Δευτέρα, Νοεμβρίου 23, 2015
posted by Librofilo at Δευτέρα, Νοεμβρίου 23, 2015 | Permalink
Υπερατλαντικός
«Ιρλανδία.
Όμορφη χώρα. Και μολοταύτα, λιγάκι άγρια για τον άνθρωπο.
Ιρλανδία. »

Τα μυθιστορήματα του έξοχου Ιρλανδού συγγραφέα Collum McCann (Δουβλίνο,1965), έχουν ως αφορμή κάποιο ιστορικό γεγονός – μια υπέρβαση των ανθρωπίνων δυνατοτήτων που εντυπωσίασε τον κόσμο. Στο θαυμάσιο μυθιστόρημα του ο «ΥΠΕΡΑΤΛΑΝΤΙΚΟΣ» ("Transatlantic"), (Εκδ.Καστανιώτη, μετάφρ. Κατ.Σχινά, σελ.380), η αφορμή βρίσκεται στην τιτάνια προσπάθεια δύο πιονέρων αεροπόρων να διασχίσουν τον Ατλαντικό πάνω σε μια σακαράκα, από τη Νέα Γη του Καναδά στην Ιρλανδία – η ελπίδα και οι γέφυρες μεταξύ της Ιρλανδίας και της Βορειοαμερικάνικης ηπείρου που αντιπροσωπεύονται από τους αεροπόρους του πρώτου κεφαλαίου του βιβλίου είναι το θέμα του μυθιστορήματος που συγκινεί και παρασύρει τον αναγνώστη σε ένα υπέροχο μυθιστορηματικό ταξίδι.


Τέσσερις γυναικείοι χαρακτήρες είναι οι ηρωίδες του βιβλίου του Μακάν. Η Λίλι Ντάνκαν καμαριέρα στο Δουβλίνο στα μέσα του 19ου αιώνα, η οποία μεταναστεύει στις ΗΠΑ για να βρει μια καλύτερη μοίρα, η κόρη της Έμιλι με τις συγγραφικές ευαισθησίες και η εγγονή της Λότι που δεν αποχωρίζεται την φωτογραφική της κάμερα για να φτάσουμε στις μέρες μας με την κόρη της Λότι, την Χάνα Κάρσον που χτυπημένη από την μοίρα αλλά και την οικονομική κρίση που μαστίζει την Ιρλανδία παλεύει να κρατήσει και να μη χάσει από τις τράπεζες, το ειδυλλιακό σπίτι που κληρονόμησε.

«Επιστρέφουμε στη ζωή εκείνων που έφυγαν πριν από μας, σαν μια λωρίδα του Μεμπιούς που μας κάνει να απορούμε – ως τη στιγμή που τελικά φτάνουμε σπίτι, στον εαυτό μας.»

Ο συγγραφέας παραθέτει αποσπασματικά επεισόδια από τις ζωές αυτών των γυναικών, ανακατεύοντας την τράπουλα και ακολουθώντας μη γραμμική αφήγηση παίζοντας με τον χρόνο και τις ιστορικές περιόδους. Μέσα στην μυθοπλαστική αφήγηση και τους επινοημένους χαρακτήρες εισάγει ιστορικά πρόσωπα τα οποία με τις ενέργειές τους συμβάλλουν, άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο (περισσότερο ή λιγότερο επιτυχημένα) στην εξέλιξη της πλοκής και στην κατανόηση σε μεγάλη κλίμακα της ιστορίας.

