Με ίσως την μεγαλύτερη αγωνία της ανθρωπότητας καταπιάνεται ο συγγραφέας,με τον φόβο του θανάτου,του απόλυτου κενού,του χάους.Τι γίνεται λοιπόν όταν κάποιος που διαθέτει την οικονομική άνεση μπορεί να «αποκαταστήσει» την τάξη και να διατηρήσει ένα εικονικό status quo?Εφιαλτικό?Τερατώδες?Η απλά κάτι που ενδέχεται να βρούμε μπροστά μας στο (όχι και τόσο μακρινό) μέλλον?
Ο κεντρικός πρωταγωνιστής της νουβέλας,είναι ο Χ.Α.Ρόντας,ένας «ειδικός παραλήπτης»,ένας «ρυθμιστής».Η δουλειά του είναι να παραλαμβάνει προσωπικά αντικείμενα,ηχητικά ντοκουμέντα,γραπτά και διάφορα άλλα,ώστε η εταιρεία του να κατασκευάσει ένα ολόγραμμα,μιά ψηφιακή αναπαράσταση του εκλιπόντος με αποκλειστικό αντικείμενο την διατήρηση της «παρουσίας του» έστω και κατ’αυτό τον τρόπο.
Θυμίζει λίγο την αμερικάνικη ταινία «The final cut» με τον Robin Williams,όπου εκεί με ένα μικροτσίπ που έμπαινε στον εγκέφαλο του ετοιμοθάνατου,ο πρωταγωνιστής αναπαριστούσε στην κηδεία της ιστορία της ζωής του εκλιπόντος,ένα είδος αυτοβιογραφίας με απρόβλεπτα αποτελέσματα.
Ο Τζαμιώτης όμως χρησιμοποιεί αυτό το εύρημα ως ευκαιρία να γράψει ένα φιλοσοφικό μυθιστόρημα πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις,την μοναξιά,την αποξένωση,τον έρωτα.
«...Υπάρχουν τόσες εκκρεμότητες που πρέπει να διευθετηθούν,μικρές βεβαιότητες που περιμένουν να ισχυροποιηθούν,ελπίδες που προσδοκούν την επαλήθευσή τους.Όλα βρίσκονται εκεί έξω.Μόνο εκεί μπορεί να βρει κανείς πραγματικούς ανθρώπους,με πραγματικές ανάγκες.Το γεγονός πως τίποτε απ’όλα αυτά δεν προέρχεται από τον ίδιο,πως τίποτα δικό του δεν περιλαμβάνεται σ’αυτά τον αφήνει αδιάφορο.Ο Χ.Α.Ρόντας γνωρίζει πως το μόνο πράγμα που του ανήκει,το μόνο πράγμα που τον καθιστά επαρκή είναι οι ανάγκες,οι ψευδαισθήσεις αυτών των ανθρώπων.Εδώ και χρόνια οι υποθέσεις που αναλαμβάνει είναι η μόνη ζωή που διαθέτει.Τα προσωπικά δεδομένα που παραλαμβάνει υποκαθιστούν τις απαντήσεις που δεν τολμά να διεκδικήσει,συντηρούν τον ατομικό εξοπλισμό του,τρέφουν το ζωτικό ψεύδος της ύπαρξής του.Απέναντι σ’αυτή την πανίσχυρη βεβαιότητα τίποτε άλλο δεν έχει σημασία...»
Όπως αναφέρει και η Σ.Σκαλίδη στην κριτική της γιά το βιβλίο,η ατμόσφαιρα είναι Καφκική και η δύναμη της γλώσσας του συγγραφέα σε γοητεύει και σε παρασύρει σε αναγνωστικές απολαύσεις που δύσκολα συναντάς στην σύγχρονη νεοελληνική πεζογραφία.
