Τετάρτη, Φεβρουαρίου 10, 2016
posted by Librofilo at Τετάρτη, Φεβρουαρίου 10, 2016 | Permalink
Να πως χάνεις μια γυναίκα
Αιχμηρή και
σαγηνευτική, ζωντανή και πρωτότυπη η συλλογή διηγημάτων του πολύ καλού
συγγραφέα Junot
Diaz (Άγιος
Δομίνικος,1968 ), με τίτλο “ΝΑ ΠΩΣ ΧΑΝΕΙΣ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ” (“This is how you lose her”), (Εκδ. Πατάκη, μετάφρ.
Ν.Μπούρη, σελ.269). Ιστορίες γύρω από τον έρωτα, την απιστία, την αναζήτηση
ταυτότητας και προσδιορισμού, γύρω από την ένταξη του ξένου σε μια πολυεθνική
και πολυσυλλεκτική κοινότητα, ιστορίες για τη μοναξιά και την ψυχική ερημιά που
εντυπωσιάζουν με το ακαταμάχητο ύφος του συγγραφέα.
Θα μπορούσε
να είναι ένα χαλαρής υφής μυθιστόρημα, αφού ο αφηγητής είναι ο ίδιος σε όλες
τις ιστορίες. Ο Γιούνιορ ( όπως προφέρεται στα ισπανικά ο “Junior”), είναι ο παράξενος αφηγητής του
συγκλονιστικού (πρώτου) μυθιστορήματος του Ντίαζ “Η σύντομη θαυμαστή ζωή του ΌσκαρΓουάο” (το οποίο βραβεύτηκε με Πούλιτζερ, το 2008). Εδώ, όλα τα διηγήματα,
περιστρέφονται γύρω από την ζωή του ξεροκέφαλου και εγωίσταρου Γιούνιορ, τις
σχέσεις του με τις γυναίκες, τον αδερφό του, τους γονείς του (κυρίως με την
δεσποτική μητέρα του), την προσπάθεια εγκλιματισμού του και επαγγελματικής
αποκατάστασης στις Η.Π.Α.
Εννέα
διηγήματα απαρτίζουν την συλλογή. Σε όλα ο έρωτας παίζει πρωταρχικό ρόλο και σε
όλα – εκτός από ένα, όπου ο ήρωας, είναι μια Δομινικανή γυναίκα - το "Otravida, Otravez" ίσως το καλύτερο και πιο
σπαρακτικό της συλλογής -, ο Γιούνιορ είτε ερωτεύεται, είτε απατάει ένα κορίτσι
(όχι πάντα μ'αυτή τη σειρά), είτε προσπαθεί να γοητεύσει κάποια. Ο Γιούνιορ δεν
μένει ποτέ πιστός, μετά θα μετανιώσει, αλλά θα είναι αργά. Η αντίληψή του για
τις γυναίκες είναι περιορισμένη και στενόμυαλη, θα μιλήσει πάντα για τα
σωματικά τους χαρίσματα και μονίμως εκπλήσσεται που τον ανακαλύπτουν και του
φέρονται άσχημα. Αποκορύφωμα βέβαια είναι η τελευταία ιστορία, "Ερωτικός
οδηγός για άπιστους", μια εκπληκτική και ολοζώντανη νουβέλα 50 περίπου
σελίδων.
Στο
μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου, ο ήρωας/αφηγητής λαμβάνει λάθος αποφάσεις για τις
σχέσεις του, είναι αυτοκαταστροφικός με μια μαζοχιστική τάση καθώς δεν γνωρίζει
πως να κρατήσει μια γυναίκα, αλλά είναι ειδήμων στο πως να τη χάσει...
Η ζωή του
“ξένου”, του μετανάστη σε μια χώρα ανώτερου οικονομικού και κοινωνικού επιπέδου
βρίσκεται στο επίκεντρο του βιβλίου. Ο έρωτας και οι σχέσεις είναι το
“κερασάκι”, όπως και η ζωντανή και ρέουσα αφήγηση για να περιγράψει ο
συγγραφέας γλαφυρά το πρόβλημα. Ο Γιούνιορ αφηγείται πως ήρθε με την οικογένεια
του από τον ηλιόλουστο αλλά πάμπτωχο Άγιο Δομίνικο, το σοκ του κρύου, τον
πατέρα που ήταν διαρκώς απών, τους πρώτους φίλους στη νέα πατρίδα. Την
απομόνωση και την γκετοποίηση που βιώνουν οι μετανάστες από την Καραϊβική. Την
σχέση του με τον αδερφό του, τον Ράφα, που ήταν το macho πρότυπό του και που τον είδε να
λιώνει από τον καρκίνο. Περιγράφει τον ρατσισμό που βιώνει, από τις Αρχές και
από τον απλό κόσμο στη Βοστώνη που διδάσκει καθώς τον μπερδεύουν με Άραβα, την
ζωή στο Χάρβαρντ όπου διδάσκει. Πολλά από τα στοιχεία της προσωπικής ζωής του
Ντίαζ περνάνε μέσα από τον χαρακτήρα του Γιούνιορ.