Υπάρχουν τρεις ιστορικοί χρόνοι, τρία γεγονότα που καθορίζουν την πορεία των γυναικών-ηρωίδων που εμπλέκονται στην μυθοπλασία του Μακάν. Η επίσκεψη του μαύρου ακτιβιστή Φρέντερικ Ντάγκλας στην Ιρλανδία το 1845, οι πύρινοι και γεμάτοι φρέσκο αέρα λόγοι που βγάζει, οι ιδέες του περί ελευθερίας θα εμπνεύσουν και θα αφυπνίσουν (σε συνδυασμό με τον λιμό που διαλύσει κυριολεκτικά την χώρα), την νεαρή καμαριέρα Λίλι Ντάνκαν, που θεωρώντας ότι οι ΗΠΑ είναι ο τόπος που θα της δώσει την ελευθερία και τις δυνατότητες για τη ζωή της θα την κάνουν να τολμήσει το υπερατλαντικό ταξίδι. Το ταξίδι (ηρωική τρέλα) των δύο μπαρουτοκαπνισμένων από τον Α παγκόσμιο πόλεμο Βρετανών, του Άλκοκ και του Μπράουν, από τον Καναδά στην Ιρλανδία, οι πρώτοι άνθρωποι που πέταξαν χωρίς ενδιάμεση στάση μεταξύ των δύο ηπείρων, με ένα επισκευασμένο βομβαρδιστικό που κατά τη διάρκεια της διαδρομής έχανε ένα-ένα τα εξαρτήματά του και τέλος ο (σχεδόν τέλεια σκιαγραφημένος) γερουσιαστής Τζορτζ Μίτσελ που προσπαθεί να φέρει την ειρήνη στην Βόρεια Ιρλανδία το 1998.

Τα ιστορικά πρόσωπα θα εμπλακούν στη ζωή κάποιων από των ηρωίδων του μυθιστορήματος. Ο ένας από τους δύο αεροπόρους, ο Μπράουν θα έχει στη τσέπη του, μια χειρόγραφη επιστολή που θα του δώσει η Λότι για να την παραδώσει σε μια οικογένεια στην Ιρλανδία. Η ίδια αυτή επιστολή θα φτάσει στον 21ο αιώνα χωρίς να έχει ανοιχθεί ποτέ, στην Χάνα Κάρσον την τελευταία απόγονο της οικογένειας που δημιούργησε η Λίλι Ντάνκαν όταν έφευγε από την πατρίδα της για να γλυτώσει την πείνα. Τώρα η δισέγγονη της, η Χάνα Κάρσον στα γεράματα πια, αντιμετωπίζει το φάσμα της φτώχειας, αφού η Ιρλανδία υποφέρει ξανά από την δεινή οικονομική κρίση και την οικονομική φούσκα. Η ιστορία κάνει κύκλους συνεχώς και οι ελπίδα διαδέχεται την αποτυχία σ’αυτήν την προσπάθεια επιβίωσης που ακολουθεί διαφορετικούς κανόνες αλλά ουσιαστικά παραμένει η ίδια.

Υπάρχουν τόσα νήματα που συνδέουν τους χαρακτήρες του μυθιστορήματος που χάνεσαι μέσα τους. Αν και το κύριο νήμα είναι η σχέση Ιρλανδίας και ΗΠΑ, που αντιπροσωπεύεται κυρίως από τις επισκέψεις των δύο πολιτικών ανδρών, του Ντάγκλας τον 19ο αιώνα και του Μίτσελ τον 20ο και τις σκέψεις που κάνουν καθώς βλέπουν την καθημερινότητα και τις ομοιότητες μεταξύ των δύο χωρών. Ο Μακάν μέσα από το βιβλίο του, διακρίνει τις γέφυρες και τους ισχυρούς ιστορικούς δεσμούς των δύο χωρών ως δυνατότερους από κάθε πολιτική ή οικονομική συνθήκη.

Το μυθιστόρημα είναι ατμοσφαιρικό και ιδιαίτερα λυρικό στο ύφος του. Οι ιστορίες είναι τόσο όμορφες η κάθε μια ξεχωριστά που θα μπορούσαν να σταθούν και τελείως αυτόνομα σαν μικρές νουβέλες αλλά η ικανότητα του συγγραφέα να τις συνδέσει τόσο ωραία, είναι μοναδική και δείχνει την ικανότητα του στο συγκεκριμένο ύφος (ας μη λησμονούμε ότι και στο «ΚΙ ΑΣΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΝΑ ΓΥΡΙΖΕΙ» ουσιαστικά έκανε το ίδιο πράγμα).

