Ο κόσμος του ποδοσφαίρου και του Λονδρέζικου υποκόσμου,αποτελεί τον καμβά στον οποίο κινείται το αστυνομικό μυθιστόρημα του Άνταμ Μπάρον «SUPERJACK» (Εκδ.Ίνδικτος,σελ. 403) (81) .Ένα συμπαθές και κυρίως πολύ ζωντανό βιβλίο που έχει αρκετές αρετές αν και πολλές φορές νιώθεις ότι τα έχεις ξαναδιαβάσει ή δει στο σινεμά όλα αυτά.

Ο Superjack του τίτλου,είναι ο Τζακ Ντρέιπερ,σέντερ φορ της Λέιτον Όριεντ,μιάς ομάδας που παλεύει μεταξύ δεύτερης και τρίτης κατηγορίας στο Αγγλικό πρωτάθλημα.Ο Τζακ μιά ζωή βολοδέρνει αλλάζοντας ομάδες σ’αυτές τις κατηγορίες.Με μιά καριέρα ταλαιπωρημένη από τραυματισμούς οι οποίοι δεν αφήνουν το ταλέντο του να απογειωθεί.Γεννημένος σκόρερ βρίσκει επιτέλους τον εαυτό του σ’αυτή την ομαδούλα και ηγείται της προσπάθειας της να ανέβει στην Α κατηγορία (Premiership).Το μονοετές συμβόλαιο που έχει υπογράψει λήγει το καλοκαίρι και γνωρίζει ότι εάν βγει πρώτος σκόρερ και ανεβάσει και την ομάδα,θα μπορέσει να πάρει μεταγραφή σε ένα μεγάλο κλαμπ του νησιού με πενταπλάσιες (τουλάχιστον) αποδοχές απ’ότι τώρα.Είναι ήδη 32 ετών και είναι η τελευταία του ευκαιρία να «πιάσει την καλή».Είναι όμως και ατακτούλης.Η ερωμένη του σε συνεργασία με τον μάνατζέρ του,του την «στήνουν»-η τύπισα βγαίνει στην Sun καταγγέλοντάς τον ότι την εκμεταλλεύτηκε.Την επόμενη μέρα βρίσκεται νεκρή στο διαμέρισμά της.Μετά από δύο ημέρες νεκρός βρίσκεται και ο μάνατζερ του.
Ο ιδιωτικός ντέτεκτιβ Μπιλ Ράκερ (μόνιμος ήρωας του συγγραφέα σε αρκετά βιβλία του),όταν του ζητάει ο κολλητός του Νίκκι να ασχοληθεί με τον Τζακ (ο οποίος πριν απ’ολα αυτά λαμβάνει περίεργες φωτογραφίες που μυρίζουν εκβιασμό),δεν υποψιάζεται που πάει να μπλέξει.Αλλά δεν μπορεί να αρνηθεί στον φίλο του.Άσε που και ο Νίκκι φαίνεται χοντρά μπλεγμένος σε μιά ιστορία «προστασίας» και «ξεπλύματος χρήματος» με την Μαλτέζικη Μαφία του Λονδίνου.

Μύλος η υπόθεση και αρκετά έως πολύ μπερδεμένη,αλλά ο συγγραφέας καταφέρνει ακολουθώντας ένα λογικό ειρμό και επιστρατεύοντας την γνωστή συνταγή που πάντα πουλάει δηλαδή αρκετή βία,πολύ σεξ ,αγωνία να λύσει το παζλ χωρίς να σε κάνει να αισθάνεσαι πλήξη και κούραση.Η δράση εκτυλίσεται στους δρόμους του Λονδίνου ,μιάς πόλης μητροπολιτικής και (έως εκεί που δεν παίρνει άλλο) πολυεθνικής , δραστήριας και ζωντανής αλλά σε φανερή παρακμή που κυριαρχείται από τις διάφορες «εθνικές» συμμορίες οι οποίες κυριαρχούν στις πάμπολλες συνοικίες της πόλης.