Σκηνές πολύ δυνατές όπως του οικογενειακού δείπνου (που έχει την κινηματογραφική δομή ενός Μπουνιέλ),της αυτοϊκανοποίησης του Ρόντα προβάλλοντας στην οθόνη τον εαυτό του να κάνει έρωτα με μιά γυναίκα,όπως οι συνομιλίες με την νεαρή έγκλειστη στο γυάλινο κουβούκλιο,εντυπώνονται στο μυαλό του αναγνώστη και τον συνοδεύουν ως εικόνες αρκετό καιρό μετά την ανάγνωση του βιβλίου.
Αλληγορία πραγματικότητας και φαντασίας,σαρκασμός πάνω στην ξέφρενη αναζήτηση της ευτυχίας ,κριτική της ουτοπίας (μάλλον «δυστοπίας» όπως χαρακτηριστικά γράφει η Λ.Πανταλέων στην εξαιρετική ανάλυσή της γιά το βιβλίο)γιά την διαιώνιση του ανθρώπινου είδους,η νουβέλα του Τζαμιώτη επιβάλλεται με την πυκνότητά της και τα νοήματα που εμπεριέχει.
Υ.Γ.Προσθήκη μιά μέρα μετά..Επειδή ήρθε ως flash,έψαξα το απόσπασμα,το βρήκα και ιδού-μάλλον ταιριάζει (αν κι εδώ που τα λέμε ο γέρο-Jorge είναι παντός καιρού και ποστ)...
"Τι είναι η μακροζωία?
Είναι η φρίκη του να είσαι μέσα σε ένα ανθρώπινο σώμα που οι λειτουργίες του φθίνουν,είναι μιά αϋπνία πυ μετριέται σε δεκάδες κι'οχι με ατσάλινες βελόνες,είναι το βάρος θαλασσών και πυραμίδων,ξημερωμάτων που αντίκρυσε ο Αδάμ,αρχαίων βιβλιοθηκών και δυναστειών,είναι να μην αγνοώ πως είμαι εγκάθειρκτος στην σάρκα μου,στην απεχθή φωνή μου,στ'όνομά μου,σε μιά ρουτίνα αναμνήσεων,στα ισπανικά που δεν ξέρω να τα χειρίζομαι,στη νοσταλγία των λατινικών που δεν τα ξέρω,είναι να θέλω να βυθιστώ στον θάνατο και να μη μπορώ να βυθιστώ στον θάνατο,είναι να είμαι και να συνεχίζω να είμαι."
(Ποιού άλλου?)Jorge Luis Borges
@Aura voluptas>Ευχαριστώ γιά τα καλά σας λόγια.Σωστά σας ήρθε στο νου,η ΚΛΑΡΑ,έχουν την ιδια ατμόσφαιρα τα δύο βιβλία.Εφιαλτική αυτή η προοπτική δεν λέτε τίποτα-αν και όχι τόσο όσο η κλωνοποίηση.Αυτά τα θέματα είναι πολύ δύσκολα στον χειρισμό τους ξέρετε και η ικανότητα του συγγραφέα παίζει μεγάλο ρόλο.Από την άλλη σου επιτρέπουν να μιλήσεις γιά ουσιαστικά θέματα της ζωής και αυτή τη δυνατότητα την χρησιμοποίησα επαρκέστατα ο Τζαμιώτης.
At 31/10/07 15:25, 
alef
"Τι είναι η μακροζωία;
Είναι ο τρόμος να είσαι μέσα σ' ένα ανθρώπινο σώμα που οι δυνάμεις του το εγκαταλείπουν, είναι μια αυπνία που μετριέται με δεκαετίες κι όχι ατσάλινους δείκτες, είναι ένα βάρος από θάλασσες και πυραμίδες, από βιβλιοθήκες πανάρχαιες και δυναστείες, από χαραυγές που είδε ο Αδάμ, είναι να ξέρω πως είμαι καταδικασμένος σ' αυτή τη σάρκα μου, στην απαίσια φωνή μου, στο όνομά μου, στην ρουτίνα των αναμνήσεων, στα ισπανικά, που ξέρω να τα χειριστώ, στη νοσταλγία των λατινικών, που δεν τα ξέρω, το να θέλω να βυθιστώ στο θάνατο και να μην το μπορώ, να ζω και να συνεχίζω να υπάρχω".