Η Ιρλανδία χώρα σκληρή και με τεράστιες αντιθέσεις – ήρεμη φύση, καταπράσινη και οργιαστική που έρχεται σε αντίθεση με τις συνεχείς δολοφονίες και τον ατελείωτο αλληλοσπαραγμό, αναδεικνύεται ως πρωταγωνίστρια του βιβλίου. Οι περιγραφές της γης, του χώματος και της τύρφης, των λιμνών και των πόλεων είναι εκπληκτικές. Ο «ΥΠΕΡΑΝΤΛΑΝΤΙΚΟΣ» μπορεί να μη φτάνει στο ύψος του αριστουργηματικού του, «ΚΙ ΑΣΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΝ ΜΕΓΆΛΟ ΝΑ ΓΥΡΙΖΕΙ» αλλά μαγεύει και συγκινεί με την πνοή του – έχει έναν επικό «αέρα» που θα παρασύρει τον αναγνώστη ενώ οι εξαιρετικοί χαρακτήρες των τεσσάρων ηρωίδων του (τόσο διαφορετικές η μια από την άλλη, αλλά όλες υπέροχες) στοχεύουν κατευθείαν στο συναίσθημα και μένουν αξέχαστες.


«Σπάνια μαθαίνουμε τι αντίκτυπο θα έχουν οι πράξεις μας, όμως οι ιστορίες μας είναι βέβαιο ότι θα επιβιώσουν και θα διαρκέσουν περισσότερο από μας.»


 
0 comments
Πέμπτη, Νοεμβρίου 12, 2015
posted by Librofilo at Πέμπτη, Νοεμβρίου 12, 2015 | Permalink
Οι πληροφοριοδότες (ή Πατέρες και γιοί)



Διαβάζοντας το πρωτόλειο μυθιστόρημα του εξαιρετικά ελπιδοφόρου Κολομβιανού συγγραφέα, Juan Gabriel Vasquez (Μπογκοτά,1973) με τίτλο "ΟΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΟΔΟΤΕΣ" ("Los Informantes"), (Εκδ.Ίκαρος, θαυμάσια μετάφρ. Αχ.Κυριακίδης, σελ.397), ενάμιση χρόνο μετά την ανάγνωση του υπέροχου και αρκετά μεταγενεστέρου "Ο ήχος των πραγμάτων όταν πέφτουν", συνειδητοποιείς πόσο σπουδαίος συγγραφέας μπορεί να γίνει αυτός ο σχετικά νέος συγγραφέας όταν σε ηλικία μόλις 30 ετών εκδίδει ένα μυθιστόρημα τόσο πυκνό και μεστό, το οποίο βρίθει νοημάτων και παραπομπών.

 "Οι Πληροφοριοδότες" ανάμεσα σε πολλά άλλα, είναι κυρίως ένα βιβλίο για την αίσθηση της προδοσίας. Οι ήρωες του βιβλίου άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο νιώθουν προδομένοι ή έχουν διαπράξει μια μικρή ή μεγάλη προδοσία. Είναι η προδοσία που διαπράττει ο Γκαμπριέλ Σαντόρο πατέρας απέναντι σε μια οικογένεια και έναν άνθρωπο που του δίδασκε γερμανικά, καταστρέφοντας τη ζωή του. Είναι η αίσθηση της προδοσίας που αισθάνεται ο Γκαμπριέλ Σαντόρο γιός, από τον πατέρα του όταν μαθαίνει πράγματα από το παρελθόν που δεν γνώριζε, αλλά είναι και η αίσθηση της προδοσία που νιώθει ο πατέρας όταν ο γιός εκδίδει ένα βιβλίο ανασκαλεύοντας ιστορίες που εκείνος ήθελε να ξεχάσει (ή να θάψει). Είναι η προδοσία που διαπράττει η Ανχελίνα, η γυναίκα που ξανάδωσε την χαρά της ζωής στον Γκαμπριέλ Σαντόρο πατέρα βγάζοντας όλα τα "άπλυτά του" στη φόρα μετά τον θάνατό του. Είναι όμως και ένα βιβλίο για το πόσο καλά γνωρίζουμε ακόμα και τον εγγύτερό μας άνθρωπο, για την μνήμη, την λήθη, τα μυστικά και τα ψέματα.
Ο Γκαμπριέλ Σαντόρο γιός, (που φέρει το ίδιο όνομα με τον πατέρα του-φαινομενικά αδιάφορο αλλά σημειολογικά απόλυτα σχετικό), δημοσιογράφος και ερευνητής, εκδίδει ένα βιβλίο (το πρώτο του) για την ζωή της Σάρας Γκούντερμαν, οικογενειακής φίλης. Η Σάρα Γκούντερμαν, γερμανοεβραία, είχε μετοικήσει στην Κολομβία από την πατρώα γη, πριν από τον Β Παγκόσμιο πόλεμο και ο πατέρας της, που είχε την οικονομική άνεση, άνοιξε το ξενοδοχείο Nueva Europa, το οποίο αποτέλεσε πόλο έλξης για την μεγαλοαστική τάξη της Μπογκοτά, ως μια ευρωπαϊκή νότα στην "επαρχιακή" ατμόσφαιρα της Λατινοαμερικάνικης χώρας. Ο Σαντόρο πατέρας, υπήρξε μέλος της παρέας της Σάρας, φοιτητής της Νομικής τότε, πηγαίνοντας συχνά πυκνά στο ξενοδοχείο, μαθαίνοντας Γερμανικά από τον Κόνραντ Ντερέσερ και κάνοντας παρέα με τον γιο του δασκάλου του, τον συνομήλικό του Ενρίκε.

