Η Σώτη Τριανταφύλλου έχει (κατά την άποψη μου) την μεγαλύτερη αφηγηματική δεινότητα από όλους τους Έλληνες συγγραφείς.Με μεγάλη ευκολία μπορεί να κατασκευάσει ιστορίες από το πουθενά και γιά όποιο λογοτεχνικό είδος επιλέξει.Έχοντας γερό μορφωτικό υπόβαθρο,εξαιρετική κριτική ματιά στα τεκταινόμενα και ανοιχτό μυαλό δεν διστάζει να βουτήξει στα βαθειά και δεν φοβάται να ρισκάρει θεματολογικά.
Από τις πρώτες της νουβέλες που είχαν ως πλαίσιο τις ΗΠΑ πέρασε με άνεση στο bildungsroman με το ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΜΟΛΥΒΙΩΝ ακολουθώντας τα βήματα των μεγάλων κλασσικών συγγραφέων του μεσοπολέμου,πάει στο Λος Άντζελες με την υπέροχη ΦΤΩΧΗ ΜΑΡΓΚΟ,στο (μάλλον άτυχο) ΑΛΜΠΑΤΡΟΣ δοκιμάζει τις δυνάμεις της στο Ντικενσιανό ύφος,μεταφέρεται με την ΦΥΓΗ στην Φωκίδα της δεκαετίας του 50 με έξοχα αποτελέσματα,αναμετριέται με την Όουτς στην άνιση ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ και ενδιάμεσα γράφει ιστορίες μικρές, πάλι διαφορετικών λογοτεχνικών ειδών.
Στα ΚΙΝΕΖΙΚΑ ΚΟΥΤΙΑ η συγγραφέας τοποθετεί την δράση στην Νέα Υόρκη της προ-Τζουλιάνι (zero tolerance) εποχής του τέλους της δεκαετίας του 80.Η Νέα Υόρκη τότε ήταν μπάχαλο,φόνοι,ληστείες,βιασμοί ήταν στην καθημερινότητα των κατοίκων.Ο κουρασμένος ιδιωτικός ντέτεκτιβ Μαλόουν κινείται μέσα στα όρια της Τσάινατάουν και της Hell’s Kitchen,συνδιαλέγεται με περίεργους Κινέζους και φιλοσοφεί προσπαθώντας να δουλέψει."Δεν πίστευε σε τίποτα,ούτε προσδοκούσε τίποτα".Ως άλλος Pacino στο Insomnia κινείται με «κόκκινα μάτια» από την αυπνία.Ζει με την ανάμνηση ενός χαμένου έρωτα,που όπως όλοι οι ρομαντικοί αρνείται να δεχτεί το τέλος του...Οι φόνοι που γίνονται κάθε άλλο παρά τυχαίοι είναι και η ιστορία μοιάζει σαν τα κινέζικα κουτιά εκεί που τα ερωτήματα στο ένα απαντιούνται,ανοίγεις το επόμενο και είναι κλειστό. Ρατσισμός,ξενοφοβία,μηδενισμός κυριαρχούν σε ένα ιδιότυπο μυθιστόρημα,που γέρνει μάλλον περισσότερο προς το graphic novell ή σε ένα είδος νουβέλας που θα δημοσιεύοταν στην Μάσκα (γιά όποιον την πρόλαβε),παρά προς τα συνηθισμένα αστυνομικά μυθιστορήματα.
Όπως λοιπόν στις ασπρόμαυρες noir ταινίες εκείνο που πρόσεξε περισσότερο η συγγραφέας ήταν η ατμόσφαιρα.Αυτήν την πέτυχε απόλυτα..Η ασφυξία της Chinatown,ο "φτωχός και μόνος καουμπόϋ" Μαλόουν που φέρνει στο νου δεκάδες ήρωες pulp μυθιστορημάτων,η βροχή που θυμίζει Blade Runner,οι μπάτσοι με τις μικρές προσωπικές τους ιστορίες,η Αμερικάνικη επαρχία με τους συντηρητικούς-φασιστοειδείς κατοίκους της-ο περίγυρος λειτουργεί τέλεια.Εκείνο που λείπει από την νουβέλα,είναι η πλοκή,η δράση που είναι απαραίτητο συστατικό ενός πειράματος τέτοιου είδους.