Το ίδιο απόσπασμα αλλιώς, μια νύχτα που φοβόμουν, δεν κοιμώμουν, αισθανόμουν σαν κατσαρίδα κι ήθελα και να τελειώσω (μια ιστορία, όχι τη ζωή μου, άλλο αυτό!) Αισθάνθηκα απίστευτη έκπληξη όταν το είδα! Και ναι, πάει με το ποστ (για να μην ξεχνιόμαστε, ακόμα ένα υπέροχο ποστ), με το βιβλίο (ενδιαφέρον βιβλίο), με τον συγγραφέα (σημαντική λογοτεχνική φωνή) και με σας (αν όχι εσείς Μπόρχες, τότε ποιος? Ισως ένα θρασύτατο άλεφ!) Συγκλονιστικό απόσπασμα, κι ακόμα πιο ενδιαφέρουσα η συγκυρία, να είστε καλά και να διαβάζετε λέμε!
Υγ. Εντέλει ήταν το ίδιο ακριβώς!
At 31/10/07 16:37, alef
Καλέ ποιος αμφιβάλει επ' αυτού? (και μην τολμήσετε λέμε!) (κάτι σε... τούρτα αν είναι, ντομάτα ποτέ! Δεν πήγα κατασκήνωση για να γλυτώσω την ντομάτα! Το είχε βρει κόλπο η μαμά μου και εγώ ως άλεφ- μπούφος το έχαψα! "αν πας όμως θα πρέπει μαζί με τα άλλα παιδάκια να τρως και ντομάτα!" "α, τότε καλά!" είπα και μου 'χει μείνει ο καημός! Ε ας μην τη δοκιμάσω τώρα, δεν λέει). Ελπίζω πάντως ο πολύς Μπόρχες να μην βλάπτει!
At 1/11/07 00:33, ritsmas
Με τρομάζει ο Μπορχες. Δεν είναι εξωφρενική η πραγματικότητα που περιγράφει ; θα προτιμούσα να μην το σκέπτομαι. Ο νους μου παει σε χιλιαδες διασωληνωμένους αρρωστους στους σκοτεινούς θαλάμους των νοσοκομείων, στις ΜΕΘ, παντού στους διαδρόμους.Πώς μπορείς να γραφεις τόσο ωραία και νασαι συγχρονως τόσο αρνητής της ιδιας της ζωής; Είμαι κι εγω λιγο απ αυτό γι αυτό τρομαζω πιο πολύ
Χαθηκαμε αγαπητέ Λιμπρο.
At 1/11/07 03:19, Unknown
At 1/11/07 23:55, ritsmas
At 2/11/07 16:48, 
At 2/11/07 19:59, Παράξενος Ελκυστής
Καλησπέρα, libro. Χαίρω πολύ καταρχήν. Μου αρέσουν πολύ οι κριτικές σου.
Πριν πάω να αγοράσω το βιβλίο λύσε μου μια απορία. Τέτοιου είδους βιβλία έχουν γράψει κολοσσοί. Αντέχει στη σύγκριση; Το γεγονός ότι θυμίζει καφκικό περιβάλλον με προκαταβάλει άσχημα. θα προτιμούσα να θύμιζε τζαμιώτικο. Ας πούμε, ένα άλλο μελοντολλογικό βιβλίο, το "Δεύτερη γυναίκα" της Χουρμουζιάδου, είναι πολύ ασθενές. (ο λόγος που αυτά τα βιβλία ασθενούν όταν τα γράφουν Έλληνες είναι μια άλλη κουβέντα). Όλα αυτά τα βιβλία στο ύφος τους κυρίως στηρίζονται. Αν αυτό απλά αναπαράγεται δεν μου λέει τίποτα. Δεν θέλω να διαβάσω κάτι που το έχω ήδη δεί (είτε σε Μπονιουέλ, είτε σε Fhilipp Dick) ή ξαναδιαβάσει.