Στο βιβλίο του Σαντόρο γιού, η Σάρα περιγράφει μια σκοτεινή περίοδο της Κολομβιανής (και όχι μόνο) ιστορίας, όταν το 1941 οι ΗΠΑ ζήτησαν από την Κολομβιανή κυβέρνηση να αποκλείσει από την δημόσια ζωή της χώρας και ουσιαστικά από κάθε δραστηριότητα τους προερχόμενους από τις χώρες του Άξονα μετανάστες με πρώτο και άμεσο μέτρο, τον εγκλεισμό τους σε απομονωμένα ξενοδοχεία που λειτουργούσαν ως τόποι (ή και πιο "άνετα" στρατόπεδα) συγκέντρωσης. Εκδόθηκαν "μαύρες λίστες" με ονόματα πολιτών, υπόπτων για φιλικές σχέσεις με τους Ναζί ή απλά γερμανικής καταγωγής. Οι λίστες βασίστηκαν όχι μόνο σε αρχεία της Υπηρεσίας Πληροφοριών αλλά και σε επώνυμες και ανώνυμες καταγγελίες Κολομβιανών πολιτών. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να καταστραφούν ζωές, επιχειρήσεις ακμάζουσες, μαγαζιά να κλείσουν διότι τα ονόματα των "φιλοναζιστών" δημοσιοποιήθηκαν στις εφημερίδες της εποχής.

Ο Γκαμπριέλ Σαντόρο γιός, λίγο καιρό μετά την κυκλοφορία του βιβλίου του, διαπιστώνει έκπληκτος ότι ο πατέρας του, ο οποίος ήταν διάσημος καθηγητής Ρητορικής στο Πανεπιστήμιο, δημοσίευσε μια αρνητική κριτική, κατηγορώντας τον για "κοινοτοπία", "εκμετάλλευση της ιστορικής μνήμης", "επιπολαιότητα". Την θέση του αυτή την διατύπωνε και δημόσια στις πανεπιστημιακές του ομιλίες. Η ρήξη μεταξύ πατέρα και γιού ήταν αναπόφευκτη. Μετά από 3 χρόνια όμως, ο πατέρας του βρίσκεται προ μιας επέμβασης στην καρδιά. Το γεγονός αυτό φέρνει κοντά τους δυο άνδρες. Η επιτυχής επέμβαση, ανανεώνει τον Σαντόρο πατέρα σε τέτοιο σημείο, που συνάπτει ερωτική σχέση με την φυσιοθεραπεύτριά του Ανχελίτα με την οποία πηγαίνει Χριστουγεννιάτικο ταξίδι στην Μεντεγίν. Κατά την επιστροφή του όμως από την πόλη αυτή, ο Σαντόρο πατέρας πέφτει θύμα τροχαίου και σκοτώνεται. Στο αυτοκίνητο ήταν μόνος του και όπως μαθαίνει εκ των υστέρων ο Σαντόρο γιος είχε φύγει ξαφνικά εγκαταλείποντας την Ανχελίτα, η οποία πληγωμένη θα εκδικηθεί μετά θάνατο τον νεκρό, δίνοντας μια συνέντευξη σε μια κουτσομπολίστικη εκπομπή στην τηλεόραση ανακοινώνοντας δημοσίως ότι ο Σαντόρο πατέρας, της είχε εκμυστηρευθεί ότι κατά την διάρκεια του Β Παγκοσμίου πολέμου, υπήρξε πληροφοριοδότης της κυβέρνησης καταστρέφοντας την οικογένεια του κολλητού του φίλου Ντερέσερ. Η αποκάλυψη αυτή, σοκάρει τον Σαντόρο γιό, ο οποίος αρχίζει να ερευνά την οικογενειακή πλέον ιστορία, η οποία ανατρέπεται καθώς "ξεφλουδίζει αργά αργά το κρεμμύδι" του παρελθόντος σε μια σκοτεινή καταβύθιση στο παρελθόν, η οποία θα μετουσιωθεί σε ένα βιβλίο συνέχεια του πρώτου του, το οποίο έχει τίτλο "Οι πληροφοριοδότες".