Η γλώσσα
του Ντίαζ, είναι κυριολεκτικά μαγευτική. Προφορικός λόγος, ζωντανός και
γοητευτικός, σε μια αφήγηση που παγιδεύει τον αναγνώστη, ο οποίος διψασμένος
ζητάει όλο και περισσότερο – η προσπάθεια του Γιούνιορ να ενσωματωθεί στην
κοινωνία, να γίνει αποδεκτός, ενώ την ίδια στιγμή αισθάνεται ξένος παντού, στην Αμερική, στην πατρίδα του,
ψάχνει να βρει τον έρωτα και συνεχώς να τον χάνει, ψάχνει να βρει τον εαυτό του
και παραμένει αιώνια έφηβος, εγωπαθής και αποξενωμένος.
Σεξιστικός
λόγος; Μπορεί...Αλλά μήπως αυτό είναι το πρόσχημα, για να καταφέρει ο Ντίαζ να
περάσει τα σοβαρά θέματα, του ρατσισμού και της μοναξιάς; Η ζωή στο γκέτο του
Νιού Τζέρσυ, οι νεαροί μάτσο τύποι, που πεθαίνουν νωρίς ή είναι ήδη "τελειωμένοι" στα 25 τους, οι γυναίκες που μαθαίνουν να εκμεταλλεύονται το σώμα τους από
μικρές για να “προχωρήσουν” στην κοινωνία, η λατρεία του σώματος με όλους τους
τρόπους. Γελάς και κλαις ταυτόχρονα, με τις απολαυστικές ιστορίες, σε ένα
υπέροχο βιβλίο που ευτύχησε να έχει μια εξαιρετική μετάφραση, η οποία έπιασε το
ύφος και την γλώσσα του συγγραφέα.
"Ναι -
είναι μια σχέση ετερώνυμων που έλκονται, είναι μια σχέση καταπληκτικού σεξ,
είναι μια σχέση χωρίς σκέψη. Είναι υπέροχη! Υπέροχη! Μέχρι που μια μέρα του
Ιουνίου η Άλμα ανακαλύπτει ότι πηδιέσαι επίσης με μια όμορφη πρωτοετή ονόματι
Λάξμι, ανακαλύπτει ότι πηδάς τη Λάξμι επειδή αυτή, η Άλμα, η γκόμενά σου,
ανοίγει το ημερολόγιό σου και το διαβάζει. (Ε, είχε τις υποψίες της.) Σε
περιμένει στα σκαλοπάτια κι όταν παρκάρεις το Saturn της και κοζάρεις το ημερολόγιο στο
χέρι της η καρδιά σου βουλιάζει σα σωθικά σου σαν χοντρός ληστής στην καταπακτή
της κρεμάλας. Σβήνεις τη μηχανή με το πάσο σου. Σε κατακλύζει ένα πέλαγος
θλίψης. Θλίψη επειδή σ'έκανε τσακωτό, επειδή ξέρεις αδιαμφισβήτητα ότι δε θα
συγχωρέσει ποτέ. Κοιτάς τα απίστευτα πόδια της και ανάμεσά τους εκείνο το ακόμα
πιο απίστευτο μουνί που αγάπησες τόσο άστατα τους προηγούμενους οχτώ μήνες.
Μόνο όταν αρχίζει να πλησιάζει θυμωμένη βγαίνεις τελικά από το αμάξι.
Διασχίζεις χορεύοντας την πρασιά, προωθημένος από τις τελευταίες αναθυμιάσεις
της σκανδαλώδους ξεδαντροπιάς σου. Γεια σου, κούκλα, λες, υπεκφεύγοντας μέχρι
τέλους. Όταν αρχίζει να τσιρίζει, τη ρωτάς Αγάπη μου τι στο καλό συμβαίνει; Σε λέει:
πούστη
αλήτη
καριόλη
γιαλαντζί
Δομινικανό.
Ισχυρίζεται:
ότι έχεις
μικρό τσουτσούνι
ότι δεν
έχεις καθόλου τσουτσούνι
και το
χειρότερο απ' όλα, ότι σου αρέσουν τα μουνιά με κάρι.
(το οποίο
στην πραγματικότητα είναι άδικο, προσπαθείς να της πεις, αφού η Λάξμι είναι από
τη Γουιάνα, αλλά η Άλμα δε σ'ακούει.)
Αντί να
κατεβάσεις το κεφάλι και να το παραδεχτείς σαν άντρας σηκώνεις το ημερολόγιο
όπως θα έπιανε κανείς τη χεσμένη πάνα ενός μωρού, όπως θα τσιμπούσε κανείς ένα
πρόσφατα χρησιμοποιημένο προφυλακτικό. Ρίχνεις μια ματιά στα ενοχοποιητικά
αποσπάσματα. Μετά την κοιτάζεις και χαμογελάς με ένα χαμόγελο που το υποκριτικό
πρόσωπό σου θα θυμάται μέχρι να πεθάνεις. Μωρό μου, λες, μωρό μου αυτό είναι
κομμάτι του μυθιστορήματός μου.
Να πως τη
χάνεις."
Δημοσίευση σχολίου