«...Δεν μπορώ παρά να συστήσω ανεπιφύλακτα τη μόνιμη αγάπη γιά δύο γυναίκες.Λειτουργεί σαν ένα θαυμάσιο,διπλό αγκυροβόλημα στον κόσμο.Σιτεύεις με αγάπη,και αυτό είναι ακριβώς αυτό που χρειάζομαι.Η αγάπη για δύο γυναίκες δεν είναι ούτε χυδαία,ούτε κακή,πόσο μάλλον διεστραμμένη ή φιλήδονη.Αντίθετα είνα τελείως ομαλή (και εξομαλυντική),είναι μια σημαντική εμβάθυνση σε όλα όσα έχουν σημασία στη ζωή.Τη συγκρίνω συχνά με την αγάπη γιά τους γονείς.Κανένας δεν αξίωσε ποτέ να αγαπάμε μόνο τη μητέρα ή μόνο τον πατέρα.Αντίθετα,όλος ο κόσμος απαιτεί απο μας να αγαπάμε μητέρα και πατέρα,και μάλιστα ταυτόχρονα και έντονα γιά μιά ζωή,ίσως και γιά περισσότερο.Αλίμονο αν εξασθενήσει η αγάπη μας γιά τον έναν ή τον άλλον!Κάθε τόσο αναρωτιέμαι γιατί στη μία περίπτωση μας επιτρέπεται η διπλή αγάπη,ενώ στην άλλη περίπτωση μας είναι απαγορευμένη.Η συνείδηση ότι η σεξουαλική μου ζωή ονομάζεται πολυγαμική και άρα κατά την κρατούσα αντίληψη είναι και κακόβουλη,γιά μένα δεν ισχύει μέσα στη διάρκεια των χρόνων.Όταν συναναστρέφομαι γιά μεγαλύτερο διάστημα μόνο μία γυναίκα,υποφέρω αμέσως από εγκατάλειψη,κυριεύομαι δηλαδή από το μόνιμο βάσανο όλων των μονογαμικών.»
Ο ήρωας του Γκενατσίνο είναι ένας περίεργος άνθρωπος,θα μπορούσε κανείς να τον χαρακτηρίσει «απατεώνα».Εργάζεται ώς ελεύθερος «Αποκαλυπτής»,δηλαδή δίνει διαλέξεις,οργανώνει επιστημονικές συζητήσεις και συνέδρια εντυπωσιάζοντας τους ανθρώπους με τις προβλέψεις του.Δεν καταστροφολογεί,ούτε κινδυνολογεί,ασχολείται περισσότερο με «παραμορφώσεις που εισχωρούν στη ζωή μας αθέατα και μας πνίγουν σταδιακά».Θα μπορούσε κανείς να τον χαρακτηρίσει «απατεώνα» και στην προσωπική του ζωή.Διατηρεί σχέσεις με δύο μεσήλικες γυναίκες,μία σαρανταπεντάρα και μία πενηνταπεντάρα,οι οποίες δεν δείχνουν ιδιαίτερα εξαρτημένες από αυτόν,αλλά μάλλον περιμένουν και κάτι περισσότερο,το οποίο δείχνει αδύναμος να τους το δώσει.
Το βιβλίο είναι ουσιαστικά ένας μονόλογος αυτού του ιδιόμορφου ανθρώπου,γραμμένο με ψυχρότητα και αποστασιοποίηση αλλά με αρκετό χιούμορ και ωραία ατμόσφαιρα.Το ιδιαίτερο ménage a trois θα μπορούσε να λειτουργεί θαυμάσια εάν ο πρωταγωνιστής δεν περνούσε την κρίση της μέσης ηλικίας που τον κάνει να αναθεωρεί την στάση του γιά την ζωή,την οικογένεια,τον εαυτό του κάνοντας όλο και πιό δύσκολη την ισορροπία μεταξύ των δύο σχέσεων.
Ο ήρωας του Γκενατσίνο κινείται σε έναν «απρόσωπο» κόσμο,όπου όλοι οι γνωστοί και υποτιθέμενοι φίλοι του κάνουν απίστευτα επαγγέλματα.Ό ένας είναι «Σύμβουλος Πανικού»,ο άλλος γίνεται «Εκπρόσωπος των αγανακτισμένων στο εργοστάσιο Ντέλιγκ»,ο τρίτος είναι φανατικός «εχθρός του ταχυδρομείου».Η πόλη όπου ζουν είναι μιά τυπική Γερμανική πόλη-θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε,το όνομα δεν έχει σημασία.Οι σχέσεις των ανθρώπων είναι επιφανειακές-ακόμα και ο έρωτας μεταξύ των τριών ανθρώπων όπως περιγράφεται δείχνει τις περισσότερες φορές,ανούσιος και κουρασμένος ίσως αντανακλώντας την αλλοτρίωση του πρωταγωνιστή.
