Τετάρτη, Οκτωβρίου 29, 2025
posted by Librofilo at Τετάρτη, Οκτωβρίου 29, 2025 | Permalink
3 διαφορετικά λογοτεχνικά έργα ("Ο ΧΟΡΟΣ ΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ", "ΕΠΙΚΗΔΕΙΑ ΠΡΟΙΚΑ", "ΤΑ ΠΕΡΣΙΝΑ ΧΙΟΝΙΑ")
Τρία λογοτεχνικά έργα, που ανήκουν σε διαφορετικά είδη,
θα βρείτε παρακάτω. Βιβλία για τα οποία έγραψα τα σύντομα κείμενα στο προφίλ
μου στο FB.
Πρόκειται για το θαυμάσιο «Ο ΧΟΡΟΣ ΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ» του (πάντα) εξαιρετικού Mathias Enard, την απρόσμενα καλή και ευφυέστατη
συλλογή διηγημάτων του Fernando
Iwasaki, με
τίτλο «ΕΠΙΚΗΔΕΙΑ ΠΡΟΙΚΑ», και το αριστουργηματικό «ΤΑ ΠΕΡΣΙΝΑ ΧΙΟΝΙΑ» του
σπουδαίου Φον Ρετσόρι.
Από τη μια έχουμε την ιστορία ενός συμποσίου σε ένα ποταμόπλοιο, που αποτίνει φόρο τιμής σε έναν ιδιοφυή κομμουνιστή καθηγητή από την πρώην Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, τον Πολ Χάιντεμπερ, που έμεινε πιστός στην επιλογή του να παραμείνει στο Ανατολικό Βερολίνο και μετά την κατάρρευση του Τείχους. Η κόρη του Ιρίνα θυμάται το συμπόσιο που είχε γίνει στις αρχές του 21ου αιώνα, την ξαφνική διακοπή του αλλά και την προσωπικότητα της μητέρας της, της Μάγια Σάρνχορστ, που παρέμεινε στο Δυτικό Βερολίνο, αέναα ερωτευμένη με τον Πολ και την Ιρίνα να πηγαινοέρχεται μεταξύ των δυο τους. Από την άλλη έχουμε την ιστορία ενός ανώνυμου στρατιώτη σε κάποιο βουνό μιας Μεσογειακής χώρας. Ο στρατιώτης έχει λιποτακτήσει και προσπαθεί να περάσει τα σύνορα για να σωθεί. Το παρελθόν του τον καταδιώκει και η συνάντηση με μια γυναίκα που δείχνει να τον γνωρίζει, κάνει πιο πολύπλοκη την κατάσταση.
Μυθιστόρημα υπαινικτικό, γεμάτο σιωπές, με έναν καθηλωτικό και υποβλητικό ρυθμό, που εγείρει και προκαλεί διαρκώς ερωτήσεις με τις αντιθέσεις που παραθέτει. Οι δυο Γερμανίες, ο εμμονικός ιδεολόγος που θυσιάζει την οικογενειακή και προσωπική του ευτυχία, η «συμβιβασμένη» και δυναμική σύζυγος και η ανάμεσά τους, η κόρη που προσπαθεί να ωριμάσει μέσα από αυτό το σχίσμα. Ο λιποτάκτης και η γυναίκα που προσπαθεί να διαφύγει από τη μοίρα της, δυο μορφές της εποχής μας, που αντιπροσωπεύουν αυτά που γίνονται σήμερα στον κόσμο.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται κατά τον Enard (και δεν έχει άδικο).Υπέροχη αφήγηση, σε ένα έξοχο μυθιστόρημα που μπορεί να αφήνει μετέωρο τον αναγνώστη στο τέλος, καθώς παρατηρείται μια διστακτικότητα του συγγραφέα να ολοκληρώσει τις δύο ιστορίες, αλλά η αίσθηση της αναγνωστικής απόλαυσης υπερισχύει.
Μιλάω για την "ΕΠΙΚΗΔΕΙΑ ΠΡΟΙΚΑ" ("Ajuar Funerario"), την συλλογή διηγημάτων του Περουβιανού συγγραφέα Fernando Iwasaki (Lima, 1961), που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις "Περικείμενο", σε μετάφραση της Ν. Αγγελή.
Ομολογώ ότι, δεν έχω προτίμηση στις ιστορίες τρόμου - κάπου τις βαριέμαι -, εκτός από αυτές που έχουν γράψει κορυφαίοι συγγραφείς (που διακρίνονται σε ότι έχουν γράψει εδώ που τα λέμε), όπως ο H. James, ο Μπόρχες, ο Χόφμαν, αρκετές του E.A. Poe (ο οποίος έχει γράψει και σαχλαμάρες αλλά με στυλ). Ο ευφυέστατος Iwasaki, σε αυτές τις μικροϊστορίες του, αποδεικνύεται άξιος συνεχιστής των μεγάλων που αναφέρω παραπάνω, αλλά επηρεασμένος και από Lovecraft και άλλους του είδους, γράφει ενσωματώνοντας σε αυτές, λαϊκές δοξασίες της οικογενειακής του ιστορίας (στο επίμετρο της έκδοσης, αναφέρει πόσο επηρεάστηκε από τις ιστορίες της γιαγιάς του), επεισόδια από pulp ταινίες, κομμάτια που θυμίζουν κόμικς, παιγνιώδεις καταστάσεις που παραπέμπουν σε εφιάλτες, μαγικό ρεαλισμό.
Με θαυμαστή οικονομία λόγου και μοναδικό στυλ, οι μικροϊστορίες του Iwasaki, είναι λιτές χωρίς περιττά στοιχεία και (το κυριότερο) διαθέτουν άφθονο χιούμορ. Οι περισσότερες από αυτές θα μπορούσαν να αποτελέσουν υλικό (ή την αρχή) για σενάρια ταινιών, ή ακόμα και μεγαλύτερων διηγημάτων ή μυθιστορημάτων.
Η αξία τους όμως βρίσκεται σε αυτή την οικονομία, στο "τόσο-όσο". Από την αρχή - από την πρώτη ιστορία - το καταλαβαίνεις, όλα βασίζονται στον "φόβο", αυτό το αρχέγονο συναίσθημα, που σε παραλύει, στην έκπληξη της τελευταίας παραγράφου ή πρότασης. Ισορροπώντας μεταξύ τρόμου, παραλογισμού, ειρωνείας, χιούμορ και μακάβριου, κάνει τον αναγνώστη συμμέτοχό του, σε ένα σύντομο αλλά μαγικό ταξίδι, πλήρους αναγνωστικής απόλαυσης.
"Εν συντομία" #6
