουκάλι. Εφόσον ο καθένας εμπεριέχει και τον... διώκτη του. Και το δικό του καταφύγιο, για να ξεφοβηθεί, να... συνετιστεί, να πάρει δύναμη για να πάει παρακάτω. Σε κανενός άλλου μπουκάλι να μη δεχτείτε να μπείτε, παρά μονάχα στο δικό σας. Σας εύχομαι να έχετε μιαν υπέροχη μέρα, αν και κάτι μου λέει ότι οι νύχτες μας (και οι δικές σας και οι δικές μου) είναι καλύτερες απ' τη μέρα.
@ Librofilo> θα σας ζήλευαν πολλοί κριτικοί και συντάκτες βιβλίου, με τέτοιο κοινό και σχολιαστές.
Δεν θεωρώ ότι είναι χρήσιμο να ανεβάσω ένα ποστ όπου θα αναφέρω τα ίδια τα οποία διάβασα εδώ και δήλωσα ότι συμφωνώ. Με βγάλατε κι από έναν κόπο. Για τον Χατζηβασιλείου θα προσθέσω ότι γίνεται εξαιρετικά φλύαρος χωρίς να γίνεται συγκεκριμένος σε περιπτώσεις που διακρίνεις μια διάθεση να "χτυπήσει" κάποιο βιβλίο αλλά για κάποιους λόγους δεν το ολοκληρώνει. Άλλες φορές είναι συγκεκριμένος και διαυγής.
Λογοτεχνικό βραβείο των bloggers
Με απόλυτο σεβασμό στη γνώμη των συναδέλφων βιβλιόφιλων bloggers και γνώση του περιορισμένου του χρόνου τους, προτείνω τη θεσμοθέτηση ενός βραβείου για την Ελληνική σύγχρονη Λογοτεχνία που θα χαρακτηρίζεται από διαφάνεια και αξιοκρατία και με τους εξής όρους.
1. Θα συμμετέχουμε όσοι από τους βιβλιόφιλους θέλουμε προτείνοντας 5 από τα βιβλία που μας άρεσαν τον προηγούμενο χρόνο.
2. Τα βιβλία αυτά θα ανακοινωθούν από τα blogs που θα συμμετέχουν σ' αυτή τη διαδικασία. Οι συμμετέχοντες θα τα στείλουν με μέιλ.
3. Τα βιβλία θα προταθούν από τα blogs που θα συμμετέχουν σ' αυτή τη φδιαδικασία.
4. Κατόπιν συννενόησης με μέιλ των bloggers θα οριστεί πρόεδρος της επιτροπής. Εκεί θα στέλνονται τα μέιλ και αυτός θα τα ανηακοινώνει. Μπορεί να ανακοινώνονται και από τους άλλους συμμετέχοντες εάν επιθυμούν.
4. Οι προτάσεις των bloggers θα αποτελέσουν την μεγάλη λίστα των υποψηφίων. Εκεί που θα συγκλίνουν οι βιβλιόφιλοι bloggers θα αποτελείται η μικρή λίστα.
5. Η μικρή λίστα θα συζητηθεί και με επιχειρήματα μεταξύ των bloggers θα αναρτηθούν τα τελικά αποτελέσματα.
6. Οι βραβευθέντες θα είναι 1ος, 2ος και 3ος. Επιπλέον θα υπάρχει και βραβείο πρωτο εμφανιζόμενου συγγραφέα.
7. Κάποιος από εμάς θα αναλάβει να συντάξει το πόρισμα και να τιο ανακοινώσει και στα παραδοσιακά ΜΜΕ.
8. Το βραβείο θα είναι μια μεγάλης διάρκειας συνέντευξη του συγγραφέα στα blogs και μια περίληψη του έργου του που να δημοσιευθεί στα blogs. Επίσης ένα χρηματικό έπαθλο συμβολικό που θα κατατεθεί σε λογαριασμό του από τους βιβλιόφιλους bloggers. Αυτό για να υπάρξει ακόμη μεγαλύτερη διαφάνεια στην κρίση.
Καλώ τους αγαπητούς και εξαιρετικούς βιβλιόφιλους bloggers που παραθέτω για συμμετοχή σ' αυτή την προσπάθεια βράβευσης πραγματικά αξιόλογων έργων.
Θα αποσταλεί και μέιλ στον καθένα ιδιαιτέρως.
ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΟΙ BLOGGERS
1. LIBROFILO
2.READER'S DIGGEST
3. ANAGNOSTRIA
4. VIVLIOKAFE
5. BOOK ATTACK
6. Ο υποφαινόμενος ΒΙΒLIOFAGOS.
Αν επιθυμεί και κάποιος άλλος να συμμετέχει παρακαλώ να επικοινωνήσει.