Αγνοώ εάν η Σ.Τριανταφύλλου συνεχίσει με αυτό το είδος-είναι τόσο απρόβλεπτη που ποτέ δεν ξέρει κανείς.Η άποψή μου είναι ότι καλύτερα ν’αφήσει το «αστυνομικό» μυθιστόρημα (ή έστω αυτού του είδους το αστυνομικό) σε πιό έμπειρα χέρια.Δυστυχώς η σύγκριση με τα χιλιάδες καλά βιβλία του είδους έρχεται αυτόματα στο μυαλό του αναγνώστη και μάλλον είναι συντριπτική εις βάρος της ,από την άλλη,δεν νομίζω ότι προσθέτει τίποτα στην λογοτεχνική της διαδρομή.
Παρ’ότι σε ώριμη ηλικία η συγγραφέας πιστεύω ότι αποτελεί την πιό «νεανική» φωνή της Ελληνικής λογοτεχνίας,η "φρεσκάδα" της είναι εκπληκτική,είναι κρίμα λοιπόν να ασχολείται με είδη που δεν της πάνε.
At 16/4/07 22:43, 
Φίλε Libro,
Συμφωνώ απόλυτα με την κριτική σου περί Σώτης. Ενώ είναι ταλεντάρα στο γραψιμο, έχει πιστέψει πως είναι κάτι σε Μπράιαν Ντε Πάλμα, που ζεί στην Αμερική. Πάσχει απο έλλειμμα ταυτότητας. Κρίμα, γιατί κατασπαταλάει το μοντέρνο της στυλ σε ανόητα μυθεύματα.
Τα Κινέζικα Κουτιά τα άφησα στη μέση. Συγγνώμη αλλά δεν διαβαζόντανε με τίποτε!
At 17/4/07 01:43,
Ρε librofile-Απορώ!Αντί ν' ασχοληθείς με Σωτήρη Δημητρίου,Μαρία Μήτσορα(άλλοι άξιοι λόγου νεοέλληνες συγγραφείς δεν με έρχονται στο νου), κατατρίβεσαι με συγγραφικά ''μειρακύλια'',εκτός τόπου και χρόνου (ελληνικού).Πάντως με άρεσε το ΄΄be my baby'' που άκουγα ενώ διάβαζα για τα κινέζικα κουτιά.Τέλος,περιμένω περισσότερο ερασιτεχνισμό από σένα στις απόψεις σου...
@Mevrakis>Καλωσορίσατε,τα ΚΙΝΕΖΙΚΑ ΚΟΥΤΙΑ είναι αμφιλεγόμενο βιβλίο έτσι κι'αλλιώς.Πολλά εξαρτώνται από τον τρόπο προσέγγισης του και από τις προσδοκίες που έχει κάποιος από αυτό.Παίρνω ως δεδομένο ότι ανοίγοντας ή επιλέγοντας να διαβάσουμε ένα βιβλίο είμαστε κατά κάποιο τρόπο υποψιασμένοι τι θα βρούμε μπροστά μας.Επειδή παρακολουθώ την Σώτη χρόνια (της έχω αδυναμία,δεν μπορώ να το κρύψω),δεν μπορούσα να πάρω στα σοβαρά το παρόν εγχείρημα.Ήμουνα σίγουρος ότι θα "παίξει" στο γήπεδο της ατμόσφαιρας και της περιγραφής της πόλης όπου πατάει γερά στα πόδια της και λιγότερο στο θέμα της πλοκής.Πέρασα μερικές ευχάριστες ώρες με το βιβλίο-ήταν και ημέρες του Πάσχα,το έαρ είναι πάντα γλυκύ,λατρεύω την Ν.Υόρκη,της δίνω λοιπόν πόντους γι'αυτό.Ευχαριστώ γιά την επίσκεψη.
