Σε λίγες ώρες φεύγω γιά τις Κυκλάδες,όπου ελπίζω να ξεκουραστώ για 10 ημέρες περίπου.Η βαλίτσα μου γέμισε με βιβλία,να δούμε τι θα πρωτοπρολάβω να διαβάσω.Μάλλον την 1 Αυγούστου θα έχω πολλά να γράψω...
Μέχρι τότε,φιλιά σε όλους.

Ο Paul Auster είναι ένας συγγραφέας που μ'αρέσει πολύ και συνήθως περνάω καλά με τα βιβλία του.Η προβληματική του με αγγίζει,ο τρόπος γραφής του είναι γοητευτικότατος.Όμως με την συλλογή πεζογραφημάτων του "ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑΡΙΟ" (55),απογοητεύτηκα.Το βιβλίο αποτελεί μία "εκδοτική αρπαχτή".Δεν μπορώ να γνωρίζω πόσο υπεύθυνος είναι ο συγγραφέας για μιά τέτοια έκδοση-σίγουρα πάντως όχι γιά τα κατορθώματα του Έλληνα εκδότη όπως αναφέρω παρακάτω.

Στην συλλογή υπάρχουν αφηγήματα,τα οποία δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο,αυτοβιογραφικές αναλύσεις (αρκετά ενδιαφέρουσες),πρόλογοι σε διάφορα βιβλία (αδιάφοροι οι περισσότεροι),κριτικά δοκίμια γιά ποιητές και πεζογράφους.
Στο βιβλίο ξεχωρίζει ένα καταπληκτικό αφήγημα γιά την γραφομηχανή του,όπου εκεί βρίσκουμε το γνωστό ύφος του Auster,συνοδευμένο από υπέροχα σκίτσα ενός φίλου του ζωγράφου.Τα άρθρα για την 11 Σεπτεμβρίου είναι κάτω του μετρίου,όπως απογοητευτικό είναι και ένα κείμενό γιά την Ν.Υόρκη.

Στο κατά τα άλλα μέτριο αυτό βιβλίο,εκεί που προχωρούσε η ανιαρή του ανάγνωση ξαφνικά ανακάλυψα μία καταπληκτική ποιήτρια και δοκιμιογράφο,την οποία δυστυχώς αγνοούσα.Είναι η Laura Riding-Jackson (1901-1991).Ο Auster την προσεγγίζει με υπέρτατο σεβασμό και σε λίγες σελίδες κάνει μιά πολύ εμπεριστατωμένη ανάλυση του έργου της.Ψάχνοντας στο διαδίκτυο γιά περισσότερες πληροφορίες γιά το έργο της,βρήκα ένα υπέροχο ποίημα το οποίο μεταφέρω αμετάφραστο (είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι η ποίηση δύσκολα μεταφράζεται).

THE WORLD AND I

This is not exactly what I mean
Any more than the sun is the sun,
But how to mean more closely
If the sun shines but approximately?
What a world of awkwardness!
What hostile implements of sense!
Perhaps this is as close a meaning
As perhaps becomes such knowing.
Else I think the world and I
Must live together as strangers and die--
A sour love, each doubtful whether
Was ever a thing to love the other.
No, better for both to be nearly sure
Each of each--exactly where
Exactly I and exactly the world
Fail to meet by a moment, and a word

Επίσης στο συγκεκριμμένο κριτικό δοκίμιο του Auster, υπάρχει και η εισαγωγή από το πεζογράφημα τής Riding-Jackson "Μαρτυρία",που πιστεύω αξίζει να μεταφερθεί όπως είναι γραμμένη (και μεταφρασμένη),στο "Κόκκινο Σημειωματάριο":

