LIBROFILO, a books' aficionado

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 08, 2014

posted by Librofilo at Δευτέρα, Δεκεμβρίου 08, 2014 | Permalink

Τηλεοπτικές σειρές και λαϊκό μυθιστόρημα του 19ου αιώνα

Με αφορμή την εξαγγελία ότι ο έξοχος David Lynch, έχει στα σκαριά το 3^ο μέρος της εμβληματικής τηλεοπτικής σειράς Twin Peaks, κάπου 25 χρόνια μετά την προβολή του δεύτερου της κύκλου, ένα ερώτημα (ρητορικό μεν, το οποίο σηκώνει πολλή συζήτηση δε),είναι το κατά πόσον οι σύγχρονες Αμερικανικές (ως επί το πλείστον) τηλεοπτικές σειρές, είναι ένα είδος που μπορεί να αποτελέσει τον συνεχιστή του λαϊκού μυθιστορήματος του 19^ου αιώνα (ή μυθιστορήματος σε συνέχειες σε λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες της εποχής).

Η κοινή διαπίστωση στις ΗΠΑ, στον χώρο του θεάματος, είναι ότι στις τηλεοπτικές σειρές των καλωδιακών κυρίως σταθμών, βρίσκουμε τόση ποιότητα όση λείπει τα χρόνια του 21^ου αιώνα που διανύουμε, από τον κινηματογράφο των μεγάλων εταιριών, οι οποίες έχουν ρίξει το μεγαλύτερο βάρος τους σε ταινίες για εφήβους ή νεαρούς, με τα εφέ να έχουν αντικαταστήσει το σενάριο που είναι πλέον υποτυπώδες ενώ ο σκηνοθέτης έχει περάσει σε δεύτερο πλάνο. Το αντίθετο συμβαίνει στις τηλεοπτικές σειρές που γυρίζονται πλέον με τέτοια ταχύτητα που τρομάζει – κυρίως δε από τότε που εισέβαλλε στην αγορά το διαδικτυακό κανάλι Netflix, το οποίο προβάλλει όλα τα επεισόδια (ποτέ πάνω από 13) μαζί, στους συνδρομητές του, οι οποίοι μπορούν να επιλέξουν την άμεση ή σε συνέχειες προβολή τους (απόδειξη της τεράστιας επιτυχίας του Netflix, είναι η εξαγγελία και άλλων εταιριών (Sony κλπ) ότι ετοιμάζουν τις δικές τους διαδικτυακές πλατφόρμες - αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση).

Τα καλωδιακά (κυρίως) κανάλια δίνουν απεριόριστη ελευθερία κινήσεων στους σκηνοθέτες ή στους παραγωγούς που αναλαμβάνουν το project με την ομάδα τους. Συνήθως υπάρχει ένα «μεγάλο» όνομα που αναλαμβάνει την ευθύνη της σειράς (Σκορσέζε, Γκας Βαν Σαντ, Χαλ Γουάινερ), το οποίο αναθέτει σε μια ομάδα σκηνοθετών να ηγηθούν του κάθε επεισοδίου, με αποτέλεσμα σε μια σειρά 12 επεισοδίων, να μη σκηνοθετήσει κανείς πάνω από 2 ή 3 αλλά να ακολουθείται μια ενιαία υφολογική γραμμή. Ουσιαστικά έχουμε μια ταινία μεγάλου (πολύ μεγάλου για την ακρίβεια) μήκους, που έχει τις επαναλήψεις και τους πλατειασμούς που συνεπάγεται η έκταση (ότι δηλαδή συνέβαινε και στα μυθιστορήματα του 19^ου αιώνα που ήταν σε συνέχειες σε περιοδικά της εποχής), αλλά ο θεατής δεν δυσανασχετεί αφού συνήθως μεσολαβεί το διάστημα μιας εβδομάδας από την παρακολούθηση του κάθε επεισοδίου.

Είναι γεγονός ότι στην πλειονότητά τους, οι σειρές που αναφέρω είναι αστυνομικές ή ιστορίες με ζόμπι (που έχουν γίνει της μόδας τελευταία) αλλά ακόμα κι αυτές, είναι σε πολύ υψηλότερο επίπεδο από τις αντίστοιχες ταινίες που προβάλλονται στους κινηματογράφους. Το τόσο επιτυχημένο Walking Dead, για παράδειγμα είναι σκηνοθετικά έξοχο παρά το αποκρουστικό για κάποιους θέμα του, ενώ τα Fargo (που βασίζεται στην ταινία των αφών Κοέν) και True Detective, μπορεί να έχουν τη φόρμα του αστυνομικού θρίλερ, αλλά είναι κάτι πολύ παραπάνω - συνεχίζοντας την παράδοση παλαιότερων αστυνομικών τηλεοπτικών σειρών που άφησαν εποχή, όπως τα Sopranos και The Wire.