Dethrace>Καλωσορίσατε..Μάλλον εννοείτε ότι με θέλετε περισσότερο χαλαρό,διότι ερασιτέχνης είμαι και τέτοιος σκοπεύω να παραμείνω.Με τον Δημητρίου και την Μήτσορα θα ασχοληθώ εάν διαβάσω κάποιο βιβλίο τους,τώρα έτυχε να διαβάσω της Τριανταφύλλου.Το ότι η συγκεκριμένη είναι "εκτός τόπου και χρόνου ελληνικού" γιά μένα αποτελεί πλεονέκτημα και το καταγράφω στα υπέρ της,άλλους τους χαλάει...Το τραγουδάκι (από τα αγαπημένα μου)δεν μπήκε τυχαία,αναφέρεται στο βιβλίο,στοιχειώνει δε και τις ταινίες ενός άλλου αγαπημένου,του M.Scorcese που και αυτός ασχολείται με την Ν.Υόρκη.Ευχαριστώ γιά την επίσκεψη
At 17/4/07 15:08, 
scalidi
At 17/4/07 15:27,
At 17/4/07 16:13,
At 17/4/07 16:39,
Με φαίνεται οτι θα κάνω ζιγκ ζαγκ στις νεραντζιές της Αθήνας για να αποφύγω την Mme Anagnostria!..Κύριε Librofilo (για να επανέλθω στην κοσμιότητα,όπως την εννοεί, φυσικά, η ως άνω),η κατά τα άλλα αξιόλογη Σώτη θα μπορούσε να είναι άξια επιχώρια εκπρόσωπος μιάς παγκοσμιοποιημένης λογοτεχνίας με τις απαραίτητες ελληνικές nuances.Ούτε το (λαμπρό) στυλ αρκεί,ούτε το τεχνικώς άρτιο αναμάσημα(αυτό που λένε ''μεταμοντέρνο''), ούτε η λογοτεχνική σκευή όμως κομίζει στην τέχνη-ίσως μόνο στην τέχνη του pastiche.Κατά τα άλλα, σας ευχαριστώ για την φιλοξενία σας και την απόλαυση που μου χαρίζετε αγαπητέ!
At 17/4/07 19:11,
Νομίζω ότι ξαναγυρίζουμε στο δίλημμα (ψευτοδίλημμα) για το αν οφείλουμε πίστη στην εικόνα μας ή στον εαυτό μας. Και ο συγγραφέας ασυζητητί οφείλει πίστη στον εαυτό του (και στις αναζητήσεις του, όπου κι αν βγάζουν, όσες πλάνες κι αν κουβαλούν). Είναι και ό,τι καλύτερο μπορεί να κάνει για τον αναγνώστη του, έστω και αν αποτέλεσμα είναι ένα βιβλίο που τον ξενίζει ή ένα "κακό" ή μέτριο βιβλίο. Εξάλλου πάντα το ύφος είναι το ίδιο: γοητευτικό ή μη γοητευτικό. Η αναζήτηση θα δείξει παρά κάτω που θα τον βγάλει. Το μεσοδιάστημα δεν το αρνιόμαστε σε μας, γιατί να το αρνηθούμε στον συγγραφέα; Κατά τ' άλλα χαίρομαι πάντοτε τις κριτικές αναφορές όταν ο υπογράφων γνωρίζει σχεδόν συνολικά το έργο του αναφερόμενου συγγραφέα. Το βρίσκω τίμιο και πολύ σοβαρό όλο αυτό.
At 17/4/07 19:20,
@Dethrace>Δεν ξέρω εάν κατανόησα το σχόλιο σας.Τι διαφορά στον λόγο από το προηγούμενο.Έχετε ταλέντο...Η Σώτη είναι μιά λογοτέχνις χωρίς σύνορα,είναι θέμα κρίσης και άποψης εάν είναι καλή ή όχι.Νομίζω ότι ο ιστορικός της λογοτεχνίας του μέλλοντος θα κρίνει καλύτερα.Τώρα εμείς επηρρεαζόμαστε από πολλά.Από μιά συνέντευξη,μια παρουσία στην τηλεόραση,ένα άρθρο.Εγώ βρίσκω ότι έχει περιεχόμενο,κάποιες φορές καλό,κάποιες φορές μέτριο.Πέραν του στυλ όλα αυτά.