"Υπάρχει κάτι που πρέπει να λεχθεί γιά μας και που όλοι περιμένουμε να λεχθεί.Μέσα στην αθέλητη άγνοιά μας σπεύδουμε να ακούσουμε ιστορίες γιά την ανθρώπινη ζωή στο παρελθόν,γιά την καινούρια ανθρώπινη ζωή,γιά την ανθρώπινη ζωή που οραματιζόμαστε,λαχταρώντας γιά κάτι με το οποίο θα περάσουμε την ώρα της αναπάντητης περιέργειάς μας.Γνωρίζουμε ότι είμαστε ερμηνεύσιμοι,αλλά ανερμήνευτοι.Πολλά από τα ελλάσονα πράγματα που μας αφορούν έχουν λεχθεί,όμως τα μείζονα δεν έχουν λεχθεί και τίποτα δεν μπορεί να τα υποκαταστήσει.Οτιδήποτε μαθαίνουμε γιά αυτό που δεν είμαστε εμείς,αλλά που μπορούμε να το μάθουμε,εφόσον ανήκει στο σύμπαν του κόσμου μας,θα αφήσει το κενό και πάλι κενό.Έως ότου η ελλείπουσα ιστορία γιά τον εαυτό μας λεχθεί,τίποτα από όλα όσα έχουν λεχθεί δεν μπορεί να είναι αρκετό γιά εμάς:θα συνεχίσουμε να την λαχταρούμε σιωπηλά."

Κλείνοντας δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην απερίγραπτη έκδοση του Ζαχαρόπουλου.Μετριότατη μετάφραση,χείριστη επιμέλεια-όταν ο συγγραφέας μιλάει γιά κάποια βιβλία που έχουν μεταφραστεί στα Ελληνικά,θεωρώ ότι επιβάλλεται να αναφέρεται η Ελληνική έκδοση.Οπως επίσης εάν αυτή δεν αναφέρεται "εκ παραδρομής",ας μην αλλάζουμε τον τίτλο (περίπτωση Ζ.Περέκ,όπου Η ΖΩΗ,ΟΔΗΓΙΕΣ ΧΡΗΣΕΩΣ ,μεταφέρεται ως ΖΩΗ,ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΧΡΗΣΤΗ (!!!!)από τον μεταφραστή).

Από την αρχή της εβδομάδας που τελειώνει προσπαθούσα να διαβάσω το βιβλίο του Gus Russo "ΤΟ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ".Είναι μία μελέτη της ιστορίας του οργανωμένου εγκλήματος στην Αμερική κυρίως του 20ου αιώνα.Το βιβλίο από την πρώτη ημέρα και μετά από περίπου 60 σελίδες ανάγνωσης ,με είχε κουράσει αφάνταστα.Η παράθεση ιστοριών που έμοιαζαν τόσο πολύ μεταξύ τους,τα άπειρα ονόματα,οι ατέλειωτοι φόνοι...Δεν άντεξα πέραν της τρίτης μέρας-έμαθα βέβαια ενδιαφέροντα στοιχεία γιά την οικογένεια Κέννεντυ αλλά δεν γούσταρα να διαβάζω άλλο γιά τον Μπάμπη τον Σουγιά και τον Σταμάτη τον Ξεκοίλια και με μεγάλη μου λύπη παράτησα το βιβλίο.

Έπρεπε να αποφορτίσω την κατάσταση και να πάω σε κάτι διαφορετικό.Καθώς είχα προμηθευτεί την νουβέλα της Νιόβης Λύρη "ΠΡΩΙΝΟ ΙΝΤΕΡΣΙΤΥ",θεώρησα ότι τώρα ήταν το κατάλληλο timing για να την διαβάσω.
Το "ΠΡΩΙΝΟ ΙΝΤΕΡΣΙΤΥ" (65) είναι ένα όμορφο μικρό μυθιστόρημα.Η συγγραφέας, καθηγήτρια φιλόλογος (μάλλον της Αγγλικής Φιλολογίας),χρησιμοποιεί ένα γνώριμο της χώρο -ένα σχολείο Εσπερινό Τεχνικό κάπου στον Ρέντη,αν κατάλαβα καλά,πάντως στα Δυτικά προάστεια είναι-εκεί που η Αττική αναπτύσσεται με ιλλιγιώδεις ρυθμούς.Η πλοκή αν και υποτυπώδης είναι αρκετά ενδιαφέρουσα,υπάρχει αρκετή ποίηση σε όλο το βιβλίο,η οποία όμως δεν είναι ξεκάρφωτη,άσε που τα αποσπάσματα που παρατίθενται είναι όλα υπέροχα.