Η τελική επιλογή ζωής που κάνει ο ήρωας δεν έχει καμμία σημασία.Έτσι κι’αλλιώς δεν έχει κερδίσει την συμπάθεια του αναγνώστη,σε αντίθεση με τις δύο γυναίκες που δείχνουν απόλυτα φυσιολογικές και καθημερινές μέσα στη μοναξιά που τις περιβάλλει.Ο συγγραφέας καταφέρνει να εντυπωσιάσει με το Καφκικό κλίμα και την λεπτή ειρωνία που είναι διάχυτη στην νουβέλα.Κλείνεις το βιβλίο μπερδεμένος σαν τον ήρωα με το πιό αδιέξοδο θέμα που μπορεί να υπάρξει:τον Έρωτα...
Ενδελεχής ανάλυση του βιβλίου υπάρχει στο υπέροχο blog της Alef και του Moha.Βέβαια οποιαδήποτε απόπειρα ερμηνείας ή προσέγγισης του έργου εκμηδενίζεται μπροστά στη μεγαλειώδη απλότητα των στίχων ενός μπολέρο: «Ζεις μονάχα μιά φορά και πρέπει να μάθεις να αγαπάς και να ζεις».
At 5/6/07 12:51, 
el-bard
Το θέμα είναι να αγαπάς και να σ' αγαπούν.
Βέβαια, ο έρωτας "εξ αρχαιοτάτων χρόνων" διατηρεί μιαν αποκλειστικότητα κι αυτό φέρνει αμηχανία ή δυσκολίες. Ο ήρωας του βιβλίου φαίνεται ειλικρινής, αλλά...
Nα πάρει η οργή, δεν ξέρω τι γίνεται με τα ζώα, αν υπάρχει σ' αυτά αποκλειστικός, ένας και μοναδικός ερωτικός σύντροφος ή όχι. Ή σ' άλλα ναι και σε άλλα όχι...
Όσο για το συγκεκριμένο βιβλίο, φαίνεται ότι το συπαθούν ιδιαιτέρως οι βιβλιοκριτικοί.
At 5/6/07 13:30, scalidi
Λεφτέρη, λένε για τα περιστέρια ότι είναι μονογαμικά στη ζωή τους. Από την άλλη, έβλεπα ένα τέλειο ντοκιμαντέρ για τα δελφίνια που τα αγαπώ πολύ αυτά τα ζωάκια τα ψαροειδή και είναι κατά της αποκλειστικότητας...
Λατρεύω τους μονολόγους του Γκενατσίνο, γιατί διαφυλάττουν την ανθρωπιά με ένα δικό τους ιδιόμορφο τρόπο. Όσο για το τελευταίο σχόλιο του λίμπρο, ΕΓΡΑΨΕ... ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΠΑΡΑ ΝΑ ΣΥΜΦΩΝΗΣΩ
At 5/6/07 13:39, alef
Γι' αυτό, φίλτατε, και το σπάμε στα... δυο (λέμε τώρα, μπορεί και στα τρία και στα τέσσερα όσο κρατούν τα... κότσια μας) για ν' αποφύγουμε την... "παραφροσύνη"; Έξαιρετική ανάγνωση βιβλίου (σε μεγααααλα κέφια λέμε), γέλασα με τον τίτλο σας, συγκινήθηκα με την αναφορά σας και βεβαίως όλα τα λεφτά η ύστατη φράση: "Ζεις μονάχα μια φορά και πρέπει να μάθεις να αγαπάς και να ζεις"! Αμ δεν είναι τυχαία η διάκριση "η ύψιστη χριστιανική αρετή"! Αν ξέρεις να... επιλέγεις, πάει, ευτύχησες! Και να τολμάς! Διότι μάλλον κι εκεί παίζεται το όλον ζήτημα! Και έχετε δίκιο, σηκώνει... αμπελοφιλοσοφία! Πάντως, εύγε, ωραία ανάγνωση, το ξαναλέω, με όλες σας τις γοητευτικές αρετές!
