-Οι Έλληνες διαβάζουν όλο και λιγότερο.Παρά τις προσφορές των εφημερίδων,παρά τα αφιερώματα των διάφορων ένθετων,παρά την υπερπροσφορά βιβλίων το θέαμα είναι απογοητευτικό.
-Οι άνδρες δεν διαβάζουν καθόλου-μα καθόλου...Οι γυναίκες,μία στις 4-5,οι υπόλοιπες ξεφυλλίζουν περιοδικά,μιλάνε στα κινητά,κοιμούνται,κουτσομπολεύουν ότι κινείται.
-Η Χ.Δημουλίδου σκίζει...Σε κάθε παραλία θα βρεις και από ένα βιβλίο της.Απίστευτο...
-Οι Ιταλοί διαβάζουν ακόμα λιγότερο από τους Έλληνες.Οι Άγγλοι και οι Γερμανοί μόνο paperbacks και πολύ πάρα πολύ H.Potter έπαιζε,λογικό αφού τώρα βγήκε το καινούριο.Οι Ρώσοι (ήταν παντού με όλα τα καινούρια gadgets,φορητά dvd players,όλοι με ipods κλπ.)έτσι κι’έτσι,μάλλον απολάμβαναν τον ήλιο...
Οι 18 ημέρες που έλειψα,ήταν πολύ γόνιμες αναγνωστικά.Μπόρεσα να διαβάσω βιβλία ογκώδη που με περίμεναν καιρό να ασχοληθώ μαζί τους . Προτού προχωρήσω να γράψω δυό-τρία πραγματάκια γιά το καθένα θα πρέπει να διευκρινίσω ότι και τα 6 που διάβασα ήταν όλα πολύ καλά.Ορισμένα ήταν αριστουργήματα και επηρέασαν την ανάγνωση των υπολοίπων.Το παθαίνω συχνά αυτό όταν διαβάζω κάτι που με εντυπωσιάζει,το επόμενο θα πρέπει να είναι συγκλονιστικό αλλιώς θα το υποτιμήσω.
Δυστυχώς θα τα αναφέρω όλα μαζί εκτός από το ΝΟΡΒΗΓΙΚΟ ΔΑΣΟΣ του Χ.Μουρακάμι γιά το οποίο θα υπάρξει ξεχωριστό ποστ τις προσεχείς ημέρες.
«ΤΟ ΠΑΘΟΣ»του Τζουντ Μόργκαν ,(εκδ.ΜΙΝΩΑΣ σελ.609) (75).Πολύ ενδιαφέρον (αν και υπερβολικά μεγάλο)και συγκινητικό μυθιστόρημα γύρω από τις ζωές 5 γυναικών,άλλων περισσότερο και άλλων λιγότερο γνωστών,οι οποίες κατά κάποιο τρόπο συνδέθηκαν μεταξύ τους αφού ερωτεύτηκαν τους μεγάλους ποιητές της ρομαντικής περιόδου (αρχή 19ου αιώνα),τον Λόρδο Βύρωνα,τον Π.Μ.Σέλλευ,τον Τζον Κητς.
Ο συγγραφέας αριστοτεχνικά αναπλάθει την ατμόσφαιρα της εποχής,τον πόλεμο που δέχτηκαν από τον συντηρητισμό της κοινωνίας οι ηρωίδες του, εστιάζοντας περισσότερο στις διαπροσωπικές τους σχέσεις με τους προαναφερόμενους ποιητές παρά στα ποιήματα τους.
Ξεχωρίζουν οι μορφές της Καρολάιν Λαμπ,της οποίας ο παθιασμένος έρωτας γιά τον Βύρωνα την οδηγεί σε ακρότητες και της Μαίρης Σέλλευ (της διασημότερης απ’όλες λόγω του Φρανκεστάϊν),η οποία πάει κόντρα σε όλες τις συμβάσεις γιά να ακολουθήσει τον Σέλλεϋ.