Το βιβλίο αναλύει διεισδυτικά και με κριτική ματιά το φαινόμενο ποδόσφαιρο και τα υπερβολικά ποσά που σπαταλιούνται στην Αγγλία γύρω από αυτό.Γιά όποιον γνωρίζει το πως διαμορφώθηκε ο ποδοσφαιρικός χάρτης στην Ευρώπη μετά την «υπόθεση Μποσμάν» είναι εύκολο να κατανοήσει τις απίστευτες κομπίνες και λαμογιές που μετέρχονται οι «μεγάλοι» σύλλογοι γιά να αποκτήσουν σχετικά φτηνά ποδοσφαιριστές.Όποιος δεν πολυασχολείται με το άθλημα,καλύτερα να διαβάσει κάτι άλλο,διότι πολύ φοβάμαι ότι θα χάσει το μεγαλύτερο μέρος της γοητείας του βιβλίου.

Οι χαρακτήρες του μυθιστορήματος είναι ζωντανοί και ο κεντρικός ήρωας,ένας συμπαθέστατος τυπάκος που παρότι κουβαλάει πάνω του αρκετά κλισέ του είδους (γυναίκες που πέφτουν στην αγκαλιά του,πολύ αναλυτική σκέψη,ικανός στο μπουνίδι αλλά και στο πιστόλι) είναι οικείος και μακριά από τα αμερικάνικα πρότυπα.Στο μυθιστόρημα όμως κυριαρχεί η μορφή του θηριώδους Τζακ Ντρέιπερ,ενός αρχετυπικού ήρωα,όχι τόσο αφελούς όσο δείχνει που έχει φάει τα γήπεδα με το κουτάλι,γεννημένου ηγέτη,ο οποίος βλέπει ξαφνικά την καλή του νεράιδα να του χαμογελάει ,τρέχει να την προλάβει αλλά όλο σκοντάφτει.Η μοίρα του είναι προδιαγεγραμμένη,προσπαθεί να σηκώσει κεφάλι,να κάνει την επανάστασή του,να ξεφύγει από τον σωρό-θα τον τσακίσουν έτσι κι αλλιώς,είτε με τον ένα τρόπο,είτε με τον άλλον.Το τέλος του βιβλίου γιά όποιον παρακολουθεί ποδόσφαιρο είναι συγκλονιστικό αν και αναμενόμενο-δυστυχώς αυτό το παιχνίδι είναι απάνθρωπο,την ώρα που ο «βασιλιάς είναι νεκρός»,το πλήθος αποθεώνει τον νέο «βασιλιά».Δεν βαριέσαι,αυτό συμβαίνει πάντα και παντού...

Εξαιρετική όπως πάντα η πολυτονική έκδοση της Ινδίκτου-μιά επιλογή έκπληξη βλέποντας τις δραστηριότητες του πολύ αξιόλογου εκδοτικού οίκου,σε μιά μετάφραση που δεν προδίδει το κείμενο αλλά θα μπορούσε να «ψάξει» καλύτερα τους ποδοσφαιρικούς όρους.

Όποιος επιθυμεί να διαβάσει το βιβλίο,παρακαλώ να μη διαβάσει το απόσπασμα που παραθέτω.Sorry guys,αλλά δεν μπορούσα ν’αντισταθώ...

