Με το μυθιστόρημά του «Η ΤΖΟΥΛΙΕΤ ΓΥΜΝΗ» (Juliet,naked), ο Βρετανός συγγραφέας Nick Hornby, (Εκδ. Πατάκη, (ωραία) μετάφρ. Χ.Παπαδημητρίου, σελ. 385) φαίνεται να κινείται μέσα στο πλαίσιο που νιώθει περισσότερο ασφαλής. Εμμονές για τη μουσική, συναισθηματική (και όχι μόνο) μοναξιά, άνθρωποι ανασφαλείς και losers, έξυπνοι και κοφτεροί διάλογοι. Όποιος παρακολουθεί το συγγραφικό έργο του Χόρνμπυ νιώθει ότι τα έχει ξαναδιαβάσει όλα αυτά, αλλά και πάλι αισθάνεσαι να σε παρασέρνει το «κουβεντιαστό» και ζωντανό ύφος του, ενώ δεν μπορείς να μη συμπαθήσεις ή ακόμα και να συμπάσχεις καθ’όλη τη διάρκεια της ιστορίας με τους (λίγο,πολύ) προβληματικούς του ήρωες.

Η εισαγωγική πρόταση του μυθιστορήματος, τα λέει όλα: «Είχαν ταξιδέψει αεροπορικώς από την Αγγλία στη Μιννεάπολη για να κοιτάξουν μια τουαλέτα.» Ο Ντάνκαν είναι ένας καθηγητής σε κολλέγιο και η Άννι δασκάλα που δουλεύει στο μουσείο της μικρής παραθαλάσσιας πόλης Gooleness στην βόρεια Αγγλία κάπου 150χλμ από το Λονδίνο. Ο Ντάνκαν δεν έχει απλώς λατρεία με τον παντελώς άγνωστο και αποσυρμένο από τα εγκόσμια, Αμερικανό ροκ μουσικό Τάκερ Κρόου, έχει τεράστιο κόλλημα. Θεωρεί τον εαυτό του (μαζί με καμμιά κατοσταριά άλλους εξίσου «καμμένους» μ’αυτόν...) ειδικό «Κροουλόγο», είναι ο διαχειριστής μιας ιστοσελίδας αφιερωμένης στον Κρόου, και εκεί συζητάει με διάφορους για την δουλειά του καλλιτέχνη, ο οποίος έχει σωπάσει από το 1986 και μετά από την κυκλοφορία ενός CD με τίτλο «Τζούλιετ» το οποίο απέσπασε εγκωμιαστικές κριτικές και τον έκανε σχετικά γνωστό. Από τότε ούτε φωτογραφίες, ούτε νέα του καλλιτέχνη υπάρχουν δημιουργώντας έτσι έναν «καλτ» μύθο για τον μυστηριώδη τύπο, που μετά από μια επίσκεψή του στην τουαλέτα του κλαμπ «Μαύρο χάλι» (όνομα και πράγμα), αποφάσισε να σωπάσει δια παντός. Η Αννι χωρίς να συμμερίζεται απόλυτα τον ενθουσιασμό του συντρόφου της για τον Κρόου, γουστάρει το «Τζούλιετ» και ορισμένα τραγούδια του, ακολουθεί χωρίς μεγάλο ενθουσιασμό τον Ντάνκαν αν και πλέον έχει κουραστεί από την μονομανία του και το αδιέξοδο της 15ετούς σχέσης τους η οποία στερείται ενθουσιασμού, σεξ και το κυριότερο για την ήδη σχεδόν σαραντάρα Άννι της οποιαδήποτε προοπτικής ότι κάτι θ’αλλάξει (έστω ένα παιδί), στη μικροαστική ζωή τους, η οποία γίνεται ακόμα πιο αδιέξοδη στην μίζερη και τελείως επαρχιακή πόλη όπου έχουν επιλέξει να ζήσουν.