Το ευρωπαϊκό best-seller «Η ΜΕΤΡΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ» του νεότατου Γερμανού συγγραφέα Ντάνιελ Κέλμαν (Εκδ.Καστανιώτης,σελ.300) (84),είναι ένα υπέροχο και πανέξυπνο βιβλίο που δικαίως γνωρίζει τεράστια επιτυχία.Ο συγγραφέας παίρνει αφορμή από ένα πραγματικό γεγονός,την συνάντηση δύο επιστημονικών ογκόλιθων,του μαθηματικού Γκάους και του εξερευνητή και φυσικού Αλεξάντερ Φον Χούμπολτ στα γεράματά τους στο Βερολίνο το 1828.Δύο φοβερών τύπων των οποίων οι διάλογοι είναι σπαρταριστοί μέσα στην ασυνεννοησία τους . Ο Κέλμαν κάνει ένα μεγάλο φλασμπακ στις παράλληλες ζωές τους , στη δυσκολια προσαρμογής του ιδιοφυή Γκάους στη στενόμυαλη επαρχιακή Γερμανία που μαστίζεται από τους Ναπολεόντειους πολέμους και στην περιπετειώδη φύση του Φον Χούμπολτ που τον οδηγεί στην εξερεύνηση της Λατ.Αμερικής στα κομμάτια του βιβλίου που θυμίζουν μαγικό ρεαλισμό και είναι τα καλύτερα του μυθιστορήματος.
Ο συγγραφέας σατιρίζει την Γερμανική νοοτροπία ισορροπώντας πολλές φορές μεταξύ της φάρσας και της ειρωνίας.Μερικές φορές οι ήρωες του θυμίζουν καρτούν και παραξενεύεσαι με αυτά που διαβάζεις ,αλλά είναι όλα γραμμένα με τόσο ωραίο στυλ και ευφυία που το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να απολαύσεις ένα τόσο ωραίο βιβλίο.
Αντίθετα μόνο απόλαυση δεν προσφέρει το λεπτομερέστατο και διεισδυτικό βιβλίο του Στιβ Χόντελ «Ο ΕΚΔΙΚΗΤΗΣ ΤΗΣ ΜΑΥΡΗΣ ΝΤΑΛΙΑΣ» (Εκδ.ΠΑΤΑΚΗ,σελ.652) . Όλοι γνωρίζουν το εκπληκτικό μυθιστόρημα του Τζ.Ελρόϋ «Η ΜΑΥΡΗ ΝΤΑΛΙΑ»,ο Χόντελ (πρώην αστυνομικός και νυν ιδιωτ.ερευνητής) έκανε μιά εκπληκτική έρευνα γύρω από την διάσημη δολοφονία και συνδέοντάς την με άλλες δολοφονίες της εποχής κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο διάσημος γιατρός πατέρας του ήταν ο δολοφόνος της Μαύρης Ντάλιας και όχι μόνο αυτής αφού κατά τα φαινόμενα υπήρξε ένας αδίστακτος serial-killer ο οποίος μαζί με κάποιον κολλητό του διέπραξαν μιά σειρά σεξουαλικών και όχι μόνο εγκλημάτων σε ένα διάστημα 15-20 χρόνων.
Διατρέχοντας τις σελίδες φρίκης που ο συγγραφέας ξεδιπλώνει με απίστευτη λεπτομέρεια και παρατηρητικότητα,αισθάνεσαι σαν να διαβάζεις την ιστορία ενός Αμερικανού Τζακ Αντεροβγάλτη.Ο Χόντελ έχει τόσο πειστικά επιχειρήματα και δεν αφήνει να πέσει τίποτα κάτω.Σκαλίζει την ζωή του πατέρα του και όσο προχωράει βρίσκει καινούρια ευρήματα,περισσότερους φόνους.Εμπλέκει στις εγκληματικές ενέργειες του πατέρα του,όλο τον κόσμο του λαμπερού και γκλάμορους Λος Άντζελες,τους Τζον και Γουόλτερ Χιούστον,τον Μαν Ρέϋ,τους σουρεαλιστές .Η οπτική του είναι άκρως συντηρητική και στενόμυαλη (πολλά από τα εγκλήματα τα αποδίδει στον σουρεαλισμό,την επίδραση του Ντε Σαντ και στον άκρατο ερωτισμό),αλλά η ακρίβεια της μεθόδου του δεν αφήνει αμφιβολίες.
Προσωπικά έφριξα,μπρρρρρρρρρ...Πάντως έχει μία απόλαυση να το διαβάζεις κάτω από τον ήλιο,δεν λέω.