Τα πλεονεκήματα της νουβέλας της Κας Λύρη είναι
-Πολύ καλά Ελληνικά.Η χρήση της γλώσσας εξαιρετική
-Μικρή και κοντρολαρισμένη φόρμα.Το βιβλίο δεν έχει χάσματα.
-Ωραίο τέλος,δεν αφήνει μετέωρο τον αναγνώστη
-Εξαιρετική περιγραφή των Δυτικών συνοικιών και του νέου κοινωνικού ιστού της πόλης
-Ωραία περιγραφή της πολυπολιτισμικής συνοικίας και της νέας πραγματικότητας που βιώνουμε στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια.

Τα μοιονεκτήματα της νουβέλας
-Οι χαρακτήρες δεν είναι πραγματικοί,εκτός της κεντρικής ηρωίδας.
-Ο ευαίσθητος Αλβανός μαθητής,εργάτης στην λαχαναγορά,λάτρης της ποίησης,όμορφος σαν θεός,καλό παιδί και άξιο παλληκάρι είναι χαρακτήρας τραβηγμένος από τα μαλλιά.
-Η πλοκή δεν αναπτύσσεται,θα ήταν καλύτερη σε ένα διήγημα 30 σελίδων.
-Ο παράξενος καθηγητής-Ποιητής που έρχεται να διδάξει κυρίως γιά να συναντήσει έναν αδιέξοδο φοιτητικό του έρωτα δεν μας δείχνει τόσο ερωτευμένος και πορωμένος.

Το βιβλίο βρίθει συμβολισμών.Το intercity,η διαφυγή,η βροχή,το ποτάμι που παίρνει μαζί του ζωές αλλά τώρα μπαζώθηκε,οι πολυκατοικίες,οι ράγες του τραίνου.Όλα αυτά είναι ενταγμένα στο βιβλίο με τρόπο ώστε να μη κουράζουν τον αναγνώστη.
Η προσωπική μου αίσθηση-και μπορεί να διαφωνεί η συγγραφέας,είναι ότι εδώ έχουμε μία νουβέλα αυτογνωσίας.Όλοι προσπαθούν να γνωρίσουν τον εαυτό τους.Είτε είναι 20άρηδες μαθητές,είτε είναι κομμώτριες,είτε είναι 40+ καθηγητές.Η κεντρική ηρωίδα στο τέλος του βιβλίου φτάνοντας στην γενέθλια πόλη της,επιτέλους συνειδητοποιεί ποιά είναι,τι σήμαιναν οι πράξεις του παρελθόντος,πως θα πορευθεί στο μέλλον.

Κλείνοντας μεταφέρω τους στίχους από ένα υπέροχο ποίημα του Ν.Α.Ασλάνογλου που ξαναδιάβασα μετά από αρκετά χρόνια στο βιβλίο αυτό με πολλή-πολλή συγκίνηση.
"Αν φύγεις εκεί που η θάλασσα σμίγει με μουσικές και με φώτα
Να θυμάσαι κάνει κρύο σ'αυτό τον παράξενο κόσμο...
Δεν έχω τίποτε άλλο,μόνο δάκρυα,
που παίζουν με το μουσκεμένο φως του δρόμου."

Ανέκαθεν είχα μιά προτίμηση στους αντιφατικούς συγγραφείς.Ο Capote είναι ένας κατ'εξοχήν άνισος συγγραφέας και κατά σύμπτωση(?) ένας από αυτούς, που ίσως ανεξήγητα μ'αρέσουν πολύ.Διαβάζοντας τον συγκεντρωτικό τόμο "ΟΛΑ ΤΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ" (70),με μικρές ιστορίες, που καλύπτουν μία περίοδο 40 χρόνων συγγραφικής δουλειάς, υπήρξαν στιγμές μέγιστης απόλαυσης και στιγμές απόλυτης βαρεμάρας.

