Τρίτη, Ιανουαρίου 03, 2012
posted by Librofilo at Τρίτη, Ιανουαρίου 03, 2012 | Permalink
Τα πρώτα διηγήματα του μεγάλου Raymond Carver
Στον λογοτεχνικό κόσμο του Raymond Carver, τίποτα δεν συμβαίνει στην επιφάνεια. Οι καταστάσεις που ζουν οι χαρακτήρες των μινιμαλιστικών ιστοριών του μπορούν να παρομοιασθούν με αυτές τις λίμνης που τα νερά της είναι πάντα ήρεμα αλλά από κάτω γίνεται ο κακός χαμός. Η τεχνική που ανέπτυξε και απογείωσε ο εξαιρετικός αυτός διηγηματογράφος, πρωτοφάνηκε το 1976 (κάνοντας ιδιαίτερη αίσθηση) στην πρώτη συλλογή διηγημάτων του, με τίτλο «ΛΟΙΠΟΝ, ΘΑ ΠΑΨΕΙΣ, ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ;» («Will you please be quiet, please?»), (Εκδ. Μεταίχμιο, μετάφρ. Γ.Τζώρτζης, σελ.269), η οποία παρά την εμπορική της αποτυχία, ήταν υποψήφια για το National Book Award εκείνης της χρονιάς.
22 ιστορίες συνθέτουν αυτή τη συλλογή διηγημάτων. Διηγήματα μικρά, τα περισσότερα κάτω από 10 σελίδες (ένα από αυτά, «Ο πατέρας» είναι 3 σελίδες), έως κάποια μεγαλύτερα που είναι γύρω στις 20 σελίδες. Ιστορίες καθημερινές, φαινομενικά απλές, όπου τις περισσότερες φορές όλα υπαινίσσονται, τα συναισθήματα μένουν καλά κρυμμένα, καταπιεσμένα, η καταστροφή ή ο έρωτας είναι στο παρά ένα για να ξεσπάσουν. Ο Κάρβερ δίνει την αίσθηση ότι αφήνει τον αναγνώστη να συνεχίσει αυτός την ιστορία, να δώσει το δικό του τέλος, όπως εκείνος θέλει ή όπως φαντάζεται ότι θα μπορούσε να είναι.
Άνθρωποι που ζουν στις συνοικίες, μικροί πόλεμοι μέσα σε μικροαστικά σπίτι των προαστείων. Ποτό και ναρκωτικά, απρόσωπο σεξ και σχέσεις στα όρια. Ζευγάρια σε κρίση, άνδρες κατεστραμμένοι, γυναίκες απελπισμένες, αναζήτηση τρυφερότητας από αγνώστους (στο συγκλονιστικό «Είστε γιατρός;» όπου μια γυναίκα καλεί τυχαία έναν άγνωστο και τον παρακαλάει να πάει σπίτι της), παιδιά που κάνουν αταξίες προσπαθώντας να τραβήξουν την προσοχή των αδιάφορων γονιών τους, άνδρες που ζουν μαζί με τους γονείς τους λόγω ανεργίας, γείτονες να κατασκοπεύουν ο ένας τον άλλον, άνθρωποι που είναι έτοιμοι να κάνουν βίαιες πράξεις αλλά συγκρατιούνται (ο ένας να εγκαταλείψει τον σκύλο της οικογένειας που τον εκνευρίζει, ο άλλος να σκοτώσει δύο παιδιά που μπήκαν στο κτήμα του για να σκοτώσουν πάπιες), ζευγάρια που νιώθουν τη γη να τρέμει κάτω από τα πόδια τους όταν μυστικά αποκαλύπτονται ή όταν πρέπει να αντιμετωπίσουν το φάσμα της χρεωκοπίας.
Βαθύτατα υπαινικτικά τα διηγήματα του τεράστιου συγγραφέα, (ο οποίος ήταν αληθινός μάστορας στο understatement), με βάθος και ουσία χωρίς «περικοκλάδες» και λοιπές φλυαρίες θα διαβάζονται πάντα και παντού. Γραμμένες πριν από 35-40 χρόνια (αλλά και οι μεταγενέστερες των υπόλοιπων διηγηματικών του συλλογών που κυκλοφορούν), οι ιστορίες του Κάρβερ είναι ακόμα επίκαιρες και μοιάζουν σαν να γράφτηκαν χθες.