@Παράξενος ελκυστής>Δεν έχετε άδικο.Δεν έχω διαβάσει άλλα βιβλία του συγγραφέα γιά να σας πω με σιγουριά εάν έχει προσωπικό ύφος.Έγραψα την άποψή μου γιά το συγκεκριμμένο.Επισκεφθείτε το μπλογκ του Δ.Αθηνάκη (είναι στα links μου),ο οποίος σχολιάζει το προηγούμενο βιβλίο του Τζαμιώτη.Μπορεί να καταλάβετε περισσότερα πράγματα που θα σας βοηθήσουν στην επιλογή σας.
Η "Καφκική" ατμόσφαιρα ως έννοια έχει παραχρησιμοποιηθεί,είναι και μιά "ευκολία" να χαρακτηρίσεις έτσι καποια πράγματα.Πάντως δεν έχει σχέση με P.Dick.
Την καλημέρα μου,και ευχαριστώ γιά την επίσκεψη.
Αγαπητέ Librofilo,
η περίπτωση Τζαμιώτη είναι από τις σημαντικότερες κατά την κρίση μου στην πεζογραφία μας και δυστυχώς δεν έχει ακόμα κεντρίσει το ενδιαφέρον κοινού και κριτικών. Ίσως τώρα με την Παραβολή που είναι το 4ο μυθιστόρημά του και το πρώτο που εκδίδεται σε μεγάλο εκδότη να διαβαστεί περισσότερο κι αυτό όμως με σχετική καθυστέρηση, μιας και η κυκλοφορία πάει έναν χρόνο πίσω.
Ήταν καλοκαίρι του 2001 όταν διάβασα το πρώτο του κείμενο, τίτλος η Συνάντηση. Πίστευα πως κάποιος με κοροϊδεύει, πως μου έστειλαν με το όνομα ενός αγνώστου το κείμενο ενός μεγάλου και κλασικού συγγραφέα. Τέτοιος ήταν ο ενθουσιασμός μου που δεν μπορούσα να περιμένω να γυρίσω από τις διακοπές μου για να επικοινωνήσω μαζί του. Μετά την έκδοση του 3ου μυθιστορήματος του, μου ζήτησε να φύγει από την Ίνδικτο ελπίζοντας πως σε κάποιον μεγάλο εκδότη θα του χαριστεί η ικανοποίηση που κάθε συγγραφέας διεκδικεί. Η χαρά της αναγνώρισης, δηλαδή η χαρά της επικοινωνίας με τον αναγνώστη. Η θλίψη μου ήταν μεγάλη γιατί η Ίνδικτος θα έχανε έναν σημαντικό νέο συγγραφέα, που πίστευε και ακόμα πιστεύει. Ευτυχώς για μένα προτίμησα να χάσω τον συγγραφέα και να κρατήσω τον φίλο μου. Γιατί ο άγνωστός μου το 2001 Κ. Τζαμιώτης ήταν και είναι πολύτιμος και καλός φίλος. Όλα τούτα τα γράφω, και φοβάμαι πως κάνω κατάχρηση της φιλοξενίας σου, πιστεύοντας στην αξία του Τζαμιώτη. Τέλος ας μου επιτρέψει ο κ. D. Athinakis να διαφωνήσω μαζί του. Αυτό που χαρακτηρίζει τον Τζαμιώτη, αυτό που κουβαλά ως πλούτο συγγραφικό είναι η περίφημη "θεωρία". Σε καμιάν περίπτωση δεν πρέπει να την χάσει, αν κάτι πρέπει να κάνει μ' αυτήν ίσως είναι να την ζήσει ο ίδιος στο πετσί του. Τότε θα μας παραδώσει, αν αντέξει, το μεγάλο του μυθιστόρημα.
