Άνισο ως μυθιστόρημα, αλλά με αρκετό ενδιαφέρον είναι το βιβλίο της πολυγραφότατης Ρουθ Ρέντελ "ΤΟ ΡΟΤΒΑΪΛΕΡ" (Εκδ.Μεταίχμιο,σελ.483) (72).

Ένας σήριαλ κίλερ αναστατώνει με μιά σειρά δολοφονίες το κεντρικό Λονδίνο.Λόγω του ότι το πρώτο θύμα έχει μιά δαγκωνιά στο λαιμό,οι λονδρέζικες κίτρινες φυλλάδες αποκαλούν τον δολοφόνο «ροτβάϊλερ»,στα επόμενα θύματα δεν έχουμε τις ίδιες ενδείξεις αλλά το προσωνύμιο παραμένει.Το κοινό χαρακτηριστικό των θυμάτων είναι ότι όλα είναι νέες κοπέλλες,οι φόνοι γίνονται σε μιά περίμετρο μερικών χιλιομέτρων από το σταθμό του Πάντιγκτον και από τα θύματα λείπει πάντα κάτι προσωπικό,ένα ρολογάκι,ένα κολιέ κ.ο.κ.

Το μαγαζάκι με τις αντίκες που διατηρεί η Ινέζ Φέρυ,είναι στο επίκεντρο της δράσης του ψυχοπαθούς δολοφόνου.Η Φέρυ νοικιάζει δωμάτια στο ίδιο κτίριο.Οι ενοικιαστές της είναι όλοι περίεργες και αντιφατικές προσωπικότητες.Ο νεαρός Γουίλ έχει μιά ιδιόμορφη ασθένεια στα όρια του αυτισμού.Η ακαθορίστου ηλικίας και υπηκοότητας Λουντμίλα η οποία διατείνεται ότι είναι Ρωσίδα και συζεί με τον πολύ νεώτερό της έγχρωμο κατεργάρη και πλακατζή Φρέντυ.Στο ρετιρέ διαμένει ο σχεδόν άψογος Τζέρεμυ Κουίκ και στο μαγαζί της Ινέζ εργάζεται (ως βοηθός της) η πανέμορφη και ξελογιάστρα Ζέϊναμπ,η οποία εκμεταλλεύεται όλα τα νεόπλουτα αρσενικά της υποβαθμισμένης περιοχής.

Το σκηνικό λοιπόν έχει τεθεί φέρνοντας στο νου μιά «κοσμοπολίτικη» διαφορετική «αυλή των θαυμάτων».Όπως αντιλαμβανόμαστε από τις πρώτες σελίδες,ο δολοφόνος είναι ένας από τους ενοίκους.Η Ρέντελ δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για το who-done-it σκέλος του βιβλίου διότι αρκετά πριν από τη μέση,προχωράει στην αποκάλυψη του ενόχου.Περισσότερο βάρος ρίχνει στην σκιαγράφηση των χαρακτήρων,ο αφελής Γουίλ και η ενοχική θεία του Μπέκυ είναι οι ουσιαστικοί πρωταγωνιστές της ιστορίας,η ιδιοκτήτρια Ινέζ ζει με τις αναμνήσεις της,η Ζέϊναμπ προσπαθεί να «πιάσει την καλή».Οι σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ των ενοίκων όπου άπαντες υποπτεύονται και κουτσομπολεύουν αλλήλους και όπου η αστυνομία παρουσιάζεται ως παντελώς ανίκανη να καταλάβει τι συμβαίνει, χρησιμεύουν στον κοινωνικό σχολιασμό της πανέξυπνης Ρέντελ,η οποία με ακαταμάχητο χιούμορ παρουσιάζει ένα κατ’εξοχήν «page-turner» μυθιστόρημα.

Ο δολοφόνος είναι ένας διαφορετικός Τζέκυλ και Χάϊντ (θέμα που στοιχειώνει κυριολεκτικά την Αγγλική σχολή).Έχει δύο προσωπικότητες και όπως όλοι οι ψυχοπαθείς δολοφόνοι που σέβονται τον εαυτό τους, ο «ροτβάϊλερ» είναι «κολλημένος» με την μητέρα του...