Δεν ικανοποιήθηκα με το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Α.Σουρούνη «ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ» (Εκδ.Καστανιώτη,σελ.651) (72). Κατά την προσωπική μου άποψη είναι το πλέον αδύναμο από τα βιβλία που έχει γράψει ο εξαιρετικός αυτός συγγραφέας (ίσως ο πλέον χαρισματικός που έχουμε).Υπέροχη αναπαράσταση εποχής,πολύ ζωντανές εικόνες,γέλιο που εναλάσσεται με δάκρυ αλλά γιά κάποιον που πιστεύει στον Σουρούνη ως συγγραφέα είναι μάλλον δύσκολο να τον ικανοποιήσουν όλα αυτά.Το βιβλίο πλατειάζει,οι σκηνές επαναλαμβάνονται,ο ρυθμός αλλού είναι γρήγορος αλλού είναι αργός και πολλά κεφάλαια μοιάζουν να μη κολλάνε μεταξύ τους,λες και είχαν γραφτεί σε διαφορετικές εποχές και για διαφορετικούς σκοπούς.
Η ικανότητα του Σουρούνη να κρατάει τον αναγνώστη είναι δεδομένη.Ακόμα και αν γράψει τον τηλεφωνικό κατάλογο αποκλείεται να μη τον διαβάσεις αλλά 650 σελίδες γιά την παιδική ηλικία του μικρού Αντώνη δεν είναι πολλές?
Ως φανατικός θαυμαστής του ΧΟΡΟΥ ΤΩΝ ΡΟΔΩΝ,του ΓΚΑΣ,των ΣΥΜΠΑΙΧΤΩΝ και άλλων βιβλίων του συγγραφέα ελπίζω σε κάτι ουσιαστικότερο στο μέλλον.
Περίμενα τις διακοπές μου γιά να διαβάσω το αριστούργημα του ΜΠΟΡΙΣ ΠΑΣΤΕΡΝΑΚ «ΔΟΚΤΩΡ ΖΙΒΑΓΚΟ» (Εκδ.ΠΟΤΑΜΟΣ,σελ. 668) (92) . Τι να γράψω γιά ένα μυθιστόρημα τέτοιας πνοής ? Ιδιαίτερα πυκνογραμμένο και όχι από τα ευκολότερα βιβλία να διαβάσει κάποιος,διατρέχει την Ρώσικη ιστορία των πρώτων 30 χρόνων του περασμένου αιώνα σε μιά τοιχογραφία αξεπέραστης λυρικότητας . Διαβάζοντας το μυθιστόρημα αυτό ανακαλύπτεις πόσο μέτρια είναι η κινηματογραφική μεταφορά του όταν τα καλύτερα κομμάτια του βιβλίου που είναι η «αιχμαλωσία» του Γιούρι από τους Παρτιζάνους περνάνε στην ταινία,βιαστικά και αμήχανα.Η ταινία στέκεται περισσότερο στην ερωτική ιστορία του Γιούρι και της Λάρας (Αχ Λάρα,Λαρίσα,Λαρότσκα – τι γυναίκα),η οποία βέβαια διατρέχει την ραχοκοκκαλιά του μυθιστορήματος και συγκινεί,και σου μένει,και σου καρφώνεται στο κεφάλι,αλλά το βιβλίο είναι πολλά άλλα πράγματα πέρα από αυτό.
Είναι οι εξαιρετικές σκιαγραφήσεις των χαρακτήρων με μερικούς από τους καλύτερους μυθιστορηματικούς ήρωες της παγκόσμιας λογοτεχνίας,είναι η απεικόνιση της Ρώσικης υπαίθρου,είναι η δύναμη των εικόνων της επαναστατικής Ρωσίας,είναι οι λεπτομέρειες που καθορίζουν ολόκληρα κεφάλαια (η φλόγα των κεριών που καθρεφτίζεται στο τζάμι,οι σκηνές στα τραίνα,η αυτοκτονία του πατέρα του Γιούρι,τα έλκηθρα,το χιόνι,οι σκηνές της οικογενειακής ζωής),αλλά πάνω απ’όλα η προσωπικότητα του ήρωα,του Γιούρι Ζιβάγκο, αυτού του τόσο γοητευτικού άνδρα,του ονειροπόλου,αδύναμου,αφελή,ανθρωπιστή,ενοχικού ήρωα που προσπαθεί να κυριαρχήσει στα αισθήματά του,και που παρ’όλες τις απογοητεύσεις συνεχίζει να πιστεύει στην επανάσταση και την αναγκαιότητά της . Με μία λέξη ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ
Γιά το μυθιστόρημα του Χ.ΜΟΥΡΑΚΑΜΙ «ΤΟ ΝΟΡΒΗΓΙΚΟ(και μάλλον μαγεμένο) ΔΑΣΟΣ» θα μιλήσω στο επόμενο ποστ,επειδή είμαι ακόμα επηρρεασμένος από την ανάγνωσή του και δεν αισθάνομαι έτοιμος(πολλές αυτοκτονίες ρε παιδί μου).