At 5/6/07 14:15, scalidi
Λίμπρο μου, είμαι ο άνθρωπος με τις άπειρες άχρηστες πληροφορίες που όλο και κάπου χρειάζονται. Πώς το λένε; Εγκυκλοπαιδική μόρφωση; Ναι, διάβαζα μικρή εγκυκλοπαίδειες και γενικά διαβάζω ετικέτες απορρυπαντικών, χαρτάκια πεταμένα στο δρόμο, αποδείξεις από καφετέριες που γράφουν πια το όνομα του σερβιτόρου που σε σέρβιρε και τέτοια άλλα "χρήσιμα"...
At 5/6/07 15:31, alef
At 5/6/07 17:47, 
At 5/6/07 18:04, scalidi
At 5/6/07 18:15, alef
@ scalidi> Σταυρούλα, σ' αυτή την εκδοχή το είδαμε έρωτας, κόψε τα θανατερά, μη του τα θυμίσεις και μας κάνει κομματάκια όλους! Εχει μια προδιάθεση ως προς αυτά.
@ nuwanda> Μη λες κρίση, μη... πιπέρι, λέμε! (και στην επόμενη λέξη, επίσης)
@ Librofilo> Η θεωρητικοποίηση της κατάβασης, ήτο ο Μουρακάμι, με το πηγάδι είχε προηγηθεί το... χαίρω πολύ! Το θεωρητικό πλαίσιο, εννοείται, σας το χρωστάμε! Το πηγάδι το χρωστάμε στον... κωλοχαρακτήρα μας!
At 6/6/07 01:08, aura voluptas
Hello . Εμένα μου άρεσαν τα επαγγέλματα . Ειδικά αυτό το "Σύμβουλος πανικού" με έφτιαξε πολύ . Το ζω κάθε μέρα . Νομίζω πως στην Αμερική συναντάς κάτι τέτοια περίεργα επαγγέλματα .
Ξέρω, ξέρω . Εκτός θέματος . Αφήνω στους υπόλοιπους τα ερωτικά . Από τα σχόλια βλέπω ότι τα χειρίζονται καλύτερα .
Τα σέβη μου as always !
At 8/6/07 20:42,
Πόσο θά'θελα να ήξερα γερμανικά για να μπορώ να απολαύσω τους μονολόγους του Genazino. Είναι κρίμα ένα τόσο ενδιαφέρον θεματολογικά βιβλίο να σοδομείται από την ανέμπνευστη αυτή μετάφραση που διαβάζω στα παραθέματα του Librofilo (και η οποία φέρνει τον πρωταγωνιστή στη δυσάρεστη θέση να "σιτεύει με αγάπη", την οποία θεωρεί "τελείως [?!] ομαλή [...] και εξομαλυντική". Κάτι τέτοια διαβάζω και ώρες-ώρες νιώθω ότι χρειάζομαι επειγόντως "Σύμβουλο Πανικού". Λέω να απευθυνθώ στο Υπουργείο Ασθενείας να μου πουν ποιες ώρες δέχεται...
Υ.Γ. Παρόλα αυτά, Librofile, ευχαριστούμε για την ωραία παρουσίαση...
@Sol>Καλωσορίσατε και ευχαριστώ γιά τα καλά σας λόγια.Θίγετε ένα μεγάλο θέμα τώρα.Όσοι αγαπούμε την λογοτεχνία θα θέλαμε να γνωρίζουμε Ρώσικα γιά να διαβάζουμε Ντοστογιέφσκι στο πρωτότυπο,Γερμανικά γιά τον Τ.Μαν,Ισπανικά γιά τον Μπόρχες..Δυστυχώς οι περισσότεροι πέφτουμε στα χέρια των μεταφραστών όπου εκτός ορισμένων εξαιρέσεων (επίτηδες ανέφερα τους παραπάνω συγγραφείς γιατί έχουν ευτυχήσει στις αποδόσεις τους στα Ελληνικά),δεν καταλαβαίνουμε τι διαβάζουμε.Αν και τα πράγματα καλυτερεύουν όσο περνάνε τα χρόνια,παλαιότερα γίνονταν εγκλήματα.
At 11/6/07 13:23,
Είναι προφανές, βέβαια, ότι ο ήρωας του Genazino παραφράζει το στίχο του μπολέρο: "Ζεις μονάχα μιά φορά και πρέπει να μάθεις να αγαπάς... δυο φορές. Ταυτοχρόνως"!
Καλημέρα! :)