Ο νεαρός Σαντόρο είναι ένας λογοτεχνικός ήρωας αποσυντονισμένος και αποξενωμένος (όπως ο ήρωας του έτερου βιβλίου του Βάσκες "Ο ήχος των πραγμάτων όταν πέφτουν"), ενώ λειτουργεί ως φορέας μιας ιστορίας που τον ξεπερνάει καθώς ξετυλίγεται. Προσπαθεί να μην έχει ανάμιξη στις ιστορίες που του αφηγούνται, οι οποίες όμως, γίνονται όλο και πιο προσωπικές, υποχρεώνοντας τον να ξεκινήσει ένα ταξίδι προς εαυτόν, προς το βαθύτερο εγώ του εισβάλλοντας μέσα στα πιο καλά κρυμμένα μυστικά της οικογενειακής ιστορίας, ακουμπώντας το δάχτυλο στην πληγή μέχρι το τελικό ταξίδι στην "καρδιά του σκότους" βρίσκοντας τον χαμένο από χρόνια Ενρίκε Ντερέσερ, γιο του Κόνραντ Ντερέσερ, θύματος του πατέρα του, έτσι ώστε οι απορίες να λυθούν και να μπορέσει να κατανοήσει τα κίνητρα της προδοσίας. Θα τα κατανοήσει όμως;

Τίποτα δεν λειτουργεί όπως σχεδίαζαν οι ήρωες του βιβλίου. Όλα ανατρέπονται συνεχώς και το μυθιστόρημα λειτουργεί με τόσα πολλά επίπεδα και τόσα πολλά στρώματα που ο αναγνώστης αισθάνεται να μη τελειώνουν ποτέ. Τα γεγονότα ξεπερνούν τους πρωταγωνιστές τους και τα ερωτήματα είναι καταιγιστικά. Δειλία και τόλμη, πατέρες και γιοί, οικογενειακά μυστικά και επώδυνες αλήθειες, τιμή και υπερηφάνεια, εξευτελισμός και ξεπεσμός σε ένα παζλ πολιτισμικό και πολιτιστικό με τους μετανάστες, τους Ναζί, τους Κολομβιανούς πολιτικούς να χορεύουν ένα μοιραίο γαϊτανάκι με (ως συνήθως) ανθρώπινες ζωές να καταστρέφονται εν μια νυχτί.

Όπως προαναφέρω, τα επίπεδα του μυθιστορήματος είναι πολλά και η φλυαρία κάποιες στιγμές αναπόφευκτη, αλλά πολύ γοητευτική, καθώς το ύφος του Βάσκες είναι ιδιαίτερα ελκυστικό και γλαφυρό. Οι συζητήσεις διαδέχονται η μία την άλλη, και οι επαναλήψεις είναι συνεχείς. Υπάρχουν διάλογοι ανάμνησης περασμένων διαλόγων, διάλογοι για συζητήσεις που δεν έγιναν ποτέ, ντοκουμέντα που ήταν κρυμμένα, γράμματα ανεπίδοτα, γράμματα στην κυβέρνηση που βγαίνουν στο φως. Που βρίσκεται η αλήθεια; Υπάρχει άραγε μόνο μια αλήθεια;