Ώσπου ξαφνικά, φτάνει με το ταχυδρομείο ένα tape από την εταιρία του Κρόου (σε ποιόν άλλον, σ'αυτόν που κρατάει την σπίθα για τον Κρόου αναμμένη), με unplugged εκτελέσεις ορισμένων τραγουδιών από το «Τζούλιετ», οι οποίες πρόκειται να κυκλοφορήσουν σύντομα με τίτλο «Η Τζούλιετ γυμνή». Ο Ντάνκαν θεωρεί τα αδούλευτα δείγματα ανώτερα του «Τζούλιετ» και πιστεύει ότι είναι η καλύτερη δουλειά του Κρόου, η Άννι όμως έχει διαφορετική άποψη την οποία δεν διστάζει να κοινοποιήσει στο site γράφοντας μια εμπεριστατωμένη κριτική του demo tape. Ή έκπληξη και το στοιχείο ανατροπής του μυθιστορήματος έρχεται από αυτή τη στιγμή, όταν στην εικόνα εισέρχεται ο ίδιος, ο «εξαφανισμένος» καλλιτέχνης, ο Τάκερ Κρόου, ο οποίος διαβάζει όλα αυτά τα χρόνια τι γράφουνε γι’αυτόν στο «site των καμμένων» και «ξερνάει», αλλά με την τόσο καλογραμμένη άποψη της Άννι εκπλήσσεται με την διαύγεια της, συμφωνεί και της στέλνει mail όπου της αναπτύσσει την άποψή του και την διαφωνία του για την κυκλοφορία του Unplugged CD.

Ο Τάκερ Κρόου είναι ένας άνθρωπος σε αδιέξοδο. Προσωπικό και καλλιτεχνικό. Κοντεύει τα 60, έχει σταματήσει να δουλεύει για πάνω από μια εικοσαετία, φωτογραφίες του δεν κυκλοφορούν παρά κάτι ψεύτικες, όπου κάποιοι μανιακοί μ’αυτόν έχουν φωτογραφήσει τον γείτονά του νομίζοντας ότι είναι ο ίδιος ο καλλιτέχνης, ενώ έχει φροντίσει να σπείρει παιδιά δεξιά κι αριστερά, τα οποία βαριέται όταν τα βλέπει από καιρού εις καιρόν. Με την τελευταία του σύντροφο είναι στα χωρίσματα, το μόνο που του δίνει χαρά είναι ο (πανέξυπνος) εξάχρονος γιός του, ο Τζάκσον με τον οποίο είναι μαζί συνέχεια και ακόμα κι όταν η σύντροφός του, τού ανακοινώνει ότι φεύγει από το σπίτι, το μόνο που αξιώνει ο Κρόου είναι να κρατήσει τον μικρό. Η αλληλογραφία με την Άννι, αποτελεί μια ανάσα στην μίζερη καθημερινότητά του ενώ το ίδιο (και παραπάνω) νιώθει η ίδια η Άννι. Αφότου δε καταφθάνει ο (παρεξηγημένος με την κριτική της) Ντάνκαν, και της ομολογεί ότι έχει συνάψει ερωτική σχέση με μια συνάδελφό του, δεν θέλει πολύ να τον πετάξει έξω από το σπίτι (κυριολεκτικά) και να κοιτάξει να βάλει τη ζωή της (μετά από μια δεκαπενταετία συμβίωσης) σε τάξη. Η κατάσταση θα περιπλεχθεί όταν ο Τάκερ Κρόου αποφασίζει (μαζί με τον Τζάκσον), με αφορμή την εγκυμοσύνη της μεγαλύτερης εξώγαμης κόρης του να πάει στο Λονδίνο έχοντας κυρίως στο μυαλό του την γνωριμία με την Άννι και μια πιθανή μετάβαση στο «εξωτικό» Γκούλνες, όπου βεβαίως (εκείνος δεν το γνωρίζει αλλά εκεί) διαμένει ο μεγαλύτερός του θαυμαστής.

