Οφείλω να το παραδεχθώ.Η γοητεία που ασκεί επάνω μου ο Χαρούκι Μουρακάμι είναι μεγάλη.Δεν μπορώ να του αντισταθώ με τίποτα αφού ώρες-ώρες πιστεύω ότι είμαι ένας από τους ήρωές του (ένας Τόρου κι’εγώ?)
Το «ΝΟΡΒΗΓΙΚΟ ΔΑΣΟΣ» του Χαρούκι Μουρακάμι (Εκδ.ΩΚΕΑΝΙΔΑ,σελ. 505) (88),είναι ένα άκρως γοητευτικό και ύπουλο βιβλίο.Ο συγγραφέας έχει την ικανότητα να διεισδύει μέσα σου αργά και υπνωτιστικά,να καταλαμβάνει τις αισθήσεις σου,το μυαλό σου ώστε να μη μπορείς να ξεφύγεις.Πλέκει γύρω σου έναν ιστό της αράχνης,κάνεις προσπάθειες να αποστασιοποιηθείς αλλά το μόνο που καταφέρνεις είναι να μπλεχτείς όλο και περισσότερο.Το ίδιο πράγμα συμβαίνει με το τραγούδι των Beatles «Norwegian wood»,ένα φαινομενικά απλό ποπ τραγουδάκι που σου κολλάει όμως και δεν μπορείς να το ξεχάσεις.
Η ιστορία του βιβλίου και αυτή φαινομενικά απλή,ένα αγόρι (λίγο χλιαρό,λίγο ανώριμο,πολύ ασταθές συναισθηματικά) συναντάει ένα κάπως (έως πολύ) περίπλοκο κορίτσι που του αλλάζει τη ζωή.
Ο Τόρου Βατανάμπε στα 37 του ακούει στο αεροπλάνο καθώς προσγειώνονται το τραγούδι των Beatles,το μυαλό του πάει ασυναίσθητα σχεδόν 20 χρόνια πίσω,στην Ναόκο-ήταν το αγαπημένο της τραγούδι.
«...οι αναμνήσεις μου θαμπώνουν κι έχω ξεχάσει ήδη πολλά πράγματα.Γράφοντας από μνήμης όπως κάνω τώρα,νιώθω συχνά ένα κέντημα ανησυχίας και αβεβαιότητας.Κι άν έχω ξεχάσει κάτι?Το πιό σημαντικό απ’όλα?Κι’αν υπάρχει κάπου μέσα μου μιά σκοτεινή τρύπα,όπου βουλιάζουν μία μία όλες οι πραγματικά σπουδαίες αναμνήσεις και γίνονται λάσπη?»
Η Ναόκο ήταν το κορίτσι του καλύτερου φίλου του Βατανάμπε,ο οποίος αυτοκτόνησε.Ο Βατανάμπε την συναντάει τυχαία κατά τη διάρκεια του πρώτου χρόνου των σπουδών του στο Τόκυο.Τον πρώτο καιρό απλά περπατάνε με τις ώρες χωρίς να πολυμιλάνε,σιγά-σιγά γίνονται απαραίτητοι ο ένας γιά τον άλλον.Δεν θίγουν το θέμα της αυτοκτονίας τού Κιζούκι που τόσο τους έχει πονέσει αλλά η σχέση τους προχωράει ώσπου κάποια στιγμή η Ναόκο σπάει και νοσηλεύεται σε ένα ιδιότυπο νοσηλευτήριο χωμένο κάπου στην Ιαπωνική εξοχή όπου οι ασθενείς αυτοβοηθούνται κατά κάποιο τρόπο.
Ο Βατανάμπε μένει μόνος του στο Τόκυο.Ξέρει ότι η σχέση με την Ναόκο ήταν/είναι δύσκολη,από τη μιά είναι ερωτευμένος μαζί της και θέλει να συντηρήσει τον έρωτα του,από την άλλη προσπαθεί να ζήσει τη ζωή του σε ένα απρόσμενα μοντέρνο Τόκυο,όπου ο κόσμος ακούει ροκ,πίνει και ξενυχτάει,όπου το σεξ προσφέρεται απλόχερα.Ο Βατανάμπε κυκλοφορεί στη πόλη τη νύχτα με το ΜΑΓΙΚΟ ΒΟΥΝΟ στο χέρι και τον ΥΠΕΡΟΧΟ ΓΚΑΤΣΜΠΥ στο μυαλό,στις βόλτες του γνωρίζει μιά αυθόρμητη και ιδιόμορφη κοπέλλα,την Μιντόρι,η οποία είναι το άκρως αντίθετο της μελαγχολικής Ναόκο και μπερδεύεται τελείως.Όλα αυτά θα του αλλάξουν τη ζωή.