Γιά το τέλος σας αφιερώνω ένα υπέροχο ποίημα από το Δόκτωρ Ζιβάγκο,διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Πάστερνακ ήταν και μεγάλος ποιητής.
ΕΞΗΓΗΣΗ
Επέστρεψε η ζωή τόσο απροσδόκητα
Όσο παράξενα είχε άλλοτε τσακίσει
Στον ίδιο δρόμο βρίσκομαι εκείνο τον παλιό δρόμο
Την ίδια μέρα του καλοκαιριού,την ίδια ώρα
Ιδιοι άνθρωποι,ίδιες έγνοιες
Η πυρκαγιά απ’το ηλιοβασίλεμα ακόμα να σβήσει
Όπως την άφησε εκείνο το μοιραίο βράδυ
Βιαστικά καρφωμένη στον τοίχο του ιπποφορβείου
Στους δρόμους οι γυναίκες με ρούχα τριμμένα
Περιπλανώνται και λιώνουν τα παπούτσια τους
Κλείνονται έπειτα – όπως τότε – στις σοφίτες,
Κάτω από τις τσίγκινες τις στέγες.
Μία απ’αυτές με βήμα κουρασμένο
Βγαίνει αργά στο κατώφλι της πόρτας
Ανεβαίνει τις σκάλες από το ημιυπόγειο
Και βγαίνει στην αυλή,πιάνεται από το φράχτη.
Πάλι προφάσεις,όπως τότε,ετοιμάζω,
Τίποτα πάλι δεν με συγκινεί,όπως τότε.
Μα τώρα η γειτόνισσα βγήκε από την αυλή
Πήρε το δρόμο και μας αφησε μονάχους.
Μην κλαις.Μην σφίγγεις τα πρησμένα σου τα χείλη.
Το πρόσωπό σου μην το ζαρώνεις.
Ο πυρετός της άνοιξης
Θα ξανανοίξει τις παλιές πληγές.
Τράβα το χέρι σου από το στήθος μου,
Είμαστε δυό καλώδια ρευματοφόρα.
Πρόσεξε θα συναντηθούμε πάλι,
Όποια κι αν είναι η πρόθεση μας,θα συναντηθούμε.
Θα περάσουν τα χρόνια,θα παντρευτείς
Τις δυσκολίες όλες θα ξεχάσεις
Είναι σπουδαίο να’σαι γυναίκα
Είναι άθλος να τρελλαίνεις τον άλλο.
Στεκομαι μπροστά στο θαύμα
Των γυναικείων χεριών,της πλάτης,των ώμων,του λαιμού
Δούλος αφοσιωμένος
Αιώνια αφιερωμένος
Μα όσο και να με δεσμεύει η νύχτα
Μέσα στου πόθου το σφιχτό το δαχτυλίδι
Η δύναμη του χωρισμού είναι πιό μεγάλη
Και κάποιο πάθος με καλεί να δραπετεύσω
At 23/8/07 13:48, 
At 23/8/07 14:22, 
alef
Προσπαθώ να συνέλθω από το ποίημα, μου 'φερε κλάματα: "Επέστρεψε η ζωή τόσο απροσδόκητα/ Όσο παράξενα είχε άλλοτε τσακίσει", "Πρόσεξε θα συναντηθούμε πάλι,/ Όποια κι αν είναι η πρόθεσή μας, θα συναντηθούμε", πόσο δίκιο είχε ο Μπόρχες, η σπουδαία ποίηση γράφεται με ασήμαντες λέξεις, ασήμαντες φράσεις (ή μάλλον απλές) στο μεταξύ εσύ μετά μαζεύεις τα κομμάτια σου!