Εξαιρετική είναι η μυθιστορηματική περσόνα του μεσήλικα ρόκερ, του Τάκερ Κρόου. Με κάτι από το μυστήριο που καλύπτει την απομόνωση συγγραφέων όπως ο Σάλιντζερ και ο Πίντσον, ο Χόρνμπυ παραθέτοντας λήματα από την Wikipedia, στίχους τραγουδιών, συνομιλίες από το web, και λοιπά αληθοφανή στοιχεία εισάγει τον αναγνώστη σε ένα ωραίο (και κυρίως πολύ καλά δουλεμένο) γρίφο. Η πρωτοτυπία δε της πλοκής είναι ότι το «αντικείμενο της λατρείας» των ψιλοσαλεμένων εμμονικών σαν τον Ντάνκαν, εμφανίζεται και συμμετέχει καθοριστικά στην ιστορία και δεν είναι απλά ένα διακοσμητικό στοιχείο-τοτέμ. Η μοναξιά και τα αδιέξοδα του καλλιτέχνη που δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί τη ζωή του πέφτοντας συνεχώς σε λάθη, τι σημαίνει «επιτυχία» στην σύγχρονη μουσική σκηνή, πως κάτι καθημερινό μπορεί να δημιουργήσει έναν "αστικό μύθο" εν αγνοία του ίδιου του καλλιτέχνη, και πόσο ρευστά είναι όλα περιγράφονται θαυμάσια στο μυθιστόρημα που χωρίς να προσθέτει κάτι στην παγκόσμια λογοτεχνική σκηνή είναι ιδιαίτερα γοητευτικό και ευχάριστο.

Το μυθιστόρημα μοιάζει με ένα συλλογικό ξανακοίταγμα των «High Fidelity» και του «Για ένα αγόρι». Παίρνοντας πολλά στοιχεία από αυτές τις δύο προηγούμενες και πολύ επιτυχημένες δουλειές του, ο Χόρνμπυ καταφέρνει να βγάλει ένα βιβλίο ίσως όχι καλύτερο από τα προαναφερόμενα αλλά μάλλον πιο καίριο. Μιλάει για τα δύο πράγματα που χειρίζεται καλύτερα, την μουσική – όπου εκεί είναι θεωρώ άπαιχτος – και τις σύγχρονες σχέσεις έχοντας (σχεδόν πάντα) ως ήρωα έναν ανώριμο εμμονικό (στα όρια της ψυχοπαθολογικής συμπεριφοράς) τύπο που άλλοτε είναι διασκεδαστικός με τα κολλήματά του και άλλοτε θέλεις να του πετάξεις ότι βρίσκεις μπροστά σου. Ο Ντάνκαν είναι ένας ήρωας που κάποιοι θα συμπαθήσουν και ίσως θα αναγνωρίσουν δικά τους κολλήματα πάνω του, όλοι έχουμε γνωρίσει τέτοιους τύπους που επιλέγουν τον πιο άγνωστο καλλιτέχνη για να κάνουν φιγούρα στους γύρω τους, σε όλους τους τομείς της τέχνης αλλά είναι γεγονός ότι οι μουσικόφιλοι μπορούν να γίνουν οι πιο είρωνες και οι πιο εριστικοί από τους «κολλημένους».. Η Άννι, όπως οι περισσότερες ηρωίδες της «Χορνμπικής λογοτεχνίας» είναι δυνατότερη, ανασφαλής, ερωτεύσιμη, τυχερή-άτυχη, έχει χιούμορ και αντιμετωπίζει (ίσως υπερβολικά) στωικά τις παραξενιές των αρσενικών που την περιτριγυρίζουν. Η σχέση τους περιγράφεται διεξοδικά και ο συγγραφέας θίγει ανάλαφρα πολλά σημαντικά θέματα που καθορίζουν τη ζωή ενός ζευγαριού όταν ο έρωτας απουσιάζει. Οι διάλογοι του μυθιστορήματος είναι ολοζώντανοι, μπορεί να μη πρωτοτυπούν ιδιαίτερα όπως αυτοί του «High Fidelity» αλλά θεωρώ ότι είναι πιο δουλεμένοι και οξυδερκείς, το χιούμορ είναι εξαιρετικό και παρά την αδυναμία της πλοκής και την απουσία (της παραμικρής έστω) κορύφωσης της ιστορίας, το τελικό αποτέλεσμα είναι πολύ καλό.






Eagles - Wasted time (live)