«Πως ήταν εκείνη η φράση που έλεγαν οι Ιταλοί? Tutte le donne sono pute ecceto mia madre ch’e una santa . Ίσως να μην ήταν ακριβώς έτσι , αλλά το νόημά της ήταν σαφές : όλες οι γυναίκες είναι πόρνες,εκτός από τη μητέρα μου που είναι αγία . «Θα πρέπει να πηγαίνω τώρα» είπε.
Η Ινέζ σήκωσε το βλέμμα της και του χαμογέλασε σφιγμένα.
Κατηφόρισε προς τον σταθμό του Πάντιγκτον ,νιώθοντας να την μισεί.Τι της έδινε το δικαίωμα να πιστεύει ότι μπορούσε να του φέρεται έτσι?Η επόμενη σκέψη του ήταν ν’αναρωτηθεί γιατί δεν σκότωνε γυναίκες σαν κι’αυτήν,γερασμένες,άσχημες, άχρηστες σε όλους . Όχι έπρεπε να διαλέγει τις νεαρές εναντίον των οποίων,απ’όσο ήξερε δεν είχε καμμία προσωπική έχθρα . Συνειδητά μπορεί να μισούσε την Ινέζ και τις όμοιές της,αλλά ασυνείδητα έστρεφε την ενεργητικότητά του εναντίον ενός συγκεκριμένου είδους νεαρών γυναικών . Όχι μόνο δεν ήξερε γιατί το έκανε ,δεν ήξερε ούτε καν γιατί αυτήν και όχι μιάν άλλη. Το γεγονός που στριφογύριζε στη σκέψη του ήταν ότι βρισκόταν πάντα πίσω από τα θύματά του. Ήταν πάντα εκείνες που βρίσκονταν μπροστά του , εκείνες που τα νώτα τους ήταν γυρισμένα προς το μέρος του , τις οποίες σκότωνε ,ποτέ εκείνες που τον πλησίαζαν .»

Το χιούμορ της Ρέντελ δεσπόζει και κυριαρχεί στο μυθιστόρημα,η συγγραφέας όπως προανέφερα δεν πολυστέκεται στο αστυνομικό της υπόθεσης . Περισσότερο σχολιάζει την καθημερινότητα των χαρακτήρων που χρησιμοποιεί ως καμβά στον πίνακά της . Όλοι είναι ηθοποιοί στο σκηνικό ενός «όμορφου κι’αγγελικά πλασμένου κόσμου»,της λαμογιάς και της ρεμούλας,της έλλειψης συναισθημάτων και της διαφθοράς . Ερωτικές σχέσεις δύσκολες, οικονομικοί μετανάστες που προσπαθούν να ενσωματωθούν στο κοινωνικό σύνολο,μεγάλοι και μικροί εκκολαπτόμενοι μαφιόζοι – μόνο η παμπόνηρη Ζέϊναμπ με την διπλή-τριπλή ζωή θριαμβεύει μαζεύοντας δώρα από τους θαυμαστές της τα οποία πουλάει γιά να ζει πολυτελώς με την οικογένειά της.Γιατί?Επειδή είναι όμορφη και σέξυ...Η Ρέντελ σχολιάζει την κοινωνία η οποία δεν μπορεί να αντισταθεί στην εξωτερική εμφάνιση.Δεν έχει σημασία τι λες (και το τι φεύγει από το στόμα της Ζέϊναμπ είναι κορυφαίο...) αλλά το πως είσαι...

Φαρμακερά σχόλια και οξυδερκής κριτική λοιπόν από την γηραιά συγγραφέα αλλά το βιβλίο κάπου κουράζει,νιώθεις ότι κάτι του λείπει παρά την έκτασή του-θα μπορούσε να ήταν το μισό.Θες η επιμονή της Ρέντελ σε πάρα πολλά δευτερεύοντα στοιχεία και χαρακτηριστικά,θες,το κάπως βιαστικό αν και προβλέψιμο τέλος στερούν (κατά την άποψή μου) από το μυθιστόρημα την απόλαυση που υπόσχεται στην αρχή.