Το ΝΟΡΒΗΓΙΚΟ ΔΑΣΟΣ είναι ένα μυθιστόρημα μαθητείας, ένα «bildungsroman»,μιά άλλη εξωτική «Αισθηματική αγωγή» . Ο ήρωας είναι ένας νέος που σιγά-σιγά γνωρίζει τον εαυτό του,ανακαλύπτει τις αισθήσεις του.Τις περισσότερες φορές ουσιαστικά «σέρνεται» από τα γεγονότα ,ή περνάει δίπλα τους,χωρίς να τα βιώνει (οι μαθητικές/φοιτητικές εξεγέρσεις στο Τόκυο,ο αυξανόμενος εθνικισμός) . Στο πρώτο μισό του βιβλίου,ενδέχεται να εξοργίσει τον αναγνώστη κινούμενος ως «τουρίστας»,αλλά όσο προχωράει το story,ο Μουρακάμι αριστουργηματικά (και μάλλον αυτοβιογραφικά) ωριμάζει τον ήρωά του μέχρι τα δραματικά γεγονότα των τελευταίων 100 σελίδων.Ο Βατανάμπε στο τέλος δεν κρατάει στα χέρια του τίποτα,μόνο αναμνήσεις και ένα τραγούδι να τον συνοδεύει.
Το ΝΟΡΒΗΓΙΚΟ ΔΑΣΟΣ είναι κατώτερο από το ΚΟΥΡΔΙΣΤΟ ΠΟΥΛΙ , αλλά μπορεί να αγαπηθεί με την ίδια ένταση (ή να μισηθεί – το καταλαβαίνω,πρέπει να μπεις στον κόσμο του συγγραφέα,αλλιώς δεν σου λέει τίποτα) . Είναι σαν να ακούς ένα ωραίο μελαγχολικό ποπ τραγούδι ή σαν να διαβάζεις ένα ωραίο διήγημα τού Ρ.Κάρβερ – κλείνεις το βιβλίο και εκείνη τη στιγμή δεν θέλεις τίποτε άλλο,νιώθεις γαλήνη ,ξέροντας ότι οι εικόνες του θα σε συνοδεύουν γιά αρκετό καιρό.
Το βιβλίο είναι ήδη ιδιαίτερα δημοφιλές στη χώρα μας και αρκετά blogs,εχουν ασχοληθεί ,ενδεικτικά αναφέρω, το Μουρακαμόπληκτο Alef,τον φίλο και συναγωνιστή Nuwanda,την Delirium tremens που έπαθε πραγματικό ντελίριο με τον συγγραφέα,τον Βασίλειο (με τον οποίο διαφωνώ στην προσέγγιση του μυθιστορήματος,αλλά τα γράφει τόσο ωραία-και με ωραίο βιντεάκι),το café society-που συγκρίνει το βιβλίο με ωραίο malt (εξαιρετικά πετυχημένο),της Κας Μ.Καρλαύτη γιά το Λέξημα,ενώ ο Nuwanda έχει μεταφράσει και μιά ωραία συνέντευξη του συγγραφέα.
«Ο θάνατος του Κιζούκι με είχε διδάξει κάτι,μιά πίστη που ένιωθα ότι την είχα κάνει δική μου,κομμάτι του εαυτού μου:ο θάνατος υπάρχει,όχι ως το αντίθετο της ζωής αλλά ως μέρος της.