Τελειώνοντας το βιβλίο μου γεννήθηκαν οι κάτωθι απορίες:

-Ποιός τελικά ήταν ο "αληθινός" Truman Capote?Ο συγγραφέας της κοσμικής ζωής ή ένας τυπικός συγγραφέας της ζωής του Αμερικάνικου Νότου?
-Πως συνδέονται τα μεταξύ τους οι υπέροχες δουλειές του, ΑΛΛΕΣ ΦΩΝΕΣ,ΑΛΛΟΙ ΤΟΠΟΙ , ΕΝ ΨΥΧΡΩ , ΠΡΟΓΕΥΜΑ ΣΤΟ TIFFANY'S ?
-Θα ήξερε κανείς στην Ελλάδα (πέραν 100 ανθρώπων) τον Capote ,εάν δεν γινόταν ντόρος με την ομώνυμη ταινία και εάν δεν έπαιρνε το OSCAR ο πρωταγωνιστής?
-Ασχολούνται ,όσοι ασχολούνται, μαζί του λόγω του σκαμπρόζικου της ζωής του ή λόγω της αξίας του?
-Η λογοτεχνική του αξία θα αποτιμηθεί κάποια στιγμή?
-Μήπως η εικόνα που κυριάρχησε στα media και πέρασε στον κόσμο γιά τον Capote τον αδικεί σαν συγγραφέα?
-Μήπως τελικά αδίκησε ο ίδιος τον εαυτό του?

Από όλα τα έργα του Capote ,το καλύτερο κατά την προσωπική μου άποψη,είναι μάλλον το πρώτο του βιβλίο ΑΛΛΕΣ ΦΩΝΕΣ,ΑΛΛΟΙ ΤΟΠΟΙ.Το είχα διαβάσει στα φοιτητικά μου χρόνια στην πρώτη έκδοση απο τις Αγροτικές Συνεταιριστικές Εκδόσεις ,τον συγγραφέα όμως τον πρωτογνώρισα διαβάζοντας το επιβλητικό ΕΝ ΨΥΧΡΩ από τον Ζαχαρόπουλο.Κατόπιν πέρασε μιά περίοδος 15 χρόνων περίπου που τον είχα ξεχάσει,όταν έπεσε στα χέρια μου η υπέροχη νουβέλα ΠΡΟΓΕΥΜΑ ΣΤΟ ΤΙΦΦΑΝΥΣ,μιά έξοχη σκιαγράφηση της κοσμικής και ανάλαφρης ζωής μιας γοητευτικότατης ηρωίδας.Βοήθησε να το αγαπήσω και η ομώνυμη ταινία με την λατρεμένη μου Audrey Hepburn,την οποία έχω δει τουλάχιστον 3 φορές.Περιέργως η νουβέλα είναι καλύτερη από την ταινία παρ'ότι όταν την διαβάζεις δεν μπορεί να ξεκολλήσει από το μυαλό σου η φατσούλα της Audrey.Κοιτάζοντας πίσω,τελικά αυτό το τελευταίο (παρ'ότι ελάσσων λογοτεχνικά,είναι το βιβλίο του Capote,που περισσότερο προτιμώ).

Τα διηγήματα του Capote καλύπτουν μιά μεγάλη γκάμα θεμάτων.Από εφιαλτικές ιστορίες μέχρι οικογενειακές,αυτοβιογραφικές σκηνές του Νότου.Από την εποχή της νιότης του μέχρι δύο χρόνια πριν τον θάνατό του.Δείχνουν τις απίστευτες δυνατότητες του και το βάθος της προσπάθειας που έκανε να βελτιωθεί συγγραφικά.Θεωρώ ότι καλύτερα διηγήματα της συλλογής είναι αυτά που αναφέρονται στα χρόνια που έζησε με την ηλικιωμένη "φευγάτη" θεία του η οποία σιγά-σιγά τον εισήγαγε σε ένα μαγικό πανέμορφο κόσμο.Η γραφή του Capote εκεί απογειώνεται,βγάζοντας μιά απίστευτη λυρικότητα.

Δεν ξέρω αν σε 100-200 χρόνια θα διαβάζεται ο Capote.Μπορεί όμως και να είναι ένας από τους κλασσικούς,η ιστορία της λογοτεχνίας μάς έχει δείξει ότι υποτιμημένοι συγγραφείς μιάς ορισμένης χρονικής περιόδου,θεωρούνται αξεπέραστοι πολύ μετά τον θάνατό τους,όπως και το αντίθετο,επιτυχημένοι εν ζωή λογοτέχνες,ξεχνιούνται αμέσως μετά.Φαντάζομαι ότι ο χρόνος θα δείξει,γιά την ώρα μπορούμε να απολαύσουμε την γραφή του Capote,όσο το δυνατόν περισσότερο ανεπηρέαστοι από την κατά τα άλλα έξοχη ταινία.