Νομίζω φίλοι μου ότι ήρθε η ώρα γι' αυτό. Ήδη ο αγαπητός ρήντερ κάνει κάτι αξιόλογο. Ας πάμε λίγο παρακάτω.
Περιμένω την ανταπόκρισή σας και τις συμμετοχές.
Με απόλυτη εμπιστοσύνη στην καθαρότητα των απόψεών μας.
@Bibliofagos>Ωραία η πρόταση αλλά έχω μερικές απορίες:
-Καλοί αυτοί που προτείνεις αλλά υπάρχουν και άλλα βιβλιοφιλικά μπλογκς.
-Καλό θα ήταν να προτείνει ο καθένας από εμάς όσα βιβλιοφιλικά μπλογκς γνωρίζει και να συμμετάσχουν και αυτά,έτσι δεν θα αφήσουμε κανένα απ'έξω
-Οι συγγραφείς που έχουν μπλογκς συμμετέχουν?
-Μήπως είναι αργά γιά το 2006 και μπορούμε να κάνουμε όλη την προεργασία για το 2007.Έτσι θα είμαστε προετοιμασμένοι στην ώρα μας.
-Κανονικά στο τέλος της χρονιάς ο καθένας που συμμετέχει θα πρέπει να προτείνει 10 βιβλία,ώστε αυτοί που δεν έχουν διαβάσει κάποιο να προλάβουν να το διαβάσουν.Κατ'αυτό τον τρόπο αποφεύγονται λίγο-πολύ οι αδικίες.
-Μήπως δημιουργώντας την επιτροπή θα πρέπει να γνωριστούμε μεταξύ μας,μπας και έχουμε εκπλήξεις.Παραδείγματος χάριν,εγώ μπορεί να είμαι ο Χατηβασιλείου (γιά φαντάσου) και εσύ ο Σκαμπαρδώνης (λέω τώρα).Εάν δεν το κάνουμε έτσι,πρέπει να συμμετάσχουν όσοι έχουν βιβλιοφιλικό μπλογκ,συγγραφείς και μη..
Νομίζω ότι οι ενδιαφερόμενοι πρέπει να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας (με mail) γιά τη συνέχεια αυτής της κουβέντας.
Επιμένω όμως,ότι είναι μάλλον αργά γιά το 2006.
Συμφωνώ ότι πρέπει να συμμετάσχουν και άλλα βιβλιοφιλικά μπλογκς. Ήδη το έχω ανακοινώσει στο μπλογκ του reader's diggest αυτό. Προσωπικά δεν τους γνωρίζω όλους. Οι συμμετέχοντες μπορούν να προτείνουν και άλλους. Σχετικά με την χρονική περίοδο δεν θεωρώ ότι είμαστε αργά. Αντιθέτως οι περισσότεροι από εμάς έχουμε διαβάσει μεγάλο αριθμό από τα βιβλία του 2006 και έχουμε ανακοινώσει και αρκετά στα μπλογκ μας. Οι κρίσεις θα γίνουν σε 2 φάσεις. Στην πρώτη καταθέτουμε τα πρώτα 10. Και κατόπιν όσα έχουν σύμπτωση αποτελούν τη μικρή λίστα. Τότε καλείται κάποιος να διαβάσει ένα βιβλίο αν δεν το έχει ήδη κάνει. Και του χρόνου το ίδιο πρόβλημα θα αντιμετωπίσουμε. Τέτοια εποχή δεν θα τα έχουμε διαβάσει όλα. Προτείνεται και άλλους.
Αν είσαστε ο Χατζηβασιλείου πρέπει να είσαστε διχασμένη προσωπικότητα. Εγώ μακάρι να ήμουν ο Σκαμπαρδώνης. Το μέιλ μου υπάρχει στο μπλογκ μου. Τα σέβη μου.
At 23/3/07 23:00, Πάπισσα Ιωάννα
Ως ιδέα, παρόλο που υπάρχουν ένα σωρό βραβεία, δεν την απορρίπτω. Συμφωνώ ωστόσο με τις σκέψεις του librofilo, ειδικά ως προς το σύνολο των βιβλιόφιλων μπλογκς, τον χρόνο και την προετοιμασία. Οπότε πιστεύω κι εγώ ότι το 2006 είναι χαμένο. Θέλει πολλή προετοιμασία για τη διαδικασία, για το αν θα συμμετέχουν οι συγγραφείς κλπ. Κι από την άλλη γιατί να με εξοβελίσετε από την ψηφοφορία επειδή είμαι ο Χατζηβασιλείου και η Κάτια είναι ο Σκαμπαρδώνης;!!!!
