Η ιστορία θυμίζει το Επάγγελμα ρεπόρτερ του Αντονιόνι σε μεγάλο βαθμό.Ένας συγγραφέας μεταφέρει τα προσωπικά του αδιέξοδα (οικογενειακά και κατά προέκταση συγγραφικά), σε μιά επαρχία των ΗΠΑ.Ξεκινώντας μιά περιπλάνηση στα ενδότερα της χώρας αυτής,γνωρίζει έναν περίεργο Λατινοαμερικάνο ο οποίος πεθαίνει ξαφνικά.Χωρίς να το πολυσκεφτεί ο ήρωας καταστρέφει τα προσωπικά του στοιχεία και παίρνει τη θέση του άγνωστου ουσιαστικά άνδρα ακολουθώντας την διαδρομή του.Εκεί που νόμιζε ότι θα ζούσε μιά απλή περιπέτεια με μιά κοπελιά που ο άγνωστος θα επισκεπτόταν στην γενέτειρα του Μ.Τουαίην (όπως είχε ήδη προλάβει να του πει),ο ήρωας βρίσκεται μπλεγμένος σε μία περιπέτεια καταδίωξης με πολιτικές προεκτάσεις.
Στην προαναφερόμενη ταινία του Αντονιόνι ένας δημοσιογράφος αναζητεί μάταια έναν άγνωστο πόλεμο μέσα στην Αφρικάνικη έρημο . Επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο του, ανακαλύπτει πως ο μυστηριώδης ένοικος του διπλανού δωματίου είναι νεκρός. Τότε, δίχως προφανή λόγο, μεταφέρει το πτώμα στο δικό του δωμάτιο, φοράει τα ρούχα του μακαρίτη και ξεκινά ένα ταξίδι στα μέρη που βλέπει στην ατζέντα του άγνωστου άνδρα. Πηγαίνει στο Μόναχο (και αργότερα στην Βαρκελώνη), όπου ανακαλύπτει πως ο νέος του εαυτός εμπορεύεται όπλα για λογαριασμό μιας αφρικανικής επαναστατικής οργάνωσης. Στην δεύτερη πόλη,θα γνωρίσει μια όμορφη φοιτήτρια αρχιτεκτονικής και θα συνεχίσει το ταξίδι μαζί της. Σύντομα όμως γίνεται φανερό ότι ο καινούργιος του εαυτός δεν πρόκειται να μακροημερεύσει. Γιατί, ακόμη και αν ξεφύγει από το παρελθόν του, δύσκολα θα γλιτώσει από τις σφαίρες των μυστικών πρακτόρων που έχουν βαλθεί να τον εξοντώσουν ως συνεργάτη των επαναστατών.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στον ήρωα του Α.Σταμάτη.Περιπλάνηση σε μεγαλουπόλεις (Σικάγο,Ν.Υόρκη),στην Αμερικάνικη επαρχία (έξοχες περιγραφές της Αμερικής των rednecks),σε κοινότητες που θυμίζουν τον Χαμένο Παράδεισο,όλα αυτά σε ένα road novell με κινηματογραφικό ύφος, που αποδεικνύεται πολύ γοητευτικό και παρά την αδυναμία του στην ανάπτυξη της δράσης , κρατάει τον αναγνώστη μέχρι το τέλος .
Ο ήρωας αναζητάει την χαμένη του ταυτότητα και γενικότερα την "σωτηρία του" μέσω της "φυγής" όπως αναφέρει και το λεχθέν από τον Ιούλιο Καίσαρα . Πέφτει σε παγίδες,εφαρμόζει τρικ του σινεμά από ταινίες μυστηρίου,ερωτεύεται,γνωρίζει πολύ ενδιαφέροντες ανθρώπους αλλά την "ύβρι" που έχει διαπράξει την πληρώνει.Και την πληρώνει ακριβά διότι εκτός από την καταδίωξη που υφίσταται,αυτή η "ύβρις" δεν τον αφήνει να απολαύσει το νόημα που βρήκε επιτέλους στην ζωή του.
Ένα μυθιστόρημα με πολλά δάνεια,πολλές αναφορές σε διάφορες εμμονές του συγγραφέα (βιβλιοφιλικές,σινεφίλ,μουσικόφιλες),που διαβάζεται παρέα με τα τραγούδια του Ντύλαν,του J.Croce,του B.Seger,των Eagles . Ένα μυθιστόρημα-ταινία που περιμένει τον σεναριογράφο της , μιά κατάθεση ψυχής που απλώνεται όσο αναπτύσσεται το μυθιστόρημα σε δρόμους οι οποίοι δεν βγάζουν πάντα σε κάτι ουσιαστικό.Η ικανότητα όμως του συγγραφέα να δημιουργεί υπέροχες εικόνες καταφέρνει στο τέλος να κερδίσει τις εντυπώσεις.