«...Ο Τζακ είχε μιά ξεχωριστή κλάση και όχι μόνο με τα πόδια του.Εξέπεμπε κάτι,μιά αλαζονεία,με το στήθος προτεταμένο και τα μεταξωτά του μαλλιά να λάμπουν κάτω απ’τους προβολείς.Είχε κάτι.Όφειλα να το παραδεχτώ.Το γκολ που πέτυχε λίγο πριν το ημίχρονο ήταν εξαιρετικό.Μιά απλή προσποίηση κι ένα επιδέξιο φαλτσαριστό σουτ.Ο τερματοφύλακας δεν κουνήθηκε καν.
Η Λέιτον Όριεντ ήταν ισόπαλη 1-1,δέκα λεπτά πριν το τέλος,όταν η καριέρα του Τζακ Ντρέιπερ έφτασε στο τέλος της.Ο Ντέιβ Χάρβεϊ είχε σηκωθεί από τον πάγκο του ζητώντας αλλαγή.Γινόταν έρευνα γιά τον Χάρβεϊ μετά τους ισχυρισμούς του Ντρέιπερ σε αποσπάσματα της αυτοβιογραφίας του,τα οποία είχαν δημοσιευτεί στην Ιβνιγκ Στάνταρντ.Έβαλε ένα παίχτη που δεν είχε ανακοινωθεί και ο οποίος,όπως διέρρευσε αργότερα,είχε μόλις μετεγγραφεί στην ομάδα του.Ο παίχτης φαινόταν στα μάτια μου κομμάτι υπέρβαρος και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ο Χάρβεϊ έβγαλε εκείνον που έβγαλε,γιατί,εν γένει,πέρασε μέσα έναν αμυντικό τη στιγμή που η ομάδα του ήταν μεγαλύτερος σύλλογος και άνετα θα μπορούσε να κερδίσει το παιχνίδι.Πέρα από τον Ντρέιπερ,η Όριεντ δεν έλεγε και πολλά.Σύντομα,ωστόσο,κατάλαβα ότι ο προπονητής των φιλοξενουμένων ήξερε ακριβώς τι έκανε.Το τάκλιν,αν μπορείς να το αποκαλέσεις έτσι αυτό,ήχησε ολόγυρα στο γήπεδο σαν πυροβολισμός.Μπορούσες να δεις ότι θα έπαιρνε στον Ντρέιπερ έξι μήνες γιά να σταθεί,έστω,όρθιος,γιά να μην αναφερθούμε στο πότε θα ξανακλωτσούσε μπάλλα.Το πόδι του έσπασε στα δύο σαν ξερόκλαδο.Δεν είχε καν το σχήμα που θα έπρεπε να έχει ένα πόδι.Καθώς οι γιατροί έμπαιναν μέσα,οι άνθρωποι γύρω μου απέστρεψαν το βλέμμα τους.Οι παίχτες είχαν γίνει κάτωχροι,περπατούσαν προς το μέρος του κι έπειτα στρέφονταν αλλού.Η σιωπή απλώθηκε στο γήπεδο σαν σάβανο.Η γυναίκα που καθόταν δίπλα μου,σήκωσε το χέρι της προς το στόμα και νόμιζα πως θα έκανε εμετό.Ο διαιτητής έδειξε την κόκκινη κάρτα και ο αναπληρωματικός αποχώρησε μέσα σε σωρεία αποδοκιμασιών.Ο Τζακ Ντρέιπερ ούρλιαζε σαν μωρό καθώς τον μετέφεραν με το φορείο.Μπορούσες να τον ακούσεις ακόμα και όταν διέσχιζαν τη φυσούνα.
Το πλήθος παρέμεινε υποτονικό γιά δέκα λεπτά.Δεν είχα καν παρατηρήσει ότι ο Ντρέιπερ αντικαταστάθηκε από τον σβέλτο πιτσιρικά.Σιγά-σιγά η ατμόσφαιρα επανήλθε στο κανονικό.Ο μικρός βρήκε πολύ χώρο στην άμυνα,μιά και η άλλη ομάδα αγωνιζόταν πλέον με δέκα παίχτες.Ήταν γρήγορος και ενθουσιώδης,κυριολεκτικά αστραπή.Εισέπραξε το χειροκρότημα γιά μιά κούρσα του,που κατέληξε σε κόρνερ.Δύο λεπτά αργότερα κέρδισε το παιχνίδι όταν με μιά λαμπρή έκρηξη ταχύτητας απέφυγε τον τελευταίο αμυντικό και με μιά περίτεχνη ενέργεια πέρασε και τον τερματοφύλακα.Το γήπεδο εξερράγη.Η γυναίκα δίπλα μου χοροπηδούσε πάνω-κάτω.Στο τέλος του παιχνιδιού,ο Βις Κοράι μπήκε στον αγωνιστικό χώρο και σήκωσε ψηλά τα χέρια του παιδιού.Και των δύο τα χαμόγελα στο πρόσωπο ήταν πλατιά σαν άδεια τέρματα.Το πλήθος παραληρούσε.Το λάτρεψαν.Το έφαγαν.»