@Κυρ Μανουήλ>Σας ευχαριστώ γιά την καίρια και ουσιαστική σας παρέμβαση/σχόλιο.Θα συμφωνήσω μαζί σας.Από τις πρώτες γραμμές καταλαβαίνεις ότι "κάτι γίνεται εδώ".Νομίζω ότι οι κριτικοί αισθάνονται λίγο αμήχανα μαζί του γιατί δεν μπορούν να κατατάξουν την γραφή του σε κάποιο είδος.
Δεν έχω διαβάσει τα άλλα του βιβλία.Η περίπτωσή του μου έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον.
Τι ακριβώς εννοείτε γράφοντας:
"Αυτό που χαρακτηρίζει τον Τζαμιώτη, αυτό που κουβαλά ως πλούτο συγγραφικό είναι η περίφημη "θεωρία". Σε καμιάν περίπτωση δεν πρέπει να την χάσει, αν κάτι πρέπει να κάνει μ' αυτήν ίσως είναι να την ζήσει ο ίδιος στο πετσί του. "?
Τα άλλα 3 μυθιστορήματα του Τζαμιώτη θα σας αναμένουν στο βιβλιοπωλείο της Άγκυρας από την προσεχή Τετάρτη.Τολμώ να σας συστήσω να ξεκινήσετε την ανάγνωση της 1ης νουβέλας του Τζαμιώτη υπό τον τίτλο Η Συνάντηση.
Η φράση μου απαντά στον κ. Athinaki. Εν ολίγοις αυτό που υπερασπίζομαι ως "Θεωρία" στα κείμενα του Τζαμιώτη είναι η εσωτερικότητα της γραφής του. Πιο συγκεκριμένα δε η εσωτερικότητα των χαρακτήρων του. Εσείς χαρακτηρίσατε το μυθιστόρημα "φιλοσοφικό". Τολμώ να πω πως ο Τζαμιώτης αναζητά μέ αυτόν τον τρόπο την αλήθεια των χαρακτήρων του, την αναπνοή τους. Όσο για την φράση "αν κάτι πρέπει να κάνει μ' αυτήν ίσως είναι να την ζήσει ο ίδιος στο πετσί του" εννοώ πως όσο περισσότερο ο ίδιος ο συγγραφέας ωριμάζει ως άνθρωπος, τόσο αυτά τα στοιχεία της γραφής του θα αντανακλούν εσάς, εμένα, τον άλλο, όλους μας. Γνωρίζοντάς τον δε πρέπει να ομολογήσω πως είναι από τους συγγραφείς που ζει γράφοντας.
Και πάλι νοιώθω την ανάγκη να ζητήσω συγνώμη για την έκταση του σχολίου μου.
At 6/11/07 00:37, Unknown
@Κυρ Μανουήλ
(ζητώντας προκαταβολικά συγγνώμη απ' τον Libro-Φίλο για την κατάχρηση του χώρου του)
Αντιλαμβάνομαι απόλυτα αυτό που λέτε σχετικά με τη θεωρία που ο Τζαμιώτης διαθέτει ως βασικό του πλεονέκτημα στη γραφή του. Άλλωστε, αυτό τόνισα και στη δική μου κριτική για τον "Βαθμό Δυσκολίας". Είναι εμφανής η πλούσια γλώσσα, η βαθιά (ας μου επιτρέψετε) χωνεμένη θεωρητική κατάρτιση του συγγραφέα, το άπειρον των ιδεών του.