Ένα μυθιστόρημα που μιλάει επίσης γιά την φυγή με πολλές έννοιες,είναι αυτό του Jose Manuel Fajardo "ΕΝΑΣ ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΣΤΗΝ ΠΟΡΤΑ" (εκδόσεις OPERA) (70) . Ο συγγραφέας γνωστός στην Ελλάδα από 2 παλαιότερα εξαιρετικά ιστορικά μυθιστορήματα , σε αυτό το βιβλίο αγγίζει ένα πολύ ευαίσθητο θέμα . Την τρομοκρατία στην χώρα των Βάσκων .
Ο ήρωας του βιβλίου είναι ένας δημοσιογράφος και μεταφραστής που ζει κοντά στο Μπιλμπάο , παίρνει θέση εναντίον της ΕΤΑ , και κάποια στιγμή απάγεται από την οργάνωση και κλείνεται σε ένα υπόγειο τάφο . Προσπαθώντας να καταλάβει το γιατί και το πως της απαγωγής του , αρχίζει να σκέφτεται και να περιγράφει την ζωή του σε ένα παράλληλο μυθιστόρημα .Κρατάει ένα ημερολόγιο όπου περιγράφει τους προσωπικούς του δαίμονες .
"Ο κόσμος ήταν μιά γιορτή κανιβάλων,αρκούσε να κοιτάξεις προς οποιαδήποτε κατεύθυνση γιά να βρεις ένα διαμελισμένο πτώμα,ένα σπασμένο κρανίο,ένα ρυάκι αίματος...Έτσι συλλογιζόμουν τον ίδιο μου τον θάνατο χωρίς να φτάνω σε κανένα συμπέρασμα.Άλλοτε με φανταζόμουν στα γόνατα,ικετεύοντας έλεος ενώ μιά σφαίρα καρφωνόταν στον λαιμό μου και ξαφνικά όλα έσβηναν.Κι'άλλοτε,όρθιο,να αψηφώ του δήμιούς μου με το βλέμμα καρφωμένο στην κάννη του πιστολιού.Θα είχα τον χρόνο να δώ την σφαίρα να έρχεται?Θ'άκουγα κάτι?Μου είχε γίνει εμμονή το σημάδι των δολοφόνων μου,δεν ήθελα να χαροπαλεύω σαν το σκυλί,ούτε να νιώσω το αίμα να αναβρύζει από το κεφάλι μου και τα πνευμόνια μου να πλημμυρίζουν.Αλλά ούτε και να πεθάνω ξαφνικά χωρίς να προλάβω ν'αποχαιρετήσω την ζωή.Γιατί δεν ήθελα να πεθάνω κατά κανένα τρόπο.Τις σπάνιες στιγμές διαύγειας που βίωνα μέσα στη μέρα θυμόμουν με δυσπιστία ότι στην αρχή της αιχμαλωσίας μου,η ιδέα ενός αιφνίδιου θανάτου με παρηγορούσε σαν μιά απελευθέρωση.Τώρα,η ίδια ιδέα επανέφερε τον πανικό των πρώτων ημερών,όχι όμως από το άγχος της φυλακής αλλά από την απελπισία κάποιου που θέλει να εξακολουθήσει να ζει,ακόμα κι'αυτή την παρωδία εφιάλτη,να ζήσω γιά να μπορέσω ν'αγωνιστώ,να επαναστατήσω,να ονειρευτώ ένα διαφορετικό μέλλον από εκείνο που μου επιφύλασσαν οι δαίμονές μου."
Καφκικού ύφους και στυλ το μυθιστόρημα κάπου κουράζει με το ιδιαίτερα ενοχικό ύφος του ήρωα.Ο συγγραφέας περισσότερο ενδιαφέρεται να περιγράψει την Δαντική Κόλαση του φυλακισμένου ενώ "σπάει" την αφήγηση παραθέτοντας (πάντα μέσω των αναμνήσεων του ήρωα) και ορισμένα κομμάτια της δράσης της ΕΤΑ περιγράφοντας λιτά το δράμα που δεν έχει σταματήσει να εκτυλίσσεται στην Ισπανία.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι βιβλιοφιλικές αναφορές του ήρωα σε Όστερ,Μάρκες και κυρίως Μ.Ατσάγια . Επίσης ένα σημαντικό στοιχείο του μυθιστορήματος είναι οι πολύ ωραίες περιγραφές της χώρας των Βάσκων .