Ωραίες διαπιστώσεις όσον αφορά τα αναγνωστικά γούστα, έξυπνες αναγνωστικές επιλογές και η καλύτερη επιστροφή σας απ' ό,τι φαίνεται, ποστ σε μεγάλα κέφια. Αλλά με την Λάρα μόνο σε φάση επιφωνήματος παραμείνατε (καθόλου διαφωτιστικός). Με τον Γιούρι όμως μου κάνατε ζημιά (έναν... Γιούρι κάποτε όλες αναζητούσαμε, το παίρνουμε απόφαση ότι Γιούρι μονάχα στα βιβλία, τελικά, με τον καιρό! Ευτυχώς που υπάρχει η ποίηση για να μας τυραννάει! Θελκτικότατες προτάσεις, να είστε καλά! (ένα άλεφ που απλώς κοιτάζει τον ουρανό στις διακοπές, πού παίζει; Δημουλίδου όμως και περιοδικά ποτέ!) Ακόμα να συνέλθω από το ποίημα!
At 23/8/07 14:29, scalidi
@Scalidi>Σε καταλαβαίνω,αλλά το έκρινα με βάση τα προηγούμενα του,ακόμα και τα πολύ παλαιότερά του.Επιμένω ότι οι σελίδες δεν είναι απλά πολλές είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ και στην συνεχή επανάληψη σκηνών ακόμα και από παλαιότερα βιβλία του.Αντιλαμβάνομαι όμως ότι η γοητεία του λόγου του είναι μοναδική και υποκλίνομαι στην τεχνική του.
Καλώς μας ήρθες, αγαπητέ. Μας είχαν λείψει τόσες μέρες τα διαβάσματά σου. Θα θεωρηθεί άραγε πολύ εγωιστικό αν παραπέμψω στη δική μου ανάγνωση του "Ζιβάγκο" και του Σουρούνη; (Αν καταφέρω βέβαια να βάλω τα links).Δόκτωρ Ζιβάγκο
Σουρούνης
At 24/8/07 13:46,
Ωραία Βιβλία.
Κάνω κι εγώ τις ίδιες παρατηρήσεις όσο αφορά τις προτιμήσεις του αναγνωστικού κοινού. ΄Οταν γυρίσω μάλιστα θα ανεβάσω και φωτογραφικές αποδείξεις. Εδώ, στο έτερο μεγάλο κοσμικό νησί του Αιγαίου, η Δημουλίδου δεν πουλάει, δεν έχω δει ούτε ένα. Και τώρα κουτσομπολιό: Ένα πουλάκι με ωραία φωνή μου είπε ότι φάγατε πολλά παγωτά και ήπιατε πολλές τζιτζιμπύρες...
καλώς το παιδί!
Λοιπόν
οι έλληνες στην παραλία είναι η χαρά της αθλητικής εφημερίδας... ε βέβαια λίγο το χεις να μη μάθουμε πότε θα πάρει μεταγραφή ο Κολοσούζας απ' τα Αμπελάκια στον άγιο Παντελεήμονα;
οι γυναίκες... μια χαρά είναι οι γυναίκες...
τώρα
χαίρομαι που βρήκες εξαιρετικό το "Η μέτρηση του κόσμου" που μου άρεσε κι εμένα υπερβολικά
για τον εκδικητή της μάυρης ντάλιας έχω γράψει κι εγώ νομίζω (θυμάμαι ότι ανέβασα κάποιες σοκαριστικές φωτο) αλλά δε θυμάμαι πότε για να ανεβάσω λινκ
τρομερό βιβλίο
δόκτορ Ζιβάγκο
δεν έχω να προσθέσω τίποτα μόνο ότι έχω διαβάσει στην αυτοβιογραφία του Φελτρινέλι το πώς αγόρασε το μυθιστόρημα και το πρωτοκυκλοφόρησε εκτός Ρωσίας.(ολόκληρη περιπέτεια).
