Η νουβέλα του πολυβραβευμένου Μεξικανού μυθιστοριογράφου Σέρχιο Πιτόλ «Η ΣΥΖΥΓΙΚΗ ΖΩΗ» (Εκδ.Καστανιώτη,σελ.138) (80) είναι ένα εξαιρετικό δείγμα μαύρου χιούμορ και μιά φαρμακερή σάτιρα του συζυγικού βίου και του νεοπλουτισμού.

Μουρλοκακομοίρα σύζυξ η Ζακλίν,που τα έχει παίξει από τις (υποτιθέμενες ή πραγματικές) απιστίες του ταχέως ανερχόμενου επιχειρηματία άντρα της Νικολάς Λομπάτο και από την καταπίεση που αισθάνεται,ζει με ένα όνειρο,μιά τρελλή επιθυμία.Να δολοφονήσει τον σύζυγό της. Το διαβολικό σχέδιο καρφώνεται στο μυαλό της,στον έβδομο χρόνο του γάμου.Επηρεασμένη από την ευρωπαϊκή λογοτεχνία και αρκετά (έως πολύ)σαλεμένη θεωρεί ότι εάν «απελευθερωθεί» από τα δεσμά του γάμου θα μπορέσει να απολαύσει τη ζωή της και να «βγάλει» από μέσα της τον πραγματικό της εαυτό που είναι (όπως πιστεύει) μιά σπουδαία λογοτέχνις και μιά ηγερία των γραμμάτων και των τεχνών.

«...Η ανάγνωση στην τύχη μερικών σελίδων της Φυσιολογίας του Γάμου,του Μπαλζάκ,την οδήγησε στο συμπέρασμα πως, έπειτα από μερικά χρόνια γάμου,οι περισσότερες γυναίκες ένιωθαν γιά τους άντρες τους μονάχα μιά βαθιά αποστροφή,μιά σχεδόν απόλυτη απέχθεια,συνηθισμένο αποτέλεσμα της τυραννίας στην οποία με τόση αυθαιρεσία είχαν υποβληθεί.
Το πρώτο που αντέγραψε στο γαλάζιο τετράδιο ήταν μιά κατηγορηματική δήλωση του Γάλλου συγγραφέα: «Ολόκληρη η συζυγική ζωή αναπαύεται στο κρεβάτι».Σημείωσε τη φράση αυτή με τρία τέσσερα θαυμαστικά κι έπειτα,σ’ένα ξέσπασμα οργής,έσβησε τη φράση και,κατά συνέπεια,τα θαυμαστικά που είχε προσθέσει.
Έγραψε ύστερα με πράσινο μελάνι ότι η ζωή τροφοδοτείται από το πάθος και ότι δεν υπάρχει πάθος το οποίο να καταφέρνει να επιβιώσει σε όλη τη διάρκεια του γάμου.Επίσης ότι ο γάμος είναι ένας θεσμός απαραίτητος γιά τη διατήρηση των κοινωνιών,αλλά ότι ωστόσο (κι εκεί πρόσθεσε μέσα σε παρενθέσεις το επιφώνημα:αλίμονο!)ο θεσμός αυτός αποδεικνύεται ενάντιος στους νόμους της Φύσης,ότι στην παντρεμένη γυναίκα φέρεται σαν να είναι σκλάβα,ότι δεν υπάρχουν απόλυτα ευτυχισμένοι γάμοι,ότι ο γάμος βρίθει εγκλημάτων και ότι οι φόνοι οι οποίοι τελικά γνωστοποιούνται δεν είναι οι χειρότεροι.Τράβηξε αρκετές γραμμές με μελάνι σε διάφορα χρώματα κάτω από αυτόν τον τελευταίο ισχυρισμό,θαρρείς και ήδη την είχε αγγίξει το φτερούγισμα ενός προαισθήματος.»

Βρίσκει λοιπόν εραστές και προσπαθεί να τους πείσει να υλοποιήσουν το σχέδιο που έχει καταστρώσει.Έλα όμως που κανένα σχέδιο δεν πετυχαίνει.Όλο και κάτι γίνεται και ο «άπιστος» την βγάζει καθαρή.Αντιθέτως η υστερική Ζακλίν σε κάθε καινούρια απόπειρα κάτι παθαίνει.Τη μιά φορά χάνει το δάχτυλό της,την άλλη βγάζει τον ώμο της-οι ατυχίες της δεν έχουν τελειωμό αλλά αυτή ακάματη.Προσπαθεί,αγωνίζεται και συνεχώς την πατάει.Η τριακοστή επέτειος του γάμου τους θα γιορτασθεί μέσα σε μιά «ωραία ατμόσφαιρα» καθαρά Μπουνιουελική.

Ευφυής νουβέλα η οποία διαβάζεται απνευστί και σου φτιάχνει το κέφι.Το χιούμορ τσακίζει κόκκαλα,ο Πιτόλ (τον οποίο δυστυχώς αγνοούσα) είναι μεγάλος μάστορας και μέσα από την «τραβηγμένη» και «γκροτέσκα» ατμόσφαιρα περνάει πολλά μηνύματα γιά τη συμβίωση και τις οικονομικές λοβιτούρες σε μιά τριτοκοσμική χώρα όπως το Μεξικό που θυμίζει πολύ έντονα ελληνικές καταστάσεις.Το ύφος του συγγραφέα απηχεί Ναμπόκοφ και θυμίζει ταινίες του Μπουνιουέλ,την ίδια στιγμή που η συμπαγής γραφή παραπέμπει σε ερωτικό γαϊτανάκι τύπου Σνίτσλερ και τα αποτελέσματα δικαιώνουν τη ρήση του μεγάλου Λα Ροσφουκώ που έβαλα ως τίτλο στο σημερινό τοστ...