Ανάμικτα συναισθήματα μου προκάλεσε, η ανάγνωση του μυθιστορήματος του Δημήτρη Καπετανάκη ,«Η ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗΣ» (Εκδ.ΕΣΤΙΑ , σελ. 525), (70). Να ξεκαθαρίσω από την αρχή ότι το βιβλίο δεν είναι του στυλ που προτιμώ (οι τακτικοί αναγνώστες του blog μάλλον θα το έχουν καταλάβει αυτό), ούτε η προβληματική του με αγγίζει αφού τα μεταφυσικά θέματα με κουράζουν αφάνταστα αλλά, οφείλω να ομολογήσω ότι παρ’όλο το μπουρδούκλωμα της δράσης , το τελικό αποτέλεσμα είναι ενδιαφέρον και προκαλεί συζητήσεις.

Το μυθιστόρημα έχει ως επίκεντρο την περιοχή (Χώρα) των Καθαρών στην νότια Γαλλία , μιάς αίρεσης που αναπτύχθηκε μαζικά κατά τη διάρκεια του μεσαίωνα , άκμασε γιά δύο αιώνες , στράφηκε κατά του Πάπα και έτσι συνετρίβη από τα στρατεύματα των Καθολικών , οι οποίοι προέβησαν σε μαζικές σφαγές των φανατικών της αίρεσης , η δε βία των ενεργειών τους ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Οι Καθαροί πίστευαν στον δυϊσμό, στην ύπαρξη δυαρχίας στο σύμπαν. Ο Θεός δημιούργησε το Άπειρο, την Ψυχή, την Καλοσύνη κλπ. Από την άλλη ο Διάβολος (το άλλο του μισό) κατασκεύασε τα πράγματα της ύλης, το Σώμα, το Κακό, την Ύλη . Μέσα στους Καθαρούς υπήρχαν δύο τάσεις , κάποιοι πίστευαν στην απόλυτη και ίση δυαρχία (οι ριζοσπαστικοί) και οι περισσότεροι πίστευαν ότι ο Διάβολος ήταν υποδεέστερος του Θεού (οι συντηρητικοί). Σύμφωνα με τους δεύτερους , ο Χριστός δεν είχε υλική υπόσταση αλλά απλώς δανείστηκε μιά μορφή γιά να είναι αναγνωρίσιμος και να μεταφέρει το μήνυμα του «Καλού» Θεού στους ανθρώπους.

Η γοητευτική (απ’όπου και να την πιάσεις) ιστορία των Καθαρών συνδέεται στο βιβλίο με την προσπάθεια μιάς παγκόσμιας οργάνωσης ασφαλείας να εξακριβώσει τι κρύβεται πίσω από έξι ενέργειες, φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους που δεν άπτονται του ποινικού δικαίου και σκοπό μάλλον έχουν τον εντυπωσιασμό και την δημιουργία έντονου συγκινησιακού φόρτου στους παρευρισκόμενους σ’αυτές. Προσλαμβάνεται ένας σούπερ-ντούπερ πράκτορας γιά την επίλυση του γρίφου που «όλως τυχαίως» φέρει το όνομα του «εξολοθρευτή» των Καθαρών τον Μεσαίωνα – Αρνώ Αμορί . Αινιγματική φιγούρα κάτι μεταξύ Μάλκο (S.A.S), Μποντ και Σβαρτσενέγκερ προσπαθεί να συνδιάσει τα γεγονότα με την βοήθεια ενός υπερ-εργαλείου αναζήτησης , του «Βιβλίου του Ενώχ» . Τα γεγονότα έλαβαν χώρα τα τελευταία 5-6 χρόνια σε διάφορα μέρη , στην Ίμπιζα,κοντά στην Λυών, στην Πάτμο, σ την Μαδρίτη, στην Αστυπάλαια καθώς και σε ένα λιμάνι της Βαλτικής. Οι ελάχιστοι μάρτυρες που υπάρχουν λένε "άλλα αντ'άλλων" παραδεχόμενοι ότι βίωσαν μιά απόκοσμη εμπειρία που τους άλλαξε την ζωή. Ο δαιμόνιος Αμορί καταφέρνει (σχετικά εύκολα) , να εντοπίσει την πενταμελή συμμορία που απαρτίζεται από δύο γυναίκες εκπάγλου καλλονής , έναν μαύρο πάμπλουτο ,έναν κορυφαίο εξαφανισμένο από προσώπου γης επιστήμονα και έναν μυστηριώδη «Μάγο» που καταφέρνει να αλλάζει μορφές . Η συνάντηση με την ομάδα θα είναι καθοριστική γιά την μοίρα του πράκτορα ο οποίος θα διαπιστώσει ότι δεν είναι ο θύτης αλλά μάλλον το θύμα της ιστορίας αφού ουσιαστικά χρησιμοποιείται από τους εργοδότες του αλλά και την Συμμορία γιά να αποδειχθεί ότι αυτός είναι ο Σατανάς (οπότε ο αντίπαλος του, ο «Μάγος» είναι ο Ιησούς!!!).