Οικονομική κρίση, δυσκολία στην επικοινωνία είναι σε πρώτο πλάνο. Υπάρχουν στη συλλογή διηγήματα διαμάντια («Χοντρός», «Είστε γιατρός;», «Δεν είπε κανείς τίποτα», «Ελάτε στη θέση μου», «Ποδήλατα, μύες, τσιγάρα», «Τι συμβαίνει;» (αυτό που προτιμώ από τη συλλογή), «Λοιπόν θα πάψεις σε παρακαλώ;»), υπάρχουν και κάποια που δεν είναι στο ίδιο επίπεδο αλλά σχεδόν όλα είναι εξαιρετικά. Γενικότερα τα διηγήματά του χαρακτηρίζονται από αυτό το ιδιαίτερο στυλ της λιτής και απέριττης γλώσσας του, που θυμίζει Χεμινγούεη στον ρεαλισμό και στο «δημοσιογραφικό ύφος» αλλά και Μπουκόφσκι στο γυμνό και αφτιασίδωτο τρόπο που περιγράφει τα δρώμενα. Η γραφή του Κάρβερ θα απογειωθεί στις δύο καλύτερες συλλογές του, «Γιατί πράγμα μιλάμε, όταν μιλάμε γι’αγάπη» και κυρίως με το μοναδικό «Καθεδρικός ναός» (η οποία επανεκτυπώθηκε πρόσφατα – την έχω διαβάσει στην παλαιότερη έξοχη έκδοση του Οδυσσέα).
Ο Raymond Carver, (τον οποίον θεωρώ έναν από τους μεγαλύτερους σύγχρονους Αμερικανούς συγγραφείς και ίσως μέσα στους 5 καλύτερους διηγηματογράφους που έχω διαβάσει), έζησε μια σύντομη ζωή (1938-1988) γεμάτη δυσκολίες και οικονομικά προβλήματα. Αντιμετώπισε μεγάλα προβλήματα αλκοολισμού (ήταν και ο πατέρας τους αλκοολικός) και όταν τα καταπολέμησε και είχε αρχίσει να γνωρίζει αναγνωρισιμότητα και σχετική οικονομική άνεση, προσεβλήθη από καρκίνο του πνεύμονα και πέθανε σε ηλικία μόλις 50 ετών. Έγινε ευρύτερα γνωστός στο πλατύ κοινό από την εμπνευσμένη μεταφορά μερικών ιστοριών του στην έξοχη κινηματογραφική ταινία «Στιγμιότυπα»(1993) του Robert Altman.
ARCADE FIRE – The Suburbs
22 ιστορίες συνθέτουν αυτή τη συλλογή διηγημάτων. Διηγήματα μικρά, τα περισσότερα κάτω από 10 σελίδες (ένα από αυτά, «Ο πατέρας» είναι 3 σελίδες), έως κάποια μεγαλύτερα που είναι γύρω στις 20 σελίδες. Ιστορίες καθημερινές, φαινομενικά απλές, όπου τις περισσότερες φορές όλα υπαινίσσονται, τα συναισθήματα μένουν καλά κρυμμένα, καταπιεσμένα, η καταστροφή ή ο έρωτας είναι στο παρά ένα για να ξεσπάσουν. Ο Κάρβερ δίνει την αίσθηση ότι αφήνει τον αναγνώστη να συνεχίσει αυτός την ιστορία, να δώσει το δικό του τέλος, όπως εκείνος θέλει ή όπως φαντάζεται ότι θα μπορούσε να είναι.