Η μνήμη είναι επικίνδυνη όσο και η λήθη. Η μνήμη εξασθενεί και διαστρέφει τα γεγονότα. Στο μυθιστόρημα η ατομική μνήμη έρχεται σε αντιπαράθεση με την συλλογική μνήμη και τα γεγονότα αναιρούνται συνεχώς. Ο Βάσκες μαεστρικά ανασυνθέτει και στοχάζεται, εξιστορεί και προβληματίζεται. Στο τέλος του βιβλίου ο αναγνώστης αναρωτιέται ποια ιστορία είναι η πιο δυνατή: της νεαρής εβραιογερμανίδας που διατηρεί για όλη της τη ζωή την αξιοπρέπεια και την διαύγεια του πνεύματός της; του Σαντόρο πατέρα που άθελά του (;) κατάστρεψε μια οικογένεια ή του Σαντόρο γιού που προσπαθεί να κατανοήσει τον αντίκτυπο ενός δράματος στην σύγχρονη Κολομβία;


"Τι σημασία είχε πότε είχαν διαπραχθεί το λάθος και η κατάδοση, πότε ο ακρωτηριασμός; Οι πράξεις ήταν παρούσες· ήταν τωρινές, άμεσες, ζούσαν ανάμεσά μας· οι πράξεις των γονιών μας μάς συνόδευαν."

Ένα σπουδαίο βιβλίο, από έναν μεγάλο συγγραφέα που δεν φοβάται να αναμετρηθεί με τις επιρροές του (τον Κόνραντ, τον Ντος Πάσος, τον Ντοστογιέφσκι), σε ένα βιβλίο που περιέχει εντός του κι άλλα βιβλία, που είτε θα σε κερδίσει από τις πρώτες σελίδες, είτε θα σε κουράσει, αλλά αδιάφορο αποκλείεται να σε αφήσει καθώς μιλάει για όλα αυτά από το παρελθόν που μας στοιχειώνουν και μας κυνηγάνε, για την αγάπη και τομίσος, την προδοσία και την συγχώρεση, γι' αυτούς που αφηγούνται ιστορίες και αυτούς που τις βιώνουν.












 
0 comments
Τετάρτη, Νοεμβρίου 04, 2015
posted by Librofilo at Τετάρτη, Νοεμβρίου 04, 2015 | Permalink
Τερπινοήσεις
Η πρώτη έκπληξη έρχεται από την εθνικότητα του συγγραφέα, που είναι από το Εκουαδόρ (Ισημερινός), μια χώρα στην Λατινική Αμερική που μας φαίνεται πολύ πιο μακρινή και άγνωστη από τις γειτονικές της χώρες με τις οποίες ασχολούμαστε περισσότερο. Αργότερα ακολουθεί η σκέψη αν έχεις διαβάσει ποτέ κάτι από την λογοτεχνία αυτής της χώρας, κι όσο κι αν σκαλίζεις το μυαλό σου δεν μπορείς να θυμηθείς. Η τρίτη έκπληξη έρχεται από τον τίτλο του μικρού τομιδίου που κρατάς στα χέρια σου, μια λέξη ευφυώς επινοημένη και με διττή σημασία.
Μεγάλος πρόλογος για ένα μικρό σε σχήμα και όγκο αλλά «μεγάλο» σε αξία βιβλίο, την εκπληκτική συλλογή διηγημάτων «ΤΕΡΠΙΝΟΗΣΕΙΣ» («Divertinventos: Libro de fantasias y utopias»), του Abdon Ubidia (Κίτο, Εκουαδόρ 1944), (Εκδ. Ροές, μετάφραση από ομάδα σεμιναρίου του ινστιτούτου Abanico-συντονισμός Ν.Πρατσίνης, σελ.114), την οποία διαβάζεις μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα (2 ώρες μάξιμουμ) αλλά η αίσθηση που σου αφήνει σε κυνηγάει μέρες.

Τα 11 ολιγοσέλιδα διηγήματα του βιβλίου, είναι ιστορίες του Φανταστικού έχοντας ως βάση ρεαλιστικές καταστάσεις που εκτρέπονται είτε προς έναν παραλογισμό της καθημερινότητας, είτε προς μια άλλη διάσταση της ίδιας της ζωής. Τα διηγήματα του Εκουαδοριανού συγγραφέα, φλερτάρουν με πολλά είδη, υπερρεαλισμό, επιστημονική φαντασία, παράλογο, αλλά είναι δύσκολο να τις κατατάξεις με ακρίβεια σε κάποιο από αυτά.