@Ιανός>Τι σας έπιασε ξαφνικά?Εάν επιθυμείτε να "την πείτε" σε κάποιον,γιατί δεν επισκέπτεστε το blog του,να σχολιάσετε σε αυτό?Η Anagnostria πιστεύω ότι διαβάζει καλά,και είναι μιά ιδιαίτερα συμπαθής και διακριτική παρουσία χωρίς ποτέ να προβοκάρει ή να επιτίθεται σε κανέναν.Η αναφορά σας δε στον Α.Σταμάτη είναι μάλλον ατυχής.
At 17/4/07 22:50,
At 17/4/07 23:05,
At 17/4/07 23:58,
Βρίσκω την ατμόσφαιρα στα βιβλία της ΣΤ κάπως υποτονική αλλά συμφωνώ με την κριτική σας - είναι ταλέντο. Η ευκολία της να δοκιμάζει κάθε φορά και διαφορετικό είδος αφήγησης, αν μη τι άλλο εξάπτει την περιέργεια του αναγνώστη και τον κρατά σε εγρήγορση. Είναι κινέζικο κουτί η ίδια! (Αλήθεια, έχετε διαβάσει το διήγημά της "ο γάμος της θείας Κλειώς"; η ΣΤ με πολύ, μα πολύ χιούμορ - κρίμα που δεν το χρησιμοποιεί συχνότερα!).
Ευχές για τις μέρες που πέρασαν και καληνύχτα
@Ιανός>Θα σας επαναλάβω ότι αυτά που θέλετε να πείτε σε κάποιον blogger,μπείτε στο blog του και σχολιάστε εκεί.Ο Νuwanda (αγοράκι είναι-γιά να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις) δεν νομίζω ότι σας απαγορεύει την είσοδο στο φιλόξενο του χώρο-εκεί μπορείτε να έχετε γόνιμο διάλογο.
Επίσης,μετά από μικρή περιήγηση σε κάποια μπλογκς,διακρίνω μιά εκφραστική ομοιότητα με τον mevrakis.Είναι το άλλο πρόσωπο του Ιανού αυτό?
At 18/4/07 15:42,
γιατί να την κρίνουμε τόσο αυστηρά; φυσικά όταν εκτίθεται κάποιος, δέχεται και κριτική...
διάβασα σχόλια, σεβαστά, αλλά απόλυτα σκληρά. ποιος μπορεί να δει με τα μάτια της δημιουργού; ποιος μπορεί να αισθανθεί τη δική της πορεία μέσα από τη συγγραφή αυτού του βιβλίου;
προφανώς αυτή την περίοδο αυτό βγήκε από μέσα της.
τόσο απλά... δεν ξέρω γιατί, σίγουρα μπορούμε να κρίνουμε, αλλά οι εμμονές και οι επίμονες εικόνες/ιστορίες του συγγραφέα τελικά ελέγχονται; οι ιστορίες που καταδιώκουν την ίδια ή τους ήρωές της μπορούν να 'καθαριστούν'; πόσο ο συγγραφέας επιλέγει τα έργα του και τους ήρωές του;
και τελικά ένα είναι το έργο που σημαδεύει ένα συγγραφέα; ισχύει αυτό; πόσο τον στοιχειώνει μια επιτυχία του ίδιου του του εαυτού; μπορεί πάντοτε να γράφει αριστουργήματα; και πόσοι και ποιοί είναι αυτοί; μετρημένοι στα δάκτυλα, για μένα.
απορίες... απλές... διαβάζοντας τα σχόλια όλων (συγχωρέστε με για τις αλλεπάλληλες ερωτήσεις)
σσ. περιμένω το βιβλίο του κούντερα από τον ελευθερουδάκη. :)
At 19/4/07 01:46, Λεία Βιτάλη συγγραφέας
Χαίρετε αγαπητέ λιμπρόφιλο. Δεν έχω διαβάσει τα "Κινέζικα κουτιά" αλλά έχω απολαύσει τη "Συγχώρεση". Διαφωνώ μαζί σας για το άνισο του βιβλίου. Προσωπικά μου έδωσε την εντύπωση ενός ψαγμένου και ψυχολογημένου αφηγήματος με ενδιαφέρουσα εξέλιξη στη δυναμική των χαρακτήρων, πράγμα που είναι βασικό μιας τέτοιας μυθοπλασίας. Πολύ λίγοι συγγραφείς το πετυχαίνουν αυτό. Δηλαδή να εξελίσσουν τους ήρωες στη διάρκεια της ιστορίας. Ακόμη και αν θεωρηθεί ότι η τελική συγχώρεση του βιαστή και δολοφόνου είναι απίστευτη στην πραγματικότητα, η μυθοπλασία είναι τέτοια που σε πείθει βρισκόμενη βέβαια σε κείνα τα τεντωμένα αλλά επιτρεπτά της όρια. Και επιπλέον δημιουργεί συγκίνηση -δεν εννοώ κάτι μελοδραματικό- για την οποία θεωρώ ότι είναι το ζητούμενο στην τέχνη. Κατά τα άλλα θαυμάζω πάντα τη γραφή σας.