Ο Κος Φύσσας πρέπει να είναι ένας έξυπνος άνθρωπος.Το βιβλίο του ΠΛΑΤΕΙΑ ΛΕΝΙΝ,ΠΡΩΗΝ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ (60), είναι ένα μυθιστόρημα πολιτικής φαντασίας,ένα "what if" novell,είδος εν'ανεπαρκεία στην Ελλάδα,αλλά πολύ διαδεδομένο στο εξωτερικό.
Το εύρημα του συγγραφέα είναι πολύ έξυπνο και ίσως να είναι ο βασικότερος λόγος που κάποιος θα αγοράσει το βιβλίο.

Το τέλος του Β Παγκόσμιου πολέμου βρίσκει την Ελλάδα να ακολουθεί την μοίρα των υπόλοιπων Βαλκανικών κρατών και το ΚΚΕ να αποκτά τον πλήρη έλεγχο της χώρας.Όπως καταλαβαίνει κανείς,Εμφύλιος δεν υπήρξε ποτέ και τα Δεκεμβριανά ήταν απλά μικροσυμπλοκές και εκκαθάριση Ταγματασφαλιτών και λοιπών συνεργατών των Γερμανών.
Το Ελληνικό κράτος φτάνει μέχρι τον Ολυμπο αφού η Μακεδονία ανήκει στην Γιουγκοσλαβία του Τίτο,μιάς και το ΚΚΕ κράτησε τις προπολεμικές διακηρύξεις του.Τα Δωδεκάνησα ανήκουν στην Τουρκία εκτός της Κάσου.Η Κύπρος ουσιαστικά γίνεται μια Ελλάδα μεταπολεμική, αφού μεταναστεύουν εκεί όλοι οι "αστοί" Έλληνες πολιτικοί και πάρα πολλοί άλλοι επιφανείς συμπατριώτες μας.
Οι κάτοικοι της Ελλάδας ζουν λίγο-πολύ όπως οι κάτοικοι της Τσεχοσλοβακίας η της Ανατ.Γερμανίας.Με Σοβιετικές βάσεις διάσπαρτες παντού,με ελλείψεις στα τρόφιμα,με Κομμουνιστική Παιδεία κλπ.Το Πολυτεχνείο είναι η πρώτη σοβαρή εξέγερση των καταπιεσμένων Ελλήνων κατά του Κομμουν.καθεστώτος ,η οποία συντρίβεται.Η αλλαγή γίνεται τελικά το 1989 με την πτώση όλων των δορυφορικών καθεστώτων της ΕΣΣΔ.

Το μυθιστόρημα ουσιαστικά επικεντρώνει την δράση του σε 2 ήρωες.Την Λαοκρατία Σερβίδου,μια αντικαθεστωτική φοιτήτρια και τον Μελέτη Γερακιώτη,ένα μεγαλοστέλεχος του Πολιτικού Γραφείου με πολλές ευαισθησίες.Η αποκορύφωση του δράματος είναι η εξέγερση του Πολυτεχνείου και ο ρόλος των πρωταγωνιστών σε αυτήν.Ουσιαστικά λοιπόν παρακολουθούμε μια ιστορία περίπου 3 μηνών,αλλά ο συγγραφέας μας περιγράφει το "πως φτάσαμε ώς εδώ",όπως και το τι γίνεται μετά το τέλος της ιστορίας.

Σίγουρα δεν χρειάζονται 550 σελίδες για να τα πεις όλα αυτά.Μου φάνηκε οτι ο Φύσσας ενθουσιάστηκε τόσο πολύ με την ιδέα του,που ήθελε να τα εξηγήσει όλα πολύ αναλυτικά.Υπάρχουν πολλά κεφάλαια όπου έχουμε εξαντλητική ιστορική ανάλυση των γεγονότων έτσι λοιπόν,η δράση προχωράει με μεγάλη δυσκολία και οι κεντρικοί χαρακτήρες κάπου μένουν μετέωροι.Υπάρχουν σελίδες επι σελίδων με στίχους από ρεμπέτικα τραγούδια (το ρεμπέτικο παίζει κάποιο ρόλο στην εξέλιξη του βιβλίου) και ανάλυση αυτών-στοιχείο που εμένα προσωπικά με απώθησε όπως με απωθεί το συγκεκριμένο είδος μουσικής,αλλά αυτό είναι καθαρά δικό μου κόλλημα.