Αυτό αυτομάτως φέρει σε δεύτερη μοίρα την πλοκή και την αφήγηση. Η εμπλοκή της θεωρητικοποίησης και της αφηγηματικής γραφής οδηγεί, όπως τα δικά μου τουλάχιστον αναγνώσματα έχουν αποδείξει, στον υπερκερασμό της μιας έναντι της άλλης. Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν μπορούν να συνυπάρξουν.
Συμφωνώ, και πάλι, με την άποψή σας ότι δίνει ανάσα ο Τζαμιώτης στους ήρωές του, δεν χωρά καμιά αμφιβολία. Στο "Βαθμό Δυσκολίας" εντούτοις, διείδα ότι οι ολοκληρωμένοι χαρακτήρες, και ιδεολογικά και ψυχογραφικά, απείχαν από το να "δώσουν" την πλοκή αλλά και να τοποθετήσουν την αφήγηση σε θέση προτεραιότητας. (Αλλά ποιος μας λέει ότι αυτό ήθελε ο συγγραφέας;)
Αυτό έχει να κάνει, όμως, με τα δικά μου αναγνωστικά γούστα. Δεν λέω σε καμία περίπτωση ότι ο Τζαμιώτης, προς θεού, δεν κάνει σε απόλυτο βαθμό αυτό που έχει επιλέξει ως δική του συγγραφική και λογοτεχνική παρουσία. Επειδή όμως αντιλαμβάνομαι πλήρως τις εξαιρετικές του δυνατότητες, θα ήθελα -θα ευχόμουν, πείτε- να διάβαζα από αυτόν κάτι λιγότερο θεωρητικό, κάτι που να βάζει μπροστά το παραμύθι και όχι την "ιδέα".
Βέβαια, κλείνω ξαναζητώντας συγγνώμη, όλα αυτά ανήκουν στην υποκειμενική σφαίρα. Ελπίζω να έγινα κατανοητός ως προς το περιεχόμενο του προηγούμενου σχολίου μου.
Σας ευχαριστώ ειλικρινά για την ευκαιρία να πω λίγα (!) περισσότερα για τον Τζαμιώτη, που η περίπτωσή του με απασχολεί όπως και να 'χει.
Καλησπέρα.
At 6/11/07 01:25, alef
@ dimitris athinakis> Ομως, Δημήτρη μου, καλέ, "το παραμύθι" κι "η πλοκή" δεν είναι το ζητούμενο απ' όλους! Σε μένα ας πούμε η έντονη πλοκή ή το ατέλειωτο παραμύθι (όπως κι οι αμερικάνικες ταινίες) μου προκαλούν σκοτοδίνη! Αλλοι τρελαίνονται με τα... έργα δωματίου (βλέπουν γαλλικό σινεμά και βγάζουνε σπυράκια), είναι άλλο το ζητούμενο, άλλο είδος! Θα ζητούσαμε παραμύθι ή πλοκή από τη Μήτσορα ή από την Ντυράς για παράδειγμα? Φιλιά πολλά, χάρηκα απόψε, καληνύχτα!
ΥΓ. Και για να μην ξεχνιόμαστε: Ο κυρ- Μανουήλ μόλις εξέδωσε έξοχη έκδοση "Δαιμονισμένων", ο Ντοστογιέφσκι στο κορυφαίο του έργο και σε μετάφραση που πολύ θα συζητηθεί, ας του ευχηθούμε λοιπόν "καλοτάξιδο".
Καλέ μας Λιμπρόφιλε ευχαριστούμε για την φιλοξενία, σας ασπάζομαι άπαντες, άλεφ
At 6/11/07 01:44, Unknown
[feedback επ' ευκαιρία του σχολίου της καλής μας alef και προς αποφυγήν πάσης παρεξηγήσεως]
όταν αναφέρομαι στον όρο πλοκή [που φαίνεται λίγο παράξενος στη χρήση του...] εννοώ την αφήγηση της ιστορίας και μόνο. μία πορεία προς μια κορύφωση, με όλες τις διακυμάνσεις που μπορεί να ενέχει. δεν εννοώ σε καμία περίπτωση τη δράση και την αδρεναλίνη (όπως στις...αμερικανικές ταινίες!) -απελθέτω απ' εμού το ποτήριον τούτο!