At 19/4/07 10:40, reader's-diggest
Αγαπητέ libro
Τα Κινέζικα κουτιά αν και λατρεύω τη Σώτη δεν τα τελείωσα (ακόμη). Ελπίζω να συμβεί τις επόμενες μέρες ή εβδομάδες αλλά είναι ξεκάθαρο ότι με κούρασε για πρώτη φορά πολύ βιβλίο της και αυτός ήταν επαρκής λόγος να το βάλω στην άκρη. Η Συγχώρεση ήταν συμπαθητικό βιβλίο, θα πρότεινα πάντως στη Λεία να διαβάσει τον Υπόγειο ουρανό. Νομίζω ότι μακράν του δευτέρου (ακόμη και σε σύγκριση με το επιτυχημένο εμπορικά και θεωρούμενο ως καλύτερη στιγμή της Εργοστάσιο των μολυβιών) είναι το κορυφαίο βιβλίο της Σώτης.
Οσο για τα υπόλοιπα ο Nuwanda είναι σωστός σε όλα όσα γράφει και ας είναι αρκετά δυνατός να αντιμετωπίσει την κακοήθεια που ήδη νιώσαμε στο πετσί μας και άλλοι πριν απ΄αυτόν. Ο Ιανός όπως σωστά διαπιστώσατε (μερικές φορές η αναγνωστική εμπειρία και έφεση είναι πολύτιμη) δεν έχει ένα πρόσωπο στη μάσκα αλλά πολλά. Και ατυχώς ούτε ένα χαμογελαστό. Την απόρριψη του από τη λογοτεχνική κοινότητα και οικογένεια και τη μετατροπή του σε ένα περιθωριακό παρία την έχει μεταφέρει στα μπλογκ μαζί με όλα τα απωθημένα του. Η αδιαφορία είναι η καλύτερη πληρωμή.
@Alexandra>Πολλές ερωτήσεις..Μαλλον θα έπρεπε να της απευθύνεις προς την Σώτη παρά προς εμένα.Η προσέγγιση σου είναι πολύ τρυφερή και ρομαντική,μακάρι να είναι έτσι τα πράγματα όπως τα λές.Πάντως ορισμένους συγγραφείς τους "σημαδεύει" ένα έργο,άλλους το σύνολό του έργου τους.Υπάρχει και η άποψη που λέει,ότι ένας συγγραφέας,ουσιαστικά ένα έργο γράφει στη ζωή του.Δεν ξέρω τι να πω σε κάτι τέτοιο...
@Λεία Βιτάλη>Τα σέβη μου και σας ευχαριστώ γιά τα καλά σας λόγια.Καταλαβαίνω την άποψή σας γιά την "Συγχώρεση".Δεν διαφωνούμε ουσιαστικά,απλά το βρήκα άνισο όπως άλλωστε τα περισσότερα από τα βιβλία που μ'αρέσουν άνισα είναι.Δεν είναι κακό αυτό-μάλλον fact of life είναι,και γενικως τα αντιφατικά και άνισα πράγματα είναι τα πιό ωραία.Τόνισα περισσότερο την ομοιότητα της συγκεκριμένης νουβέλας με αυτές της Όουτς,οπου ξέρετε,αυτές οι συγκρίσεις με τέτοια διαμετρήματα,είναι επικίνδυνες.
@Reader's-diggest>Αγαπητέ,αδιαφορία,ψυχραιμία και χιούμορ συνδιασμένα με ευγενικό τρόπο είναι μιά καλή αντίσταση στη δυσοσμία.Ο Nuwanda αντέδρασε υπέροχα και τον θαύμασα γι'αυτό.