(έχω και την πρώτη ελληνική έκδοση, ας είναι καλά η μαμά)
Σουρούνης
αν ραγίσει το γυαλί δεν ξανακολλάει
(κι όποιος κατάλαβε)
τσιτσιμπίρες
βγάλε το τσιτσί
και βρήκες τι πίνω εγώ εδώ κάτω...
At 24/8/07 14:28, alef
@Mamaloukas>Αγαπητέ μου τι να πω..Τα θερμά μου συγχαρητήρια γιά το κείμενο/εξομολόγηση με την Μόνικα (εκπληκτικό).Γιά τις αθλητικές ίσως να έχεις δίκιο,εγώ ούτε πολλές αθλητικές είδα να κρατούν-όσοι κρατούσαν τις διάβαζαν δυό και τρείς ώρες!!Το θυμάμαι πολύ καλά το ποστ σου γιά τον ΕΚΔΙΚΗΤΗ ΤΗΣ ΜΑΥΡΗΣ ΝΤΑΛΙΑΣ,είναι συγκλονιστικό βιβλίο,κάπως σκληρό γιά την ευαίσθητη ψυχή μου όμως.
Keep drinking my friend,είναι ώρα να γυρίσεις όμως,τι λες κι'εσύ?
Α,να μη το ξεχάσω,να αγοράσεις στην μητέρα την καινούρια έκδοση του ΔΡ.ΖΙΒΑΓΚΟ από τον ΠΟΤΑΜΟ.Είναι πληρέστατη (αν και θα έπρεπε να κυκλοφορήσει και με δεμένο εξώφυλλο).
At 26/8/07 21:54,
Δώσε μου λοιπόν κι εσύ την απάντησή σου στο ερώτημα, γιατί διαβάζουμε/εις λογοτεχνία; τι βρίσκουμε στις φαντασίες, στα "παραμύθια" των άλλων; "τι γυρεύει,λοιπόν, η ποίηση στους χαλεπούς καιρούς", όπως ρωτά ο Χαίλντερλιν;
Είναι ρητορικό το ερώτημα, σύμφωνοι, αλλά ειλικρινά δεν ξέρω πώς να υπερασπιστώ αυτό το "πάθος" όταν με ρωτούν κάτι ανάλογο...
At 27/8/07 17:33, alef
Υπέροχα απαντήσατε, έτσι ακριβώς είναι, σαν την ανάσα μας, το νερό μας, το... παγωτό μόκα μας, και υπάρχει και ένα σπουδαίο βιβλίο περί ανάγνωσης από εκδόσεις "Λιβάνη" (μου διαφεύγει ο τίτλος), το διάβαζε ο φίλος που γύρισε απ' το... Ουζμπεκιστάν και με είχε τρελάνει στα αποσπάσματα. Στις σελίδες του, σημαντικοί συγγραφείς απαντούν στο ερώτημα, γιατί διαβάζουμε, βλέπετε για τους περισσότερους η διαδικασία της ανάγνωσης, προηγείται απ' εκείνη της γραφής, δηλαδή οι περισσότεροι από δίψα... ανάγνωσης γίνονται, τελικά, συγγραφείς. (Γι'αυτό και επιμένω τόσο με την περίπτωσή σας, καταλάβατε;) Αλλά απαντάτε ουσιαστικά και δεν μπορώ παρά να σας το αναγνωρίσω. άλεφ μέσα στις σκόνες (θα μπορούσε να είναι και χειρότερα, άλεφ μέσα στις... στάχτες, αλλά και οι σκόνες μου, σαν στάχτες είναι).
At 27/8/07 17:46, Πάπισσα Ιωάννα
φίλε Librofilo,
θα διαφωνήσω για τη "Μέτρηση του χρόνου", γιατί έμεινε στα ρηχά και δεν εμβάθυνε καθόλου.
Για το Σουρούν ψιλοσυμφωνώ - ψιλοδιαφωνώ: ήταν ένα καλό κείμενο, άσχετα αν δεν ήταν το καλύτερό του.
Το σημαντικότερο από τα θέματα που έθεσες ήταν φυσικά η χαμηλή αναγνωσιμότητα των Ελλήνων. Το καλοκαίρι παραλία σημαίνει γι' αυτούς χαλαρά κείμενα (εφημερίδα, μπεστ σέλλερ), το χειμώνα δουλειά και μετά το βράδυ ξεκούραση με χαλαρό διάβασμα (εφημερίδες, περιοδικά και μπεστ σέλλερ) κ.λπ. Μισούνε το βιβλίο από το σχολείο και δεν διαβάζουν γιατί κανείς δεν το σέβεται προς όφελος της τηλεόρασης.