ας αντικαταστήσω καλύτερο το παραμύθι με τον μύθο. έτσι, σκέτο.
[και πάνω που έβλεπα τα εκδοτικά νέα, αναφέρεις την έκδοση των "δαιμονισμένων". χαίρομαι που το κάνεις και μπράβο στην ίνδικτο. χίλια μπράβο!]
σ' ευχαριστώ, alef μου, για την παρατήρηση!
και σήμερα ήταν υπέροχα...
και κάτι παραπάνω!
Librofilo
Εγώ σας ευχαριστώ για την αρχοντική φιλοξενία. Αύριο είναι Τετάρτη!
dimitris athinakis
Δεν διαφωνώ μαζί σας, τουναντίον, η παρατήρησή σας μου έδωσε την ευκαιρία να πω λίγα παραπάνω για τον Τζαμιώτη που τόσο αγαπώ και εκτιμώ. Σας ευχαριστώ.
alef
Όποιος έχει δει να αδειάζουν όλα,
σχεδόν γνωρίζει από τι γεμίζουν όλα.
Είπα κι εγώ ... Νόμιζα ότι κλείσατε τα σχόλια .
Wow ! Τι θέμα ! Πόσα ερωτήματα εγείρει, πόσους προβληματισμούς (και μόνο η περιέργεια για το αν ο συγγραφέας δίνει απαντήσεις με κάνουν να θέλω να το διαβάσω) ...
Πανέξυπνο και το λογοπαίγνιο με το όνομα του ήρωα . Από το απόσπασμα, κατάλαβα σωστά ? Πρόκειται για έναν άνθρωπο κενό, έναν άνθρωπο "περιέκτη" που ζει μέσα από τις ζωές των άλλων ? Ίσως μόνο ένας τέτοιος άνθρωπος θα μπορούσε τελικά να κάνει αυτή τη δουλειά .
Η άποψη της Σκαλίδη σύντομη αλλά περιεκτική . Ξεκίνησα να διαβάζω και το κείμενο της κας Πανταλέων, σταμάτησα στη μέση διότι φάνηκε να μου αποκαλύπτει πολλές λεπτομέρειες του βιβλίου . Αξίζει να διαβαστεί μετά την ανάγνωση του .
Δεν ξέρω αν θα ήθελα η ιδέα του βιβλίου να γίνει κάποτε πραγματικότητα . Μου δημιουργεί την ίδια φρίκη με την επίτευξη της κλωνοποιήσης στον άνθρωπο . Το ολόγραμμα ή ο κλώνος σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να πιστέψω ότι αντικαθιστούν ικανοποιητικά την ψυχή ενός ανθρώπου-αυτό το άγνωστο . Θέλω να θυμάμαι τους ανθρώπους που έχω χάσει όπως τους είχα φτιάξει στο μυαλό και την καρδιά μου . Κι έτσι επιθυμώ να με θυμούνται και όσοι με χάσουν κάποτε . Δεν πρέπει να έχουμε ανάγκη από τέτοια "δεκανίκια" . Αλλά πάλι, ποιός ξέρει ...
Πάλι σεντόνι . Φτου ! Η φλυαρία του ενθουσιασμού, καταλαβαίνετε . Συγχαρητήρια στον συγγραφέα για το πρωτότυπο εύρημα . Το ίδιο είχα ενθουσιαστεί με την "Κλάρα στο μισοσκόταδο" και με τον "Μαξ Τιβολι" .
Το ποστ σας είναι πολύ ωραίο και γίνεται ακόμη ωραιότερο ακούγοντας ταυτόχρονα τη μουσική .
Καλή σας μέρα !!! :-D