Ο πολυγραφότατος και εξαιρετικός Αμερικανός συγγραφέας (πάνω από 50 βιβλία στο ενεργητικό του),σ’αυτό το βιβλίο γράφει ένα bildungsroman,ένα μυθιστόρημα μαθητείας,μιά αισθηματική αγωγή ενός «καθημερινού» ανθρώπου χρησιμοποιώντας τα στοιχεία που διακρίνουν το μεγαλύτερο μέρος του έργου του.Εκπληκτικές σεξουαλικές σκηνές (κάτι πάρα πολύ δύσκολο στην πεζογραφία),ανδρικός εγωισμός,ειρωνία των θρησκευτικών εμμονών και η σύγχρονη ζωή στα Αμερικάνικα προάστεια-μικρές πόλεις.
Ο ήρωας Όουεν Μακένζι,γεννιέται σε ένα χωριό,μεγαλώνει μέσα στην οικονομική ανέχεια και τον μικροαστισμό,οι σεξουαλικές του εμμονές δεν βρίσκουν διέξοδο στον μικρόκοσμο της πόλης του.Βάζοντας σκοπό της ζωής του να βγάλει λεφτά,σπουδάζει στο MIT (το οποίο ουσιαστικά είναι ένα χωριό,μια κοινότητα) μαθηματικά και εξειδικεύεται στους πρώτους ηλεκτρονικούς υπολογιστές της δεκαετίας του 50.Ερωτεύεται και παντρεύεται την πρώτη γυναίκα με την οποία κάνει πραγματική σχέση και με την οποία κάνει πρώτη φορά έρωτα ,την πρώτη νύχτα του γάμου τους.Δουλεύοντας στην IBM,πάνω σε ηλεκτρονικά συστήματα πρωτογενούς μορφής,μαζί με ένα συνάδελφό του αποφασίζουν να ιδρύσουν μιά εταιρεία κατασκευής software,με έδρα ένα χωριό του Κονέκτικατ.Μετακομίζουν λοιπόν εκεί,ο Όουεν φτιάχνει ένα έξυπνο λογισμικό πρόγραμμα,και χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία πλουτίζουν.Μαζί με την οικονομική άνοδο,έρχεται και η σεξουαλική «απελευθέρωση» του ήρωα.Οι γυναίκες διαδέχονται η μία την άλλη,σε μιά σεξουαλική παράκρουση.Ο Όουεν κάνει έρωτα όπου βρει,στις θημωνιές,στις όχθες των λιμνών,σε ξενοδοχεία,στα σπίτια των παντρεμένων ερωμένων του,στο γραφείο του.Όλα αυτά κάτω από το σιωπηρό βλέμμα της κλειστής κοινότητας,εκεί όπου όλα τα μυστικά καλύπτονται με μιά σιωπηλή συννενοχή.
Ως αναγνώστες ουσιαστικά παρακολουθούμε τα πάντα σαν ένα flashback,ο ήρωας είναι πιά στη δύση της ζωής του,ζει σε ένα «πρότυπο» χωριό,όπου οι περισσότεροι κάτοικοι ζουν ειδυλιακά και ανέφελα, παίζοντας γκολφ,αράζοντας διότι οι περισσότεροι είναι υπερήλικες.Ζει ήρεμα με την δεύτερη γυναίκα του την Τζούλια,η οποία ήταν και η μόνη που τον οδήγησε στην ανατροπή της ζωής του (και της δικής της,διότι ήταν γυναίκα ιερωμένου).Ο Οουεν αναπολεί τα περασμένα,νοσταλγεί τις «παλιές,καλές,υπερσεξουαλικές του ημέρες»,βγάζει «τους σκελετούς του απ’το ντουλάπι» και τους ξαναβάζει μέσα,τρέμει το αλτσχάϊμερ και τον θάνατο.
Το βιβλίο διαβάζεται ευχάριστα και είναι ένα τυπικό δείγμα γραφής αυτού του μεγάλου συγγραφέα.Δεν προσθέτει όμως τίποτα καινούριο στο έργο του.Ο ήρωας κάπου εξοργίζει με την απάθεια του,και την αφέλειά του,τα δε γεγονότα των δεκαετιών 60 και 70 (Βιετνάμ,ταραχές,ρατσισμός) περνάνε από δίπλα του και δεν αγγίζουνε τη ζωή του.
