Ο Graham Swift είναι ένας από τους καλύτερους Βρετανούς συγγραφείς που εμφανίστηκαν από το 1980 και μετά. Δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία γι’αυτό. Μυθιστορήματα όπως «Η υδάτινη χώρα» και οι «Τελευταίες εντολές» είναι πραγματικά αριστουργήματα ενώ «ο Καταστηματάρχης» παραμένει ακόμα και μετά από τόσα χρόνια μιά συγκινητική νουβέλα. Όμως το νεοεκδοθέν στην χώρα μας μυθιστόρημα του 2007, με τον υπαινικτικό τίτλο «ΑΥΡΙΟ», (Εκδ.Εστία, μετάφρ. Θ.Σκάσση, σελ.308), παρά το αρχικό ενδιαφέρον που παρουσιάζει είναι μία μάλλον αδιέξοδη και ανιαρή δημιουργία που δεν οδηγεί πουθενά και κουράζει με την φλυαρία και την επαναληπτικότητά της ακόμα και τον πιό υπομονετικό αναγνώστη.

Βρισκόμαστε στο 1995 και η Πώλα ξαγρυπνάει στο κρεβάτι της. Δίπλα της κοιμάται μακαρίως ο επί εικοσιπενταετία σύζυγός της Μάικ. Ξημερώνει Σάββατο και αύριο ο Μάικ θα αποκαλύψει στα δεκαεξάχρονα δίδυμα τέκνα τους, τον Νικ και την Κέιτ ένα «φοβερό» μυστικό που θα αλλάξει την ζωή τους και ίσως ακόμα και την σύνθεση της έως σήμερα αγαπημένης και δεμένης οικογένειας. Το μυθιστόρημα είναι ένας μονόλογος αυτής της γυναίκας, της Πώλας και μιά διήγηση της γνωριμίας της με τον Μάικ στα swinging sixties της ροκ μουσικής και του ελεύθερου σεξ. Φοιτητές και οι δύο στο Μπράιτον το 1966, θα γνωριστούν, θα ερωτευτούν και θα παντρευτούν. Εκείνη πλέον εργάζεται σε μία γκαλερί ως εκτιμητής έργων τέχνης και ο Μάικ που είναι Βιολόγος εκδίδει μιά εκλαΐκευμένη επιστημονική επιθεώρηση που έχει μεγάλη επιτυχία. Ζουν μιά μεγαλοαστική ζωή, οι δυσκολίες του παρελθόντος έχουν μείνει πίσω, τα δύο τους παιδιά δεν τους έχουν δημιουργήσει μέχρι τώρα προβλήματα.

Το ζευγάρι είχε συμφωνήσει να μιλήσει στα παιδιά του, όταν θα γίνουν 16 χρονών. Μιά ηλικία που θα είναι σχετικά ώριμα να αποφασίσουν για τη συνέχεια της ζωής τους μετά την αποκάλυψη του οικογενειακού μυστικού. Η Πώλα αφηγείται εκτενώς τα περιστατικά της ζωής του ζευγαριού. Το πως γνωρίστηκαν, πως έκαναν σεξ, πως γνωρίστηκαν με τα πεθερικά τους, πως ζούσαν στην αρχή και μετά προχωράει σιγά-σιγά στην αποκάλυψη του μυστικού που το ζευγάρι δεν μπορεί να βγάλει από το μυαλό του τα τελευταία 16-17 χρόνια το οποίο είναι, πως γεννήθηκαν αυτά τα παιδιά.

Δεν ξέρω αλλά ούτε το μυστικό τελικά είναι τόσο φοβερό. Το καταλαβαίνει κανείς από τις πρώτες σελίδες, ούτε πιστεύω ότι η αποκάλυψη του μπορεί να προκαλέσει τέτοιους κραδασμούς σε μια οικογένεια του 21ου αιώνα. Το ζευγάρι προετοίμαζε την «αποκάλυψη» καιρό και περνάνε την τελευταία μέρα λες και επέρχεται η καταστροφή,τρώνε ένα πολυτελές δείπνο και κάνουν έρωτα με τελετουργικό τρόπο διότι αισθάνονται ότι αύριο «τελειώνουν όλα». Ακούγεται «κάπως»...Το έτος όμως της διήγησης είναι το 1995 και αρκετά πράγματα όσο περίεργο και αν φαίνεται προκαλούσαν εντύπωση τότε αλλά και πάλι ως σημείο καμπής της πλοκής του μυθιστορήματος είναι εξαιρετικά αδύναμο και προβλέψιμο.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει η οπτική γωνία που υιοθετεί ο Σουίφτ μιλώντας με την φωνή μιάς πενηντάρας γυναίκας της αστικής τάξης. Μορφωμένης και ικανότατης επαγγελματικά αλλά που παρουσιάζεται ιδιαίτερα ανασφαλής και εύθραυστη. Η Πώλα έχει πολλή αγάπη μέσα της και την δίνει στα παιδιά της και στον άντρα της τόσο γενναιόδωρα που κάνει εντύπωση στον αναγνώστη ο (ουσιαστικά παράλογος και αδικαιολόγητος από την εξιστόρηση), φόβος της μπροστά στο αύριο. Ίσως έτσι (θα έπρεπε να) αισθάνεται μιά μητέρα, αλλά δεν χρειάζονται 300 και σελίδες γιά να το περιγράψεις αυτό, ως εκ τούτου προσωπικά αποδίδω μεγαλύτερη αξία στην περιγραφή των ημερών του Μπράιτον και στις εξαιρετικές σελίδες που ο συγγραφέας περιγράφει το δέσιμο του ζευγαριού και τις διαφορετικές οικογενειακές καταστάσεις που έχουν βιώσει μοναχοπαίδια και οι δύο, στις σκηνές με τον γάτο Ότις (από τον Ότις Ρέντιγκ που με τα τραγούδια του άκμασε ο έρωτάς τους) παρά στο δήθεν μυστικό που θα αποκαλυφθεί την αυριανή ημέρα για την οποία δεν μαθαίνουμε ποτέ αφού ο Σουίφτ (μάλλον σοφά ποιών) κλείνει την αφήγηση με το που έρχεται το ξημέρωμα.

Μπορεί κάποιοι (μάλλον κάποιες) να το βρουν ενδιαφέρον, προσωπικά θεωρώ ότι η οικογένεια είναι ζήτημα «χτισίματος» και αγάπης και όχι DNA ή γονιδίων σε όποια εποχή κι αν αναφέρεσαι και πέραν από μοντερνιτέ, βαθυστόχαστες αναλύσεις και ανούσια κατασκευάσματα.

13 - otis-redding - a-change-is-gonna-come by librofilo