Ένας ομοφυλόφιλος συγγραφέας γράφει ένα βιβλίο για τις τελευταίες ημέρες ενός φανερά ετεροφυλόφιλου συγγραφέα που λίγο πριν τον θάνατό του προσπαθεί να γράψει μια ιστορία ομοφυλοφυλικού πάθους. Δείχνει γκροτέσκο αλλά δεν είναι τόσο… Ο συγγραφέας είναι ο Edmund White και το βιβλίο είναι, η(κατά βάση) μυθιστορηματική βιογραφία ενός από τους καλύτερους Αμερικανούς συγγραφείς του 19ου αιώνα, του Stephen Crane (1871-1900), με τίτλο «HOTEL de DREAM», (Εκδ. Πατάκη, μετάφρ. Α.Κυριακίδη, σελ.292).
Ο Στήβεν Κρέην έκανε αίσθηση στην λογοτεχνική σκηνή, την δεκαετία του 1890, κυρίως με το μυθιστόρημα του «The red badge of courage» («Το κόκκινο διάσημο του θάρρους»), που αναφέρεται στον Εμφύλιο. Ιδιαίτερα παραγωγικός, έγραψε και το μελοδραματικά ρεαλιστικό «Maggie: A girl of the streets» (Μάγκι, ένα κορίτσι του δρόμου») καθώς και άλλα εξίσου ρεαλιστικά διηγήματα. Ο Γουάιτ εξιστορεί τις τελευταίες του μέρες, καθώς λιώνει από την φυματίωση σε έναν υγρό και μουχλιασμένο πύργο του Σάσεξ, στην Αγγλία. Μαζί του είναι η σύντροφός του, Κόρα, πρώην ιδιοκτήτρια πορνείου στην Φλώριδα που ονομαζόταν Hotel de Dream και ήταν το μέρος όπου γνωρίστηκαν με τον Κρέην, ο οποίος είχε ένα πάθος με τις πόρνες και τον πληρωμένο έρωτα.
Η νουβέλα, εκτείνεται σε τρία επίπεδα. Το πρώτο επίπεδο είναι όπως αναφέρω παραπάνω, η μυθιστορηματική αναπαράσταση του τέλους του Κρέην, το επίπονο ταξίδι στην Βαυαρία μήπως προλάβει μια θεραπεία για την όποία έχει ακούσει ότι κάνει θαύματα και οι διάλογοι με τους διάσημους γείτονές του, τον Χένρι Τζέημς και τον Τζόζεφ Κόνραντ. Στο δεύτερο επίπεδο, είναι οι αναμνήσεις του Κρέην από την γνωριμία του με ένα αγόρι – αρσενική πόρνη στη Ν.Υόρκη και ο περίεργος και γκροτέσκος κόσμος που τον εισήγαγε έστω και για λίγο. Το τρίτο επίπεδο είναι η απόπειρα του ετοιμοθάνατου συγγραφέα να γράψει το τελευταίο του διήγημα που είναι η ιστορία αυτού του «Βαμμένου αγοριού» και η τραγική ερωτική του σχέση με ένα τραπεζικό υπάλληλο.
Ο Γουάιτ παίρνει την αφορμή από τις αναφορές σε κάποιες βιογραφίες γύρω από τον Κρέιν, ότι εκείνος δούλευε το προσχέδιο μιας νουβέλας με τίτλο «Άνθη της ασφάλτου» γύρω από το αγόρι-πόρνη που μάλλον είχε συναντήσει. Από το υποτιθέμενο σχεδίασμα του Κρέιν δεν έχει σωθεί ούτε λέξη, και ο Γουάιτ πλάθει μια μελοδραματική ιστορία (στο ύφος της επιτυχημένης νουβέλας του Κρέιν «Μάγκι»), καθαρά ομοφυλοφιλικού ύφους, την οποία εκείνος υπαγορεύει στην υπομονετική (και κάπου πονηρά σκεπτόμενη ως προς την μελλοντική αξιοποίηση της, Κόρα) στην οποία δίνει σαφείς οδηγίες τι να κάνει με την ιστορία εάν δεν προλάβει να την ολοκληρώσει.
Το μυθιστόρημα του Γουάιτ, περιγράφει τις αγωνιώδεις προσπάθειές της Κόρα, να βρει χρήματα για την θεραπεία του συντρόφου της – τον οποίο δεν είχε μπορέσει να παντρευτεί αφού δεν βγήκε ποτέ το διαζύγιο από τον προηγούμενο γάμο της, περιγράφει την ανοχή των συναδέλφων του προς το πρόσωπό της, ο Τζέιμς που μάλλον την περιφρονεί λόγω του παρελθόντος της, ο Κόνραντ με τις ανασφάλειές για τα Αγγλικά του. Η ιστορία του αγοριού με τον μεσήλικα εραστή του, προσωπικά δεν με τράβηξε ιδιαίτερα, θεωρώ τις σελίδες αυτές τις πιο αδύναμες του βιβλίου, αν και οι περιγραφές του Μανχάταν του τέλους του 19ου αιώνα είναι εξαιρετικές.
Κοντολογίς, το «Hotel de Dream» δεν είναι κάτι το σπουδαίο ως μυθιστόρημα και μάλλον το ξεχνάς εύκολα. Διαβάζεται άνετα παρά το σκοτεινό και «θανατερό» της ιστορίας πρώτιστα γιατί έχει χιούμορ και δηλητηριώδη σχόλια, κυρίως για τον (πανμέγιστο) Χένρι Τζέημς, τον οποίο τον διακωμωδεί για το «γυναικωτό» του στυλ, χαρακτηριστικά ο Κρέην τον αποκαλεί «Βασίλισσα Εριέτα». Έτσι κι αλλιώς τα υποτιμητικά σχόλια για την (και καλά) καλυπτόμενη κάτω από ένα αυστηρό πλαίσιο συμπεριφορά του Τζέημς είναι ιδιαίτερα δημοφιλή στην λογοτεχνική κοινότητα τα τελευταία χρόνια (και όχι μόνο αν θυμηθούμε το περίφημο σχόλιο του Φώκνερ ότι «ο Τζέημς ήταν μία από τις πιο συμπαθητικές κυρίες που γνώρισε στη ζωή του»!).
Αξίζει να διαβαστεί για την εξαιρετική και ζωντανή μετάφραση του Αχ.Κυριακίδη και τις υπέροχες σκηνές αφοσίωσης και τρυφερότητας του ζευγαριού (είναι εξαιρετικοί χαρακτήρες ο Στήβι και η Κόρα), που βαδίζει προς το τραγικό τέλος, και για τους πανέξυπνους διαλόγους που μεταφέρουν πιστά το κλίμα της εποχής.
HANDSOME BOY MODELLING SCHOOL - The truth
Δημοσίευση σχολίου