Εν κατακλείδι ένα πολύ ενδιαφέρον μυθιστόρημα που προσωπικά το περίμενα καλύτερο και που μάλλον αδικείται από το αμήχανο φινάλε του.
At 19/12/06 00:54, 
At 19/12/06 21:57, 
NinaC
At 20/12/06 01:25,
At 22/12/06 02:07,
Xarika pou diavasa mia kritikh gia thn amerikanikh fouga, opwsdipote o Stamatis exei to fanatiko tou koino , emena mou arese to vivlio arketa ews poly , o logos tou paei vatheia se kapoia shmeia ginetai yparxiakos kai vathys kai apolafstikos, h ploki ontws san na exei daneistei arketa pragmata apo alla vivlia tainies klp alla epishs krataei poly kala , en oligois gia emas pou den exoume paei akoma sthn amerikh , ena akrws taxidiariko vivlio , sxedon sygrinetai me to bar flober!
Ithela na sas rwthsw , an exete diavasei to vivlio tou Juan Rulfo Pedro Paramo , ena elegeiako vivlio ths latinoamerikanikhs logotexnias kai mia endiaferousa periptwsh syggrafea , o opoios meta apo afto to thewroumeno ws aristourgima exafanisthke. Tha me endiefere h gnwmh sas an to exete diavasei . Efxaristw , o prwin celsius32 nyn anonymous kai astegous :)
@anonymous (πρώην celsius32)>Γιατί μείνατε άστεγος?Κί'έπιασε κρύο...Λοιπόν γιά το ΠΕΔΡΟ ΠΑΡΑΜΟ (ένα από τα 5 καλύτερα βιβλία που διάβασα το 2006) αντιγράφω αυτό που είχα γράψει στο μόλις δεύτερο μου ποστ τον Μαϊο,με όσα βιβλία είχα διαβάσει μέχρι τότε μέσα στην χρονιά.
"ΠΕΔΡΟ ΠΑΡΑΜΟ (95) - ΧΟΥΑΝ ΡΟΥΛΦΟ . Υποκλίνομαι...Διάβαζα χρόνια γι'αυτο το αριστούργημα,πόσο επηρέασε ΜΑΡΚΕΣ,ΦΟΥΕΝΤΕΣ κλπ.Έψαχνα να το βρω και ήταν εξαντλημένο.Επιτέλους στα χέρια μου.Σε ελάχιστες σελίδες λέει πολλά.Τι γραφή,τι θέμα,τι ανάπτυξη."
Είναι καταπληκτικό βιβλίο και ολοι αυτοί που μας αρέσουν απο την Λατ.Αμερική έχουν επηρρεαστεί πολύ.Ο Ρούλφο έχει γράψει και άλλα πάντως αλλά κανενα στο ύψος αυτού του αριστουργήματος.
Σας εύχομαι καλές γιορτές και να μπορέσετε σύντομα να επισκεφθείτε την Αμερική γιατί είναι μοναδική εμπειρία.
At 22/12/06 18:23,
Kyrie librofile den eimai anonymous pia exw neo spiti enos xronou megalytero . Sxetika me ton Pedro Paramo , giafto otan to eida sto vivliopwleio kati mou thymise kai to agorasa, eixa diavasei mhnes prin thn kritikh sas...to diavazw kai akomh den exw gnwmh tha sas thn grapsw otan to teleiwsw. Kala xristougenna se olous
At 23/12/06 13:39,
Μπα? Ήρθε η ώρα που θα κάνω εγώ σεφτέ? Αστειεύομαι, χοντροκομμένα. Συγχωρέστε με.
Έχω διαβάσει σχεδόν τα πάντα για το πρώτο βιβλίο και χαίρομαι που δεν επαναλαμβάνεστε. Θα περιμένω να καταλαγιάσει ο "θόρυβος" και μετά θα το διαβάσω διότι αυτή τη στιγμή αισθάνομαι σαν να το έχω τουλάχιστον ξεφυλλίσει και είναι άδικο και για το δημιουργό και για το δημιούργημα κατά τη γνώμη μου. Κάτι τέτοιες ιδιοτροπίες με πιάνουν και με τα ευπώλητα, αντιδραστικά.
Και τι συνειρμός, ο συνειρμός σας... Και ο πίνακας έξοχος. Τον χάζευα αρκετά λεπτά.
Πολύ δελεαστικό και το απόσπασμα από το δεύτερο βιβλίο. Τι να σου κάνουν όμως δυο μάτια και ένας κουρασμένος εγκέφαλος? Αυτός ο κυριούλης μάλλον δε θα διαβαστεί...φέτος.
Fuga salutem petere...Έστω νοερά. Όπως το λέτε.
Ευχαριστώ για την πάντα ζεστή φιλοξενία.