Τετάρτη, Αυγούστου 02, 2017
posted by Librofilo at Τετάρτη, Αυγούστου 02, 2017 | Permalink
Ο κήπος της αγάπης
Εγκεφαλικό και με ιδιαίτερα νοσηρή ατμόσφαιρα, το ψυχολογικό νουάρ του πολύ καλού Γάλλου συγγραφέα Marcus Malte (1967, Seyne-sur-Mer), με τίτλο “Ο ΚΗΠΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ”, (“Garden of love”), (Εκδόσεις Opera, μετάφρ. Μαρ. Κουτάλου, σελ.301), είναι (κυρίως) ένα υπέροχο, ψυχολογικό και σκοτεινό μυθιστόρημα (πέρα από λογοτεχνικά είδη και λοιπές κατατάξεις), το οποίο παρασύρει τον αναγνώστη σε ένα ταξίδι μέσα στα σκοτάδια της ανθρώπινης ψυχής.

Με το ποίημα του William Blake “Garden of love”, και την μουσική του Serge Gainsbourg, να δίνουν τον τόνο στο βιβλίο, ο Malte με μια αποσπασματική αφήγηση εισάγει τα πρόσωπα στην δραματική ιστορία που αφηγείται.

Μια πολύ περιποιητική και ευφάνταστη πόρνη, που ψυχαγωγεί τους πελάτες της, ένας πατέρας που ξαναβρίσκει μετά από χρόνια τον εξαφανισμένο παιδικό του φίλο και στην ιδέα ότι πρέπει να τον ξαναδεί, πανικοβάλλεται αυτός και η σύζυγός του, ένας έφηβος που σαγηνεύεται από τον χαρισματικό συμμαθητή του και κάνει τα πάντα για να τον δεχτεί ο τελευταίος, ως φίλο του, ένας τελειωμένος αστυνομικός λίγο πριν την σύνταξη λαμβάνει ένα ανώνυμο χειρόγραφο με τίτλο “Ο κήπος της αγάπης”. Διατρέχοντάς το, αντιλαμβάνεται ότι ο συγγραφέας του γνωρίζει πολύ καλά πρόσωπα και καταστάσεις της προσωπικής του ζωής.

Το χειρόγραφο των 150 σελίδων περιγράφει τα πάντα και είναι σταλμένο από ένα μέρος που ο αστυνόμος Αστρίντ γνωρίζει πολύ καλά. Μπορεί να φανταστεί ποιος του το έστειλε, είναι ένα άτομο που κυνηγάει καιρό τώρα σε ένα παιχνίδι διανοητικό, όπου συνήθως είναι χαμένος. Διαβάζοντας το χειρόγραφο βλέπει ότι και πάλι ο ίδιος άνθρωπος παίζει μαζί του, ξέρει που θα τον βρει και το θέαμα που αντικρύζει μπροστά του θα τον σημαδέψει για πάντα:

“Όχι δεν είχα κάνει λάθος. Για μια φορά, αυτός ο μαλάκας δεν με ξάφνιασε. Ήταν ξαπλωμένος κάτω, ανάσκελα. Ο κορμός του ήταν γυμνός και γεμάτος τούφες από κομμένα ανοιχτόχρωμα μαλλιά. Τον σκέπαζαν ολόκληρο. Το πρόσωπό του ήταν ελαφρά στραμμένο προς τ' αριστερά. Τουλάχιστον ό,τι είχε απομείνει απ' αυτό. Το πάνω μέρος του κρανίου του έλειπε, ανοιγμένο από μια σφαίρα ρεβόλβερ. Διαμέτρημα 38 σπέσιαλ. Τα δάχτυλα του δεξιού χεριού ήταν ακόμα γαντζωμένα στη λαβή του παλιού Ruger.

Έμεινα για λίγο καρφωμένος στη θέση μου. Έπειτα προχώρησα, με το όπλο πάντα τεντωμένο, σημαδεύοντας το πτώμα. Έσκυψα από πάνω του. Αυτό το κάθαρμα είχε κρατήσει τα μάτια ανοιχτά. Φωτισμένα απ' το τετράγωνο του φεγγίτη. Ήταν ωραίος. Παρά τις μοβ πλάκες στο δέρμα του, παρά το φωτοστέφανο του αίματος και το μάγμα από μυαλά και κόκαλα. Τι βλέπεις; Τι σε κάνει να διασκεδάζεις; Θα ορκιζόμουν ότι ένα χαμόγελο έπαιζε στα χείλη του. 