Άνθρωποι που ζουν στις συνοικίες, μικροί πόλεμοι μέσα σε μικροαστικά σπίτι των προαστείων. Ποτό και ναρκωτικά, απρόσωπο σεξ και σχέσεις στα όρια. Ζευγάρια σε κρίση, άνδρες κατεστραμμένοι, γυναίκες απελπισμένες, αναζήτηση τρυφερότητας από αγνώστους (στο συγκλονιστικό «Είστε γιατρός;» όπου μια γυναίκα καλεί τυχαία έναν άγνωστο και τον παρακαλάει να πάει σπίτι της), παιδιά που κάνουν αταξίες προσπαθώντας να τραβήξουν την προσοχή των αδιάφορων γονιών τους, άνδρες που ζουν μαζί με τους γονείς τους λόγω ανεργίας, γείτονες να κατασκοπεύουν ο ένας τον άλλον, άνθρωποι που είναι έτοιμοι να κάνουν βίαιες πράξεις αλλά συγκρατιούνται (ο ένας να εγκαταλείψει τον σκύλο της οικογένειας που τον εκνευρίζει, ο άλλος να σκοτώσει δύο παιδιά που μπήκαν στο κτήμα του για να σκοτώσουν πάπιες), ζευγάρια που νιώθουν τη γη να τρέμει κάτω από τα πόδια τους όταν μυστικά αποκαλύπτονται ή όταν πρέπει να αντιμετωπίσουν το φάσμα της χρεωκοπίας.
Βαθύτατα υπαινικτικά τα διηγήματα του τεράστιου συγγραφέα, (ο οποίος ήταν αληθινός μάστορας στο understatement), με βάθος και ουσία χωρίς «περικοκλάδες» και λοιπές φλυαρίες θα διαβάζονται πάντα και παντού. Γραμμένες πριν από 35-40 χρόνια (αλλά και οι μεταγενέστερες των υπόλοιπων διηγηματικών του συλλογών που κυκλοφορούν), οι ιστορίες του Κάρβερ είναι ακόμα επίκαιρες και μοιάζουν σαν να γράφτηκαν χθες.
Οικονομική κρίση, δυσκολία στην επικοινωνία είναι σε πρώτο πλάνο. Υπάρχουν στη συλλογή διηγήματα διαμάντια («Χοντρός», «Είστε γιατρός;», «Δεν είπε κανείς τίποτα», «Ελάτε στη θέση μου», «Ποδήλατα, μύες, τσιγάρα», «Τι συμβαίνει;» (αυτό που προτιμώ από τη συλλογή), «Λοιπόν θα πάψεις σε παρακαλώ;»), υπάρχουν και κάποια που δεν είναι στο ίδιο επίπεδο αλλά σχεδόν όλα είναι εξαιρετικά. Γενικότερα τα διηγήματά του χαρακτηρίζονται από αυτό το ιδιαίτερο στυλ της λιτής και απέριττης γλώσσας του, που θυμίζει Χεμινγούεη στον ρεαλισμό και στο «δημοσιογραφικό ύφος» αλλά και Μπουκόφσκι στο γυμνό και αφτιασίδωτο τρόπο που περιγράφει τα δρώμενα. Η γραφή του Κάρβερ θα απογειωθεί στις δύο καλύτερες συλλογές του, «Γιατί πράγμα μιλάμε, όταν μιλάμε γι’αγάπη» και κυρίως με το μοναδικό «Καθεδρικός ναός» (η οποία επανεκτυπώθηκε πρόσφατα – την έχω διαβάσει στην παλαιότερη έξοχη έκδοση του Οδυσσέα).
Ο Raymond Carver, (τον οποίον θεωρώ έναν από τους μεγαλύτερους σύγχρονους Αμερικανούς συγγραφείς και ίσως μέσα στους 5 καλύτερους διηγηματογράφους που έχω διαβάσει), έζησε μια σύντομη ζωή (1938-1988) γεμάτη δυσκολίες και οικονομικά προβλήματα. Αντιμετώπισε μεγάλα προβλήματα αλκοολισμού (ήταν και ο πατέρας τους αλκοολικός) και όταν τα καταπολέμησε και είχε αρχίσει να γνωρίζει αναγνωρισιμότητα και σχετική οικονομική άνεση, προσεβλήθη από καρκίνο του πνεύμονα και πέθανε σε ηλικία μόλις 50 ετών. Έγινε ευρύτερα γνωστός στο πλατύ κοινό από την εμπνευσμένη μεταφορά μερικών ιστοριών του στην έξοχη κινηματογραφική ταινία «Στιγμιότυπα»(1993) του Robert Altman.
ARCADE FIRE – The Suburbs
0 Comments:
Δημοσίευση σχολίου