Θα προτιμούσα το μυθιστόρημα να είναι χιουμοριστικό και όχι τόσο σοβαροφανές.Εχω δε τις παρακάτω ιδέες/ενστάσεις:
1.Γιατί ο συγγραφέας δεν αφιέρωσε ένα κεφάλαιο (τι είναι 10 σελίδες παραπάνω σε τέτοιο έπος),σε ποδοσφαιρικούς αγώνες μεταξύ ιστορικών ομάδων όπως Δυναμό Πατρών (πρώην Παναχαϊκής) εναντίον Λοκομοτίβ Αθηνών (πρώην Παναθηναϊκού)??
2.Γιατί το τεράστιο άγαλμα του Λένιν δεσπόζει της Πλατείας Λένιν (πρώην Συντάγματος) που ακούγεται πολύ κοινότυπο, και δεν το τοποθέτησε στην κορυφή του Λυκαβηττού με απλωμένα τα χέρια όπως ο Χριστός του Ρίο Ντε Τζανέϊρο,ώστε να παραπέμπει και σε έναν ιδιότυπο Ελληνικό κομμουνισμό τύπου Λατ.Αμερικής ή Κούβας?
3.Γιατί δεν βρίσκουμε και άλλα εξωτικά ονόματα όπως της Λαοκρατίας στο μυθιστόρημα?Δεν θα ήταν καλύτερα να είχαμε και μερικούς Λένιν,Ίλιτς,Νικηφόρους κλπ.?
4.Δεν έπρεπε να υπήρχε ακόμα ένα κεφάλαιο περί πορνείας στο μυθιστόρημα?Δεν είδα πουθενά να εκπορνεύονται γυναίκες για ένα καλσόν,όπως συνέβαινε στις Ρουμανίες και στις Βουλγαρίες.Το ξέχασε ο συγγραφέας??

Το βιβλίο έχει ορισμένες αρετές.
-Το πρόσωπο του επισημου σύντροφου Ποιητή (βλέπε Γ.Ρίτσος) σατιρίζεται πολύ καλά.
-Η ιστορία του Κ.Καραγιώργη και η απολογία του είναι συγκλονιστικές.
-Οι σελίδες με τα βασανιστήρια και τις απολογίες που παραπέμπουν σε αριστουργήματα του είδους όπως ΤΟ ΜΗΔΕΝ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΕΙΡΟ ή το 1984 είναι μάλλον οι καλύτερες του βιβλίου.
-Η γραφή του ρέει και διαβάζεται πολύ ευχάριστα,αν δεν κουραστείς από την συνεχή επανάληψη των παραλλαγμένων ονομάτων των στελεχων του ΚΚΕ όπως Καραρήγα,Ραφάκος,Καρπουζώφ.

Εάν ο Κος Φύσσας είχε περιορίσει την έκταση σε 250 σελίδες maximum,τότε σίγουρα θα είχαμε ένα πολύ πιό καλό βιβλίο,πιό σφιχτοδεμένο και στέρεο.
θεωρώ ότι θα έπρεπε να είχε αποφύγει την πολλή πολιτικολογία που πολλές φορές σε πάει σε επικίνδυνους δρόμους.Δεν νομίζω να ήταν μέσα στις προθέσεις του συγγραφέα το βιβλίο του να συζητιέται σε internet forums Χρυσαυγιτών όπως γίνεται τώρα.

Επίσης θεωρω πολύ θετικό το γεγονός,ότι ο Κος Φύσσας στο τέλος του βιβλίου αναγνωρίζει τις οφειλές του στον Κούντερα,τον Αρένας,τον Καίσλερ.Τα "δάνεια"ήταν εμφανή αλλά την στιγμή που το παραδέχεσαι δεν είναι καθόλου κακό.