Χαμήλωσα την κάννη της Beretta ως τη γωνία του στόματός του. Άρχισα να τρέμω ολόκληρος. Από ανημπόρια, από οργή. Δεν μου' χε αφήσει ούτε τη μικρή παρηγοριά να του δώσω τη χαριστική βολή. Αισθάνθηκα τον δείκτη μου να σφίγγεται στη σκανδάλη, το ίδιο και τα σαγόνια μου, και όλο το υπόλοιπο σώμα μου, φορτωμένο ως τα μπούνια, συμπιεσμένο, όλη μου την ύπαρξη να κρέμεται απ' αυτό το κομματάκι σάρκα πάνω στο κομματάκι μέταλλο που πάει να σκάσει.
Μόνο δάκρυα ανέβλυσαν από τα βλέφαρά μου. Ανασηκώθηκα μ' ένα ρόγχο, ένα βραχνό μούγκρισμα βγαλμένο από το στήθος μου. Τριάντα δευτερόλεπτα αργότερα είχα ήδη στερέψει. Όρθιος μπρος στα πόδια του, κοίταζα το πτώμα και το ξύλινο κουτί στο πλάι. Το κουτί των πούρων. Ώστε έτσι λοιπόν: υπήρχε πραγματικά. Το κουτί του θησαυρού, το κουτί των μυστικών. Άδειο.

Πίσω μου, το μεταλλικό κροτάλισμα επέμενε· προερχόταν από ένα εκκρεμές με μεταλλικές μπίλιες που χτυπούσαν η μία πάνω στην άλλη. Αέναη κίνηση. Το ήξερα αυτό το αντικείμενο. Ήταν τοποθετημένο σ' ένα ράφι στον τοίχο.
Τέλεια σκηνοθεσία...Αρρωστημένε καριόλη!

Γύρισα απότομα κι έριξα έξι σφαίρες απανωτά, στο περίπου. Ο θόρυβος ήταν τρομακτικός. Θραύσματα ξύλου και σοβά εκτοξεύτηκαν ψηλά. Το εκκρεμές έγινε σκόνη από τη δεύτερη βολή. Ο χρόνος σταμάτησε.

Μετά απ' αυτό, έμειναν μόνο η σκόνη στον αέρα και το σφύριγμα στα τύμπανά μου. Έριξα μια τελευταία ματιά στο πτώμα. Δε σήμαινε τίποτα πια. Βγήκα έξω κι ούτε που γύρισα να τον φτύσω.”

Έτσι αρχίζουν όλα ή μήπως τελειώνουν; Ο αναγνώστης το μόνο που έχει να κάνει είναι να σχηματίσει το παζλ της ιστορίας. Να βάλει τα πρόσωπα στη θέση τους. Να καταλάβει πως τοποθετούνται οι χαρακτήρες μέσα στην ιστορία. Δεν υπάρχει αστυνομικό αίνιγμα ή παιχνίδι ανεύρεσης κάποιου δολοφόνου. Ο Μαλτ, όπως και στο πολύ καλό  “Μπλε νότες σε κόκκινο φόντο” που είχε βγει πριν λίγα χρόνια, είναι εκπληκτικός στην δημιουργία μαύρης ατμόσφαιρας, να εισδύει στην “καρδιά του σκότους” και να καλλιεργεί ένα κλίμα άγχους και ασφυξίας.


Με πινελιές λυρισμού που διαδέχονται οι σκληρές ρεαλιστικές σκηνές, το μυθιστόρημα είναι άψογα χορογραφημένο και με φοβερή αίσθηση του ρυθμού καθώς πίσω από κάθε σελίδα περιμένεις να γίνει κάτι φρικιαστικό και απάνθρωπο. Γοτθική ατμόσφαιρα, σκοτεινή και καταθλιπτική σε ένα ψυχαναλυτικό θρίλερ, σαγηνευτικό και ιδιαίτερα ενδιαφέρον, που μπορεί να ξεκινάει ιδανικά αλλά δεν ολοκληρώνεται έτσι, καθώς το φινάλε ελαφρώς απογοητεύει.