Ζώντας καθένας τη ζωή του,τρέφουμε τον θάνατο.Μα όσο κι αν αυτό είναι αλήθεια,δεν είναι παρά μία μόνο από τις αλήθειες που πρέπει να μάθουμε.Ο θάνατος της Ναόκο με δίδαξε κάτι ακόμα:δεν υπάρχει αλήθεια ικανή να γιατρέψει τη λύπη μας γιά την απώλεια ενός αγαπημένου πλάσματος.Δεν υπάρχει ούτε αλήθεια ούτε εντιμότητα ούτε δύναμη ούτε καλοσύνη ούτε τίποτα που να μπορεί να γιατρέψει αυτή τη λύπη.Πρέπει να την αντέξουμε ως το τέλος και να μάθουμε κάτι απ’αυτή.Μα ότι κι αν μάθουμε,δεν θα μας βοηθήσει την επόμενη φορά που μια παρόμοια λύπη θα έρθει να μας συντρίψει απροειδοποίητα..»
At 28/8/07 16:41, 
alef
Καλέ Libroplikto άλεφ κόντεψα να γίνω, τόσο... μουρακαμόπληκτο λέμε! Κι από τον Μουρακάμι άρχισα πια να σας εμπιστεύομαι τυφλά. Εύστοχη παρατήρηση (ζηλεύω που δεν την σκέφτηκα), το "Νορβηγικό δάσος" "εξωτική Αισθηματική Αγωγή"! Αυτό είναι! Και ο Μουρακάμι απ' εκείνους τους συγγραφείς που ή μπαίνεις στον κόσμο τους ή σε ξερνάει (στο μεταξύ εσύ νομίζεις ότι έχεις βαρεθεί). Αλλά πολύς ο θάνατος και το απόσπασμα, τέλειο. Οσο και να πονάς ή να έχεις πονέσει, το σίγουρο είναι ότι θα ξαναπονέσεις (εξίσου πολύ σα νάναι πρώτη φορά), ο θάνατος είναι σαν τον έρωτα, πονάει πάντα (κι ούτε μαθαίνεις ποτέ).
At 28/8/07 16:41, 
At 28/8/07 17:57,
πολυ ωραια τα λες φιλε libro και ακομη πιο ωραιο το αποσπασμα που παραθετεις.
Οπως ειχα γραψει και στο ποστ, πιστευω οτι "είναι τρομερά δύσκολο να αφήσεις απο τα χέρια σου βιβλίο του Μουρακάμι ενω έχεις ξεκινήσει να το διαβάζεις. Σε μαγεύει και σε καθηλώνει, χωρίς να μπορείς εύκολα να καταλάβεις το γιατί. Μεγάλος μαέστρος"...
@Βασίλειος>Δεν την βρήκα αρνητική τη κριτική σας.Απλά πιστεύω ότι η αδυναμία κατανόησης των ηρώων και των πράξεων τους,οφείλεται στο ότι μάλλον δεν σας τράβηξε ιδιαίτερα το μυθιστόρημα.Ίσως να είχατε επηρεασθεί όπως λέτε από το Kafka on the shore (το οποίο δυστυχώς δεν έχω διαβάσει) που ο συγγραφέας θεωρεί ως το καλύτερο του μαζί με το ΚΟΥΡΔΙΣΤΟ ΠΟΥΛΙ.Απ'ότι έχω καταλάβει από μερικές συνεντεύξεις του Μουρακάμι που διάβασα αυτές τις ημέρες,θεωρεί το ΝΟΡΒΗΓΙΚΟ ΔΑΣΟΣ πρωτόλειο (παρ'ότι δεν είναι).Βρίσκω δε το συγκεκριμένο βιβλίο αρκετά δυτικότροπο σε σχέση με άλλα μυθιστορήματα Ιαπώνων συγγραφέων που έχω διαβάσει.
Ευχαριστώ γιά την επίσκεψη,το δε link ήταν υποχρέωση μου.
At 28/8/07 22:22,
για το Kafka on the Shore έχω γράψει εδώ. βρισκω και γω τον Μουρακαμη πολύ δυτικο μα το Norwegian Wood Μου φανηκε σαν ενα borderline μιας νεολαιας που ζει με δυτικό τρόπο πάνω σε αχνάρια ιαπωνικης παράδοσης. το βιβλίο με τράβηξε, πολύ μαλιστα, για τον λόγο που εξηγώ (πως ο Μουρακαμης λειτουργει με αρχέτυπα χαρακτηρων πανω στα οποία κάνεις attach ευκολα (ισχυει και στα δυο βιβλια αυτο και εκει ειναι η μαεστρια του).