Διαβάζοντας την νουβέλα του Γκ.Αριάγα "ΜΙΑ ΓΛΥΚΙΑ ΜΥΡΩΔΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ" (80),μένεις έκπληκτος κατ'αρχήν από τις ομοιότητες με την Ελληνική πραγματικότητα.Βλέπεις ότι η μικρή παραγκούπολη Λόμα Γράντε σε μιά μακρυνή επαρχία του Μεξικού δεν διαφέρει από ένα τυπικό Ελληνικό χωριό.Παρατηρείς ότι η αντιμετώπιση των κατοίκων (οι οποίοι θα μπορούσαν ν'αποτελούν τον χορό σε μιά αρχαία Ελληνική τραγωδία), απέναντι στους ξένους,είναι η κλασσική αντιμετώπιση που επιφυλάσσουν οι κάτοικοι οποιασδήποτε Ελληνικής πόλης απέναντι σε κάθε νεοφερμένο.
Τα κεντρικά πρόσωπα της ιστορίας είναι μία νεκρή και ένας τσιγγάνος γυρολόγος.Το έγκλημα πρέπει να ξεκαθαρισθεί από το χωριό και να μείνει στο χωριό ,χωρίς παρέμβαση εξωτερικών παραγόντων και χωρίς να ενδιαφέρει την τοπική κοινωνία να μαθευτεί ο αληθινός ένοχος.

Ο Αριάγα δεν ασχολείται με καλολογικά στοιχεία,ούτε τον ενδιαφέρει να εμπλουτίσει την ιστορία του.Την παραθέτει λιτά και ρεαλιστικά-έτσι όλα καρφώνονται στο μυαλό σου την ώρα που τα διαβάζεις.Νιώθεις την απίστευτη ζέστη,μυρίζεις το κρέας όπως ψήνεται,βουτάς στο ποτάμι με τα ρούχα,κοιμάσαι κάτω από την λαμαρίνα του φορτηγού.

Ο Γκ.Αριάγα είναι συνυπεύθυνος (ως σεναριογράφος),για 2 από τις συγκλονιστικότερες ταινίες των τελευταίων χρόνων.Τα "21 ΓΡΑΜΜΑΡΙΑ" και "ΤΙΣ ΤΡΕΙΣ ΤΑΦΕΣ ΤΟΥ ΜΕΛΚΙΑΔΕΣ ΕΣΤΡΑΔΑ".Το κυρίαρχο στοιχείο των ταινιών αυτών-ο θάνατος,κυριαρχεί και στην νουβέλα του,όπως φαντάζομαι και στο σύνολο του έργου του.Ο ίδιος ο Μελκιάδες κάνει ένα cameo πέρασμα από την ΓΛΥΚΙΑ ΑΓΩΝΙΑ -ίσως τονίζοντας την ομοιότητα του βιβλίου με την ταινία που έχει θέμα τον ίδιον.

Ο συγγραφέας χαρακτηρίζει αυτή του την εμμονή με τον θάνατο,ως "αγάπη και πάθος προς την ζωή".Το κοινά στοιχεία σ'αυτές τις 3 δουλειές του που εγώ γνωρίζω (έχει γράψει και το σενάριο γιά το "Amores peros",που δεν έχω δει),είναι η αυτοδικία,η μελαγχολία που διέπει την ατμόσφαιρα,η απουσία οποιασδήποτε επιτήδευσης και η καθαρότητα της έκφρασης.

Ο Αριάγα σε μια συνέντευξη του στον κριτικό Ι.Ζουμπουλάκη είπε το παρακάτω σημαντικότατο:
«Εχω έναν βασικό κανόνα,και ως καθηγητής στο πανεπιστήμιο προσπαθώ να τον περάσω στους μαθητές μου: ποτέ, μα ποτέ μην προσπαθήσεις να "πλασάρεις" το βάθος. Δουλειά του συγγραφέα είναι να πει την ιστορία. Αν είναι στα αλήθεια βαθύς, το ίδιο θα είναι και η ιστορία του. Αν δεν είναι, η ιστορία θα είναι ρηχή. Στην τέχνη δεν αποφασίζεις. Δεν μπορείς να αποφασίσεις ότι θα γράψεις ένα αριστούργημα, όπως επίσης δεν μπορείς να αποφασίσεις ότι θα γράψεις ένα μπεστ σέλερ. Ή το 'χεις μέσα σου ή όχι».
Ένας τεχνίτης,πραγματικός μάστορας από τον οποίο περιμένω πολλά στο μέλλον.Τα συγχαρητήρια μου στον Κέδρο που εξέδωσε αυτό το σημαντικό βιβλίο.