Κανείς δεν είναι αθώος στην ιστορία που αφηγείται ο Μαλτ, θύτης και θύμα αλλάζουν ρόλους και το παιχνίδι μεταξύ τους συνεχίζεται μέχρι τέλους. Ο ένας θα ζήσει – ένας ζωντανός νεκρός, ο άλλος θα αυτοκτονήσει (όπως βλέπουμε παραπάνω). “Ο κήπος της αγάπης” είναι ένα πολύ ωραίο ψυχολογικό θρίλερ, με υπέροχες εικόνες και μια πολύ δυνατή ιστορία, που μιλάει για το παρελθόν, την αγάπη, την συγχώρεση, την παράνοια, τις μικρές εκείνες λεπτομέρειες που καθορίζουν τη ζωή μας, τη σχετικότητα των επιλογών μας. Ο Μαλτ έχει στυλ και προσωπική ματιά, θυμίζοντας τους μεγάλους συμπατριώτες του, κλασσικούς του είδους.

"Εσύ που λες πως μ'αγαπάς, σκέφτηκε, εσύ που λες πως μ'αγαπάς, εκπλήρωσε τις επιθυμίες μου."



______________________________________________________________

Βαθμολογία 77/100

__________________________________________________________


Η βαθμολογία (παλιά αγαπημένη συνήθεια), επανέρχεται από αυτό το ποστ. Βιβλία που συγκεντρώνουν κάτω από 70/100 δεν θα αναρτώνται (όπως εξάλλου δεν γράφω για βιβλία που με αφήνουν αδιάφορο μετά την ανάγνωσή τους), παρά μόνο αν υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον γι' αυτά.
 



4 Comments:


At 5/8/17 16:46, Blogger lonelywalker

Καλησπέρα σας. Χαίρομαι που επαναφέρατε τη βαθμολόγηση στην κριτική σας. Σας είχα γράψει γι' αυτό παλιότερα και μου είχατε εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους σταματήσατε. Νομίζω ότι είναι ένας καλός μπούσουλας για μια γρήγορη αξιολόγηση.
'Οσον αφορά τα βιβλία που δεν σας αρέσουν, καλό θα ήταν, να κάνετε μια αναφορά με μια βαθμολόγηση ή να γράψετε 2-3 γραμμές για τους λόγους που δεν σας άρεσαν. Καλώς ή κακώς, τα βιβλία είναι κομμάτι της "αγοράς", οπότε μια αναφορά σε αυτά τα βιβλία, έστω με τα δικά σας κριτήρια και το δικό σας γούστο, θα είναι μια πληροφόρηση για το τι μπορούμε να αποφύγουμε ή να είμαστε επιφυλακτικοί με τους συγκεκριμένους τίτλούς. Συνεχίστε δυναμικά

 

At 9/8/17 16:26, Blogger Librofilo

Ευχαριστώ για το σχόλιο. Δυστυχώς δεν έχω τον χρόνο να ασχοληθώ επισταμένα με τα βιβλία που με άφησαν αδιάφορο ή δεν μου άρεσαν, ούτε να δημιουργήσω αντιπαλότητες αφού τα περισσότερα είναι Ελλήνων συγγραφέων (κατά 90%, συντριπτική πλειοψηφία δηλαδή). Κάποια δε, είναι εξοργιστικά κακά, γιατί να χαλάμε τις καρδιές μας;

 

At 21/8/17 18:12, Anonymous Ανώνυμος

Μου αρέσει κι εμένα η επαναφορά του "σκορ" στις κριτικές. Επίσης συμφωνώ ότι θα άξιζε να μπαίνει και ένα σκορ για τίτλους που δεν άρεσαν. Ας μην υπάρχει μεγάλη ανάλυση, τουλάχιστον ένα σκορ για μπούσουλας. Τώρα αν για λόγους κόντρας δεν θέλεις να ασχοληθείς με τους ελληνικούς τίτλους, κάνε το για τους ξένους που δύσκολα θα παρεξηγηθείτε.

 

At 28/8/17 20:37, Blogger Librofilo

Εάν βάλεις χαμηλή βαθμολογία σε κάποιον, θα πρέπει να το δικαιολογήσεις κιόλας, να γράψεις κάτι, διότι δικαίως θα αισθάνεται αδικημένος. Το αφήνω έτσι όπως είναι για την ώρα και βλέπουμε.

 

Δημοσίευση σχολίου

~ back home