Ο Απντάϊκ δεν μας δίνει να καταλάβουμε αυτές τις μεγάλες αλλαγές στη ζωή του,πως από ένας computer-freak πλήρως αφοσιωμένος στην γυναίκα του,μετατρέπεται ξαφνικά σε Καζανόβα.Ακόμα δε περισσότερο απότομα,πως από υπερσεξουαλικός και γεμάτος χυμούς άνδρας, ξαφνικά ηρεμεί δίπλα στην «καπάτσα» Τζούλια.
Τι μένει από το βιβλίο?Πρώτα απ'όλα, έναςμεγάλος θαυμασμός γιά το γυναικείο φύλλο.Η γυναίκα αποθεώνεται,είτε ως σεξουαλικό σύμβολο,είτε ως προσωπικότητα ολοκληρωμένη.Ο ήρωας δεν έχει κακό λόγο γιά καμμία από τις ερωμένες του.Όλες τις θαυμάζει γιά κάτι.
«Οι άντρες καταλάβαιναν τους άντρες,απλοϊκοί μηχανισμοί όλοι τους,με μερικούς λεβιέδες μόνο-μερικές άξεστες ορέξεις,μιά αταβιστική περηφάνεια πολεμιστή κι η ανάλογη στωικότητα.Οι γυναίκες είναι πλάσματα λαμπερά του φεγγαριού,που μας πληγώνουν όταν μας αρνούνται και μας πληγώνουν πάλι όταν μας δίνονται.»
Επίσης οι σεξουαλικές σκηνές είναι ευρηματικότατες...Ο Απντάϊκ παρότι εβδομηντάρης γράφει γιά το σεξ σαν εικοσάρης,με τέτοια ζωντάνια και φρεσκάδα που σε εκπλήσσει.Δυστυχώς όμως το βιβλίο απέχει πολύ από τα αριστουργήματα του (ΤΡΕΧΑ ΛΑΓΕ-και γενικά η τετραλογία του «Λαγού»,ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΩΝ ΚΡΙΝΩΝ κλπ),οπότε καλύτερα κάποιος που δεν γνωρίζει ιδιαίτερα το έργο ,ενός από τους μεγαλύτερους εν ζωή σύγχρονους Αμερικανούς συγγραφείς,να προμηθευτεί κάποιο από τα παραπάνω βιβλία του.Μετριότατη η μετάφραση του Α.Κορτώ,βρίσκει τον εαυτό της μόνο στις σεξουαλικές σκηνές του βιβλίου .
Το βιβλίο έχει παρουσιαστεί εξαιρετικά από την Σταυρούλα Σκαλίδη στο blog της παλαιότερα.
At 12/4/07 16:24, 
scalidi
@Scalidi>Μάλλον η σύγκριση έρχεται αυτόματα έτσι?Ροθ-Απντάϊκ,ίδιας γεννιάς είναι,πολυγραφότατοι και θαλεροί.Προτιμώ τον Ροθ πολύ περισσότερο.Να πω την μαύρη μου αλήθεια,δεν έχω διαβάσει κάτι δικό του που να μη το θαυμάσω.Ο Απντάϊκ,κάπου με κάνει να τον βαριέμαι με τις σεξουαλικές του εμμονές.Βέβαια ανυπομονώ να διαβασω το τελευταίο του,Ο ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ που είναι και το πιό πολιτικό του.Ευχαριστώ γιά τα καλά σου λόγια
At 12/4/07 16:57, scalidi
Εγώ προτιμώ τον Απντάικ -και ευτυχώς που δεν ξέρει ελληνικά ο Ροθ, γιατί θα τρελαίνονταν μ' αυτό που έγραψα για το τελευταίο του "Καθένας", ότι δηλαδή έπρεπε να φτάσει στα γεράματα για να γράψει σαν τον Απντάικ. Ζοφερή η διαμάχη μεταξύ τους, ο Ροθ είχε πέσει σε βαθιά κατάθλιψη μετά από αρνητική κριτική του Απντάικ για ένα έργο του, νοσηλεύτηκε κιόλας νομίζω
At 12/4/07 23:33, 
Το ότι είμαστε μια χαρά ζωντανοί και διαβάζουμε υπέροχα βιβλία, δεν είναι επαρκές "καλό νέο"; Το ότι εβδομηντάρηδες (Απντάικ) και ογδοντάρηδες (Μάρκες) γράφουν μια χαρά περί έρωτος (εντάξει ο Ροθ γονάτισε και μας γονάτισε) δεν είναι επαρκές "καλό νέο"; Α, πολύ απαισιόδοξους σας βρίσκω! Για συνέλθετε! Και όσο για τον Απντάικ¨"κινείται" στον αντίποδα του Ροθ διότι εκ των υστέρων, δεν ακυρώνει τίποτα. Ενώ ο Ροθ στον "Καθένα" τα πάντα. Αφού υπάρχει θάνατος, δεν άξιζε τον κόπο! Αλλά είναι λάθος! Ακριβώς επειδή υπάρχει θάνατος, όλα έχουν μεγάλη αξία! Γι' αυτό έχουν τόσο μεγάλη αξία! Ο,τι θέλω, λέω. Αλλα τέτοια ώρα, τέτοια λόγια. Καληνύχτα.