Πατριάρχης Φώτιος
@Πατριάρχης Φώτιος>Απ'ότι βλέπω τα τελευταία χρόνια μένουν μέχρι την εφημερίδα,δεν πάνε παρακάτω.Άντε τις Κυριακές να διαβάσουν κάποιο από τα βιβλιαράκια που δίνουν οι κυριακάτικες.Πάντως η προσφορά της Κυρ.Ελευθερό με τα παλιά αστυνομικά βιπεράκια,έχει μερικά διαμάντια μέσα.
Έχει επικρατήσει το "χαλαρό στυλ" μάλλον.Πάνε οι εποχές που η παραλία ήταν γεμάτη από το "Εκκρεμές του Φουκώ".Να μου πείτε πόσοι το διάβασαν και πόσοι το κατάλαβαν,αλλά ακόμα και ώς θέαμα ήταν καλύτερο από τον σημερινό "πολτό".Εύχομαι καλό φθινόπωρο.
At 28/8/07 11:43, alef
Κακό ν' αφήνεις πράγματα μισά (το έχει εκφράσει ο Πρεβέρ ποιητικά, με έξοχο τρόπο), λοιπόν είναι Α. Manguel "Η τέχνη της ανάγνωσης" (μτφ. Λ. Καλοβρυνάς), και οι σκόνες μου, οι στάχτες μιας ζωής. Το τί θα βγει (και αν θα βγεί) θα δούμε (περίεργη είμαι κι εγώ, όπως περίεργος είναι ο καθένας με τη ζωή του).
At 28/8/07 17:48,
Δε θέλω να κάνω την έξυπνη, αλλά με τις απαντήσεις που δόθηκαν μέχρι τώρα, απλώς μετατέθηκε το ερωτημα: και γιατί λοιπόν έχουμε αυτή την ανάγκη, γιατί κάποιοι ισορροπούμε μ' ένα βιβλίο στο χέρι, βυθίζοντας τους εαυτούς μας σ' έναν κόσμο που δεν αγγίζει-άμεσα τουλάιστον- την πραγματικότητά μας; τι μοναχική τέχνη!
Υ.Γ. Ευχαριστώ όλους για τους τίτλους των σχετικών βιβλίων, σίγουρα μ' ενδιαφέρει πολύ, αλλά μ' ενδιαφέρει πολύ περισσότερο η αυθόρμητη απάντηση ανθρώπων που βλέπω ότι διαβάζουν (λογοτεχνία) όπως τρώνε ή ...κοιμούνται!!
@Papangel>Εγώ δεν το βλέπω έτσι.Εμένα η ανάγνωση λογοτεχνίας με βοηθάει (και σίγουρα με έχει βοηθήσει μέχρι τώρα) στη ζωή μου.Γίνομαι καλύτερος ανθρωπος,βλέπω τα πράγματα από άλλο μάτι,με βοηθάει πολύ και στη δουλειά μου (και σε διαβεβαιώ κάνω μιά δουλειά τελείως αντιλογοτεχνική).
Πάντως νορμάλ δεν πιστεύω ότι είμαι,να μου πεις ποιός είναι?Αυτό όμως να παθαίνω "στερητικό" όταν κάποια ημέρα/βράδυ δεν βρίσκω χρόνο να διαβάσω λόγω αντικειμενικών δυσκολιών,αρρώστεια είναι σωστά?
Καλώς ήλθες! Απ' ό,τι φαίνεται, τις ευχαριστήθηκες τις διακοπές σου. :^)
Αν δέχεσαι "παραγγελιές", θα ήθελα ένα μίνι αφιέρωμα στον Σουρούνη. Έχω διαβάσει μόνο τον Χορό των Ρόδων (ναι, ντρέπομαι) το οποίο με ενθουσίασε και θα ήθελα να συνεχίσω να διαβάσω και τα υπόλοιπα βιβλία του λίγο πιο μεθοδικά.
Την καλημέρα μου.