Στις ιστορίες (πραγματικά διαμαντάκια) του Ουμπίδια θα βρούμε μια εταιρία που "κατασκευάζει" την αλήθεια που επιθυμεί ο πελάτης ("Ρ.Μ.Βάαγκεν, κατασκευαστής αληθειών"), καθρέφτες που παγώνουν την εικόνα όταν αντιληφθούν μια κίνηση οπότε ακινητοποιούνται σ'αυτούς τα πάντα ("Οι νέοι καθρέφτες"), ένα καθηγητή που οραματίζεται μια κοινότητα που θα ζούσε μέσα σε αεροπλάνα καμουφλαρισμένα από έναν αχνό ατμό ("Σύννεφα και αερόπλοια"), έναν επαναστάτη νεαρό ο οποίος οραματίζεται την "Γκρίζα επανάσταση" όπου η εξουσία και οι ένοπλες δυνάμεις πρέπει να απαρτίζονται από ηλικιωμένους ανθρώπους έτσι ώστε οι νέοι να αφεθούν απερίσπαστοι στις χαρές του έρωτα και της ζωής ("Η γκρίζα επανάσταση και οι αγκιτάτορές της"), μια ορχήστρα που παίζει μουσική χωρίς ήχους ("Μουσική χωρίς ήχους"), ψηφιακά ρολόγια που δεν μετρούν μόνο τον χρόνο ("Ρολόγια").
Στο αριστουργηματικό "Η πιστή καταγραφή των αναμνήσεων" παρακολουθούμε την ιστορία ενός ζευγαριού όπου ο σύζυγος είναι χαμένος μέσα στα καινούργια γκάτζετς που απολαμβάνει και που του γίνονται εμμονές παραγκωνίζοντας την σύζυγό του, η οποία κάποια στιγμή θα εκραγεί, ενώ ένα ιγκουάνα που είναι γραπωμένο στο κλαδί ενός τεράστιου φίκου γίνεται εφιάλτης για τον εμπορικό αντιπρόσωπο που το βλέπει ακίνητο νυχθημερόν εκεί ("Περί της ευφυίας των ειδών"), στην δε παραλλαγή ενός λαϊκού παραμυθιού της Λατινικής Αμερικής, οι ψυχές των πεθαμένων φυλάσσονται σε ένα τεράστιο ψηφιακό αρχείο με άμεσες πληροφορίες για ανθρώπους που δεν υπάρχουν πλέον ("Εικονικές ψυχές"), στη δε τελευταία και εξαιρετική ιστορία, ένας προγραμματιστής κατασκευάζει ένα λογισμικό που επιτρέπει στον χρήστη να έρθει σε επικοινωνία με ένα πρόσωπο από το παρελθόν του μεταμορφώνοντάς τους στην εικόνα που είχαν παλιά ("Πρόγραμμα για στιγμιαίο ξανάνιωμα").

Δυστοπικά αλλά και ουτοπικά τα διηγήματα του Ουμπίδια, δείχνουν ένα συγγραφέα στιβαρό και ευρηματικό, υπέροχο στυλίστα που ισορροπεί με θαυμαστό τρόπο μεταξύ του ρεαλιστικού και του φανταστικού στοιχείου, με πυκνό και υπαινικτικό ύφος,  αφομοιώνοντας τις αναπόφευκτες επιρροές από Κορτάσαρ και Μπιόυ Κασάρες.


Ο Abdon Ubidia είναι εμβληματική φιγούρα στην λογοτεχνική σκηνή του Εκουαδόρ, ενώ πριν μερικά χρόνια είχε εκδοθεί στη χώρα μας η νουβέλα του "Χειμωνιάτικη πόλη" πάλι από τις εκδόσεις Printa/Ροές. Γενικώς είναι πολυγραφότατος, έχει γράψει μυθιστορήματα για τα οποία έχει βραβευθεί, διηγήματα, δοκίμια, θέατρο, διευθύνει τον εκδοτικό οίκο El Conejo, ασχολείται με την λαϊκή προφορική λογοτεχνία - περισσότερα στο προσωπικό του site www.ubidia.editorialelconejo.com. Ένας συγγραφέας που σίγουρα θα μας απασχολήσει ξανά στο μέλλον.





 
0 comments