Πατριάρχης Φώτιος
At 25/3/07 22:45,
Η λογοτεχνία είναι γλώσσα αλλά είναι και μύθος και αυτό είναι που την διαφοροποιεί από την αρθρογραφία που επίσης μπορεί να έχει εξαίρετη γλώσσα. Και ο μύθος κρίνεται για τη δυνατότητα να πάρει μαζί του, να ταυτίσει, τον αναγνώστη με τα πρόσωπα και τα γεγονότα που περιγράφει.
Αν και δεν έχω διαβάσει το βιβλίο, μόνο γέλια δεν με έπιασαν όταν διάβασα την αναφορά για ένα καράβι που πάει με την όπισθεν για πολλά μίλια.
Για να ταυτιστεί κάποιος με αυτό το σημείο θα πρέπει είτε να είναι από άλλο πλανήτη και δεν έχει δει καράβι ούτε στην τηλεόραση είτε τόσο απελπισμένος από τη ζωή ώστε ότι κινείται ανάποδα να του δίνει ελπίδες να ξανανιώσει.
At 26/3/07 00:38,
@Amfialos> Κι όμως, αγαπητέ μου, έχει πάει καράβι με την όπισθεν και μάλιστα για πολλά ναυτικά μίλια, κι αυτό είναι και ιστορικά αποδεδειγμένο (μετά από ατύχημα σοβαρό κατά τον πόλεμο του σαράντα). Μπορεί δηλαδή να μην ήταν το καράβι του καπετάν Μήτσου Αυγουστή, αλλ΄ήταν ΣΙΓΟΥΡΑ ένα καράβι! Οσο και αν φαντάζει απίθανο, αλλά γεμάτη απιθανότητες, να είστε σίγουρος, είναι η ζωή.
At 26/3/07 11:41, scalidi
At 26/3/07 11:53,
@ΙΑΝΟΣ> Θα σας παραξενέψει ενδεχομένως το ότι απ΄εδώ σας απαντώ, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι απ' εδώ ξεκίνησαν όλα. Και αισθάνομαι και χρέος μου, τελικά, σε σας ειδικά να απαντώ. Και ναι, έχετε δίκιο "γράφω με την καρδιά" κι όπως θα γνωρίζετε καλά, η "καρδιά" κάνει και λάθη. Εχω κάνω πολλά λάθη... καρδιάς και στη ζωή και στη δουλειά. Αυτό όμως που επ' ουδενί έχω κάνει, είναι να "αδικήσω" συγγραφέα. Να ξοδέψω χίλιες λέξις για να "θάψω" βιβλίο. Προτιμώ να μην αγγίξω καν το βιβλίο. Εξάλλου μπορώ ελάχιστα, ένα κάθε φορά. Λυπάμαι αν σας απογοήτευσα, αλλά το μόνο που διαθέτω προσόν είναι η μεγάλη αγάπη προς τους συγγραφείς και τα βιβλία. Οπως και νάχει, ευχαριστώ για τον τρόπο με τον οποίο έπεσε το βλέμμα σας, πάνω μου. Καλή Ανάσταση να έχουμε και νάστε καλά.
@Librofilo> ευχαριστώ θερμά για την φιλοξενία. Δεν σας ρώτησα, φαντάζομαι ότι δεν θα είχατε αντίρρηση. Και ότι καταλαβαίνετε απολύτως το γιατί το έκανα. Εσείς, καταλαβαίνετε. Νάστε καλά.
Κα Γκίκα,με όλο τον σεβασμό,νομίζω ότι δεν χρειαζόταν να απαντήσετε στον "Ιανό".Εξέφρασε μιά προσωπική άποψη γιά εσάς μέσα από ένα άλλο μπλογκ.Συνέδεσε βέβαια το σχόλιο του με αυτό που είχε αναφέρει πριν από μερικές μέρες σ'αυτό το ποστ-πράγμα που δεν καταλαβαίνω γιατί το έκανε,αλλά κατά την άποψή μου δεν χρειαζόταν να "δικαιολογείσθε" ή να απαντάτε σε σχόλια.
At 28/3/07 09:38,
Δεν συμφωνώ για το Σουέλ. Καταρχάς, γιατί με μαγεύει η ολοζώντανη ελληνική γλώσσα που δεν τη βρίσκω στη λογοτεχνία όσο θα ήθελα μεστή και τρέχουσα και αναβλύζουσα. Εμένα μου άρεσε η γραφή της κάτι που υπερκαλύπτει για τα δικά μου γούστα τα περί πλοκής και δομής. Δεν το βρήκα αδιέξοδο εγχείρημα συγγραφικά, αλλά ίσα ίσα γοητευτικό μαζί "Το μονοπάτι στη θάλασσα" του Σουρούνη και "Τα οπωροφόρα της Αθήνας" του Δημητρίου. Αλλά φυσικά αυτή είναι προσωπική μου άποψη εντελώς.