Μπερδεμένο;Μάλλον...Το μυθιστόρημα κυλάει συναρπαστικά μέχρι τη συνάντηση της ομάδας με τον Αμορί . Ο τελευταίος χρησιμοποιώντας κάθε είδους θεμιτές αλλά και αθέμιτες μεθόδους ταξιδεύει όχι μόνο στα μέρη των γεγονότων αλλά και στα Μπαρμπέϊντος, την Περσέπολη, το Ναύπλιο, την Βιέννη, την Βαρκελώνη, τον Μαυρίκιο , την Λα Κορούνια . Το ζουμί της ιστορίας βέβαια είναι (που αλλού?) στην Ελλάδα . Η Πάτμος και η Αστυπάλαια , μυστηριακές και γεμάτες ενέργεια διαδραμματίζουν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας ενώ ο «Μάγος» τι άλλο μπορεί να είναι , παρά Έλληνας (διότι «παντού υπάρχει ένας Μύθος»). Η ομάδα των πέντε ιδεαλιστών στοχεύουν με την δημιουργία της συγκίνησης στον απλό κόσμο, να βγεί «το πάθος, η δημιουργικότητα, η ομορφιά που κρύβει ο καθένας βαθιά μέσα του, κι όχι η αναγκαιότητα, ο καταναλωτισμός και το χρήμα.».Το τελειωτικό χτύπημα που ετοιμάζουν στοχεύει στο να βυθίσει τον κόσμο στο σκοτάδι (κυριολεκτικά), όμως θα αποτελέσει την δημιουργία μιάς νέας αρχής , όπου η «ανθρωπότητα θα επιστρέψει σε μια ομορφότερη, γονιμότερη, πολύ πιό γνήσια φάση.»

Ο Καπετανάκης ανακατεύει στην συγγραφική του μαρμίτα κάθε είδους υλικό . Το μυθιστόρημα του είναι γεμάτο από θεολογικές και φιλοσοφικές αναφορές , ιστορικές λεπτομέρειες , κοσμοπολίτικα ταξίδια , γκουρμέ ρεστωράν , αναφορές σε τραγούδια , παραπομπές σε κινηματογραφικές σκηνές . Η δράση (όταν οι ήρωες δεν αναλώνονται σε φιλοσοφικές/θεολογικές συζητήσεις), είναι ξέφρενη με γυναίκες σε ρόλο Σαολίν τύπου Λάρα Κροφτ , αισθησιακές σεξουαλικές σκηνές , σκληρά βασανιστήρια, μουσουλμάνους τρομοκράτες , γιάπηδες πολυεκατομμυριούχους , ωραίες βίλες , υπέροχα σκηνικά .Υπάρχει όμως και αρκετή φλυαρία , επαναλαμβανόμενες συζητήσεις γύρω από τα ίδια και τα ίδια θέματα που εάν δεν σ’ενδιαφέρουν και τόσο, καταντάνε κουραστικά .

Το βιβλίο όπως προείπα διαβάζεται ευχάριστα σαν μιά Χολυγουντιανή κινηματογραφική περιπέτεια που θα δεις αγκαλιάζοντας ένα extra-large λαχταριστό ζεστό ποπ κορν . Ο συγγραφέας έχει ικανότητα στην δημιουργία ατμόσφαιρας και ξέρει να κρατήσει τον αναγνώστη . Αλλά μέχρι εκεί...Η πλοκή μπάζει από παντού και όσο προχωράει η δράση περισσότερες απορίες δημιουργούνται παρά ξεκαθαρίζονται . Το δε τέλος , στο Γκουαντάναμο (ω ναι, έχει κι από αυτό) είναι τουλάχιστον αφελές . .

Στην εξωφρενικά «δήθεν» χώρα μας , όπου κυρίαρχο στοιχείο είναι το «φαίνεσθαι» , συγγραφείς όπως ο Νταν Μπράουν , ο Μάρτιν Κρουζ Σμιθ και ο Ρόμπερτ Λίτελ κατακεραυνώνονται ως «μπεστσελερίστες» και «κενοί» . Έχει ενδιαφέρον η οπτική της γνωστής και καταξιωμένης κριτικού Λ.Πανταλέων , στην Ελευθεροτυπία γιά την «Συμμορία...», όπου το βιβλίο υμνείται – δεν φοβάμαι να το παραδεχθώ , η κριτική αυτή συνέβαλλε κυρίως στο να αγοράσω το βιβλίο , όχι ότι το μετάνιωσα , ίσα-ίσα πέρασα μερικές ευχάριστες ώρες μαζί του , αλλά κλείνοντάς το είχα την αίσθηση ότι κάποιος μου έκανε πλάκα . Επειδή δε, μέσα στο καλοκαίρι διάβασα, την υπέροχη «ΑΒΑΝΑ», ένα κατασκοπικό θρίλερ του Μάρτιν Κρουζ Σμιθ (εξαντλημένο βιπεράκι που μου βρήκε το βιβλιομαμούνι ο Μαμαλούκας) , οι συγκρίσεις ήταν συντριπτικές αλλά δυστυχώς αναπόφευκτες . Τέλος πάντων , επανερχόμενος στο μυθιστόρημα του Καπετανάκη , μιά ενδιαφέρουσα άποψη γιά τα ονόματα που χρησιμοποιεί στους ήρωες του ο συγγραφέας, θα βρείτε στο μπλογκ του Πατριάρχη Φώτιου (ο οποίος λόγω ονόματος δικαιούται να πει και μιά κουβέντα παραπάνω), γενικά το θέμα προσφέρεται γιά trivia και άλλα τέτοια χαριτωμένα . Από την πλευρά μου θα ψάξω το βιβλίο του Λέο Περούτς που επηρέασε τόσο τον συγγραφέα , όπως αποκαλύπτει ο ίδιος στις «ευχαριστίες» του τέλους .