παρ'ολα αυτα δεν μπορεσα ομως να καταλαβω τα προσωπα και τις πραξεις τους εύκολα.
Προκειται να διαβασω το Κουρδιστο Πουλι σύντομα. Θα τα ξανασυζητησουμε...
At 28/8/07 23:10,
το νορβηγικό δάσος είναι το επόμενο στη λίστα (τεράστια).
αλλά θα συμφωνήσω, ο μουρακάμι σε βυθίζει, αργά και χωρίς να το καταλάβεις στην ατμόσφαιρα και στον κόσμο που δημιουργεί στο μυαλό του. σε κλέβει απαλά, σε κυκλώνει σαν ομίχλη και μπορείς οποιαδήποτε στιγμή να ξεχωρίσεις την ατμόσφαιρα των βιβλίων του.
At 29/8/07 17:08, scalidi
At 30/8/07 08:54,
Εμένα μου άρεσε περισσότερο το "Norvegian Wood" από το "The Wind-Up Bird Chronicle", ίσως έχει λιγότερη μεταφυσική. Όσο για τις πολλές αυτοκτονίες, στην αρχή με ενόχλησαν (μία τουλάχιστον ήταν αχρείαστη), αλλά το απέδωσα στο υψηλό ποσοστό της χώρας και στην απειρία του συγγραφέα. Μοναδική παραφωνία του βιβλίου κατ' εμέ: η συμβατική εισαγωγική σκηνή της πτήσης - δε μου κόλλησε καθόλου.
At 4/9/07 23:35, Unknown
At 5/9/07 21:30, Unknown
At 8/9/07 02:53, aura voluptas
Χαιρετώ, άρτι αφιχθείσα από το "Σύμπαν Μουρακάμι" με βαρύ jet lag που θα κρατήσει καιρό ...
( Ναι, επιτέλους διάβασα το "Πουλί" που με είχε "στοιχειώσει" έναν ολόκληρο χρόνο. Ναι, στις πρώτες 70 σελίδες βαριόμουν φριχτά παρέα με τον ήρωα, αλλά δεν το έβαλα κάτω. Ναι, μετά ακολούθησε η "μύηση"... Ναι, μετά το ένα εγκεφαλικό πυροτέχνημα έφερνε το άλλο. Ναι, αν εσείς τα βρήκατε με τον Τόρου, τι να πω κι εγώ για τη Μαγιού ! Ναι, ο άτιμος ο Χαρούκι έχει τον τρόπο να σε υπνωτίζει και να σε αιχμαλωτίζει και να σε κάνει στο τέλος να μουρμουράς το πανάρχαιο μάντρα : Κι άλλοοο... Κι άλλοοοο...)
Επαναλαμβάνομαι. Το ξέρω.
Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν το "Δάσος" είναι must, αλλά μετά από την απαραίτητη αποτοξίνωση, όσο κι αν βρίσκω το ποστ σας εξαιρετικό και δελεαστικότατο .
Καλό φθινόπωρο -επίσημα- και ακόμη καλύτερες αναγνώσεις !
At 9/9/07 21:24,
Αγαπητέ Φιλε του Βιβλίου, σας χάσαμε εντελώς....Αν μου μεινει χρονος ( οι εκλογές για μας ειναι πιεστικές) θα προσπαθήσω να διαβάσω το Φανταστικό Μουσείο του Αντρέ Μαλρό. Το αγόρασα παρ ότι ηξερα ότι ειναι δύσκολο βιβλίο γιατί επηρεάστηκα απο το Μουσείο της Αρχαίας Ολυμπίας και εφυγε το μυαλό αλλού
Ελπίζω να ειστε καλά και να ξεκουράζεστε κάπου
ριτς
Επιτέλους!!!!!!
Πολύ το χάρηκα που το χαρήκατε!!!
Nαι, έπαθα ντελίριο με τον τύπο.
αν προσέξετε καλύτερα τα link με τα original spot στο cafe society, έχει κιντερ έκπληξη...
το ειχα ξεχάσει, μου υπενθυμίσατε την ύπαρξή του!
:):):)