Αλλά οι σειρές που εντυπωσιάζουν με τη ποιότητα, την τόλμη και τη δομή τους, είναι οι κοινωνικές και οι πολιτικές σειρές, ορισμένες από τις οποίες είναι πραγματικά αριστουργηματικές, Mad Men, Boardwalk Empire (και τα δύο βρίσκονται στην ολοκλήρωσή τους αυτή τη χρονιά), House of Cards (ίσως η ευφυέστερη τηλεοπτική σειρά των τελευταίων χρόνων), Newsroom, το απίστευτο (και ιδιαίτερα πρωτότυπο και ιδιοφυές) Breaking Bad (που ολοκληρώθηκε πέρυσι αλλά οι φανατικοί της σειράς ακόμα το αναζητούν - οργανώθηκε δε και "εορτασμός" για την επέτειο του ενός έτους που τελείωσε η σειρά, κάτι που δείχνει ότι έχει γίνει ήδη cult), αλλά και αρκετές άλλες, είτε θυμίζουν λογοτεχνικά έργα (το Mad Men βασίζεται σε διηγήματα του Τσίβερ καθ'ομολογίαν του ίδιου του Χαλ Γουάινερ), είτε μπορούν άνετα να σταθούν επάξια (ή ακόμα και να ξεπεράσουν)βραβευμένες κινηματογραφικές παραγωγές. Αφήνω απ'έξω από την κουβέντα το δημοφιλέστατο Game of Thrones, το οποίο βέβαια είναι τηλεοπτική μεταφορά της σειράς των λογοτεχνικών (ή παραλογοτεχνικών ανάλογα πως το βλέπει κανείς) βιβλίων, που αποτελεί μια κατηγορία από μόνο του.

Είναι γεγονός ότι το ερώτημα της αρχής δεν μπορεί να απαντηθεί, αν και μπορείς να μιλάς ώρες γι'αυτό, εξάλλου η εποχή δεν έχει καμία σχέση με το πως ήταν η κοινωνία αλλά και η λογοτεχνία τον 19ο αιώνα, αλλά οι βασικές ανθρώπινες ανάγκες για μια καλή ιστορία και μια ωραία αφήγηση παραμένουν, οπότε όταν αυτή δίδεται σε "σωστές" δόσεις, θα είναι πάντα ελκυστική και δημοφιλής. Απομένει να δούμε τη συνέχεια (επί της τηλεοπτικής οθόνης και όχι μόνο).

________________________________________________________

Το κείμενο δημοσιεύεται σχεδόν αυτούσιο στο καινούργιο τεύχος του περιοδικού ΔΕΝΤΡΟ

(Τεύχος 201/202 - Δεκέμβριος 2014)

3 Comments:

At 8/12/14 19:43, Ανώνυμος

what about walking dead?

At 8/12/14 19:49, Librofilo

Ότι γράφω:"Εξαιρετικό σκηνοθετικά, αποκρουστικό για κάποιους το θέμα του", προσωπικά δεν το αντέχω όπως και οτιδήποτε έχει παρόμοιο θέμα αλλά αναγνωρίζω την αξία του.

At 12/10/17 00:00, Ανώνυμος

Θα πρόσθετα και τοDR.House που εκτός από την Τιτάνια ερμηνεία του Χίου Λορι έχει ίσως τον κορυφαίο χαρακτήρα που δημιουργήθηκε ποτέ στα τηλεοπτικά δρώμενα έντονα αντιφατικό και διαλεκτικό όπως όλες οι δοιανοιες εξάλλου.Επίσης ειναι άριστο στην αμερικανική τοιχογραφία και στην ψυχοσύνθεση των ηρώων.Φυσικά θα έβαζα και τοDeadwood μια κορυφαία σειρά γουέστερν που εκτός απο αξεπέραστες ερμηνείες παρουσιάζει όλη την γέννηση του Αμερικανικού έθνους και το πέρασμα της προς τον καπιταλισμο

Δημοσίευση σχολίου

~ back home