At 13/4/07 12:29, scalidi
@Kahtitsis>Σας καλωσορίζω με τη σειρά μου.Δουλεύω σε εταιρεία που κατασκευάζει softwares όπως αυτά που δουλεύει ο ήρωας στην IBM.Λοιπόν στα κομμάτια αυτά ο συμπαθέστατος (κατά τα λοιπά) Αυγουστος,δεν ξέρει τι μεταφράζει.Λίγο ψάξιμο στο internet και θα είχε λύσει το πρόβλημα.Συμφωνώ τα σεξουαλικά μιά χαρά τα μεταφράζει,γενικότερα όμως με τα τεχνολογικά τα έκανε μαντάρα...Δεν ήξερα αυτό που λέτε ότι δλδ αποκήρυξε ο Απντάϊκ το βιβλίο,πάντως τα ξένα έντυπα ήταν μοιρασμένα στις κρίσεις τους.
At 13/4/07 20:43,
Ο Updike είναι θεός, τους έχει περιλούσει όλους του συστήματος. Θάβει το Ρόθ με δέκα φτυάρια. Updike ο αγαπημένος μου black!!!!!!!! τιμωρός του αμερικάνικου κατεστημένου, ο σαρκαστής της τραγικής Αμερικής. Ενας θεός που λίγοι τον γνωρίζουν, αλλά με έχει ξετρελλάνει στις συνέχειες του Rabbit. Μήπως να γράψω για τα βιβλία του (τα έχω διαβάσει ένα -ένα με απόλυτη θρησκευτικότητα!) για να ξακουστώ κι εγώ;
Από κεί πήρα και την ψευδωνυμία του Κατοικίδιου! Είμαι ένα μικρό χουχουλιάρικο γατάκι!
At 14/4/07 21:36, aura voluptas
Τα συγχαρητήρια μου αγαπητέ κε Librofilo ! Διάβασα το ποστ σας και πολύ το χάρηκα .
Ένα βιβλίο που θα μας βοηθήσει να πλουτίσουμε τις γνώσεις μας σε διάφορους ... τομείς . Και είμαστε και στην καρδιά της άνοιξης ... Τι μας κάνατε ...
Ευκαιρία να μάθουμε για τα softwares καλέ !
Σας ευχαριστούμε ! :-))))))
Μ' αρέσει ο τρόπος που βλέπει μέσα στα μυθιστορήματά του ο Απντάικ τη γυναίκα. Κινείται στον αντίποδα του Ροθ. Μ' αρέσει και ο τίτλος του ποστ που επέλεξες. Και μ' αρέσει αυτό που λες "ένα μυθιστόρημα μαθητείας,μιά αισθηματική αγωγή ενός «καθημερινού» ανθρώπου χρησιμοποιώντας τα στοιχεία που διακρίνουν το μεγαλύτερο μέρος του έργου του.Εκπληκτικές σεξουαλικές σκηνές (κάτι πάρα πολύ δύσκολο στην πεζογραφία),ανδρικός εγωισμός,ειρωνία των θρησκευτικών εμμονών και η σύγχρονη ζωή στα Αμερικάνικα προάστεια-μικρές πόλεις."