Ο "Υπόγειος ουρανός" είναι έξοχο βιβλίο,όπως και μερικά άλλα της Σώτης.Προσπάθησε να δεις τα ΚΙΝΕΖΙΚΑ ΚΟΥΤΙΑ με τον τρόπο που προτείνω στο ποστ,και μπορεί να περάσει ευχάριστα η ώρα σου μαζί τους
Όταν δημοσίευσες το συγκεκριμένο post, μόλις ειχα ξεκινήσει το βιβλίο και αντιστάθηκα μ' όλη μου τη δύναμη να μη διαβάσω τα λεγόμενά σου, για να μη χαθεί η μαγεία, η έκπληξη κ.λ.π. Πέρασαν τόσες μέρες κι είμαι στη σελίδα ...86, αυτό σημαίνει πολλά. Διαβάζω καμιά φορά ξανά και ξανά κάποια σημεία, όχι γιατί είναι δυσνόητα, αλλά γιατί είναι σκέτες, ξερές πληροφορίες άριστα βέβαια αφομοιωμένες κι επεξεργασμένες, με αμεσότητα δοσμένες σαν να μιλά κάποιος που έχει φάει με το κουτάλι τη ζωή στη Νέα Υόρκη. Ναι, είναι αξιοθαύμαστη ωσ προς αυτό η Τριανταφύλλου, πιάνει τον "παλμό" της ζωής σε μια εποχή-σ' έναν χώρο, ξέρει να δουλεύει, ξέρει να γράφει(το' χει αποδείξει άλλωστε πολλάκις). Ωστόσο, σήμερα δεν άντεξα, διάβασα τη δική σου κριτική, κι επιβεβαίωσα μ' απελπισία ότι όλο το βιβλίο κινείται σ' αυτό το ηθογραφικό πλαίσιο (πράγμα για το οποίο σε προϊδεάζει το οπισθόφυλλο. Δεν ξέρω αν θ' αντ'έξω να το τελειώσω, μοιάζει σαν να κινείται σ΄ένα επίπεδο επιφανειακό και να μην προχωρά καθόλου σε βάθος. Μήπως βιάστηκε να γράψει;
Y.Γ. Μια συμβουλή, μια και είσαι ....γηραιότερος(!): υπάρχει τρόπος να ειδοποιούμαι όταν κάποιος στέλνει σχόλιο στο μπλογκ μου (όταν φυσικά δεν είναι στο τελευταίο post, ώστε να μην το ψάχνω ΟΛΟ;
@P>Εάν "βιάστηκε να το γράψει"?Μπα,μάλλον η πρόθεση της,ήταν να γράψει κάτι σε pulp χωρίς ιδιαίτερο "βάθος".Έχω την αίσθηση (πολύ έντονη),ότι βάζει στο μυαλό της κάτι,και λέει )"άνετα το γράφω καλύτερα από αυτόν"-τον Χ συγγραφέα ας πούμε,όσο μεγάλος και αν είναι.Και το προσπαθεί...Θέλει μαγκιά αυτό,όσο υπερφίαλο και αν ακούγεται (και μάλλον αντιπαθές στην τελική).
Σχετικά με το ερώτημα..Σίγουρα έρχονται στο mail που έχεις δηλώσει στο blogspot,όλα τα σχόλια που σου αφήνουν σε διάφορα ποστς.Εάν δεν έχεις "δηλώσει" mail,τότε φρόντισε να το κάνεις.Από εκεί παρακολουθείς τα σχόλια,χωρίς να χρειάζεται να ανατρέχεις πάνω-κάτω
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΦΙΛΟΥΣ ΜΠΛΟΓΚΕΡΣ
για τεχνικους λόγους που δεν μου δινουν τη δυνατοτητα να μπω στο προηγουμενο μπλογκ, το ιστολογιο μεταφερεται εδω.
http://alexistamatis2.blogspot.com/
Το προηγουμενο θα λειτουργει ως αρχείο. Μην αφηνετε σχολια στο προηγουμενο διοτι δεν μπορω να μπω να τα απαντησω.
Αντε κι αλλη φορα να μαθω να παιζω με τα κουμπια!